5

“อย่าเรียกคุณเลยนะคะ หนูไม่ชิน เรียกว่าดาก็ได้ค่ะ”

“โอ๊ย...ไม่ได้หรอกค่ะ คุณดา ป้าไม่กล้าตีเสมอหรอกค่ะ”

“แต่ว่า ดาอายุน้อยกว่าป้าพิณตั้งเยอะนะคะ”

“ไม่รู้ล่ะ ป้าขอเรียกคุณดานะคะ....โถ...แม่คุณ ช่างไม่ถือเนื้อถือตัวเลยสักนิด” นางรับรู้สถานะของผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เช้า พ่อเลี้ยงอาชา เป็นคนบอกเอง เรียกเมียเต็มปากเต็มคำ นางเองก็แปลกใจไม่น้อย แต่ก็ได้แต่รับคำเพราะไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะซักไซ้ไล่เรียงเรื่องของเจ้านายได้

“ก็ได้ค่ะ แล้วคุณเขาไปไหนเหรอคะ” รมิดาหน้าแดงระเรื่อ เมื่อหล่อนถามอย่างกับเมียจู้จี้ ซอกแซกกับเรื่องของสามี

“เข้าไปดูสวนส้มแต่เช้า แล้วก็คงจะแวะไร่ชาด้วย คงเย็น ๆ นั่นแหละค่ะถึงจะกลับ คุณดาทานข้าวก่อนเถอะค่ะ” นางพิณบอกพร้อมกับจัดโต๊ะให้

“ขอบคุณค่ะป้า”

นางพิณเป็นคนเก่าคนแก่ อยู่รับใช้ตั้งแต่ยังไม่เต็มสาว จนกระทั่งวัยใกล้จะหกสิบเต็มทน ก็ยังตามมารับใช้ถึงเมืองเหนือ ด้วยความห่วงใยที่มีต่อพ่อเลี้ยงเพราะนางเห็นมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย หล่อน รู้สึกเอ็นดูนายสาวคนใหม่ทั้งที่ยังเด็กอยู่มาก ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงไปหลอกลูกสาวใครมา รูปร่างไม่ได้ผอมบาง แต่ดูกลมกลึงมีน้ำมีนวลอกอวบ เอวขอด สะโพกผาย ผิวขาวอมชมพู ไม่ว่าจะปากคอคิ้วคาง ดูสดสวยเหมาะเจาะไปหมด อย่างนี้นี่เอง พ่อเลี้ยงถึงได้เรียกเมียเต็มปากเต็มคำ แถมกำชับให้นางดูแลอย่างดี ให้อยู่เป็นเพื่อน จนกว่าเขาจะกลับ....ที่สำคัญ ช่างมีนิสัยอ่อนน้อมน่ารักอีกต่างหาก ไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงคนก่อน ๆ ของพ่อเลี้ยง แต่ละคนสวยฉูดฉาด สูงเก้งก้างแบบบาง หรือไม่ก็บึ๊บบับ เนื้อนมไข่ ดูปลอมไปทั้งตัว จนน่ากลัว

วันทั้งวัน รมิดาไม่ได้หยิบจับทำอะไร นางพิณอ้างว่า พ่อเลี้ยงสั่งไว้ ไม่ให้ทำอะไร...ยังไงกันเขาจะขังให้เป็นง่อยตายเลยหรือไง รมิดาเคยช่วยคุณป้าทำงานเบาๆ ทุกวันหรือไม่ก็อ่านหนังสือเรียน แต่ต้องมานั่ง ๆ นอน ๆ แบบนี้มันน่าเบื่อ เขากลับมาเมื่อไหร่ จะลองคุยกับเขาดู หล่อนรออย่างใจจดใจจ่อ ชะเง้อจนคอยาว เพราะมีเรื่องจะคุยกับเขาหลายอย่าง

“จะกลับแล้วหรือครับ พ่อเลี้ยง” นายชัยเข้ามากะลิ้มกะเหลี่ยถามคนเป็นนาย อยากรู้ความคืบหน้าเรื่องเมียเด็กของเจ้านายมากกว่า

“เออ..มีอะไร”

“วันนี้กลับเร็ว” พูดเปรย ๆ แถมอมยิ้ม ได้น่าเตะมาก ในสายตาของผู้เป็นนาย

“เรื่องของกู”

“ครับผม...ก็แค่ถาม รู้หรอกว่าจะรีบกลับไปหาเมีย” นายชัยยิ้มล้อเลียน เขาสนิทกับพ่อเลี้ยงมาก เรียกว่าเพื่อนตายตั้งแต่ยุคบุกเบิกก็ว่าได้ อีกทั้งคนเป็นนายก็ไม่เคยถือเนื้อถือตัว ยกเว้นต่อหน้าคนอื่นที่พ่อเลี้ยงจะไม่คุยเล่นด้วยไม่ว่ากับใคร

“ไอ้ชัย...”

“ก็ไหนเคยบอกจะไม่แต่งงาน” ทำเสียงตัดพ้อ

“ไอ้นี่ ยัง..ยังไม่หยุดเดี๋ยวกูเตะ”

“ล้อเล่นน่า ทำเป็นโมโหไปได้ ว่าแต่อย่าหักโหมนะครับ สงสารคุณดา...ยังเด็กอยู่แท้ ๆ” นายชัยส่ายหน้าปลง ๆ แต่สายตาวิบวับ

“เสือ....ก”

เย็นนั้น เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาเหมือนเสียงสวรรค์ เสียงที่หล่อนรอมาทั้งวัน สาวน้อยวิ่งถลาไปรอรับเขาที่หน้าบ้าน ส่งยิ้มสดใสไปให้ก่อนเลย...เขาจะได้อารมณ์ดียังไงล่ะ...แต่เมื่อเห็นหัวคิ้วขมวดมุ่นของคนตัวโต ก็ชักใจคอไม่ดี....หรือว่าเขาไม่ชอบ...คิดได้ดังนั้นหน้าบาน ๆ เมื่อสักครู่ก็เปลี่ยนเป็นสลดหดเหี่ยว ก้มหน้ามองมือตัวเองซะอย่างนั้น

“เป็นอะไร” น้ำเสียงแม้จะไม่อ่อนโยน แต่ก็ไม่ดุ เอ่ยถามเมื่อเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า รู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนมายืนรอรับกลับบ้าน อย่างกับเมีย.....อืม...ก็เมียน่ะสิวะ..ลืมไปได้ยังไง พ่อเลี้ยงหนุ่มโคลงศีรษะกับความคิดสับสนของตัวเอง

“เอ่อ คุณไม่ชอบให้หนูยิ้มหรือคะ” ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมองพร้อมกับหัวคิ้ววิ่งเข้าชนกันอย่างรอคอยคำตอบ เพราะถ้าเขาไม่ชอบ จะได้ไม่ทำอีก

“ใครบอกเธอ....ยัยเด็กโง่” มือใหญ่เอื้อมไปยีผมอย่างมันเขี้ยว ทั้งที่อยากจะคว้าตัวมากอดมาหอมให้ชื่นใจ แต่ก็กลัวเด็กจะตกใจแค่นอนกอดคืนเดียวก็ทำท่าจะติดเด็กแล้วหรือวะกู....ไอ้อ่อนเอ้ย...พ่อเลี้ยงหนุ่มก่นด่าตัวเอง

“ก็เมื่อกี้คุณทำหน้ายุ่งตอนเห็นหนูยิ้ม” รมิดาตอบคำถามเสียงอ่อย หล่อนไม่ได้เถียง เพราะเขาถามจึงได้ตอบ

“เอาเป็นว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ดีไหม” พ่อเลี้ยงหนุ่มถอนหายใจ มีเมียเด็กนี่มันลำบากจริงโว้ย...คนหวงความโสดที่จู่ ๆ ได้เมียเด็กเป็นของแถมเริ่มยุ่งยากใจ เขาไม่ใช่คนอ่อนโยนเสียด้วย ออกจะดิบ ๆ เถื่อน ๆ ด้วยซ้ำ

“ก็ได้ค่ะ หนูมีเรื่องจะขออนุญาตคุณด้วยนะคะ” รมิดายิ้มออก ใจมาเป็นกอง จึงกล้าที่จะพูดขอในสิ่งที่รอมาทั้งวัน

“เดี๋ยวค่อยคุยกัน ขอไปอาบน้ำก่อน” พูดแล้ว พ่อเลี้ยงหนุ่มก็หมุนตัวเดินขึ้นห้องนอนเพราะวันนี้เขาเหนื่อยมาก ตั้งใจว่าอาบน้ำให้สบายตัวเสียก่อน จะได้พร้อมรับมือกับสาวน้อยที่มีความคิดไปคนละทิศละทางกับคนมากประสบการณ์อย่างเขา เป็นเหตุให้เข้าใจผิดคิดไปคนละเรื่อง สร้างความปวดหัวให้เขาไม่น้อย จนเขาคิดได้ว่า เวลาคุยกับหล่อนจะต้องพยายามตั้งสติดี ๆอย่ารีบตัดสินเรื่องใด ๆ จากประสบการณ์ของตัวเองเด็ดขาด......เฮ้อ.....อ้าว ..ยัยเด็กเซ่อจะเดินตามขึ้นมาทำไมเนี่ย......

“ฉันบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยยังไงล่ะ” น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด ที่เห็นแม่เมียตัวน้อยของเขาเดินตามมาไม่ลดละ

“ค่ะ” ดวงตากลมโตมองเขาตาแป๋ว ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไรหนอ ทำไมเขาถึงได้ขี้หงุดหงิดจัง

“ค่ะ...แล้วตามขึ้นมาทำไม” ทั้งที่คิดมาดิบดี ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้

“คุณจะอาบน้ำ หนูก็ตามมาดูแลคุณไงคะ” เอ่ยออกไปหน้าซื่อ ตาใสแจ๋ว

“ดูแลฉัน ดูแลตัวเองก่อนดีกว่าไหมแม่คุณ.....”