18

“ขอโทษครับ มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ทำให้สาวเจ้ารีบหันหาเจ้าของเสียงทันที

อัญชนาจ้องมองตาค้าง...ใช่เลย...แบบนี้ใช่เลย หล่อ เท่ห์ เถื่อน ดิบ ผู้ชายคนนี้เอาคุณสมบัติพวกนี้มารวมไว้ในตัวคนเดียวได้ยังไงกันนะ หญิงสาวมองไป ยิ้มไป อย่างลืมตัว

“คุณ....คุณครับ” พ่อเลี้ยงอาชาเรียก เขาเห็นหล่อนมีปากเสียงกับนายชัย จึงได้เข้ามาหา

“คะ...ค่ะ...เอ่อ...พอดีเมื่อกี้มีไอ้โรคจิตที่ไหนก็ไม่รู้เดินตามฉันมาค่ะ ฉันกลัวจังเลย” อัญชนาพูดผิด ๆ ถูก ๆ แล้วก็เบียดเรือนร่างสะโอดสะองเข้าหาชายในฝันอย่างต้องการ การปกป้องคุ้มภัย

“ผู้ชายคนที่เดินมานั่นใช่ไหมครับ” พ่อเลี้ยงหนุ่มชี้มือไปที่ลูกน้องคนสนิท ที่เดินหน้าตูมออกมา

“ค่ะ...นั่นแหละ ไอ้โรคจิตคิดลามก จะตามไปลวนลามฉันในห้องน้ำ...จัดการมันเลยค่ะ” อัญชนาถลึงตาใส่คนที่เดินเข้ามาใหม่ ยกมือเกาะแขนผู้ชายข้างตัวอย่างถือวิสาสะ

“ขอโทษครับพ่อเลี้ยง พอดีเจอกับคนบ้าเลยช้าไปหน่อยครับ”

“รู้จักกันเหรอคะ” อัญชนาหันขวับไปมองคนตัวโต

“ครับ นี่ชัย คนของผมเอง ไม่น่าจะใช่ ไอ้โรคจิต”

“อ๋อ...งั้นฉันคงเข้าใจผิดไปเองค่ะพ่อเลี้ยง....ฉันอัญชนาค่ะ” หญิงสาวเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วราวกับกดรีโมท

“ผมอาชาครับ...ยินดีที่ได้รู้จัก”

“พ่อเลี้ยงอาชา เจ้าของสวนส้ม แล้วก็ไร่ชาใช่ไหมคะ...เราอยู่ไร่ใกล้ ๆกันเลยค่ะ พอดีอัญเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่ค่ะ...ดีใจจัง เจอเพื่อนบ้านใกล้ ๆ กันนี่เอง”

“ยินดีครับ”

“เอาไว้วันหลัง อัญจะขอเข้าไปดูงานที่สวนส้มได้ไหมคะ คือ...อยากทำแต่ไม่ถนัดเลยค่ะ” หญิงสาวตีสนิทได้อย่างรวดเร็ว ทำเอาผู้ชายอีกคนที่ยืนเป็นเสาหินแอบเบ้ปาก

“ยินดีครับ นอกจากผมก็มีนายชัย ที่แนะนำได้ทุกอย่างเหมือนกันนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ...คนอื่น จะไปรู้ดีกว่าเจ้าของไร่ได้ยังไงล่ะคะ” อัญชนาปรายตาไปมองนิดนึง ก่อนจะตวัดสายตากลับ ยังขุ่นมัวไม่หาย ทั้งโมโห ทั้งเสียหน้าปนกันไปหมด

“ดีครับ ผมขี้เกียจโดนกล่าวหาลอย ๆ อีก เสียเวลา.....น่ารำคาญ คำหลังนี้ชายหนุ่มต่อในใจ

“...ฮึ....” หญิงสาวเถียงไม่ออก ได้แต่สะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวาน มองชายหนุ่มตาปรอย

นายชัยขับรถพาเจ้านายมาที่โรงแรม มีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสของลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ของจังหวัดนี้กับลูกชายนักการเมือง ระหว่างนี้ ถ้าเคลียร์งานจนเสร็จ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเข้ามาอีก ชายหนุ่มรู้ดีว่า พ่อเลี้ยงชอบอยู่ที่ไร่มากกว่า การมานั่งทำงานในห้องแอร์ที่นี่

“นายไปทำอีท่าไหนวะ ถึงได้โดนคุณอัญด่าเอาได้” พ่อเลี้ยงอาชา วางปากกา หลังเวลาผ่านไปราวสองชั่วโมง ชายหนุ่มนั่งพิงพนักเก้าอี้เอนตัวผ่อนคลาย

“ผมไม่ได้ทำ ก็แค่เดินเข้าห้องน้ำ”

“แค่นั้นจริงเหรอ”

“ครับ”

“ถ้าแค่นั้น ทำไมเจ้าหล่อนถึงได้ด่านายไฟแลบอย่างนั้นวะ”

“ผู้หญิงขี้มโนไง...นึกว่าตัวเองสวยตายล่ะ จ้างให้ก็ไม่สน”

“จริงเหรอ...ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะ”

“เปล๊า...แดงเดิงอะไรกัน” นายชัยปฏิเสธเสียงแข็ง

“ว่าแต่พ่อเลี้ยงเถอะ จะให้ผมติดต่อผู้หญิงให้จริง ๆ เหรอ”

“เออ...ให้รอที่เก่า”

“เลือกคนไหนล่ะ”

“ใครก็ได้ นายก็รู้อยู่แล้วนี่หว่า ทำเป็นถามให้มากเรื่องทำไมวะ” ทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดนิด ๆ ในใจ เขามีเมียแล้วไม่ควรนอกใจนอกกาย.....แต่..ยังกินเมียไม่ได้นี่หว่า

รมิดา นอนรอสามีหล่อนยึดเอาเอาโลกโซเชียลเป็นเพื่อน ยามที่ต้องอยู่คนเดียว ได้แต่ส่องดูเพื่อนเก่า ๆ แต่ไม่กล้าทัก ไม่อยากโกหกใคร แต่จะให้อัพเดทสถานะ มีสามีแล้วก็แปลก ๆ บรรดาเพื่อน ๆ คงได้ซักไซ้ไล่เรียงกันยาวเชียวล่ะ ลึก ๆ แล้วหล่อนไม่อยากให้ใครตำหนิ คุณลุงคุณป้า อย่างน้อยท่านก็เลี้ยงดูอุ้มชูมาจนโต ถึงแม้ครั้งนี้จะต้องใช้หนี้ด้วยชีวิต แต่ก็นับว่าโชคมหาศาลแล้วที่ได้เจอกับพ่อเลี้ยงอาชา

เพิ่งจะสามทุ่ม เด็กสาวได้ยินเสียงสามีกลับมาแล้ว ถึงกับยิ้มออก นึกว่าจะดึกกว่านี้เสียอีก

“คุณกลับมาแล้ว จะอาบน้ำเลยไหมคะ” รมิดาเดินไปรับถึงหน้าประตูห้อง แสดงอาการดีใจอย่างปิดไม่มิด แต่เอ๊ะ...ทำไมเขาถึงได้ดูเครียด ๆ

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ” เสียงคล้ายกำลังหงุดหงิด

รมิดา อ้าปากจะพูดจึงต้องรีบหุบปากเงียบ ไม่อยากกวนใจ ไม่รู้ว่าคุณของหนูโกรธอะไรมาอีกหนอ....เด็กสาวพาเรือนร่างอวบอิ่มขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างหงอย ๆ ส่วนพ่อเลี้ยง เหลือบมองแวบเดียวก็รีบเข้าไปอาบน้ำ

ชายหนุ่มเปิดน้ำเย็นจัด ปล่อยไหลรินรด ตั้งแต่ศีรษะหวังดับความร้อนรุ่ม อุตส่าห์ออกจากงานตั้งแต่ก่อนสองทุ่ม หวังจะได้ปลดปล่อยกับนางแบบหุ่นสบึม ที่ไหนได้ พอจะเข้าด้ายเข้าเข็มเท่านั้นแหละ ใบหน้ายัยตัวยุ่งลอยมา แถมมีน้ำตานองหน้าอีกต่างหาก พาลให้หมดอารมณ์ไปดื้อ ๆ บ้าฉิบ......

“คุณขา โกรธใครมาหรือคะ หน้ายุ่งเชียว” รมิดาเบียดเรือนร่างนุ่มนิ่มเข้าหาทันทีที่ร่างหนาขึ้นมานอนตรงที่ของเขาพร้อมกับโอบกอด กระชับชิดอย่างเคย

“โกรธเรานั่นแหละ ยัยเด็กเซ่อ” เพราะเจ้าหล่อน ที่บังอาจเอาใบหน้านองน้ำตาเข้าไปในมโนสำนึก จนเขาสลดหดหู่ไม่สามารถสานต่อภารกิจกับผู้หญิงอื่นได้ จนต้องเก็บเอาความงุ่นง่านกลับมาบ้าน จนอารมณ์เสียถึงตอนนี้

“โกรธหนู?” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองคนอารมณ์ไม่ดี หัวคิ้วขมวดมุ่นอย่างคนใช้ความคิด ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้

“ช่างเหอะ....ฉันล้อเล่น” นิ้วแข็งคีบจมูกคน ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โยกเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว พอเห็นแก้มป่อง ๆ ตากลมบ้องแบ๊วก็อดที่จะหอมไม่ได้ เลยจัดไปหลายฟอด