เวลาที่ต้องแยกจากกัน

เสียงรถยนต์เครื่องเดิมๆ จอดหน้าบ้านของคามิล่าห์เช่นเดิม เด็กสาวตื่นสลึมสลือเพราะแสงรำไรเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง พร้อมกับเสียงเปิดประตูรถยนต์ และเสียงรองเท้าส้นสูงของแม่ดังในจังหวะเดิมๆ

เสียงของผู้ชายที่พาคามิล่าห์มาส่งบ้าน ดังแผ่วเบาเคล้ากับเสียงเครื่องยนต์ กลบสนิทจนจับใจความไม่ได้... ไม่นานเสียงเครื่องยนต์เงียบไป เหลือเพียงเสียงรองเท้าส้นสูงเดินไม่เป็นจังหวะ และประตูบ้านก็เปิดออก...

เลย์ลาพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นมา แม้ว่าดวงตาเธอจะเปิดไม่เต็มที่ก็ตาม เด็กสาวยกมือปล่อยปลายเรียวนิ้วมือขึ้นมาขยี้ดวงตาเบาๆ แล้วค่อยๆ พาตัวเองลงจากเตียง เพื่อเดินไปหาแม่ซึ่งมาถึงบ้านเหมือนกับเมื่อวานนี้...

คามิล่าห์นั่งทรุดลงกองพื้น พลางยกสองแขนขึ้นมากุมท้องน้อย เธอรู้สึกปวดระบมท้องไปหมด รู้สึกแทบปวดร้าวไปทั้งตัว โดยมีจุดศูนย์กลางจากลำตัวเธอท่อนล่าง เรือนต้นขาทั้งสองหันชิดเข้าหากัน เรือนร่างเธอโค้งงอตัวเองลงมา ราวกับกุ้งที่โดนน้ำร้อนลวก

เลย์ลาเห็นเพียงแวบแรก จึงเรียกสาวเท้าเข้าไปหาคามิล่าห์ อีกทั้งรู้สึกตกใจทันทีจนลืมตาตื่นหายง่วงนอน

“แม่!! เป็นอะไรไปคะ? ไปหาหมอมั๊ยคะ?” เลย์ลาไม่รู้เลยว่า แม่ป่วยเป็นอะไร

“ไม่เป็นไร เลย์ลา... ปล่อยแม่ไว้แบบนี้...” น้ำเสียงเธอค่อนข้างขาดห้วง แม้จะปวดจนแทบจะพูดไม่ออก แต่คามิล่าห์ยืนยันจะไม่ให้เลย์ลาเป็นห่วงเธอมากนัก

“แม่ไม่สบายนะคะ ไปหาหมอเถอะค่ะ!” เลย์ลายังพยายามจะบอกแม่ให้ไปหาหมอดูอาการป่วย ทำให้คามิล่าห์พยายามบอกปัดเรื่องนี้ เพราะว่าเธอมีเรื่องที่สำคัญกว่าการไปหาหมอที่ร.พ.

******

“เลย์ลา...” คามิล่าห์รวบรวมลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเรียกลูกสาวเข้าไปนั่งคุยใกล้ๆ แม้ว่าตัวเธอจะยังทรุดอยู่หน้าประตูบ้านก็ตาม เธอยอมรับว่า ทั้งหมดที่ได้ทำลงไปกับอินทัน นอกจากเธอพยายามถ่วงเวลา และหาเงินกับเขาแล้ว คามิล่าห์อยากให้เลย์ลาทำตามคำสั่งเธออีกเรื่อง...

“ถ้าแม่จะบอกว่า อยากให้เลย์ลาไปอยู่กับครอบครัวที่ต่างประเทศ ลูกจะเดินทางกลับไปที่นั้นแทนแม่ได้มั๊ย?” คามิล่าห์บอกน้ำเสียงค่อนข้างสั่น เธอรู้สึกว่า ไม่สามารถเดินทางไปกับเลย์ลาได้แล้วจริงๆ สาเหตุมีแค่เรื่องอินทันเท่านั้น

“ไม่เอานะคะ... ถ้าเราจะกลับไปบ้านที่นั้น เราต้องไปด้วยกันสิคะ!” เลย์ลาส่ายหัวงอแง เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดต้องจากกันแบบนี้

“เลย์ลา... ฟังนะ... เราอยู่ที่นี่มาด้วยกันตลอดเวลา เพราะแม่อยากใช้ชีวิตสงบๆ กับลูกที่นี่สองคน... แต่... ตอนนี้แม่พยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้เลย์ลากลับบ้านอยู่กับครอบครัวของเราจริงๆ แม่ถึงมีแฟนใหม่...”

“แล้วพ่อกับคนอื่นๆ ล่ะคะ? ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้?” เลย์ลารู้สึกแย่และผิดหวังในตัวแม่มาก ทำไมเธอต้องทำเช่นนั้น

“เลย์ลา... แม่กำลังป่วยหนักมาก... และแม่ต้องการคนดูแลแม่ที่จะช่วยเรื่องฐานะการเงิน และที่อยู่อาศัย... แต่แม่คงไม่อาจทนเห็นลูกต้องมีผัวคนเดียวกันกับแม่... โดยเฉพาะกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกัน... ลูกทนได้รึ?”

คามิล่าห์บอกเหตุผลที่อยากให้เลย์ลาแยกกันอยู่กับเธอ เห็นทีจะหนีอินทันไม่ได้ เพราะเธอป่วยแบบนี้แล้ว มันจะมีค่าใช้จ่ายมากมาย และหากเธอใช้เงินเกินตัว คงจะไม่มีวันพาเลย์ลากลับบ้านในต่างแดนได้แน่นอน

“หนูจะอยู่ดูแลแม่ค่ะ เราจะไม่แยกจากกัน!!!” เด็กสาวยังคงดื้อดึงงอแง เพราะทั้งชีวิตเธอตั้งแต่ลืมตาดูโลก ก็มีแต่คามิล่าห์เป็นโลกใบเดียวของเธอ

“ยัยเด็กโง่... ห้ามดื้อกับแม่นะ!!! บ้านของเรากำลังจะถูกยึด และเงินของเราก็มีจำนวนจำกัด แม่จะติดต่อกับคนที่บ้าน เพื่อให้เขามารับลูกที่โน้น... ลูกเท่านั้นที่คู่ควรต่อการกลับไปที่นั้น...”

“แล้วแม่ล่ะคะ? ถ้าแม่คิดว่านั้นคือบ้านของเรา แม่ออกมาจากที่นั้นทำไมคะ?” เลย์ลาอยากถามคำถามที่สงสัยมานาน เมื่อคามิล่าห์เริ่มเล่าเรื่องครอบครัวให้เลย์ลาฟัง อีกทั้งเคยเกริ่นมาระยะหนึ่งแล้วว่า จะพาเธอกลับบ้านไปด้วยกัน

“เพื่อลูกน่ะ... และตอนนี้ก็เช่นกัน... แม้ว่าเวลาของแม่จะหน้าสิ่วหน้าขวานก็ตาม เลย์ลา...สัญญากับแม่นะ ว่าจะกลับบ้าน และอยู่กับครอบครัวของเรา... ที่โน้นเรามีกฎและธรรมเนียม ลูกต้องเชื่อฟังและทำตามนะ... แล้วลูกจะเข้าใจเองว่าทำไม...” คามิล่าห์ไม่กล้าบอกเลย์ลาทั้งหมดว่า... กฎและธรรมเนียมของครอบครัวคืออะไร

เพราะมันคือเหตุผลเดียวที่ทำให้คามิล่าห์พาเธอมาคลอดที่นี่ และใช้ชีวิตสงบสุขแบบไร้การถูกรบกวน...

******

“ถึงหนูจะสงสัยและยังไม่เข้าใจ... และครอบครัวที่โน้นเขาจะรู้รึคะ? ว่าหนูจะเดินทางไปที่นั้น?” เลย์ลาเอ่ยถามด้วยความสงสัย คามิล่าห์ยืดตัวพลางสูดลมหายใจลึกๆ จนเหงื่อตามร่างกายผุดออกตามกล้ามเนื้อ

หญิงสาวเริ่มเจ็บปวดทุกข์ทนทรมานมาก เพราะจากการร่วมเพศหนักหน่วง และถูกใช้งานระยะยาวนานนับชม. ทำให้เธอรู้สึกปวดร้าวและเจ็บไปทั้งร่างกาย แม้ว่าจะสุขเสียวและเจ็บจุกแน่นท้อง ราวกับร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ก็ตาม

“แม่ติดต่อกับพวกเขามาระยะหนึ่งแล้ว พ่อของลูก... เขาชื่อ อิสซา เขาดีใจมาก เมื่อลูกกำลังจะเดินทางกลับ... ไม่ต้องห่วงเรื่องเรียนที่นี่นะ... พวกเขาจะจัดการให้ลูกต่อเอง...”

คามิล่าห์อยากให้เลย์ลาทิ้งการเรียนต่อวิทยาลัยที่นี่ และอยากให้เดินทางกลับไปยังอีกซีกโลกให้เร็วที่สุด ก่อนอินทันจะจับเลย์ลาทำเมียที่อายุน้อยที่สุดจนไม่สามารถออกจากเกาะซุนดาน้อยนี้ได้

“แม่คะ...” เลย์ลารู้สึกแย่มาก ในเมื่อเวลานี้ เป็นช่วงที่เธอรู้สึกแย่มาก หลังจากได้ยินจากปากของคามิล่าห์ ให้เลย์ลารีบเก็บข้าวของ และเสื้อผ้าทั้งหมด เพื่อเตรียมเดินทางไปต่างประเทศพรุ่งนี้เช้า...

เลย์ลาอาจจะไม่มีโอกาสบอกลาเพื่อนๆ ทุกคนที่นี่ ราวกับคามิล่าห์อยากให้เธอจากไปโดยเร็วที่สุด เพื่อมิให้แฟนใหม่ของแม่ทำความรู้จักและสนิทสนมกับเลย์ลามากกว่านี้ เด็กสาวอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่คามิล่าห์ไม่ยินยอมให้เธอดื้อดึง

“แม่ใช้เงินส่วนหนึ่งจัดการเรื่องการเดินทางของลูก เที่ยวบินวันพรุ่งนี้ตอนตีห้า เดินทางไปอียิปต์ เมืองอเล็กซานเดรีย พ่อของลูกจะมารับที่สนามบิน... จำไว้นะ...อย่าบอกพ่อเรื่องแม่มีแฟนใหม่...”

คามิล่าห์สั่งเสียเลย์ลา อีกทั้งกำชับให้พูดแค่บางเรื่อง ไม่ใช่ทุกเรื่อง แม้ว่าหญิงสาววัยเลขสามจะเคี้ยวเข็ญให้เลย์ลาออกเดินทางกะทันหัน... เด็กสาวต้องทำตามคำสั่ง เพราะอีกใจก็อยากรู้จักกับครอบครัวของตัวเองในอีกซีกโลก

มีหลายเรื่องในใจของเธอมากมายที่ทำให้สงสัยว่า ทำไมแม่ของเธอต้องหนีออกจากครอบครัว ทำไมไม่ยอมให้เธอคลอดที่บ้านเกิด แต่พามาไกลถึงตะวันออกเฉียงใต้ในหมู่เกาะซุนดาน้อย

หญิงสาวเริ่มพยายามหายใจลึกๆ เพื่อทำให้ตัวเองคลายความเจ็บปวด อีกทั้งรู้สึกโล่งใจเมื่อเลย์ลายอมเดินทางไปอียิปต์ มันทำให้คามิล่าห์โล่งใจในที่สุด เลย์ลาปลอดภัยจากอินทันแล้ว...

แต่... อีกใจหนึ่งของคามิล่าห์กำลังกังวลอยู่ว่า... เลย์ลาจะปรับตัวเข้ากับคนในครอบครัวได้รึไม่... เพราะวัฒนธรรมที่นี่กับที่นั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง...

******

คามิล่าห์พาเลย์ลาขึ้นแท็กซี่ รีบเดินทางออกจากบ้านก่อนตะวันพรุ่งจะทอแสง หญิงสาวเริ่มกลั้นความเจ็บปวดทั้งหมด ซึ่งเกิดจากอาการปวดท้องน้อยจากระดับอ่อนๆ ค่อยๆ เพิ่มความรุนแรงทีละขั้น

หญิงสาวจัดสรรเงินทั้งหมดใส่บัญชีของเลย์ลา เพื่อให้เด็กสาวมีใช้ส่วนตัวยามเมื่อมีความจำเป็น อีกทั้งคามิล่าห์จัดแจงธุระสำคัญต่างๆ เพื่อพาเลย์ลาไปส่งสนามบิน...

มันจะเป็นการลาจากที่เลย์ลาไม่มีวันลืม เมื่อคามิล่าห์มาส่งเธอเดินทางไปต่างแดนเพียงลำพัง เด็กสาวสวมกอดแม่ พลางร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึง เธอยอมรับว่าไม่อยากเดินทางไปเพียงลำพังจริงๆ

“แม่จะตามมาทีหลังรึปล่าคะ?” แววตาเด็กสาวมองหญิงสาวสวยงามเบื้องหน้า เธอแอบหวังว่าแม่จะกลับมาอยู่กับเธอ กับครอบครัวที่นั้นด้วยกันอีกครั้ง

“ถ้าแม่ทำได้ หลังจากแม่รักษาตัวเองหายดีแล้ว... แม่สัญญาว่าจะรีบตามไปให้เร็วที่สุด” คามิล่าห์ไม่อยากโกหกเลย์ลาเลยจริงๆ ว่าเธออาจจะตายก่อนจะทำตามสัญญาได้ สิ่งที่เธอตั้งใจมากที่สุด ยามนี้ใกล้จะสัมฤทธิ์ผล เธอไม่ต้องการให้เลย์ลาอยู่ที่นี่ต่อ หากว่าเธอสิ้นใจเพราะโรคมะเร็งปากมดลูก

“แม่ต้องรักษาตัวให้หายนะคะ หนูจะรอแม่ตามมานะคะ” เลย์ลารัดแขนเล็กบางๆ รอบเอวคามิล่าห์ หญิงสาวแอบสอดจดหมายฉบับหนึ่งใส่กระเป๋าเป้ของเลย์ลา พร้อมกับบอกกำชับอีกว่า...

“แม่ฝากจดหมายให้ลูกฉบับหนึ่ง และอีกฉบับหนึ่งอย่าลืมมอบให้พ่อด้วยนะ... ได้เวลาออกเดินทางแล้วนะ คนเก่ง!” คามิล่าห์จูบลาสุดท้ายมอบให้เลย์ลา ปล่อยให้เด็กสาวต้องเดินทางไปยังจุดผู้โดยสารขาออก เพื่อขึ้นเครื่องบินตามกำหนด...

******