ตอนที่ 1

หนึ่งอาทิตย์ก่อน เตียงผู้ป่วยถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินโดยมีหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆ ทรุดตัวลงกอดเข่าด้วยความท้อใจอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน น้ำตาที่ไหลเอ่อทำให้ชายวัยสามสิบห้าไม่อาจละสายตาจากเธอได้ ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ห่างออกไป เสื้อเชิ้ตสีดำที่สวมใส่ปลดกระดุมสองเม็ดสร้างความดูดีมีภูมิฐานรับกับหุ่นสูงยาวเข่าดีแม้ดวงตาที่กำลังจดจ้องไปทางหญิงสาวจะเล็กตี๋ชั้นเดียวแต่เฉียบคมดุจเหยี่ยวมองเหยื่อ ด้านหลังของเขามีลูกน้องสองคนยืนก้มหน้าสงบเสงี่ยมจนกระทั่งนางพยาบาลเดินออกมาทำให้หญิงสาวที่พิงประตูห้องฉุกเฉินลุกขึ้นจับแขนพยาบาลด้วยความกังวลถึงคนด้านในก่อนที่หมอจะเดินออกมาพร้อมเปิดผ้าปิดปากส่ายหน้าบ่งบอกถึงความเศร้ามาเยือนทำให้หญิงสาวเข่าทรุดก้มหน้าร้องไห้มองร่างไร้ลมหายใจของผู้เป็นพ่อถูกคลุมผ้าขาวเข็นผ่านไป เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังใกล้เข้ามาเพราะขายาวเดินก้าวเข้ามานั่งชันเข่ายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธออย่างเห็นใจ เมื่อเข้าใกล้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีที่เธอเงยหน้ามองสบตาเขาทุกอย่างหยุดนิ่งเฉียบพลันตกอยู่ในภวังค์ห้วงแห่งรักแรกพบอย่างคาดไม่ถึงแต่หญิงสาวกลับไม่รับน้ำใจหยิบยื่นของเขารีบลุกขึ้นวิ่งตามเตียงที่ถูกเข็นเข้าห้องดับจิตเหลือเพียงนางพยาบาลที่ยื่นให้เธอเซ็นเอกสาร

“เสียใจด้วยนะคะ” ประโยคสั้นๆ ของพยาบาลทำหญิงสาวสะอื้นไม่หยุดรับเอกสารมาเซ็นทั้งน้ำตามองค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดก่อนมองหน้าพยาบาลที่มองเธอกลับอย่างเห็นใจเช่นกัน

“ขอเวลาหาเงินได้ไหมคะ ฉันเหลือพ่อเพียงคนเดียว ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว” เสียงที่พยายามเข้มแข็งบีบหัวใจคนฟังที่ยืนกำผ้าเช็ดหน้าอยู่ด้านหลังทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันนี่คือครั้งแรกที่พบกันจนเขาต้องทำสิ่งที่สามารถทำได้และทำบ่อย

“ผมจ่ายค่ารักษาและจัดการเรื่องศพเอง” คำพูดที่ดังมาทางด้านหลังทำให้หญิงสาวหันมองชายที่เดินเข้ามาหยิบยื่นน้ำใจเสนอตัวเข้ามาโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ

“ได้ค่ะคุณเฟยหลง เชิญทางนี้ค่ะ” นางพยาบาลรีบผายมือเชิญเขาแต่ก่อนเดินไปเขาหันมามองสบตาหญิงสาวที่กำลังจะเอ่ยปากจนต้องหยุดมองไม่เดินตามพยาบาลยกมือให้ลูกน้องไปจัดการแทนเพื่อที่ตนจะได้สนทนากับหญิงตรงหน้า

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันขอไม่รับ ค่ารักษาพ่อของฉันมากเกินไปกว่าจะตอบแทนบุญคุณหมด”

“ไม่เป็นไรครับผมยินดีช่วยเหลือ ผมบริจาคให้โรงพยาบาลนี้บ่อย ค่ารักษามะเร็งไม่ทำผมขนหน้าแข้งร่วง รับไว้เถอะครับผมยินดีให้ไม่ต้องให้คืน”

“ฉันรับไม่ได้”

“แล้วต้องทำยังไงคุณถึงจะรับ”

“สัญญากู้ยืม” คำตอบของเธอทำให้เฟยหลง ชายผู้มั่งคั่งเพียบพร้อมมากทรัพย์สินทั้งโรงงานส่งออกและธุรกิจหลายแห่งควบทั้งไทยและฮ่องกงไม่ว่าจะเป็นกิจการครอบครัวหรือส่วนตัว เขาถือกรรมสิทธิ์ครอบครองคนเดียวทั้งสิ้น หัวคิ้วขมวดชนกันมองใบหน้าที่แสนเศร้าของหญิงสาวจนอ่อนไหวตามจนเกิดเป็นความต้องการใคร่เสน่หาริมฝีปากที่เอิบอิ่มกับดวงตาคู่สวยขนตาเรียงแพแม้จะผ่านน้ำตาที่แสนทุกข์

“ถ้าคุณต้องการสัญญา ผมจะร่างให้เพื่อความสบายใจของคุณ”

“ขอบคุณค่ะ” เจ้าของดวงตาคู่สวยยกมือไหว้ชายตรงหน้าพร้อมยิ้มบางๆ ส่งให้เขาทำให้เฟยหลงติดบ่วงเสน่หาความหวานละมุนไล่สายตามองเสื้อยืดตัวใหญ่สวมคลุมกางเกงขาสั้นแล้วไล่สายตาขึ้นมองมาสบตาเธออีกครั้ง ความลุ่มหลงเกิดขึ้นมาไม่ทันตั้งตัวจนเกิดอยากครอบครองจึงเอ่ยข้อเสนอที่ไม่ควรออกมา หวังเพียงผูกมัดอย่างเด็ดขาดหากได้คือได้แต่หากไม่ได้จำต้องหาทางอื่น

“สัญญาของผมคือแลกกับตัวคุณ” คำพูดของเขาทำปลายฟ้าหยุดนิ่งคิดไตร่ตรองจ้องตาเขาราวกับเจาะลุึกถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงก่อนเหลียวหลังมองห้องดับจิตที่หนึ่งในนั้นมีร่างไร้ลมหายใจของผู้เป็นพ่อ เพื่อส่งบิดาคนสุดท้ายที่เหลืออยู่และหนี้สินที่แบกไว้บีบให้เธอตัดสินใจ