บทที่ 2

เวียงพิงค์ตกใจที่เห็นแก้วกานต์ร้องไห้ออกมาขนาดนี้ พอถามก็บอกแค่ว่าดีใจที่เห็นเธอ กระทั่งคราบน้ำตาชะล้างเครื่องสำอางออกไปบางส่วน นั่นทำให้เวียงพิงค์สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเพื่อนสนิท

“แล้วนั่นตรงหางตาไปโดนอะไรมาแก้ว”

“อ้อ...พอดีเราเดินชนประตูน่ะจ้ะ”

“ระวังหน่อยสิ อีกไม่กี่วันก็จะแต่งงานแล้วนะ”

“จ้ะ” แก้วกานต์พยักหน้ารับ แม้ก่อนมาจะเมคอัพปกปิดร่องรอยไว้เป็นอย่างดี แต่สุดท้ายก็ไม่รอดพ้นสายตาของเวียงพิงค์สินะ เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ พร้อมเช็ดคราบน้ำตาออกไปจากแก้มจนแห้ง จากนั้นก็พาเวียงพิงค์ไปยังบ้านพัก

ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ล้วนแต่แปลกใหม่ จึงสร้างความตื่นตาตื่นใจให้แก่เวียงพิงค์ได้ไม่น้อย และที่นั่นเธอก็ได้พบกับว่าที่เจ้าบ่าวของแก้วกานต์ หนุ่มรัสเซียที่ชื่อว่าซาช่าด้วย เขาดูแลเธอและก็แสดงท่าทางว่ารักแก้วกานต์มากทีเดียว พลอยทำให้เวียงพิงค์สุขใจไปกับความรักของเพื่อนด้วย

“ที่นี่สวยจังเลยเนอะ เหมือนอยู่บนสวรรค์” เวียงพิงค์เอ่ยชมบ้านสวยๆ ของแก้วกานต์ แต่เจ้าบ้านกลับไม่ได้มองว่าที่นี่เหมือนสวรรค์ชั้นฟ้าอะไร

“นรกมากกว่า”

“แก้วพูดว่าอะไรนะ” เพราะได้ยินที่แก้วกานต์เอ่ยไม่ชัด เวียงพิงค์จึงถามย้ำอีกครั้ง นั่นทำให้คนถูกถามรีบเปลี่ยนท่าที

“เปล่าจ้ะเปล่า ถ้าเวียงพิงค์ชอบที่นี่ก็อยู่ด้วยกันไปนานๆ สิ”

“ได้ซะที่ไหนกัน” คนตอบทำหน้ายู่ นั่นเพราะเธออยู่ที่เมืองสวยๆ แห่งนี้ได้แค่เจ็ดวันก็เท่านั้นเอง

“เดี๋ยวพาไปดูห้องพัก”

“จ้ะ” เวียงพิงค์เอ่ยรับ ก่อนจะเดินตามแก้วกานต์ไปยังห้องพัก กระทั่งเจ้าบ้านจัดแจงทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับออกไป ก่อนจะสะดุ้งเมื่อชนเข้ากับแผงอกของซาช่าผู้เป็นสามี

“เพื่อนสนิทเธอหน้าตาสวยตามที่ลูกค้าของเราต้องการไม่มีผิด” ซาช่าพอใจกับสินค้าชิ้นใหม่ รับรองถ้าลูกค้าระดับวีไอพีได้เห็นต้องชอบและตบรางวัลให้ตนอย่างงามแน่นอน

“นี่...ฉันขอปฏิเสธงานนี้ได้ไหม” ประโยคที่ดังขึ้นทำให้ซาช่าหันขวับมาจ้องหน้าแก้วกานต์ด้วยสายตาดุดันทันที

“เธออยากตายหรือยังไง”

“แต่ฉันไม่อยากทำผิดต่อเวียงพิงค์”

“งั้นก็เลือกเอา ระหว่างทำผิดต่อเพื่อนกับต้องตาย”

“ฉัน...” แก้วกานต์อึกๆ อักๆ ทันที รู้สึกโทษตัวเองที่หลวมตัวรักซาช่าจนยอมให้เขาจูงจมูกมาตลอดหลายปี รู้ว่าเขาพาเธอไปทางที่ผิดแต่ก็ยังคล้อยตาม

“หุบปากแล้วอยู่เงียบๆ ไว้ จบงานนี้เราก็ได้เงินก้อนโตกันแล้ว” ซาช่าตะคอกเสียงต่ำกลับมา นั่นก็เพื่อเตือนให้แก้วกานต์อย่านอกลู่นอกทาง เพราะหากไม่ทำตามคำสั่ง นอกเสียจากเงินจะไม่ได้แล้วชีวิตก็จะเอาไม่รอด

“แต่ทุกวันนี้เราก็มีเงิน มีบ้าน มีรถแล้วนะ”

“นั่นมันยังไม่พอหรอก”

“ฉันกลัวถูกคุณ...” แก้วกานต์กำลังจะเอ่ยชื่อเจ้านายของซาช่าออกมา นั่นเพราะชายคนนั้นไม่ชอบงานแบบนี้ แต่คนใกล้ตัวกลับทำเสียเอง

“ไม่มีใครจับอะไรเราได้ทั้งนั้น ถ้าเรามีเงินกันมากพอ ฉันจะพาเธอกลับไปอยู่เมืองไทยนีน่า”

“จริงนะ”

“จริงสิที่รัก” ซาช่ายิ้มออกมา เขาใช้คำหวานคอยล่อหลอกให้แก้วกานต์คล้อยตาม รู้ว่าเธอมีจุดอ่อนตรงไหนก็หยิบเรื่องนั้นมาจูงใจ

แต่พออยู่คนเดียว แก้วกานต์ก็รู้สึกผิดต่อเวียงพิงค์มากจริงๆ แม้จะอยากกลับบ้านเกิดเมืองนอน แม้จะกลัวสามีที่พักหลังๆ ชอบทำร้ายร่างกายเธอบ่อยๆ ก็ตามที แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากทำให้เวียงพิงค์ตกนรกทั้งเป็น แต่ก็จนปัญญาเพราะไม่รู้จะช่วยด้วยวิธีไหนเหมือนกัน

ก่อนถึงกำหนดส่งมอบตัว แก้วกานต์จึงคอยเทคแคร์ เวียงพิงค์เป็นอย่างดี พาไปเที่ยวยังสถานที่ต่างๆ ของมอสโคว์และพื้นที่ใกล้เคียง พาไปกินอาหารของคนท้องถิ่น พาไปชมต้นไม้ดอกไม้และบ้านเมืองสวยๆ เวียงพิงค์เก็บภาพความทรงจำทุกอย่างไว้ในกล้องถ่ายรูปที่พกติดตัวมาจากเมืองไทย

แต่ที่สงสัยจนต้องอดถามไม่ได้ คือเรื่องงานแต่งงาน เพราะตั้งแต่มาถึงจนล่วงเข้าวันที่สองเธอก็ยังไม่เห็นว่า แก้วกานต์และว่าที่เจ้าบ่าวจะจัดเตรียมอะไรที่ไหน

“แล้วแก้วจัดงานแต่งงานไปถึงไหนแล้วล่ะ”

“อ้อ...เรื่องนั้นซาช่ากับทางออแกไนซ์เป็นคนจัดเตรียมทั้งหมดนะ เราเองก็ยังไม่เห็น”

“คุณซาช่าตั้งใจจะเซอร์ไพรส์แก้วแน่ๆ” แก้วกานต์ได้แต่ยิ้มรับแบบแห้งๆ เท่านั้นเอง เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีงานแต่งงานที่ว่านั่นหรอก เธอแค่หลอกเวียงพิงค์ให้มาที่นี่ก็เท่านั้นเอง

กระทั่งล่วงเข้าวันที่สามที่เวียงพิงค์มาถึงมอสโคว์ วันนี้เป็นวันส่งมอบสินค้า ซาช่าและแก้วกานต์บอกว่าจะพาเวียงพิงค์ออกไปกินข้าวนอกบ้าน แต่นั่นคือการพาเธอไปให้ลูกค้าดูตัวต่างหาก เพราะซาช่าต้องการอัพราคาค่าตัวของเวียงพิงค์นั่นเอง

ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ซาช่าวางแผนไว้ เวียงพิงค์ขายได้ราคาดีกว่าที่คิดจนซาช่ายิ้มกว้าง ผิดกับแก้วกานต์ที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตลอดเวลา ชายคนที่จ่ายเงินเพื่อซื้อตัวเวียงพิงค์นั้นแก่คร่าวพ่อ แถมเธอยังรู้มาว่าเขามีรสนิยมชอบนอนกับผู้หญิงเอเชียโดยเฉพาะคนไทย และยังซาดิสม์มากเสียด้วย

“พาตัวเธอไป” ประโยคคำสั่งเป็นภาษาท้องถิ่นดังขึ้น แต่เพราะฟังไม่เข้าใจความหมายทำให้เวียงพิงค์ไม่ได้คิดหรือตื่นตระหนกอะไร กระทั่งมีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาประกบพร้อมกับคว้าแขนของเวียงพิงค์ไว้

“จะทำอะไร” เวียงพิงค์ปัดป้องการสัมผัสร่างกายจากชายคนนั้น ในขณะที่ซาช่าและแก้วกานต์กลับยืนมองนิ่ง และไม่ได้เอ่ยอะไร

“รีบพาเธอไป เร็วสิ” ซาช่าเอ่ยสั่งอีกครั้ง นั่นเพราะตอนนี้รถของลูกค้าจอดรออยู่แล้ว ถ้าเวียงพิงค์ไปถึงมือเร็วเท่าไหร่เขาก็จะได้เงินส่วนที่เหลือเร็วเท่านั้น

“ปล่อยนะ...แก้วนี่มันอะไรกัน” ในเมื่อคุยกับชายตรงหน้าไม่รู้เรื่อง เวียงพิงค์จึงเอ่ยถามกับแก้วกานต์ขึ้น

“เวียงพิงค์เราขอโทษนะ” แก้วกานต์ได้แต่เอ่ยประโยคนี้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม นั่นทำให้เวียงพิงค์รู้สึกใจคอไม่ดีเข้าไปใหญ่