ตอนที่ 2

“ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ?”

“คริสเตียน คาร์ล...ผมรู้ว่าคุณหมอคงทราบชื่อของผมดีอยู่แล้ว”

คำตอบนั้นทำให้คุณหมอสาวหยุดชะงัก มือที่กำลังจับปากกาและจรดลงบนแบบฟอร์มเย็นเฉียบยิ่งกว่าเดิม ความรู้สึกสับสนใจวิ่งเข้าจู่โจมเธอโดยไม่ทันตั้งตัวและดูเหมือนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอจะสังเกตอาการนั้นได้อย่างชัดเจน

“และพี่ก็แน่ใจว่าเรามีนามสกุลเดียวกัน...ใช่มั้ย คารีน่า”

ประโยคต่อมาทำให้ปากการ่วงหล่นจากมือเรียวบาง มัทรีเงยหน้ามองเขาชัด ๆ อีกครั้ง ทำไมเธอจะจดจำเขาไม่ได้ ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือ คริสเตียน คาร์ล บุตรชายคนเดียวของอดีตนายพลแห่งกองทัพเยอรมัน อัลเฟรด คาร์ล ผู้ซึ่งรับเลี้ยงเธอเป็นบุตรบุญธรรมและคริสเตียนก็มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเธอตามกฎหมาย

“ขอโทษด้วยนะคะ...ฉันเกือบจำพี่ไม่ได้” มัทรีแตะขมับด้วยปลายนิ้วและแสร้งทำเหมือนเธอจำเขาไม่ได้จริง ๆ ทั้งที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของเขา และเห็นเขาครั้งสุดท้ายที่งานศพของพ่อบุญธรรมโดยที่เธอพยายามออกห่าง ไม่ให้เขาเห็นว่าเธออยู่ที่นั้นด้วย

“พี่ก็เกือบจะจำเธอไม่ได้คารีน่า ถ้าพี่ไม่รู้มาก่อนว่าเธอยังใช้นามสกุลเดียวกับพี่”

มัทรีประสานมือเรียวบางบนโต๊ะ ท่าทีของเธอประหม่าและไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายแต่อย่างใดแม้จะรู้ว่าพี่ชายของเธอซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของพ่อแม่บุญธรรมจะนั่งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้

อัลเฟรด คาร์ล รับมัทรีมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในกรุงเบอร์ลินตั้งแต่เธออายุได้สามขวบ เขาไม่มีลูกสาวและถูกชะตาเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบในสถานที่แห่งนั้น คนในบ้านของอัลเฟรดเรียกเธอว่า คารีน่า ทุกคนให้ความรักและเอ็นดูเธอในฐานะสมาชิกใหม่ของบ้านยกเว้นคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ค่อยพูดจาและมักแสดงท่าทางเหมือนไม่ชอบเธอเอาเสียเลย

นั่นคือ คริสเตียน...ลูกชายคนเดียวของบ้านคาร์ล มัทรียังจดจำแววตาขึ้งเคียดของเขาได้และเธอตั้งปณิธานในใจว่าจะไม่เป็นอุปสรรคในชีวิตลูกชายคนเดียวของอัลเฟรด คริสเตียนถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่เล็กและเรียนต่อในโรงเรียนเตรียมทหาร เขาไม่ยอมกลับบ้านและเธอรู้ดีว่ามันมาจากสาเหตุอะไร

เมื่อโตขึ้นมัทรีจึงเลือกเรียนต่อด้านแพทย์ที่ประเทศฝรั่งเศส หญิงสาวเลือกที่จะมาใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังด้วยการเปิดคลีนิคอยู่ริมแม่น้ำแซน แม่น้ำแสนสวยที่ไหลผ่านใจกลางกรุงปารีส

เธอไม่ได้กลับบ้านที่ประเทศเยอรมันนานหลายปีกระทั่งอัลเฟรดเสียชีวิต เธอเดินทางไปร่วมในพิธีศพของพ่อบุญธรรม แต่หลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับคริสเตียน พี่ชายตามกฎหมายที่เธอชอบแอบมองเขาทุกครั้งที่มีโอกาส

และเป็นเวลานานหลายปีที่เธอไม่ได้พบหน้าคริสเตียน ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเธอ หญิงสาวคิดว่าเหตุผลหนึ่งที่คริสเตียนไม่ชอบเธอเป็นเพราะเขากลัวว่าเธอจะแย่งทุกอย่างไปจากเขา ซึ่งทำให้มัทรีตัดสินใจที่จะไม่กลับไปยังบ้านในเยอรมัน แต่เธอก็ยังใช้นามสกุลเดียวกับเขาเพื่อเป็นการให้เกียรติพ่อบุญธรรมที่ล่วงลับ