ตอนที่ 1

“คุณหมอคะ...มีคนไข้มาขอพบคุณหมอค่ะ”

เสียงของอลานา ผู้ช่วยแพทย์สาวรูปร่างสูงโปร่งและมีเรือนผมสีทองเงางามดังขึ้นพร้อมประตูที่ถูกผลักเข้ามาภายในห้องของคุณหมอสาวในชุดกระโปรงสีหวานซึ่งถอดชุดกาวน์ออกเพื่อเตรียมตัวที่จะกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ของเธอซึ่งอยู่ริมแม่น้ำแซน ประเทศฝรั่งเศส

“ใครมาตอนนี้น่ะ อลานา?”

มัทรีย่นคิ้วขณะก้มลงมองหน้าปัดนาฬิกาฝังเพชรของเธอซึ่งบอกเวลาจวนทุ่ม วันนี้เธอต้องการปิดคลีนิคเร็วกกว่าปกติเพราะอยากพักผ่อนหลังจากกรำงานหนักทั้งตรวจคนไข้และรู้สึกไม่ค่อยสบายมาหลายวัน

“เขาบอกว่ามีธุระด่วนมาก ต้องการพบคุณหมอค่ะ ฉันบอกเขาไปแล้วว่าเรากำลังจะปิดคลินิกแต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับค่ะ”

อลานามีท่าทีลังเลขณะหันกลับไปมองยังห้องด้านนอก มัทรีเห็นว่าผู้ช่วยของเธอก็คงอยากกลับบ้านเร็ว ๆ เหมือนกัน หญิงสาวจึงกล่าวอย่างเสียมิได้ว่า

“ให้เขาเข้ามาก็ได้อลานา...ส่วนเธอจะกลับบ้านก่อนก็ได้นะ...อ้อ!

อย่าลืมติดป้ายหน้าคลินิกด้วยล่ะว่าเปิดบริการพรุ่งนี้”

อลานาพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะถอยหลังกลับไปในขณะที่มัทรีถอนหายใจเบา ๆ และวางกระเป๋าสะพายที่เธอเตรียมไว้เพื่อจะกลับบ้านลงบนโต๊ะอีกครั้ง เข็มนาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลาไม่ต่างจากนาฬิกาข้อมือของเธอ หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมและบีบคลึงต้นคอตัวเองพร้อมทั้งโคลงศีรษะไปมาก่อนจะรู้สึกว่าประตูห้องถูกผลักเข้ามาเบา ๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งซึ่งหญิงสาวรู้สึกคุ้นมากทีเดียว

“สวัสดีครับ คุณหมอมัทรี คาร์ล”

เสียงทุ้มลึกแต่กังวานและฟังดูมีอำนาจนั้นสะกดความรู้สึกของคุณหมอสาวให้นิ่งชะงักไปชั่วครู่ มัทรีขยับนั่งหลังตรงและเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องชัด ๆ

เธอคุ้นตากับเจ้าของร่างสูงในชุดลำลองซึ่งเป็นเสื้อยืดพอดีตัวขับเน้นให้เห็นโครงสร้างของร่างกายบึกบึนเต็มไปด้วยมัดกล้ามชัดเจน อีกทั้งโครงหน้าคมเข้มหล่อเหลา เหมือนเธอเคยเห็นเขาจากที่ไหนสักแห่ง

“สวัสดีค่ะ...ชะ...เชิญนั่งซีคะ”

เสียงหวานเหมือนแห้งหายไปในลำคอแห้งผาก หญิงสาวเกิดอาการเหมือนร่างกายขาดน้ำขึ้นมากะทันหัน ก็แค่ผู้ชายหน้าตาดีและรูปร่างสูงบึกบึนคนหนึ่งเท่านั้น ถ้าหากเขาไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาก่อน มัทรีนิ่งนึกในใจและแสร้งทำเหมือนว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่สบายจนต้องรีบเข้ามาในคลีนิคเพื่อให้เธอรักษาเขาด่วน

“เอ้อ...ผู้ช่วยของฉันคงบอกคุณแล้ว คือจริง ๆ แล้วเรากำลังจะปิดคลินิก”

“ผมทราบครับ” เขากล่าวสั้น ๆ และหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเธอ

“แต่ผมรู้สึกไม่สบายมากจนไม่สามารถจะกลับไปได้ตอนนี้”

“โอเคค่ะ” มัทรีหยิบแบบฟอร์มบันทึกประวัติคนไข้และปากกามาเตรียมพร้อม มือของเธอเย็นเยียบ เธอเองที่ให้อลานา ผู้ช่วยกลับไปก่อน ฉะนั้นแล้วงานบันทึกประวัติผู้ป่วยและซักอาการเบื้องต้นจึงต้องตกเป็นของเธอโดยปริยาย คุณหมอสาวเหลือบแลผู้ป่วยของเธอซึ่งใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้ซีดเซียวหรือแสดงให้เห็นอาการอ่อนเพลียอย่างคนไข้ทั่วไปแต่อย่างใด