ep2

“ผู้กองมาแล้วครับนาย”

ผู้กองวรา หรือ ร้อยตำรวจเอกวรา พงษ์พุ่ม ผู้กองหนุ่มรูปงามในชุดสูทหรู กับลูกน้องที่แต่งกายในชุดเครื่องแบบตำรวจ เดินเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน ภาสกรเดินไปจับมือทักทาย แต่สายตายังไม่คลายไปจากความกังวล

“พอได้ข่าวว่าเจ้าสาวหาย ฉันก็รีบมาหาแกก่อนเลย แต่ฉันสั่งการให้ลูกน้องสกัดทุกเส้นทางของฟาร์มนี้แล้ว ถ้าเธอจะถูกลักพาตัว ยังไงก็ไม่รอดสายตาคนของฉันไปได้หรอก”

“แต่ถ้าพวกมันไม่ได้ลักพาตัวล่ะ ทิปอาจจะเป็นอันตราย มันอาจจะไม่พาหนี...แต่อาจจะพาไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง”

ภาสกรยื่นผ้าซีฟองเปื้อนเลือดให้เพื่อนดู ผู้กองวรากับเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามความฝันโดยวราสอบติดนายร้อยตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔ ขณะที่ภาสกรสอบติดมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ตามความตั้งใจที่จะกลับมาพัฒนาที่ดินของตระกูล

ผู้กองวรารับผ้าเปื้อนเลือดไปพิจารณาดูอย่างระมัดระวัง สีหน้าแสดงความวิตกกังวลว่านี่อาจจะไม่ใช่การลักพาตัวธรรมดา

“ศัตรูเก่าของแกหรือเปล่าภาส”

“ฉันก็เกรงว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“เดี๋ยวฉันจะให้คนของฉันไปเฝ้าดู ศัตรูเก่าของแก”

ผู้กองวราหันมองลูกน้องเตรียมสั่งการ แต่ในห้วงเวลานั่นเอง ร่างบอบบางในชุดเจ้าสาวฟูฟ่องก็เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าซีดเผือดและตื่นกลัว

“ทิป!”

ภาสกรรั้งร่างนั้นเข้าหาแล้วกอดเอาไว้แน่น

“คุณหายไปไหนมา คุณรู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงคุณมาก”

ร่างทั้งร่างของหญิงสาวสั่นไหวขึ้นมา เธอมองไปรอบๆ ตัวเธออย่างหวาดระแวง กระทั่งสายตามองกระทบกับผ้าซีฟองเปื้อนเลือดในมือของผู้กองวรา

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”

ผู้กองวรายื่นผ้าเปื้อนเลือดให้เธอดู

“เลือดของคุณหรือเปล่า?”

หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วค่อยๆ ผละจากชายหนุ่ม

“ติ..เอ่อ..ฉัน..เอ่อ..เลือดกำเดาไหลน่ะค่ะ เลยไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา แล้วเผลองีบไปน่ะค่ะ ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรๆ คุณไม่ได้รับอันตรายอะไรก็ดีแล้ว”

ภาสกรประคองใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้ในอุ้งมือแล้วจูบประทับรับขวัญทั้งซ้ายและขวา จนสัมผัสได้ว่าหญิงสาวตัวสั่นเล็กๆ

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่ข้างๆ คุณ”

“เอ่อ...คุณภาสคะ”

ช่างแต่งหน้าทำผม ที่ยืนรายล้อมอยู่ ค่อยๆ สะกิดภาสกร

“คุณทิพาต้องแต่งหน้าใหม่นะคะ”

ภาสกรหันมองใบหน้าของสาวคนรักแล้วยิ้มกว้าง

“นั่นสินะ หน้าตาซีดเซียวเลย แล้วทำไมเลือดกำเดาไหลได้ คุณเคยเป็นมาก่อนหรือเปล่า”

“ฉัน...เอ่อ..คงอดนอนน่ะค่ะ เลือดกำเดาเลยไหล แต่เมื่อครู่ได้งีบไปแล้ว ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“คุณทิพาคะ เชิญทางนี้ เวลาเหลือน้อยลงแล้ว งานกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ”

ช่างแต่งหน้าทำผม ดึงมือเธอออกไป ทิ้งให้ภาสกรมองตาม แต่ยังไม่ยอมออกจากห้อง กระทั่งผู้กองวราเดินเข้ามาสมทบ ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องตำรวจทั้งสองนายออกจากห้องไป

“โล่งอกไปที ฉันนึกว่าจะงานวิวาห์ของฉันจะต้องล่ม เพราะเจ้าสาวหายตัวไปซะแล้ว”

“แต่ฉันว่ามันแปลกๆ อยู่นะไอ้ภาส”

“แปลกยังไง”

ผู้กองวรา มองไปยังหญิงสาวที่กำลังถูกมะรุมมะตุ้มแต่งหน้าทำผมอย่างรีบเร่ง

“ไม่รู้สิ แต่ว่ามันแปลกๆ คุณทิปดูหวาดกลัวอะไรบางอย่าง แล้วลูกน้องแกบอกฉันว่าคุณทิปแต่งตัวเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ? แต่ทำไมเหมือน...ยังไม่ได้แต่งตัวอะไรเลย นอกเสียจากชุดแต่งงานนั่น”

ภาสกรยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ พร้อมตบบ่าเพื่อน

“แกก็คิดมากไปได้ คุณทิปเขาก็บอกแล้วว่าเลือดกำเดาไหล ล้างหน้าล้างตาแล้วเผลองีบไป แกไม่เห็นหรือว่าตอนที่คุณทิปโผล่มาในห้อง เธอก็เข้ามาเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน”

ผู้กองวรานิ่งคิดไป แล้วพยักหน้ารับ

“ฮืมๆ ฉันคงคิดมากไปเอง แล้วนี่ครอบครัวของคุณทิปมาถึงหรือยังล่ะ”

“คุณทิป เธอบอกว่าญาติที่เมืองไทยของเธอไม่มีเหลืออยู่แล้วล่ะ ครอบครัวของเธอเองก็อพยพไปฝรั่งเศสกันหมดแล้ว”

“ไม่มีมาเลยหรือ?”

“ตอนแรกคิดว่าจะมีน้องสาว แต่ทิปบอกว่าคงมาไม่ได้แล้วล่ะ”

นายตำรวจขมวดคิ้วทันที เขาไม่คิดว่าระดับดีไซเนอร์ชื่อดังจะแต่งงานทั้งที เหตุใดจึงไม่มีญาติพี่น้องมาร่วมงานเลย แถมก่อนจะเริ่มงานเพียงไม่เท่าไหร่ ก็ดันหายไปตัวไปอีก แล้วกลับมาในสภาพที่น่าสงสัย แม้ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บใดๆ กลับมา แต่แววตานั้น กลับไม่เหมือนเดิม

“อย่าคิดมากเลยเพื่อน ฉันอาจจะตื่นตูมเกินไปหน่อย เลยทำให้แกวุ่นวายไปด้วย”

นายตำรวจยิ้มเล็กๆ ก่อนจะมองไปทางหญิงสาวที่นั่งหน้าขาวซีดอยู่ที่หน้ากระจก และน่าแปลกที่เมื่อสายตาเธอสบตากับเขา เธอกลับเมินหลบราวกับผู้ต้องหาที่ส่อพิรุธ

“กรุณาอย่าจ้อง ว่าที่เมียผมนะขอรับ คุณตำรวจ”

ภาสกรกระแอมเบาๆ เมื่อจับได้ว่าตำรวจหนุ่มเพื่อนรัก แอบมองว่าที่เจ้าสาวของเขา ทำเอาผู้กองวราหันกลับมาหัวเราะชอบใจ

“ไม่มีอะไรเพื่อน ฉันก็แค่มองสงสัยตามประสาตำรวจเท่านั้นแหละ แต่เธอกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”

ภาสกรยิ้มรับแล้วเฝ้ามองทิพา แต่งหน้าทำผมด้วยความสุข อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขาและเธอก็จะเป็นคนๆ เดียวกันแล้ว ขณะเดียวหญิงสาวที่สวมชุดเจ้าสาวนั้น ยังไม่มีทีท่าว่าจะคลายความกังวลลงไปได้ เธอยังนั่งตัวสั่นเล็กๆ ด้วยความหวาดระแวง หญิงสาวพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้อย่างยากลำบาก เธอมองไปรอบๆ ตัว และพยายามพูดให้น้อยที่สุด

ทิพา...ไม่ใช่ชื่อเธอ เธอชื่อ ราตรี ต่างหาก ราตรีผู้เป็นเสมือนเงาของทิพา...พี่สาวฝาแฝดของเธอ