Ep.2 แค่เมาจะเอาอะไร(2)

คนที่กำลังใจลอย เพราะยังสลัดความคิดเรื่องการแต่งงานของตนเองไม่หาย หันมามองตามทิศทางของเสียง ก็ต้องตกใจในวินาทีแรก ก่อนจะรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ และใจเต้นตึ้กตั้กในนาทีต่อมา

...พระเจ้า! พระเอกในนิยายกำลังมาทักทายเธอ เป็นไปได้อย่างไร...

ดารกานต์อุทานในใจ เขาทำให้ใจของเธอเต้นแรงตั้งแต่แรกพบ นี่ถ้าเป็นตอนกลางวัน เขาคงเห็นว่าแก้มนวลทั้งสองของเธอแดงเป็นมะเขือเทศสุกแล้วแน่ๆ เพราะความประหม่าเขินอายไปของเธอ

โชคยังดีนะที่ตอนนี้ แสงไฟหลากสีในยามค่ำคืน ได้ช่วยบดบังอำพรางความรู้สึกร้อนๆหนาวๆในตัวเธอที่แสดงออกมาทางใบหน้าได้

“ฉัน ไม่เหงาหรอกค่ะ”

“ให้ผมนั่งดื่มเป็นเพื่อนมั้ยครับ”

ดารกานต์มองใบหน้าหล่อคมแสนเสน่ห์นั้น อย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาสนใจที่จะนั่งดื่มกับผู้หญิงเชยๆเปิ่นๆอย่างเธอได้อย่างไร แทนที่จะสนใจฉันทนา ที่สวยกว่าและเซ็กซี่กว่า คิดพรางก้มมองตนเอง

‘...ว้าย! เราก็เซ็กซี่นี่นา ชุดที่ใส่เห็นหน้าอกอวบๆรำไรอีกต่างหาก...’

ดารกานต์สร่างเมานิดหน่อย เมื่อระลึกได้ว่า คืนนี้เธอสลัดคราบสาวชาวบ้านเชยออกไปแล้ว ด้วยฝีมือของช่างเสริมสวยมือโปร และสิ่งที่ทำให้ฉันทนาบอกว่าอิจฉาเธออยู่บ่อยๆก็คือ

เธอมีหน้าอกหน้าใจที่อวบอึ๋มเอามากๆ ซึ่งเต้างามอวบๆนี้มักซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวโคร่ง ของสาวเย็บผ้าอยู่เสมอๆ จนใครๆก็คิดว่าเธอเป็นกระดานแผ่นเรียบ แต่ความจริงแล้วเธอซ่อนรูปอย่างที่ใครๆก็คิดไม่ถึง

ดวงตาคมจ้องมองลงต่ำนิ่ง อย่างชื่นชมชั่วขณะ แต่ก็เร็วมากพอ กว่าที่คนถูกมองจะรู้ตัวว่า โดนจ้องมองตรงจุดนั้น เพราะเธอเองก็มัวแต่ตกตะลึงในความหล่อเหลาของเขา ชายหนุ่มก็หันไปมองจุดอื่นแล้ว

‘...ผู้ชายในนิยาย หน้าตาประมาณนี้เลย เสียงก็ทุ้มน่าฟังแบบนี้ แต่เขาก็น่าจะมีแฟนแล้วล่ะ เลิกคิดไปไกลดีกว่า...’

หญิงสาวเตือนตนเอง แม้จะเมาหน่อยๆ และไม่รู้จะพูดอะไรดีเพราะมัวแต่เก้อเขินประหม่าจนมือไม้สั่น

ปากที่อ้าจะถามก็ยังสั่นๆอยู่ด้วย ไม่คิดเลยว่าการเจอผู้ชายในฝัน จะทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอนได้มากขนาดนี้ มากถึงขนาดทำให้ร่างกายสั่นไหวไปด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะสังเกตออกไหม

“ท่าทางคุณจะหนาว”

ชายหนุ่มพูดพลางถอดโค้ทสีดำออกมาคลุมให้

ดารกานต์แทบจะเป็นลม เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสจากมือเขาผ่านเสื้อตัวหนา แววตาที่เขาใช้มองเธอ ช่างเขย่าหัวใจของเธอนัก

‘ใจคอไม่ค่อยดีแล้วสิ’

เพราะตอนนี้หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำราวกับตีกลองศึก

ขนาดลมหายใจของเขาที่รินรดฌแยดพวงแก้ม ก็ทำให้เธอร้อนวูบๆวาบๆไปทั้งตัว

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเสียงประหม่า

เมื่อเขาสวมเสื้อกันหนาวให้แล้ว ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร และเธอก็แก้เก้อด้วยการรินน้ำเมาให้ตนเองจิบต่อ แต่ก็ถูกมือเรียวใหญ่แย่งไปบริการให้เสียก่อน ก่อนที่เขาจะยื่นแก้วทรงสวยใบเดิมให้แก่เธอ

หญิงสาวรับแก้วของเหลวมาดื่มแบบเก้ๆกังๆ จนของเหลวในแก้ว หกเลอะเทอะใส่เสื้อของเขา ก่อนที่มันจะหมดแก้ว

“ตายจริง! เสื้อคุณเลอะหมดแล้ว ฉันนี่มันซุ่มซ่ามตลอดเลย แล้วฉันจะเอาไปซักคืนให้นะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เสื้อตัวนี้ผมยินดีให้แล้วไม่รับคืน แค่ชนแก้วกับผมสักแก้วก็พอ”

เขาพูดเสียงทุ้มชวนฝัน แววตาเปล่งประกายระยับเมื่อจ้องเข้ามาในตาเธอ พาให้สาวโสดใจสั่นระรัวแทบละลายลงตรงหน้า

“ตะ...แต่ว่า”

“ไม่มีแต่นะครับ มา... ผมรินให้” แล้วชายหนุ่มก็เอาแก้วของเธอไปจัดการชงน้ำเมาสีน้ำผึ้งให้อีกครั้ง พร้อมกับบริการตนเองด้วย

กริ๊ก!

เสียงแก้วชนกันกลางอากาศ ก่อนที่หนุ่มสาวทั้งคู่จะยกมันจรดริมฝีปาก แล้วดื่มลงไปจนหมดแก้ว คนรินให้มีสีหน้าพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ชนแก้วกันแล้ว จะกรุณาบอกชื่อเล่นของคุณให้ผมได้รู้จักได้มั้ยครับ สำหรับผมกริชครับ” เขาถามเสียงสุภาพ พร้อมกับแนะนำตนเองสั้นๆ

“เรียกฉันสั้นๆว่าดาก็ได้ค่ะ”

“ดา?” ดวงตาคู่คมดูมีเครื่องหมายคำถามนิดๆ ถ้าหากจะสังเกตเห็น แต่ดารกานต์ไม่ได้สังเกตหรอกเพราะเอาแต่บิดตัวไปมาราวกับสาวน้อยแรกรัก ทั้งที่ก็อายุไม่น้อยแล้ว