ตอนที่1

“ในที่สุด เราก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ”

ผู้พูดมีสีหน้าว่าพึงใจ

เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไหล่กว้าง ใบหน้าคมจนขึ้นสันเห็นชัด จมูกโด่ง ตาคมกริบ ปากได้รูปค่อนข้างบาง แต่ไม่ถึงกับบางเฉียบ บอกลักษณะเป็นคนอารมณ์แรง ปลายคางบึกบึนส่อเค้าความเป็นคนจริง ตั้งใจ หรือหวังในสิ่งใดแล้ว จะพยายามไขว่คว้าเอามาให้ได้ ต่อให้ต้องก้าวข้ามศพคนที่หาญมาขวางทาง

“เสียดายคุณสุมล”

เสียงห้าวมีกังวานทุ้มฟังพูดไปอย่างนั้นเอง

“แต่ก็นั่นแหละ คนเราถ้ารู้จักประมาณตน ไม่เชื่อมั่นตัวเองในทางโง่ๆ เห็นอยู่ว่าเบื้องหน้าเป็นหุบเหวก็ยังจะเดินไป ผลมันก็ต้องลงเอยแบบนี้”

“พักหลังมานี้ คุณสุมลเล่นหนักเหลือเกินนี่ครับ”

คู่สนทนาของเขาเปรยขึ้น เสียงฟังนอบน้อมแต่พอควร

เชนทำงานให้กับ ติณห์ ธันยธรณ์ ในฐานะผู้ช่วยกึ่งเลขามานานพอที่จะรู้จักอุปนิสัยใจคอเจ้านายของเขาดี รู้ว่าในยามดีก็ดีใจหาย แต่เมื่อร้ายก็เหลือรับ

มีนักข่าวจากหนังสือพิมพ์ธุรกิจฉบับหนึ่ง เคยเรียกติณห์ว่าเป็นนักนักธุรกิจหัวใจหิน แล้วต่อมาก็เลือนเป็น ‘เทพบุตรหัวใจหิน’ เพราะบังเอิญว่าติณห์มีรูปร่างหน้าตาเข้าข่ายเทพบุตรในฝันของสาวๆ กระทั่งกลายมาเป็นสมญาเขาอยู่ในเวลานี้

ติณห์ไม่ใช่หนุ่มวัยละอ่อน แต่เป็นหนุ่มใหญ่วัยสามสิบปลายกำลังกรายเข้าสี่สิบต้น เขาจึงมีประสบการณ์มากทั้งเรื่องธุรกิจ และผู้หญิง

ผู้ชายรวยๆบางคน ซึ่งก็อาจจะเป็นส่วนใหญ่เสียด้วย อาจยังต้องเสียเงินซื้อผู้หญิงเพื่อในการณ์นั้น แต่ไม่ใช่ติณห์ พ่อเทพบุตรหัวใจหิน

ขนาดว่าเขาไม่ต้องล่อหลอกด้วยทรัพย์สินเงินทองที่มีอยู่ ก็มีสาวๆ ทั้งสวยมากสวยน้อย ไล่เรียงลำดับอายุตั้งแต่สาวไม่เต็มสาวไปจนสาวแก่แม่หม้าย ทั้งผัวร้าง ทิ้งผัว ผัวตาย ปรารถนาในตัวเขา หวังจะครอบครอง และพิชิตใจเขา

แต่ดูเหมือนจะยังไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนสักรายเดียว สามารถตีฝ่ากำแพงกั้นที่มองไม่เห็น แต่มีอยู่แน่ๆ เข้าไปนั่งในหัวใจเขาได้

อย่าว่าแต่จะเข้านั่งในหัวใจเลย แม้เพียงเฉียดริมใจ ก็ดูเหมือนจะไม่เคยมี

เชนลอบถอนใจ เมื่อนึกถึงพฤติกรรมในการใช้ชีวิตเยี่ยงชายโสด ของนายจ้างหนุ่ม

ตามความคิดเห็นของเชน ... ติณห์ ธันยธรณ์ ไม่เพียงหัวใจหิน แต่ดูเหมือนจะไม่มีหัวใจด้วยซ้ำ ผู้หญิงในสายตาของเขา เป็นเพียงผัก ปลา อาหาร เสพย์เมื่อหิว พอท้องอิ่มก็ไม่นึกถึงเอาเลย

ผู้หญิงหลายๆคนก็ดูเหมือนจะรู้ไม่ควรตั้งความหวังเอาไว้สูง

ชั่วโมงนี้ ติณห์อาจทำให้รู้สึกว่าหล่อนมีความหมาย และเขาก็รักหลงยิ่งนัก แต่ในชั่วโมงถัดไป เขาก็สามารถมองเลยหล่อนเหมือนเป็นตัวกระจก คือมันยิ่งร้ายกว่ามดปลวก เพราะมดปลวกอาจะสะดุดตา อยู่ในสายตาเขาบ้าง

“เล่นหุ้นอย่างเดียวไม่พอ ยังหันเข้าหาการพนัน ไม่ล่มจมคราวนี้จะไปล่มจมคราวไหน การพนันมีอะไรดีนอกจากจะทำให้คนเล่นฉิบหายขายตัว”

เสียงห้าวมีกังวานกล่าวต่อเนิบๆ แฝงไว้ด้วยรอยหยันเยาะ ดังมาเข้าหูเชน ซึ่งเขาก็ได้แต่นึกในใจ...ก็ใครเล่าเป็นคนชักพานายสุมลให้รู้จักเข้าบ่อน เข้าบาร์

ใครที่ไหน ที่วางแผนให้คนของตนโน้มน้าวชี้แนะให้นายสุมลสนใจ ทุ่มเงินซื้อหุ้นตัวนั้นตัวนี้ กระทั่งจมลงทุกที เพราะหุ้นตัวดังกล่าว พอขึ้นมานิดหนึ่งก็ดิ่งเหว

นอกจากตลาดหลักทรัพย์ ที่ซื้อขายหุ้นทั่วไป ตลาดสินค้าเกษตรล่วงหน้า เป็นอีกแหล่งที่นายสุมลหลงก้าวเข้าไปตามคำชักชวนยุยง แล้วผลก็ปรากฏว่าขาดทุนทั้งขาขึ้นขาล่อง

เล่นหุ้น มันก็พอๆ กับเล่นพนัน เวลาเสีย คนที่เสียก็มักจะยิ่งทุ่มลงไปอีก คิดว่าเสียไปมากแล้วก็น่าจะได้คืนเสียที ผลคือหมดเนื้อหมดตัว

นายสุมลก็เช่นกัน พลาดไปแล้ว แทนที่จะถอยออกมา กลับยิ่งทุ่ม นึกเสียดายเงินที่สูญไป ผลคือ สิ้นเนื้อประดาตัว

การลงทุนที่ไม่ได้มีการศึกษาทิศทางการตลาด ทำไปเพราะถูกชักชวน กระทั่งเกิดความเมามัน หลงติด จนหาทางออกไม่ได้ ผลสุดท้ายก็มีอะไรเหลือ

“ไปฉลองกันหน่อยเป็นไงคืนนี้”

เสียงเสนอขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ไปที่ไหนดีครับ” เชนสนอง

เขาคิดว่าคนที่ทำงานอยู่กับติณห์ทุกคนคิดแบบเดียวกับเขา ไม่จำเป็นอย่าไปขัดใจ หรือทำให้ ‘บอส’ โกรธ และถึงจำเป็น ก็ไม่ควรอยู่ดี เพราะความโกรธของบอส แรงยิ่งกว่าไฟไหม้ป่าในฤดูแล้ง เหมือนไฟจากขุมนรกที่พญามารพัดพาขึ้นมาเอง หันไปทางไหน วอดทางนั้น

ติณห์ทำท่าคิดไม่นานก็ตอบยิ้มๆ

“ไหนๆ เราก็ได้ครอบครองโรงแรมหรูแห่งนี้แล้ว ก็หาที่ฉลองมันในนี้แหละ ดูเหมือนชั้นใต้ดินจะรวมแหล่งบันเทิง และสถานที่หย่อนใจไว้หลายอย่างไม่ใช่หรือ”

“ครับ...มีทั้งผับ บาร์ คอฟฟี่ช็อป ร้านอาหาร ภัตตาคารชั้นเลิศ กระทั่งคาสิโนที่ได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ รับแต่แขกระดับวี.ไอ.พี. ไม่ใช่ว่าชาวบ้านร้านตลาดนึกอยากเสี่ยงโชคเสี่ยงดวงขึ้นมาก็เดินเข้ามาเล่นได้”

“งั้นเดี๋ยวเลิกงานแล้วเราไปกัน ว่าแต่คุณไม่มีนัดกับใครที่ไหนใช่มั้ย คืนนี้”

“ไม่มีครับ”

เชนคิดในใจว่า ถึงมี ก็คงไม่กล้าบอกว่า มี และเขาก็เชื่อว่า ถึงเขาจะตอบไปว่า คืนนี้มีนัดแล้ว ก็มีทางว่านายจ้างหนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดกะรัตของเขาจะหาทาง หรือบอกให้เขาเลิกนัด