เมื่อแรกเริ่มก่อนซ่อน (ดวง) ใจ ปฐมบทของซ่อนดวงใจ ใต้รอยรัก ... ต่อ

แล้วเขาจึงพาตัวเองออกไปนอนที่โซฟาด้านนอก

นึกถึงเมื่อตอนหัวค่ำที่พ่อโทรไปบอกว่ามีคนเผาที่ของเขา ธรรศทั้งห่วงทั้งกังวลแต่ก็รีบออกไปจัดการดูความเสียหายที่ไร่ กลับไปที่โรงแรมอีกทีก็ไม่เจอใครที่นั่นแล้ว เลยลองสุ่มตามหาที่ร้านรวงผับบาร์ใกล้ๆ จนเจอในที่สุด

น่าตีนัก เขาหรือห่วงแทบแย่ กลับไปดื่ม ไปเที่ยวกับเพื่อนจนเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ ถ้าคนอื่นพาไปทำมิดีมิร้ายจะทำเช่นไร คิดไปคิดมา ก็หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยกับภาระของตนเอง

“ธรรศ”

เสียงเรียกชื่อของตนเองดังขึ้นในตอนรุ่งสาง เมื่อลืตาก็เห็นว่าเป็นมารดาของเขาเอง

“ครับแม่”

“ทำไมมานอนข้างนอกละลูก”

ธรรศยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้เขาต้องออกมานอนข้างนอก ก่อนจะเล่าให้มารดาฟัง เขาบริสุทธิ์ใจและจริงใจกับหญิงสาวมาก และขอไม่ให้มารดาถามเธอ เพราะกลัวหญิงสาวจะอับอายไปมากกว่านี้ เขาเดินเข้าไปในห้องของตนเองในตอนสาย ก็พบว่าคนที่ยึดเตียงเขาไว้นั้นตื่นแล้วพอดี

เดินผ่านไปเปิดหน้าต่างที่มีระเบียงด้วยแล้วชวนคุย “เมื่อคืนอุ่นเมา”

หญิงสาวก้มหน้าก้มตาคล้ายจะสำนึกผิด “ค่ะ”

“ไปอาบน้ำก่อนไป จะได้สดชื่น”

“พี่ ไม่ได้ เอ่อ...”

ธรรศเข้ามายืนมอง ถามยิ้มๆ คิดว่าพอเดาความคิดของหญิงสาวตรงหน้าออกว่าเตลิดไปถึงไหนแล้ว “ไม่ได้อะไร”

“เอ่อ...พี่ธรรศ ไม่ได้...ไม่ได้...”

“ปล้ำน่ะเหรอ อยากเหมือนกันแหละ”

“พี่ธรรศ!”

“เอาไว้ไม่เมา แล้วอ่อยพี่แบบเมื่อคืนพี่ปล้ำแน่”

“อุ่นทำอะไรคะ”

“ไม่บอกหรอก เก็บเอาไว้นอนฝันคนเดียวดีกว่า”

“พี่ธรรศบ้า”

หญิงสาวเขวี้ยงหมอนปาใส่แต่เขาเดินหนีไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขใจ ที่เธอเองก็มีไม่ต่างจากเขา สองหัวใจกำลังเบ่งบานแล้วก้าวช้าๆเข้าสู่เส้นทางของความรักไปพร้อมๆกัน เธออาบน้ำล้างหน้าแล้ว จึงเดินออกมาที่ด้านนอกตั้งใจจะกลับหอพัก ขณะเดินออกมาถึงกลางบ้านก็ได้ยินเสียงทักขึ้น

“ตื่นแล้วหรือหนู”

มัชฌิมาออกอาการกระดากอยู่มากทีเดียว ผู้ใหญ่คงมองเธอไม่ดีนักเพราะเมื่อคืนเธอนอนอยู่ในห้องของธรรศ และเธออยากเป็นเด็กดีในสายตาผู้ใหญ่ของธรรศ จะด้วยเหตุใด หากไม่ได้มีใจให้เขาไปแล้ว

“คือ...เมื่อคืน หนู...” อึกอักที่จะบอกท่าน

“ธรรศบอกป้าแล้วละว่าเมื่อคืนหนูเข้าหอไม่ได้ ก็เลยมานอนที่บ้าน ไม่ต้องคิดอะไรมาก ป้ารู้ว่าลูกชายป้าน่ะ เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ปล้ำสาวหรอก”

“แม่! / คุณป้า…”

“มาลูกมากินข้าวกัน”

มัชฌิมาอายหนักกว่าเก่าแต่ก็พยายามข่มความอาย

“ขอบคุณค่ะคุณป้า”

กินข้าวจนอิ่มแล้ว ธรรศจึงขับรถมาส่งที่หอ ตลอดทางก็นั่งเงียบกันมาทั้งรถ มัชฌิมารู้สึกอายที่ตนเองเมาจนไม่รู้เรื่อง และคิดวนอยู่ในหัวว่าเขาจะโกรธเธอไหม

“มะรืนนี้พี่ไปรับอุ่นนะ”

“รับไปไหนอีกคะ”

“แวะไปนั่งเล่นที่บ้านพี่ไง”

“มีอะไรหรือคะที่บ้านพี่ธรรศ”

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอก แต่อยากให้อุ่นไป”

มัชฌิมานิ่งไปไม่ได้ตอบรับคำ ธรรศทำลายความเงียบขึ้นอีกครั้งด้วยการเรียกชื่อเธอ

“อุ่น”

“คะ” ขานรับเขาเบาๆ

ธรรศจอดรถลงแล้วค่อยพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจังทีเดียว “พี่ชอบอุ่นมากนะ”

หญิงสาวอึ้งไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา ได้ยินเขาถามต่อมาอีกประโยคจริงจังมากกว่าเดิมเสียอีก “อุ่นคิดยังไงกับพี่”

“ไว้ให้เรียนจบก่อน อุ่นจะบอกค่ะ ยังเรียนไม่จบ ไม่อยากมี...แฟนค่ะ” บอกจบเปิดรถลงไปทันที อดยิ้มไม่ได้ที่ได้แกล้งเขาคืนบ้าง เปิดประตูห้องเข้ามาได้ ก็ได้ยินเสียงทักจากเพื่อนร่วมห้องทันที

“เมื่อคืนพี่อุ่นไม่ได้กลับห้อง ไปนอนที่ไหนมาคะ”

“ไปนอนหอเพื่อนจ้ะ มีอะไรหรือทับทิม”

“เปล่าค่ะ ทับทิมแค่เป็นห่วง เห็นพี่อุ่นไม่กลับมานอนห้อง”

ถึงวันนัดเธอส่งข้อความไปบอกเขาถึงเวลานัด รุ่งขึ้นเธอแต่งตัวมารอที่หน้าหอพัก จากที่คิดว่าตนเองมาไวแล้ว แต่ตรงนั้นเธอเห็นธรรศยืนพิงรถของเขารออยู่ก่อนหน้าแล้ว

เขายิ้มร่ารอเธอแล้วพากันขึ้นรถ มุ่งตรงสู่บ้านของธรรศในเวลาต่อมา

“ตรงนี้พี่ว่าจะลงพวกว่าน พวกสมุนไพรเอาไว้ใช้ในบ้าน” ธรรศชี้ไม้ชี้มือบอกเธอ แววตาดูเปี่ยมสุขราวกับกำลังวางแผนอนาคตร่วมกันกับหญิงสาวข้างกายอยู่ คนฟังค้านทันที

“อุ่นว่าปลูกดอกไม้ดีกว่าค่ะ”

“มาปลูกเองสิ”

“ได้เหรอคะ”

“ผูกข้อมือเป็นลูกแม่พี่ก่อน แล้วจะปลูก จะขุดอะไรตรงไหนก็ได้”

“แหม...ลูกชายแม่ ขอกันแบบนี้เลยนะ” กุหลาบที่ยกจานผลไม้ออกมาให้เอ่ยปากแซวบุตรชายตนเอง

“แม่น่ะ”

“หนูรู้ไหมว่าบ้านนี้ดีใจจะแย่ ลูกชายตัวดีไม่เคยพาใครมาบ้านเลยสักคน”

“หงุ่นไงครับ”

“ตาย รายนั้นนับด้วยเหรอ” ท่านว่ายิ้มๆ “ธรรศไปดูพ่อสิ เสียงดังเอะอะอะไรกันหลังบ้าน”

“ครับ”

คล้อยหลังบุตรชายไปแล้ว ท่านก็ว่า “พี่เขากำลังสร้างตัว นี่กว้านซื้อที่ไว้ว่าจะลงปาล์มหมดนั่นล่ะ”

ได้ยินแล้วก็ยิ้มไปกับคนเล่า ท่านคงภูมิใจกับลูกชายของท่านมากทีเดียว ถึงได้เล่าไปยิ้มไปแบบนี้

“นี่ก็ได้เสื่ยวิโรจน์ช่วยเยอะเลย ไหนจะเดินเรื่องช่วยเรื่องที่ แล้วก็ยังช่วยเรื่องพันธ์กล้าที่หามาให้อีก” ท่านเล่าต่อไปอีกหลายเรื่องโดยที่เธอรับฟังอย่างตั้งใจ และหัวใจก็พองฟูขึ้นราวกับจะปริแตกได้ทุกวินาที

กุหลาบถามขึ้นเมื่อเห็นธรรศที่หายไปครู่ใหญ่ๆเดินกลับมา“ลูกหมาใครน่ะธรรศ”

“มันหลงมาจากไหนก็ไม่รู้แม่”

“น่ารักจังเลยค่ะ”

“พี่จะเอาไปให้บ้านข้างๆเขา เห็นว่าอยากได้ลูกหมา”

“ทำไมไม่เลี้ยงเองคะ ดูสิจ้ำม้ำตุ้ยนุ้ยน่ารักออก”

ธรรศมองหญิงสาวที่ตนหมายปอง แล้วชวนทื่อๆ สายตาดำดูหวานหยดเลยทีเดียว “อุ่นจะมาอยู่เลี้ยงมันไหมละ พี่จะได้เอาไว้ที่บ้าน”

มัชฌิมาเงยมาสบตาด้วยแล้วต้องหลบวูบไปทันที ด้วยความเขินอาย

“ดูลูกฉันซิ จีบสาวห่ามจริงๆเลย ว่าไงลูก อุ่น อยากมาคอยดูเจ้าลูกหมานี่ไหม” มีหรือว่าแม่จะไม่เข้าข้างลูกตนเอง กุหลาบหันมาถามเธอรับกับเขาเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว