ตอนที่ 1-4

พายุเปิดประตูคอนโดฯ ของตนเองต้อนรับหญิงสาวที่เขาคุ้นเคย แม้เรนิตาจะไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยๆ เนื่องด้วยทั้งคู่พยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์ใกล้ชิดกันสองต่อสองในที่แบบนี้ เพราะเขารู้ตัวดีว่าไม่สามารถหักห้ามใจได้หากต้องอยู่กับเรนิตาในห้อง และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ชายหนุ่มต้องการจะพูดเรื่องบางอย่างกับเธอ

“ตามสบายนะครับเรย์”

พายุพูดพร้อมกับเชิญให้หญิงสาวนั่งที่โซฟารับแขก ก่อนที่เขาจะหายไปหยิบแก้วน้ำออกมาบริการให้กับเธออย่างดี

“ขอบคุณค่ะ ไม่ได้มาที่นี่นาน ห้องพี่พายุดูเป็นระเบียบขึ้นนะคะ”

เรนิตาออกปากชมแฟนหนุ่ม เพราะก่อนหน้านี้ที่เคยมาที่นี่ เธอจำได้ว่าต้องช่วยชายหนุ่มเก็บห้อง แต่มาคราวนี้กลับสะอาดเรียบร้อยจนดูผิดหูผิดตา

“เอ่อ พี่จ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดถี่ขึ้นน่ะ” พายุนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบหญิงสาวออกมา

“จริงเหรอคะ ไม่เห็นเล่าให้เรย์ฟังเลย แต่ก็ดีแล้วค่ะ แล้วส่งยิ้มให้แฟนหนุ่มอย่างอ่อนหวานเหมือนที่เธอชอบทำ แต่คราวนี้กลับได้รับเพียงความนิ่งเฉยกลับมา

“ไปทำงานมาเป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม?” พายุทิ้งตัวลงข้างๆ ก่อนจะถามเรื่องงานของเรนิตา ราวกับเกริ่นก่อนเข้าเรื่องจริงจังที่เขาอยากจะพูดกับเธอ

“ก็ดีค่ะ เชียงใหม่อากาศดีมากค่ะ แต่เสียดายตื่นไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้น ไว้ครั้งหน้า เราไปด้วยกันนะคะพี่พายุ” ตอนแรก เธอก็เสียดายที่ไม่ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ดอยม่อนแจ่ม แต่เมื่อมาคิดดีๆ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นครั้งแรกกับคนรัก

“เอ่อ เรย์ พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับเรย์ครับ”

พายุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คนฟังแอบใจหายไม่ได้ มันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ตั้งแต่เจอหน้ากันในวันนี้แล้ว

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่พายุ” เรนิตาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเช่นกัน ตั้งแต่คบกับพายุมา เขาแทบไม่เคยนิ่งและทำน้ำเสียงจริงจังใส่เธอมากเท่านี้มาก่อน บ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องที่คนรักจะพูดเป็นเรื่องจริงจังมาก

“คือ...พี่ขอโทษนะ” พายุถอนหายใจออกมา พยายามจะพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากจะพูดมัน

“ขะ ขอโทษอะไรคะ เกิดอะไรขึ้นพี่พายุ” ดาราสาวเริ่มใจไม่ดีกับท่าทีของหนุ่มคนรัก

“พี่กำลังจะแต่งงาน”

พายุพูดพร้อมสบตาหญิงสาวตรงหน้า ขณะที่เธอได้แต่มองเขานิ่งๆ ราวกับทบทวนคำพูดเมื่อครู่นี้ ภายในใจเวลานี้มันเต้นระรัวไปหมด

‘กรี้ดด พี่พายุกำลังขอเราแต่งงาน’

‘เซอร์ไพร์สนักมาก’

“พี่พายุหมายความว่าไงคะ แต่งงาน? หมายถึง พี่ขอเรย์แต่งงานเหรอ8t?” หญิงสาวก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ เพราะเขาไม่เคยมีทีท่าหรือสิ่งใดบ่งบอกเป็นสัญญาณว่าจะพูดเรื่องแต่งงานมาก่อน

“เรย์ฟังพี่ก่อน…” เขาไม่อยากดับฝันของหญิงสาวแค่เห็นประกายตาคู่หวานก็รู้แล้วว่าเรนิตาจินตนาการผิดๆ ไปไกล แต่จำเป็นต้องพูดมันก่อนที่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

“คะ?”

คราวนี้ เรนิตางงเข้าไปอีก แทนที่คนรักหนุ่มจะควักแหวนและคุกเข่าขอเธอแต่งงาน แต่กลับนิ่งเฉยเสียจนน่าสงสัย

“พี่กำลังจะแต่งงานกับคนอื่น ไม่ใช่ขอน้องเรย์แต่งงาน”

“อะไรนะคะ”

ราวกับมีมีดมาทิ่มแทงที่กลางใจของเรนิตา คำว่าแต่งงานกับคนอื่นทำให้เธอเกิดคำถามมากมายในใจว่า นี่คือเรื่องจริง หรือเรื่องตลก เรื่องที่แกล้งอำกันเล่นๆ แน่!

“พี่พายุกำลังจะล้อเรย์เล่นใช่ไหมคะ ไม่เอาน่า เรื่องแบบนี้ไม่ตลกเลยนะ มีรายการไหนตั้งกล้องแอบถ่ายเรย์อยู่ใช่ไหม สารภาพมาเถอะค่ะ”

ดาราสาวพยายามฝืนยิ้มออกไป ได้แต่ภาวนาให้เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่พายุแกล้งเธอเล่นเท่านั้น

“พี่พูดจริงเรย์ พี่จะแต่งงาน แต่กับคนอื่นไม่ใช่เรย์”

พายุตอบกลับนิ่งๆ ก่อนจะมองหน้าหญิงสาวอย่างจริงจัง แม้เขาจะรู้สึกผิดมากแค่ไหน แต่เรื่องนี้ เรนิตาต้องยอมรับความจริงให้ได้ เพราะส่วนหนึ่ง มันจากความผิดของเธอ!

“ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้นคะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

เรนิตายืนขึ้นด้วยความโมโห เพราะมั่นใจว่าที่ผ่านมาความรักของเธอกับพายุเป็นไปด้วยดีมาตลอด

“เรย์ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ” พายุยืนขึ้นตามหญิงสาวพร้อมกับตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“พี่พายุพูดออกมาง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไงคะ เราคบกันมาตั้งนาน จู่ๆ พี่มาบอกว่าจะแต่งงานกับคนอื่นทั้งที่เราก็รักกันดี พี่เอาเวลาไหนไปดูใจกับผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ?” หญิงสาวไม่อาจห้ามน้ำตาของตนเองให้ไหลออกมาได้อีกต่อไป เธอทั้งเจ็บและจุกกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“โอเค ได้ ถ้าเรย์อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร พี่กำลังจะแต่งงานกับคุณสิตา” เขาพูดออกไปพร้อมกับก้มหน้าราวกับจะหนีความผิด

“คุณสิตา? เจ้าของร้านอาหารที่เราไปทานด้วยกันเมื่อเดือนก่อนน่ะเหรอคะ เขาเป็นแฟนคลับของเรย์แท้ๆ พี่พายุไปยุ่งกับเขาได้ยังไง ฮือๆ”

เรนิตาร้องไห้ฟูมฟายอย่างห้ามความรู้สึกไม่ได้ ภาพลักษณ์นางเอกสาวสวยมั่นใจได้หายไปในพริบตา เธอมักจะอ่อนแอเสมอเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคนรัก

“พี่ขอโทษ แต่พี่กับคุณสิตา เราต้องแต่งงานกัน” พายุพูดยืนยันหนักแน่นออกไป ทำให้เรนิตายืนนิ่งพร้อมกับปาดน้ำตามองหน้าชายหนุ่มที่รักอีกครั้ง

“เพราะอะไรคะ ถ้าพี่พายุแค่เผลอใจ เรย์ยังพอเข้าใจได้ แต่ที่เรย์ไม่เข้าใจคือ ทำไมถึงเลือกจะแต่งงานกับผู้หญิงที่รู้จักกันแค่เดือนเดียว แต่กับเรย์ที่คบมาตั้งสองปี…”

“พี่ทำเขาท้อง!”

พายุพูดตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความกดดัน และมันก็ทำให้เรนิตาน้ำตาไหลพรากกับสิ่งที่ได้ยินอีกครั้ง

“ท้อง? พี่พายุทำแบบนี้กับเรย์ได้ยังไงคะ” หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อหูว่าผู้ชายที่ตนเองมอบหัวใจให้ได้แอบนอกกายไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น

“เพราะอะไรน่ะเหรอ เรื่องนี้ เรย์ควรจะโทษตัวเองนะ พี่ก็เป็นผู้ชาย มีความต้องการ มีแฟนสวยขนาดนี้แต่ได้แค่มอง พี่ก็ต้องการเรย์มาตลอด แต่เป็นเรย์เองไม่ใช่เหรอที่เอาแต่ปฏิเสธพี่ บอกว่ายังไม่พร้อม ถ้ารอเรย์ให้พร้อมนอนกับพี่ พี่ต้องรอถึงเมื่อไหร่ รอถึงวันแต่งงานเหรอถึงจะได้กอด ได้จูบเรย์ พี่รอไม่ได้หรอกนะ น่าเบื่อ”

พายุพูดความอึดอัดออกมาทั้งหมด เขาเองไม่เคยคิดอยากนอกใจเรนิตา แต่เมื่อถูกผู้หญิงสวยอย่างสิตายั่วยวน แน่นอนว่าผู้ชายอย่างเขาก็ไม่สามารถห้ามใจได้ และเมื่อได้มีเซ็กซ์กับเธอ พายุก็ยอมรับว่าชอบมันมากกว่าที่เคยเจอกับผู้หญิงคนอื่น! สิตาเก่งเรื่องนี้มาก

“แบบนี้ พี่เลยไปนอนกับคนอื่นงั้นเหรอคะ?” เรนิตาเอ่ยถามเสียงนิ่ง สมองตอนนี้ มันตื้อไปหมด ทั้งหมดมันเพราะเธอไม่ยอมมีเซ็กซ์กับเขาอย่างนั้นหรือ

“พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่เรย์กดดันให้พี่ต้องทำมัน และตอนนี้ พี่ต้องรับผิดชอบลูกในท้องของสิตา” พายุพูดออกมาด้วยความเห็นแก่ตัว เขาไม่เคยอยากให้เรนิตาเจ็บ แต่เธอเองก็ทำให้เขาทุกข์ทรมานมานานเช่นกัน

“ความรักที่เรามีให้กัน มันไม่ได้ทำให้พี่พายุมีสติคิดก่อนจะนอนกับผู้หญิงคนนั้นเลยเหรอคะ?” ดาราสาวมองหน้าคนที่เป็นแฟนเธอ แต่ตอนนี้เป็นสามีและพ่อของลูกผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว ด้วยความรู้สึกเสียใจและผิดหวัง

“พี่แค่อยาก...และเรย์ให้ในสิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้! สำหรับผู้ชายมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะเรย์” ชายหนุ่มตอบกลับทันที เพราะเขามั่นใจว่าเรื่องนี้แม้เขาจะผิด แต่ส่วนหนึ่งมันก็เป็นเพราะเรนิตา

“ค่ะ เรย์เข้าใจแล้ว สำหรับพี่ความอยาก มันเหนือความรัก และเรย์ก็ยอมรับว่าเรย์มีส่วนผิด แต่ก็ดีค่ะอย่างน้อยเรย์ก็ได้เห็นสันดานของพี่พายุ และดีใจที่ตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว ที่จะเก็บมันไว้”

เรนิตาเชิดหน้าขึ้น ปาดน้ำตาอีกครั้ง ในเมื่อเขาไม่เห็นคุณค่าความรักที่มอบให้ แต่กลับสนใจเพียงแค่เซ็กซ์จากเธอเท่านั้น พายุก็ไม่ควรได้รับหัวใจจากเธออีกต่อไป

“เรย์ขอให้พี่พายุมีความสุขกับชีวิตคู่ละกันนะคะ”

ดาราสาวพูดเสียงนิ่งก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องพัก ไร้ซึ่งเสียงร้องเรียกจากชายหนุ่มเป็นการตอกย้ำให้เห็นว่า ใจของเขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ และจากนี้ เธอก็ต้องเข้มแข็งและเอาใจตัวเองกลับมาเช่นกัน

เธอไม่อยากพูดอะไรกับพายุอีก การไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้สึก แต่มันเจ็บจนพูดไม่ออก เขาไม่รักก็แค่หันกลับมารักตัวเอง เธอเป็นดาว ต้องส่องแสงสว่างสดใส ไม่ใช่หม่นหมองด้วยเรื่องเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนหนึ่ง

คิดได้แบบนั้น ดวงหน้าสวยจัดจึงเผยยิ้มปลงๆ รู้สึกเจ็บกับความรักพังๆ แต่มันดีแล้วไม่ใช่เหรอที่เธอหลุดพ้นจากรักพลาสติก รักปลอมๆ ของพายุ

‘รักหลายปีกว่าจะคบ ตอนจบใช้เวลาไม่ถึงห้านาที’

‘เราไม่ได้เสียคนรัก แค่เราเสียคนที่ไม่รักเราไป’