บทที่5.ทาสสาวฉ่ำหวาน 1/3

บทที่5.ทาสสาวฉ่ำหวาน 1/3

‘ความร้อนรุ่มที่ได้รับจนแทบทะลักล้นอก กว่าจะรู้ตัว หญิงสาวก็เขามาแอบอยู่ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจ... รสสวาทหวานล้ำยังตราตรึงฝังแน่น อยากจะกลับไปลิ้มรสหวานฉ่ำนั้นแต่ เจ้าหล่อนกลับเล่นตัว เธอยอมเพราะความจำใจ ไม่ได้เพราะความเสน่หา’

ดิมิทรีกระวนกระวาย รสสวาทที่ได้รับเพียงครั้งเดียวยังตราตรึง อยากชิมรสหวานหอมนั่นอีกครั้งแต่ทำไม่ได้ มันทำให้เขากระสับกระส่าย วนเวียนหาที่ระบายออก แต่...ไม่เคยทำได้สำเร็จ เพราะไม่ว่าจะหาใครมาแทนที่ เขาก็ไม่ได้รับรสชาติหวานล้ำแบบนั้นเลยสักครั้ง

หลังจากกระวนกระวายอยู่หลายวัน ดิมิทรียอมอาย!! เขาบัญชาการการ์ดส่วนตัวให้ไปอัญเชิญ นีรนาทมาหาตัวเองอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่อั้นหากเจ้าหล่อนเล่นตัว ขอค่าตัวแพงแสนแพง เขาสู้ไม่ถอย!!

3 ชั่วโมงผ่านไป...

ชายหนุ่มรุ่มร้อน เขานั่งไม่ติดเก้าอี้ เดินพล่านไป...พล่านมาเหมือนมีหนอนตัวเล็กๆ มาชอนไชอยู่ใต้ฝ่าเท้า

ก๊อกๆ...

“เข้ามาสิวะ เคาะประตูทำห่าอะไร ชักช้าฉิบหาย!!” ยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีบรรดาลูกน้อง ดันเสือกมีมารยาทเสียอีก

“เป็นอะไรไปลูก หงุดหงิดเรื่องอะไรกันจ๊ะ เสียงเขียวเชียว” คนที่เข้ามากลับกลายเป็นมาดามโรสไปเสียฉิบ... ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขากลอกตามองไปด้านบน ข่มอารมณ์หงุดหงิดที่ปะทุขึ้นมาลงไปเก็บไว้ที่เดิม

“เปล่าครับมัม!! กำลังรอไอ้พวกนั้นอยู่”

“อ๋อ... นึกว่ามีเรื่องอะไรเสียอีก...และมันต้องเป็นเรื่องใหญ่เชียวล่ะ เพราะมันทำให้ลูกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ”

“ไม่ได้โกรธใครครับมัม แต่มัมก็รู้ผมไม่ชอบการรอ...”

“อืมๆ...ตามสบายแล้วกัน มัมแวะมาซื้อของบางอย่าง เลยขึ้นมาหาลูกแค่นั้น ไปดีกว่า ลูกจะได้อาละวาดได้เต็มที่...อย่าถึงกับทำลายของก็แล้วกัน ในห้องนี้มีแต่ของแพงๆ” มาดามโรสสัพยอกลูกชาย เธอเดินกลับออกไปหลังจากพูดจบ ปล่อยให้ดิมิทรียืนหน้ายับยู่ยี่คนเดียว

ปึก!!

“มัมลืมอะไรอีกครับ มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนๆ เมื่อประตูห้องทำงานเปิดเข้ามาอีกครั้ง และไม่ได้เคาะประตูหน้าห้อง...

“นีชา...ต้องถามคุณต่างหากค่ะ คุณให้คนพวกนั้นจับตัวนีชามาทำไมอีก?” เสียงหวานฉ่ำคุ้นหู และเสียงนี้เขาแอบคิดถึงบ่อยๆ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมาเขาเบิกตามองหญิงสาวคนเดิม ที่อยู่ในสภาพเดิมๆ เสื้อเก่าโทรมและกางเกงที่เต็มไปด้วยคราบแป้งทำขนม

“มีเรื่องอยากตกลงด้วย...และมันอาจจะช่วยให้ความเป็นอยู่ของเธอดีขึ้น ไม่แย่...ขนาดนี้” ชายหนุ่มเบ้ปาก เขาปรายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ไม่!!” นีรนาทปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด เธอไม่ต้องการอยู่ใกล้เขา และเวลานี้ยิ่งอยากอยู่ให้ไกลเขาที่สุด

“เธอยังไม่ฟังข้อเสนอเลย ด่วนตัดสินใจไปหรือเปล่า”

“ไม่ว่าคุณจะเสนออะไรมากมาย นีชาก็ไม่อยากได้...ขอตัวค่ะ” เธอรีบหมุนตัวกลับหลังพูดจบ แต่ก็ไม่สามารถก้าวออกจากห้องทำงานใหญ่ของชายหนุ่มได้เมื่อการ์ดหน้านิ่งเรียบ ยืนขวางทางไว้อยู่

“เดี๋ยว...เธอจะรีบร้อนไปไหน เธอมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงเครียด และมันทำให้นีรนาทสะดุดกึก เธอรีบหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม รีบปฏิเสธปากคอสั่น

“ไม่มีค่ะ นีชาไม่มีเรื่องที่ต้องปิดคุณ เราสองคนอยู่คนละสังคม และที่สำคัญเราไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว”

“แปลกนะ...ฉันกลับรู้จักเธอดี แปลกจังว่าไหม? ไม่ว่าจะตำหนิบนร่างกายเธอ ส่วนไหนๆ ฉันรู้หมด แบบนี้เราพอจะรู้จักและสนิทกันไหมล่ะ”

“อย่ามายุ่งกับนีชา! เรื่องเก่าๆ มันจบไปแล้วค่ะ” นีรนาทตวาดเสียงแข็ง เธอเบิกตาโตมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อเขาจะงัดเอาเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูด

“ก็ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก แต่มันดันจำได้เองว่าเธอทำให้ฉันถึงจุดสุดยอดได้แบบทะลักทลายแค่ไหน? คนมันติดใจและอยาก...อีกสักครั้ง ฉันยังคิดเลยว่าตัวเองทำไมใฝ่ต่ำจัง ถึงได้คว้าผู้หญิงข้างถนนแบบเธอ ขึ้นมาร่วมเตียงนอน ทำไมไม่ไปหาดีๆ ที่อื่น เมื่อมีตัวเลือกเยอะแยะ”

ฉาด!!

“คุณมันเลว และชั่วช้าเหมือนเดิม!!” นีรนาทตวัดมือหยาบๆ ของตัวเอง ตบซีกแก้มของชายหนุ่มเข้าแบบจังเบอร์ เมื่อเขาดูถูกเธอไม่พอ ยังกดเธอต่ำเสียจนดูด้อยค่า เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นใคร? ที่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่นได้อย่างร้ายกาจเช่นนี้

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ให้ตกลงรับข้อเสนอของฉัน ตราบใดที่เธอยังไม่รับนะนีชา ฉันก็จะทำให้เธอไม่มีทางเลือก และไม่มีทางออก ต้องซมซานมาหาฉันเหมือนหมาข้างถนน จำเอาไว้!! ผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธออย่ามาอวดเก่งกับคนอย่างฉัน ฉัน ‘ดิมทรี เบนิคอฟ’ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำตัวให้ดีๆ สิ จะได้มีเงินมีทองไว้ใช้ ชอบทำตัวให้ฉันรำคาญทำไมกัน!! ไม่ชอบหรือไงงานสบายๆ ง่ายๆ แค่นอนบนเตียงครางเยอะๆ เดี๋ยวเดียวก็ได้เงินแล้วล่ะ”