สุดปรารถนา ตอน จุดไฟ

สุดปรารถนา

จุดไฟ

เงาที่เคลื่อนไหวอยู่เหนือร่าง หยาดเหงื่อที่หยดรินแต่ละหยดเพราะการสูญเสียพลังงานในร่างกาย กายนั้นแกร่งตลอดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และสัมผัสจากฝ่ามือที่คืบคลานนวดไล้ไปทั่วปทุมถันจนบางครั้งก้อนเนื้อทั้งสองก้อนก็คล้ายจะแหลกเหลว แต่บางครั้งก็โอบอุ้มทะนุถนอมเหมือนไข่ในหิน หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญคราง ความเจ็บแปลบกลางร่างจางหายไป ความรู้สึกในตอนนี้มีเพียงความกระสันซ่าน เส้นขนบนกายลุกชัน ริมฝีปากอ้ากว้างเพื่อระบายลมหายใจที่คล้ายจะขาดรอน

“ไม่เสียดายเงินเลย ให้ตายสิ คุ้มค่าจริงๆ นางฟ้าของฉัน”

คนบนร่างยังคงส่งเสียงชื่นชมกับการบีบรัดตัวตนของเขา ใช่แต่เขาเสียเมื่อไหร่ที่รู้สึกอย่างนั้น เธอเองก็ไม่คาดคิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่คิดว่าจะต้องเจอความสุข

ใช่...สิ่งที่กำลังอบอวลไปทั่วทั้งห้องคือความสุข

กล้ามเนื้อเล็กๆ ที่ซอกลึกบีบรัดแก่นกายเป็นจังหวะ เขาคงเจ็บหรือไม่ก็อึดอัดถึงต้องครางแผ่ว ก่อนจะเคลื่อนไหวโจนทะยานเหมือนรีบร้อน

“โอวววว” เธอดิ้นพล่านครวญครางให้คลายอารมณ์ที่ปะทุเหมือนไฟไหม้ลาม โอบกอดบีบขยำต้นแขนระบายความอึดอัด

ชายบนร่างโน้มใบหน้าต่ำลง หญิงสาวผินหน้าหนีทำเป้าหมายของเขาบิดเบือนจากปากกลายเป็นลำคอ

“อุ๊ย! ซี้ดดด” เขากัดคอเธอแรงเหลือเกิน ทำเอาเธออยากกรีดร้องและผลักไส ทว่าหลังจากนั้นก็เป็นการชโลมความเปียกชื้นด้วยปลายลิ้นหนา บริเวณที่เจ็บเมื่อครู่จึงกลายเป็นเย็นวาบและเสียวซ่านไปทั่วร่าง

“โทษของคนกล้าหันหน้าหนีฉัน”

ก็ถ้ายอมให้เขาจูบ เธอไม่แน่ใจว่าจะยังมีลมหายใจหลงเหลืออยู่หรือไม่นี่นา จูบแต่ละครั้งทำเธอแทบขาดใจเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ถ้าหนีได้ก็ต้องหนีไว้ก่อนสิ

“เธอชื่ออะไรนางฟ้า”

“...” ไม่ เธอไม่ต้องการพูดกับเขา

“ไม่ตอบ? ก็ได้...ครางอย่างเดียวก็แล้วกัน”

นั่นสิ ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่งเสียงครางไม่หยุด

“อ๊า” หยุดครางไม่ได้จริงๆ

กลางซอกขาเปิดกว้างรับแรงตราตรึงจากเขา ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เพียงแค่ตัวสูงใหญ่ หากแต่สัดส่วนนั้นของเขาก็เหมือนจะใหญ่โต เหมือนเติบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่ดุนดันอยู่ท่ามกลางผนังถ้ำเบียดกำแพงเนื้ออ่อนให้กว้างเสียจนอึดอัด เจ้าของร่างอรชรรู้ว่าคงต่อต้านไม่ได้ ต้องไม่ดีแน่ๆ และคงไม่มีกระจิตกระใจจะทำด้วย

คนบนร่างกำลังเติมเต็มความอิ่มเอมอย่างแสนสุข บดเบียดส่ายวนพลิกร่างบางให้ทอดหน้าคว่ำอยู่บนเตียงนุ่ม มือของเขากระชากเส้นผมนุ่มและยังหอมฟุ้งด้วยกลิ่นแชมพู ผิวกายของเธอเนียนนุ่มแม้แผ่นหลังที่เห็นสีขาวลางๆ ท่ามกลางความมืดก็ยังไร้ไฝฝ้าราคีให้สะดุดอารมณ์

เรียวปากหนาจูบไปทั่วแผ่นหลัง บั้นท้ายเคียดแข็งยังคงโยกไหวอยู่ในร่องกระสัน นุ่มเนื้อยังคงโอบกอดห่อรัดตัวตนอันแข็งชัน ทุกจังหวะการตอกตรึงเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก ทุกหยาดเหงื่อที่ไหลรินอาบรดแผ่นหลังเนียนบางยังเต็มไปด้วยไฟราคะ หยาดหยดนั้นแผดเผาไปจนทั่วร่างอรชรที่ไหวหวั่น

“โอ้วววว เสียวสุดๆ เลยแม่เจ้าโว้ย!”

ชายหนุ่มยังลิงโลดสนุกสนานกับการเปลี่ยนปรับท่วงท่าในขณะที่เธอยังทำได้แค่ส่งเสียงครางแผ่วพร่า หลายครั้งที่กรีดร้องจิกเล็บขูดเนื้อหนังของเขาอย่างแน่ใจว่าต้องเกิดรอย หลายครั้งที่เธอกำมือทุบเตียงระบายความอัดอั้น และหลายครั้งก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่ากลางร่องหลืบชุ่มลื่นไปด้วยสายธารแห่งไฟราคะของตัวเอง อาบแก่นชายอวบหนาจนสาวโยกอยู่ในร่องเนื้อลื่นไหล

“กรี๊ดดดด” เธอตัวสั่นเทิ้มเมื่อกล้ามเนื้อเล็กๆ เกร็งกระตุก มันเป็นครั้งที่ 3 แล้วในค่ำคืนนี้ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนดูเหมือนว่าจะถูกลืม จนกว่าชายร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งและมีลมหายใจหอมสดชื่นคนนี้จะหยุดทุกอย่างลง

“โอววว” แม้จะพยายามอดทนไว้นานแค่ไหน สุดท้ายเขาก็ได้ปลดปล่อยธารอารมณ์ขุ่นข้นออกมาจนล้นปรี่

ค่ำคืนแห่งความสุขยังไม่จบ หยุดพักเพื่อต่ออีกหลายยก จวบจนฟ้าสางนางฟ้าแสนสวยก็พาร่างระบมลงจากเตียง แต่งตัวและออกไปจากห้องสีแดงสวยหรูห้องนั้นเงียบๆ

“ป้าถมคะ งานเสร็จแล้วจ้ะ”

“เออ ข้านึกว่าเขาจะต่อเวลาเสียอีก ลุกขึ้นหรือยังวะ” ป้าถมยาพยักเพยิดไปทางที่เธอเดินผ่านมา

“ยังจ้ะ”

“งั้นเอ็งรอข้าเดี๋ยว ให้ข้าไปเก็บตังค์เพิ่มก่อน เกินเวลาไป 1 ชั่วโมง”

“เดี๋ยวสิป้า ฉันไม่มีเวลาแล้วนะ ป้าเอาที่เก็บแล้วมาให้ฉันก่อนได้มั้ย ถ้าไม่ทันเขตมันต้องแย่แน่ๆ”

ป้าถมยามองหน้าเธอเหมือนไม่พอใจเท่าไหร่ หญิงสาวไม่สนใจยังไงเธอก็ต้องได้เงินตอนนี้ เงินจำนวนนี้สำคัญมาก ถ้าไม่ได้เธอกับน้องต้องแย่แน่ๆ

“เออๆ นี่เห็นเป็นเอ็งหรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่นข้าต้องเก็บเงินเต็มจำนวนก่อนจ่ายโว้ย เอ้า! เอาไป 50,000 บาทของเอ็ง”

“ได้แค่นี้เหรอป้า” เธอเชื่อว่าป้าถมยาต้องได้เงินจากการขายตัวเธอมากกว่านี้

“บ๊ะ!! นังนี่ จะเอาหรือไม่เอา นี่ก็เยอะแยะกว่าคนอื่นหลายเท่าแล้วนะ ที่จริงข้าต้องหัก 50% แต่เห็นเอ็งร้อนเงินก็เลยสงสาร หรือจะไม่เอา”

“อ๊ะ เอา...เอาสิป้า” หญิงสาวรีบฉวยเงินปึกจากมือป้าถมยามาก่อนที่จะไม่ได้สักบาท เงินจำนวนนี้มากพอกับความจำเป็นที่ต้องใช้ แต่ไม่พอหากจะต้องโยกย้ายบ้านอีกรอบ กระนั้นหญิงสาวก็ตัดความหนักใจอื่นๆ ออกไปก่อนแล้วรีบร้อนขึ้นรถไปที่หมายปลายทางที่ต้องการ

สุดเขตออกมาจากห้องขังด้วยความงวยงง การประกันตัวผู้ต้องหาคดียาเสพติดต้องใช้เงินประกันเป็นจำนวนมาก คนที่จะประกันตัวเขาออกไปได้ต้องมีเงิน และคงไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากสุดปรารถนาพี่สาวของตน

“พี่ดอกรัก!”

“เขต”

“พี่ดอกรักเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมาย ไปหาเงินมาจากไหนถึงประกันตัวเขตได้”

“พี่จะหาเงินมาจากไหนก็ไม่สำคัญเท่ามันช่วยเขตออกมาจากห้องขังได้”

สุดเขตส่ายหน้า แววตาของพี่สาวไม่ได้บอกว่ามีความสุขสมกับที่เขาได้ออกมาจากห้องขัง น้องชายเพียงคนเดียวคิดว่า พี่สาวคงไม่ได้ไปกู้ยืมใครมาเพราะฐานะทางการเงินและการงานไม่เอื้ออำนวยให้ทำเช่นนั้น พี่สาวของเขาคงต้องทำเรื่องไม่ดีแน่ๆ

“พี่ดอกรักบอกเขต บอกเขตมา พี่ดอกรักเอาเงินมาจากไหน”

สุดปรารถนาส่ายหน้าแล้วเดินหนี เธอซอยเท้าเร็วรี่เหมือนต้องการหนีน้องชาย หนีเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร เท้าเล็กๆ จึงก้าวเร็วเท่าที่ทำได้ แต่แล้วข้อมือเล็กก็ถูกเกี่ยวไว้ด้วยมือของน้อง

“พี่ดอกรัก”

“อย่าถามพี่ได้มั้ยเขต พี่ไม่อยากพูดถึงมัน และไม่ว่าพี่จะไปทำอะไรมา พี่ก็ไม่ได้ไปลักขโมยหรือปล้นสมบัติใครมาขายช่วยเขต ไม่ต้องกลัว”

“เขตรู้ว่าพี่ดอกรักทำแบบนั้นไม่ได้แน่ ตัวแค่นี้จะไปจี้ปล้นใครเขาได้ แต่เขตอยากรู้”

“พี่ไม่อยากบอกเขตเข้าใจมั้ย พอเถอะเขต ที่นี่คงไม่น่าอยู่สำหรับเราอีกต่อไป เราไปอยู่ที่อื่นกันเถอะนะเขต”

เพราะที่นี่มีแต่ความทรงจำที่ไม่อยากจำ สิ่งที่สุดปรารถนาเพิ่งจะทำผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงมันตามหลอกหลอน อีกอย่างเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับป้าถมยาอีก ไม่อยากให้สุดเขตรู้ด้วยว่าเคยทำอะไรลงไป ถ้าสุดเขตรู้ เธอก็คง...แย่แน่

“ย้ายอีกแล้วหรือพี่ดอกรัก เราย้ายที่อยู่มากี่ครั้งแล้วพี่”

“ก็พี่เห็นว่าที่นี่มีแต่คนไม่ดี มีทั้งยาเสพติด มีทั้งบ่อนการพนัน มีทั้งซ่อง สิ่งแวดล้อมแบบนี้พี่ไม่อยากอยู่แล้วเขต พี่ไม่อยากให้เขตต้องเติบโตขึ้นท่ามกลางความเลวร้ายแบบนี้”

“พี่ดอกรักพูดอย่างกับตัวน่ะโตกว่าเขตหนักหนา อายุห่างจากเขตแค่ 2 ปีเองนะ หรือว่าลืม”

“แล้วไง ยังไงพี่ก็เป็นพี่ของเขต ไปนะเขต ถือว่าพี่ขอร้องก็แล้วกัน พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะพี่”

นั่งคือคำถามที่อยู่ในใจสุดปรารถนาเหมือนกัน เธอไม่มีจุดหมาย ไม่มีใครให้พึ่งพาอาศัยได้ แต่นี่ไม่ใช่การย้ายบ้านครั้งแรก จะไปตั้งรกรากถิ่นฐานที่ไหนอีกครั้งก็คงไม่เป็นปัญหา ก็แค่เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง