2

“อ้อ... ค่ะ” เธอรับคำก่อนจะเดินไปยังลานซักผ้าหลังบ้าน แล้วก็ต้องอ้าปากค้างตาโตเมื่อเห็นผ้ากองโตตรงหน้า

“ทำไม เธอตกใจอะไร”

“หนูไม่มีความสามารถซักคนเดียวได้หมดหรอกค่ะ” วิรากานต์พูดตามจริง

“เห็นคุณแม่บอกว่าเธอเป็นคนมีความสามารถหลายอย่าง นี่ขนาดซักผ้ายังซักไม่เป็น แล้วจะไปทำอะไรกิน”

“ความสามารถที่คุณย่าพูดก็คือความสามารถด้านการทำอาหาร ทำขนมแล้วก็วาดรูปค่ะ แต่ไม่มีความสามารถซักผ้ากองโตเท่านี้ให้เสร็จภายในวันเดียวหรอกค่ะ แต่ถ้าทยอยซักน่ะทำได้ค่ะ”

“นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอ”

“หนูไม่ได้เถียงค่ะแค่อธิบายให้คุณรัศมีฟังเท่านั้นเองค่ะ หนูทำไม่ได้ก็บอกว่าทำไม่ได้ จะโกหกว่าทำได้ทำไมกันคะ ผ้ากองโตขนาดนี้คุณรัศมีซักหมดคนเดียวภายในวันเดียวอย่างนั้นเหรอคะ งั้นช่วยทำให้ดูหน่อยค่ะ”

“นี่เธอ!” รัศมีโกรธจนตัวสั่น

“ใจเย็น ๆ ค่ะคุณแม่” จิราพรรีบบอกให้มารดาใจเย็นลง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธจนตัวสั่น

“คิก ๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนที่จิราพรรณจะเดินเข้ามาสมทบ

“เธอหัวเราะอะไรยายพรรณ” จิราพรถลึงตาใส่น้องสาว

“หัวเราะพี่พรกับคุณแม่ยังไงล่ะคะ จะใช้ให้พี่กานต์ซักผ้ากองโตขนาดนี้ให้เสร็จภายในวันเดียว จะแกล้งเขาแต่เขาไม่ยอมให้แกล้ง แถมยังโดนสวนกลับให้ลองซักคนเดียวดูว่าจะเสร็จไหมในวันเดียวอีก” จิราพรรณยิ้มหวานให้พี่สะใภ้ ก่อนที่จะยกนิ้วโป้งให้ คล้ายกับจะบอกว่ายอดเยี่ยมไปเลย

วิรากานต์ยิ้มให้น้องสามี รู้สึกชอบความตรงไปตรงมาของจิราพรรณไม่น้อย

“ยายพรรณ! แกเป็นลูกฉันหรือลูกมันกันแน่ ทำไมแกไม่เข้าข้างฉันกับพี่สาวของแกห้ะ”

“โหย... คุณแม่ก็ถามได้เนอะ หนูก็ต้องเป็นลูกของคุณแม่น่ะสิคะ พี่กานต์น่ะอายุมากกว่าหนูไม่กี่ปีเอง ถ้าหนูเป็นลูกพี่กานต์แสดงว่าพี่กานต์ต้องมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อย ประจำเดือนมาแล้วหรือยังก็ไม่รู้”

“ยายพรรณ แก แก!” รัศมีชี้หน้าลูกสาวด้วยนิ้วอันสั่นระริก อยากจะเป็นลมเพราะเถียงอีกฝ่ายไม่เคยชนะเลยสักครั้ง

“พี่กานต์คะ คุณย่าเรียกค่ะ เราไปกันเถอะ คุณแม่ของพรรณเป็นคนเก่ง เดี๋ยวก็หาทางแก้ปัญหากับผ้ากองโตนี่ได้เองค่ะ” พูดจบจิราพรรณก็รีบจับมือพี่สะใภ้พาเดินขึ้นตึกใหญ่ไปในทันที

“นี่ยายพรรณ กลับมานี่ก่อนนะ” รัศมีตะโกนไล่หลังไป แต่ลูกสาวคนเล็กเดินลับหายไปเสียแล้ว

“ดูมัน ดูมัน! ยายพรแกดูน้องสาวของแก” รัศมีโกรธจนตัวสั่น

“แล้วผ้าพวกนี้จะทำยังไงคะคุณแม่” จิราพรเอ่ยถามมารดา เพราะผ้าพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นผ้าม่านที่จะทยอยซักทีละห้อง ถ้าซักทีเดียวหมดทั้งตึกก็จะเยอะจนซักไม่ไหว

“เพราะแกนั่นแหละ ให้ฉันแกล้งมันโดยให้ซักผ้ากองโต ผ้าม่านพวกนี้ปลดออกมาแล้วก็ต้องซักให้หมดเพราะสกปรกแล้วเห็นไหม จะนำกลับมาแขวนใหม่ก็ไม่ได้แล้ว ถ้าคุณย่าของแกเห็นว่ามันสกปรก ฉันนี่แหละจะโดนตำหนิหาว่าจัดการบ้านช่องไม่ดี”

“งั้นหนูไปเกณฑ์สาวใช้มาซักนะคะคุณแม่” ที่นี่ภัทรลดาย่าของเธอใหญ่สุด ขืนทำให้ไม่ถูกใจได้โดนตัดเงินอีกแน่ ๆ ทุกวันนี้เธอไม่ต้องทำงานอะไรเหนื่อยหนักเพราะคุณย่ามีเงินเดือนให้ทุกคน ยกเว้นพี่ชายที่ออกไปทำงานที่ตัวเองรักด้วยการเป็นหมอรักษาคนไข้ ซึ่งก็ทำในโรงพยาบาลที่เป็นธุรกิจของครอบครัวนั่นแหละ

คุณย่าภัทรลดายิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานสาวกับหลานสะใภ้คลานเข่าเข้ามาหา จิราพรรณเข้าไปนวดคุณย่าอย่างสนิทสนม เพราะท่านเอ็นดูเธอมาก เนื่องด้วยเป็นหลานสาวคนเล็กของตระกูล เธอกับคุณย่าถูกคอกันดี ทำให้เธอสนิทกับคุณย่ามากกว่ามารดาและพี่สาวเสียอีก

“เข้ามาประจบย่า อยากได้อะไรอีกล่ะเรา” ภัทรลดาเอ่ยถามหลานสาวคนสวยที่บีบนวดซุกหน้าเข้าหาตักอย่างประจบประแจง วิรากานต์มองภาพนั้นแล้วให้นึกถึงผู้เป็นยาย เธอเองก็ชอบออดอ้อนท่านแบบนี้เหมือนกัน

“ไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ แค่อยากอ้อนคุณย่าเท่านั้น” จิราพรรณยิ้มหวานให้ผู้เป็นย่า

“เป็นยังไงบ้างจ๊ะหนูกานต์” ภัทรลดาเอ่ยถามหลานสะใภ้หมาด ๆ ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่สุริยะนิรมิตเป็นวันแรก

“หนูโอเคค่ะคุณย่า”

“ได้ข่าวว่าแม่รัศมีเขาให้หนูซักผ้ากองโตรึ” ไม่มีอะไรเล็ดลอดจากสายตาคุณย่าไปได้

“เอ่อ... ค่ะ”

“แล้วหนูทำยังไงจ๊ะ” ภัทรลดาเอ่ยถามก่อนจะยิ้มออกมา

“หนูก็บอกว่าหนูซักไม่หมดหรอกค่ะถ้าต้องซักเดียว แต่ถ้ามีคนช่วยก็น่าจะเสร็จนะคะ” ประโยคของหลานสะใภ้ทำเอาคุณย่าภัทรลดาหัวเราะร่วนออกมาในทันที

“คุณย่าหัวเราะอะไรเหรอคะ”

“หัวเราะชอบใจเราน่ะสิ เราก็ตรงไปตรงมาดีนะ ย่าเห็นแล้วล่ะว่าแม่สามีของเราน่ะเขาเกณฑ์คนปลดผ้าม่านเสียยกใหญ่ ตอนแรกคิดว่าจะทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ ที่ไหนได้จะแกล้งหนู โดนตอบกลับแบบนั้นคงจะจุกไปเลยสินะ”

“คุณแม่โกรธจนตัวสั่นเลยค่ะคุณย่า” จิราพรรณฟ้องคนเป็นย่า