บทที่ 2

ตั้งแต่การเลิกราที่เขาได้รับเพียงกระดาษหนึ่งแผ่น โดยบนกระดาษนั้นมีประโยคบอกเลิกรวมถึงคำขอร้องซึ่งที่ผ่านมาเขาทำตามมาตลอดด้วยการหายไปจากชีวิตของอีกฝ่ายเงียบๆ นอกจากความยินดีที่ได้กลับมาพบกันแล้วภูเมฆกลับมีความไม่พอใจซ่อนอยู่

พร้อมกับตั้งคำถามว่าทำไมเขาต้องสนใจเรื่องนี้ในเมื่อนั่นคือสิ่งที่เภตราเลือก เธอฉลาดที่จะมองคนออกแต่อย่างว่าบางครั้งความรักก็ทำให้คนตาบอด

“คุณพูดเหมือนเป็นเจ้าของที่นี่” แม้จะเดาออกแต่เภตราก็ไม่วายที่จะถามขึ้น นั่นเพราะตั้งแต่คบหากันเธอรู้ว่าภูเมฆเป็นนักธุรกิจด้านอสังหาที่ภาคเหนือ มีโรงแรมรีสอร์ตรวมไปถึงหมู่บ้านจัดสรรอีกหลายโครงการที่อยู่ภายใต้การบริหารของชายหนุ่ม

“ใช่ครับ นี่คือโครงการแรกในกรุงเทพฯ ของผม” เจ้าของโครงการหมู่บ้านจัดสรรระดับไฮเอนด์สบตากับเธอแล้วส่งยิ้มให้เล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มที่เคยทำให้เภตราหวั่นไหวจนยากจะต้านทานและครั้งนี้เธอก็กำลังพ่ายแพ้ เพราะแบบนั้นแรงกดดันจึงทำให้เธอเอ่ยถามคำถามที่ค้างอยู่ในใจมาหลายปีออกไป

“ทำไมคุณถึงหายไป”

“ทำไมอย่างนั้นเหรอ”

“ค่ะ ฉันอยากรู้ว่าทำไม แค่อยากรู้ไม่ได้คิดอยากรื้อฟื้น”

“เพราะคุณบอกเลิกผม” เภตราอึ้งเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ พร้อมกับตั้งคำถามว่าเธอไปบอกเลิกภูเมฆตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองไม่ใช่หรือที่จู่ๆ ก็หายหน้าไปโดยไม่ให้เหตุผลหรืออธิบายอะไรกับเธอด้วยซ้ำ แถมหลังจากนั้นไม่นานยังบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอีก

เขาทอดทิ้งเธอให้จมดิ่งอยู่กับความเศร้า

เขาทอดทิ้งเธอให้จมดิ่งอยู่กับความทรมาน

เขาทอดทิ้งเธอให้จมดิ่งอยู่กับความว่างเปล่าที่ไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไรถึงเลิกรากันแบบนั้น และถึงแม้จะผ่านมาหลายปีความรู้สึกเหล่านั้นก็ยังคงกัดกินหัวใจเธอ ต่อให้เวลานี้จะรักกับณดลแต่ทุกครั้งที่หวนกลับไปคิดถึงความรักครั้งเก่า คำถามมากมายก็ผุดขึ้นมาว่าเพราะอะไร

เพราะอะไรภูเมฆถึงทำแบบนั้น

เพราะอะไร…

“คุณขิม คุณขิมครับ”

“ค่ะ” เภตราสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขานรับณดล

“คิดอะไรอยู่หรือเปล่าหรือไม่ชอบบ้านหลังที่ผมพาไปดูวันนี้”

“ไม่ค่ะ ขิมชอบบ้านหลังนั้น”

“เหรอครับ” คำตอบรับรวมถึงสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดของณดลทำให้เภตราเปลี่ยนท่าที เพราะสัมผัสได้ว่าเวลานี้ชายหนุ่มกังวลคล้ายมีบางอย่างในใจ

“คุณณดลไม่ชอบหรือคะ”

“ชอบครับแต่ก็มีบางอย่างที่ผมยังไม่ประทับใจเท่าที่คิดไว้ อันที่จริงครอบครัวผมมีที่ดินเปล่าอยู่แต่ทำเลอาจไม่สะดวกเท่านี้ ไว้ว่างๆ ผมจะพาคุณขิมไปดูที่ตรงนั้นนะครับ”

“ค่ะ” เภตราเอ่ยรับ เวลานี้เรือนหอหรือเรื่องการสร้างบ้านไม่ได้อยู่ในหัวของเธอเท่ากับประโยคของภูเมฆ ทำไมเขาถึงบอกว่าเธอเป็นคนบอกเลิกเขาทั้งๆ ที่เธอไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น

จังหวะที่เธอรวบรวมความกล้าได้มากพอและจะถามให้หายสงสัยจู่ๆ ชายหนุ่มก็ขอตัวโดยบอกว่าเขามีงานด่วนต้องไปทำ ปล่อยให้เธอยืนเคว้งอยู่แบบนั้นกระทั่งณดลเข้ามาสะกิดแล้วชวนเธอกลับ

“คุณณดลรู้จักเอ่อ…เจ้าของโครงการบ้านที่เราไปดูวันนี้ไหมคะ”

“ไม่นี่ครับ”

“แต่ทำไมเขาถึงบอกว่ารู้จักคุณ” คำถามของเภตราทำให้ณดลชาวาบไปทั้งตัวนั่นเพราะตนมีชนักติดหลังอยู่นั่นเอง

“อาจรู้จักผ่านๆ ตามสื่อหรือเปล่าแล้วทึกทักฝ่ายเดียวว่ารู้จักถึงขั้นสนิท ว่าแต่คุณขิมเจอกับเจ้าของโครงการด้วยเหรอครับ” ณดลกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองได้เก่ง

“เจอค่ะ”

“ตอนไหนครับ ผมมัวแต่สนใจบ้านเลยไม่ทันสังเกต” ไม่ใช่ว่าณดลไม่สังเกตแต่เขาจงใจแกล้งทำเป็นไม่เห็นภูเมฆแล้วเลี่ยงเผชิญหน้าต่างหาก เกิดภูเมฆโพล่งความลับของเขาออกไปงานนี้มีแต่พังกับพังแน่นอน ทำไมเขาถึงได้จุดใต้ตำตอมาดูบ้านโครงการนี้ได้ โชคดีหน่อยที่เภตราไม่ชอบไม่เช่นนั้นเขาคงต้องคิดหาข้ออ้างเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจแน่

“ช่างเถอะค่ะ ตอนนี้ขิมรู้สึกปวดหัวขอกลับบ้านได้ไหมคะ”

“ได้ครับ ผมเองก็ติดงานพอดีเหมือนกัน ไว้เราค่อยนัดกันไปกินข้าวนะครับ”

“ค่ะ” เภตราเอ่ยรับแล้วหลับตาลงช้าๆ หัวใจรู้สึกหนักอึ้งเพราะมีเรื่องค้างคาใจ เธอและณดลไม่ได้คุยอะไรกันกระทั่งถึงบ้านเมื่อส่งเธอเสร็จชายหนุ่มก็กลับออกไปทันที

“ทำไมกลับมาเร็วละลูก”

“ขิมปวดหัวนิดหน่อยค่ะคุณแม่”

“ว่าแต่วันนี้คุณณดลพาลูกแม่ไปไหนมาจ๊ะ”

“ไปดูบ้านที่จะใช้เป็นเรือนหอค่ะ”

“จริงเหรอลูก” ร้อยแก้วยิ้มพอใจที่ลูกสาวที่หมั้นหมายกับณดลมานานพอสมควรใกล้จะแต่งงานมีชีวิตครอบครัวที่ดี เพราะพี่ชายพี่สาวของเภตราแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว

“ค่ะ” เภตราพยักหน้ารับก่อนจะขอตัวขึ้นห้องเพราะอยากพักเต็มที แต่แทนที่จะพักสมองกลับเอาแต่คิดเรื่องที่ภูเมฆพูดในตอนนั้น เขาไม่ใช่พวกปากพล่อยที่ชอบพูดอะไรส่งๆ ออกจะปากหนักเสียด้วยซ้ำ แต่เธอไม่ได้บอกเลิกเขาก่อนจริงๆ เขาต่างหากที่หายหน้าไปเองจนทำให้ความสัมพันธ์จบไปเสียดื้อๆ

“คุณภูเมฆ” ณดลตัวเกร็งเมื่อได้เจอหน้าภูเมฆซึ่งคือเจ้าหนี้รายใหญ่ของตนเอง หลายเดือนมานี้เขาจงใจทำตัวเงียบๆ แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้จะไปเจอกันที่โครงการบ้านจัดสรร ทันทีที่เห็นภูเมฆ ณดลก็ถึงกับปลีกตัวไปทั้งๆ ที่อยู่กับเภตรา โชคดีแค่ไหนที่เธอไม่สงสัยเรื่องนี้

พอแยกกับคู่หมั้นสาวก็สบายใจได้เล็กน้อยกระทั่งคนของภูเมฆโทรหาแล้วบอกให้เข้ามาพบชายหนุ่มที่บริษัท ใจจริงณดลอยากเลี่ยงเหมือนทุกครั้งที่เคยทำแต่ถ้าวันนี้ยังฝืนทำแบบนั้นก็เกรงว่าอาจได้รู้สึกตัวที่ตึกร้างหรือป่ารกแถบชานเมืองสักแห่ง

“เมื่อตอนกลางวันผมยุ่งๆ เลยไม่ได้เข้าไปทักทาย ได้ข่าวว่าสนใจบ้านหรือครับ” ภูเมฆมองลูกหนี้คนสำคัญด้วยสีหน้าและแววตาที่น่าเกรงขามจนทำให้ณดลหัวหด

“ครับ ผมชอบมากแต่ว่าที่เจ้าสาวผมเธอบอกว่าไม่ค่อยชอบ”

“อย่างนั้นเหรอ”

“ผมกำลังพยายามหาเงินอยู่ คุณภูเมฆช่วยรออีกสักหน่อยได้ไหมครับ” ณดลตรงเข้าประเด็นสำคัญทันที เพราะไม่บอกก็รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมาที่นี่