3

ผมถูกทำให้ยุ่งอย่างตั้งใจ เครื่องสำอางแต่งแบบลวก ๆ เธอยิ้มมุมปากให้เงาสะท้อนในกระจกอย่างนางมารร้าย

“ดี... ต้องดูโทรมพอสมควร จะได้สมกับที่คนเลว ๆ จะพาไปเข้าห้องหอ” เธอลุกขึ้น หยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกจากร้านอย่างมั่นใจ ไม่นาน รำเพยก็มารับเธอกลับ

“ทำไมแกถึงดูไม่ได้เรื่องขนาดนี้นะ” รำเพยถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน

“แต่อย่างว่าขี้เหร่แบบแกจะไปสู้กานดาได้ยังไง ได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

รมิดาแสร้งทำหน้างอน “ก็ร้านที่แม่พาไปมันไม่ค่อยดีไงล่ะคะ จะเอาอะไรล่ะคะ”

“นี่ก็แพงที่สุดแล้ว ถ้าให้แพงกว่านี้ไม่มีเงินหรอก”

“อืม...” รมิดากอดอกขณะนั่งรถประจำทางกลับบ้านกับรำเพย ท่าทีเปลี่ยนไปนั้นรำเพยไม่ได้คิดเอะใจเลยว่า อีกฝ่ายไม่ใช่ใยไหม

ในขณะเดียวกัน…

ใยไหม... ถูกพาไปยังสถานที่ลับแห่งหนึ่ง เป็นเพนเฮ้าส์หรูกลางเมือง พร้อมคำสั่งจากหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก

“คุณต้องพักที่นี่ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับพิธีแต่งงาน”

“ใคร... ใครจะแต่งงานกับไหมคะ แล้วแม่ไปไหนคะ” ใยไหมทำหน้างง เพราะพอออกจากร้านเสริมสวย ช่างของร้านบอกว่าจะพากลับมาส่ง แล้วเธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในสถานที่หรูหรานี้แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นเพียงยิ้มบาง ๆ อย่างใจดี แล้วเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไร

เธอรู้เพียงว่า... ทุกอย่างทีเกิดขึ้นทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว

คืนนั้น...ที่บ้านของรำเพยกับพีระ สองสามีภรรยาจอมชั่วร้าย และลุงบุญมีเตรียมงานแต่งกันเงียบ ๆ

แต่แทนที่จะได้ “ใยไหม” ไปเข้าห้องหอ

แต่สิ่งที่ลุงบุญมีได้รับคือ ฝาแฝดผู้มากับความแค้นอย่างรมิดา

รมิดา ในคราบเจ้าสาว ยิ้มร้ายออกมา ได้เวลาสนุกแล้วสิ

คืนวันนั้น งานแต่งงานจัดขึ้นอย่างเร่งรีบในบ้านของลุงบุญมี เศรษฐีเจ้าของธุรกิจไม้เก่าแก่ในต่างจังหวัด

ไม่มีแขก ไม่มีดนตรี ไม่มีความสุข

มีเพียงความมืดดำและความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของคนในครอบครัว

รำเพยกับพีระเห็นว่าลูกสาวคนโตไม่หือไม่อือ ยอมเข้าพิธีแต่งงานง่าย ๆ ก็นึกชอบใจไม่น้อย

ก็ดี! ไม่ต้องบังคับมัน มันก็ยอมมีผัวแต่โดยดี

ผัวแก่ๆ ก็ดี ตายเร็วๆ จะได้เอาสมบัติมันมาให้หมด ตอนที่มันตาย!

ลุงบุญมียืนลูบพุง รอเจ้าสาวในห้องหอด้วยท่าทีกระดี๊กระด๊า

ชายวัยหกสิบในชุดสูทเก่า ๆ โชว์ฟันเหลืองและแววตากระหาย

ประตูเปิดออกอย่างช้า ๆ

หญิงสาวในชุดไทยสีทองก้าวเข้ามาอย่างเชื่องช้า

แต่ท่าทางของเธอไม่ได้เขินอายเหมือนเจ้าสาวทั่วไป

กลับมีแววตาดุดันวาวโรจน์

“มาค่ะลุง... รออะไรอยู่” เสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยรอยยิ้มร้าย ลุงบุญมีแทบจะถลาเข้าใส่

แต่ไม่ทันได้แตะเนื้อต้องตัว เธอก็...

พลั่ก! รมิดายกเข่ากระแทกเต็มแรงตรงเป้ากลางลำตัวของเจ้าบ่าว

ชายชราร้องโอดโอย ร่วงลงกับพื้นในทันที

“อุ๊ย... ขอโทษค่ะลุง มือไว... ตีนไว... พอดีเห็นของน่าขยะแขยง” เธอไม่รอให้ลุงบุญมีฟื้นขึ้นมาได้ เธอก็หยิบกระเป๋าเงินของเขาออกจากกระเป๋าเสื้อ สูบเงินสดออกมาเก็บไว้หน้าตาเฉย

“จะเอาไปไหน”

“เอาไปไหน ลุงนี่แปลก ถามมาได้ ฉันเป็นเมีย ของของลุง เงินของลุงก็เหมือนของของฉันน่ะสิ” รมิดาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ”

“ทำไมลุงใจร้ายแบบนี้ หาว่าฉันร้ายกาจเหรอ น่าน้อยใจเสียจริง” รมิดาแกล้งโวยวายเสียงดัง ก่อนจะหันมองไปรอบบ้าน แล้วเริ่มทำลายข้าวของ

เพล้ง!

โครม!

ของในบ้านแตกหักไม่มีชิ้นดี ลุงบุญมีได้แต่อ้าปากค้าง

“นี่หยุดนะ อันนั้นวางลงนะ วางลง”

“ได้จ้ะลุง แพงใช่ไหม เหมือนของในตลาดนัดใบละห้าสิบบาท ไม่เห็นเหมือนแจกันราคาหลักหมื่นหลักแสนเลย”

เพล้ง!

“อุ๊ย! ตายแล้ว หลุดมือ” รมิดาแกล้งอุทาน ก่อนจะทำสีหน้าตกอกตกใจ

“แก แก!” ลุงบุญมีด่าไม่ออก ถึงกับเข่าทรุด

“กูได้เมียหรือได้อะไรมานี่”

“พ่อกับแม่ของฉันบอกว่าลุงแก่ใกล้ลงโลงแล้ว พ่อกับแม่ก็เลยสั่งฉันว่าให้จัดการลุงให้หนักๆ เลยค่ะ ถ้าลุงตายฉันก็จะได้ทรัพย์สมบัติของลุงด้วยนะ” รมิดาแกล้งว่า สีหน้ากวนโมโหสุด ๆ

“ไอ้สารเลว พ่อแม่มึงเสี้ยมสอนมาแบบนี้ได้ยังไง”

“ไม่รู้สิ ก็เขาเป็นพ่อแม่ ฉันก็ลูกเนอะ ก็เลยต้องทำตาม” รมิดาแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อย ม้วนผมไปมาด้วยท่าทีไร้เดียงสา

เมื่อทำลายข้าวของจนหนำใจแล้ว รมิดาก็ทำท่าจะทิ้งตัวลงนอน แต่ลุงบุญมีไม่เอาแล้ว

ชายแก่รีบเดินมาส่งเจ้าสาวกลับบ้าน ถ้าขืนยังให้อยู่บ้าน รับรองว่าเขาต้องตายก่อนได้ใช้เงินแน่ ๆ ทั้งตัวของบุญมีมีแต่รอยฟกช้ำ ตาเขียว ริมฝีปากแตก เสียงโครมครามที่ดังขึ้น ทำให้ชาวบ้านนึกว่าผัวแก่ได้เมียสาวแล้วคึกทำกันรุนแรง แต่ที่ไหนได้!

รำเพยกับพีระยืนตะลึงเมื่อเห็นลูกสาวคนโตเดินมาหยุดอยู่หน้าบ้าน หน้าตาของอีกฝ่ายนิ่งเฉย มือไขว่หลัง รอยยิ้มร้ายกาจฉาบบนใบหน้าสวยจนสยอง