2

“แล้วทำไมยังไม่ย้ายออกล่ะ” เขากระซิบ

“หรือจริง ๆ แล้วเธอก็อยากโดนฉันเอาอีก”

“ไม่ใช่ค่ะ หนูแค่”

ไม่ทันจบประโยค ร่างของเธอถูกดันล้มลงไปกับเตียงอีกครั้ง

ริมฝีปากหยาบหนาของเขาประกบลงมาอย่างรวดเร็ว

“คืนนี้ฉันจะทำให้เธอยอมรับความจริง ว่าเธอเป็นของฉัน”

ชุดนอนผ้าฝ้ายถูกถลกขึ้น มือหยาบลากผ่านผิวกายอ่อนนุ่ม

ริมฝีปากเขากระซิบชิดหูเธอว่า

“คืนนี้ฉันจะกระแทกให้เธอจำชื่อฉันได้ไปตลอดชีวิต”

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นภายในห้อง พลอยชมพูเม้มปากแน่น น้ำตาไหลอีกครั้ง

แต่น่าเศร้าที่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ เสียงฝนเทกระหน่ำลงมาในยามค่ำ

ทั้งบ้านมืดสลัวเพราะไฟดับลงชั่วคราว แต่เงาร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงกรอบประตูห้องเธอนั้นกลับชัดเจนในขณะฟ้าแลบ

พายุ ยืนมองเข้าไปในห้องด้วยสายตาแน่นิ่ง ทว่าแฝงไปด้วยความเร่าร้อน

“กลัวผีรึเปล่า”

เสียงนั้นทำเอาหัวใจพลอยชมพูหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้า

เธอนั่งอยู่ปลายเตียง สวมเพียงเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงขาสั้นที่เปียกเพราะเมื่อครู่วิ่งออกไปปิดหน้าต่าง

“หนู หนูไม่กลัวค่ะ”

“แต่ฉันกลัวเธอ” เขาเดินเข้ามาใกล้ จนฝ่าเท้าที่เปียกแฉะเหยียบพื้นไม้จนเกิดเสียงเบา

“กลัวเธอจะปล่อยให้ฉันคลั่งเธอมากไปกว่านี้”

“คุณพายุ หนูว่าเราควรหยุดเรื่องแบบนี้”

ร่างของเธอถูกผลักให้นอนราบกับเตียงในพริบตา

เสียงฟ้าร้องตามหลัง ขณะเขาก้มลงจ้องดวงตาเธอที่เบิกกว้าง

“ฉันบอกให้เธอหยุดพูด แล้วใช้ปากทำอย่างอื่นแทนดีกว่าไหม”

เขาพูดจบก็จับข้อมือทั้งสองของเธอกดไว้เหนือศีรษะ

ริมฝีปากร้อนแรงลากไล้จากซอกคอลงมาที่ไหปลาร้า แล้วกัดขบเบา ๆ อย่างหยอกล้อจนผิวขาวเกิดรอยแดง

พลอยชมพูหลับตาแน่น พยายามกลั้นเสียงคราง แต่เสียงฝนที่ดังกลบก็ทำให้เขาได้ใจยิ่งขึ้น

“อย่าเก็บเสียงไว้ เธอเป็นของฉันอยู่แล้วนี่ จำไม่ได้เหรอ”

มือของเขาล้วงเข้าไปใต้เสื้อยืด จับเนินเนื้อเต่งตึงที่สั่นสะท้านภายใต้ฝ่ามือ

กางเกงของเธอถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว แล้วปลายนิ้วเขาก็สัมผัสเข้ากับจุดลับอย่างชำนาญ

“เธอเปียกขนาดนี้แล้ว จะบอกฉันว่าไม่ต้องการงั้นเหรอ”

“หนู หนูไม่ได้”

เธอพูดไม่ทันจบ ลำกายของเขาก็แทรกเข้ามาอย่างไม่ปรานี

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องผสมกับเสียงหอบหายใจของทั้งคู่

“อืม... แน่นเหมือนเดิมเลยนะ”

“คืนนี้ฉันจะกระแทกให้เธอร้องจนเสียงหาย”

เขากระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า รุนแรงและลึกจนเธอเผลอจิกผ้าปูเตียงแน่น

ริมฝีปากเธอสั่นระริก ร่างกายร้อนฉ่าทั้งที่ฝนข้างนอกยังคงตก

“คุณพายุ อย่า หนูไม่ไหวแล้วค่ะ”

“ก็แค่เริ่มต้นเอง เดี๋ยวเธอก็ไหว”

เขาดันเธอให้พลิกคว่ำ แล้วจับสะโพกกลมกลึงไว้แน่น

ก่อนจะกระแทกจากด้านหลังเต็มแรง สัมผัสลึกชนิดที่ทำให้เธอกัดหมอนกลั้นเสียง

“ชอบท่านี้ล่ะสิ ดูซิว่าเธอจะครางดังแค่ไหน”

เสียงเนื้อกระทบกันถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

แรงกระแทกหนักหน่วงขึ้นจนร่างบางโยกตามแรงในทุกจังหวะ

ในที่สุด ร่างสูงก็แช่ลึกจนสุดก่อนจะปล่อยน้ำรักอุ่น ๆ เข้าภายในร่างเธอ

เขาแตกในร่องลึกจนเธอรู้สึกถึงความกระตุกของเขาภายในกาย

เธอนอนนิ่ง หอบหายใจถี่ ขณะเขาโน้มตัวลงกระซิบชิดใบหู

“จำไว้ เธอเป็นของฉันคนเดียว”

เช้าวันใหม่ที่ฝนหยุดตกไปแล้ว แต่หัวใจของพลอยชมพูกลับยังเปียกปอน

เธอยืนมองมารดาที่กำลังรดน้ำต้นไม้ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

อัญชลีมีแววตาเป็นประกายอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาตลอดหลายปีที่มารดาต้องเลี้ยงเธอมาเพียงลำพัง

“หนูมีความสุขไหมลูก ที่นี่น่าอยู่ใช่ไหม”

พลอยชมพูยิ้มบาง ๆ พยายามกลั้นน้ำตาไว้

เธอไม่สามารถบอกได้เลยว่าแท้จริงแล้ว ใจของเธอแหลกละเอียดไปกี่ครั้งแล้วในห้องของพายุ

“หนูมีความสุขค่ะแม่”

แม้ในใจจะกำลังกรีดร้อง แต่ใบหน้ากลับต้องยิ้มเพื่อไม่ทำลายความหวังของคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต

คืนนั้น...

เสียงฝักบัวดังลอดมาจากห้องน้ำ พลอยชมพูนอนตะแคง ร่างสั่นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก และร่างเปลือยเปียกน้ำของพายุเดินออกมา

“อาบน้ำเตรียมพร้อมแล้วนะ เธอล่ะ พร้อมหรือยัง”

“หนูขอร้อง คืนนี้อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ”

“ทำไมล่ะ”

เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงเต็มไปด้วยหยดน้ำที่ยังเกาะตามกล้ามเนื้อแน่น

ผ้าขนหนูพันไว้ต่ำจนเห็นแนวสะโพกอย่างน่าหลงใหล เขาดึงปลายผ้าขนหนูออกต่อหน้าเธออย่างจงใจ

“ดูให้ชัด ว่าฉันต้องการเธอแค่ไหน”

“หนู ขอร้อง”

“อย่าขออะไรแบบนั้นเลย เพราะคืนนี้ฉันจะทำให้เธอลืมหายใจไปเลย”

เขาพูดจบก็ขึ้นคร่อมบนร่างเธอที่นอนสั่นด้วยความกลัวและสับสน

ริมฝีปากของเขาทาบลงมาบนกลีบปากอ่อนนุ่มอย่างหิวกระหาย

พลอยชมพูดิ้นหนีเล็กน้อย แต่มือใหญ่กลับจับต้นขาทั้งสองแยกออกแล้วแนบตัวเข้าหาโดยไม่ให้โอกาสได้หลบ

“เมื่อคืนเธอบีบแน่นขนาดไหน ฉันยังจำได้ดี”

เขาดันลำกายแข็งขืนเข้ามาอย่างดุดัน ร่างเธอสั่นสะท้าน

เสียงกระแทกแรงๆเกิดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

เธอกัดปากแน่น ฝืนไม่ให้เสียงใดเล็ดลอดออกมา

“อย่าเงียบ เธอร้องสิ ฉันชอบเวลาที่เธอคราง”

เขากระแทกเข้ามาอย่างถี่ยิบจนเตียงสั่น ร่างบางถูกโยกตามแรงทุกจังหวะ

เขากระซิบชิดหูเธอ พร้อมบีบหน้าอกเบา ๆ คล้ายปลอบ คล้ายยั่ว

“ฉันจะไม่หยุด จนกว่าเธอจะยอมรับว่าเธอต้องการฉัน”

พลอยชมพูสั่นสะท้าน หัวใจปวดร้าว แต่ร่างกายกลับไม่สามารถต้านทานความร้อนแรงนั้นได้อีก

เสียงเนื้อกระแทกดังลั่นพร้อมกับเสียงหอบหายใจของเขาที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันจะแตกในอีกครั้ง ให้เธอจำรสชาติของฉันไว้”

และเขาก็ทำจริง เขาปลดปล่อยสอดลึกเข้าไปภายในของเธออีกครั้ง