2

“ค่ะบอส” แก้วจอมขวัญเอ่ยตอบรับเบา ๆ มือประสานกันแน่นอย่างคนเกร็งจัด

“นั่งก่อน” เขาเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเอ่ยชวน และจ้องเธอด้วยสายตาคมเข้มแบบเดิม แต่วันนี้ดูเหมือนจะมีแววอ่อนโยนแฝงอยู่ลึก ๆ

แก้วจอมขวัญนั่งตัวแข็งราวกับนักเรียนโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกผู้ปกครองมาพบเพราะทำความผิด

“หัวหน้าบัญชีของคุณ ปฏิบัติกับคุณดีไหม” เขาเปิดประเด็นเอ่นถาม ทำเธอหน้าเหวอเล็กน้อย เขาทำเหมือนเป็นผู้ปกครองของเธอ แล้วเอ่ยถามว่ามีใครรังแกหรือเปล่า

“เอ่อ... ก็ดีนะคะ”

“ก็ดีแสดงว่าไม่ดีน่ะสิ” เขาถามเสียงขรึม เธอได้แต่นั่งตัวเกร็ง คนในบริษัทก็รู้ว่าธามกรเป็นคนดุ เธออยู่ใกล้เขายังได้รับรังสีอำมหิตของความดุเลย

“เอ่อ...” เธออึกอัก นึกศัพท์ในหัวไม่ออก จะบอกว่าชญานีไม่ดีก็ไม่กล้า จะบอกว่าดีก็ดูจะโกหกเกินไป อีกฝ่ายโยนงานมาให้เธอกองเป็นพะเนิด แถมยังให้ทำงานล่วงเวลายังกะทาส

“เขาสั่งให้คุณทำงานย้อนหลังสามเดือน”

“ค่ะ…” แก้วจอมขวัญกลืนน้ำลาย พลางคิดในใจเขารู้ได้ยังไงนะ

“แต่หนูไม่เป็นไรนะคะ หนูอยากเรียนรู้งานด้วยค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไรเลย” เธอรีบอธิบาย จริงๆ ก็ไม่ชอบการทำงานของชญานีหรอก แต่เธอเป็นลูกน้องจะไปต่อว่าอะไรหัวหน้าได้

ธามกรหัวเราะในลำคอ เสียงนั้นแฝงความเหนื่อยหน่ายและเอ็นดู

“เธอเป็นคนประเภทที่ใกล้สูญพันธุ์เต็มทีในโลกใบนี้” เขาพึมพำ

“คะ” แก้วจอมขวัญไม่เข้าใจ แต่แปลกใจที่เขาหัวเราะ

“ผมอยากมีพนักงานที่ขยัน ซื่อสัตย์ อดทนอยู่ในบริษัทของผมเยอะๆ ” เขาวางแฟ้มลง แล้วจ้องเธอด้วยแววตาแน่วนิ่ง

“แต่ผมไม่ต้องการให้พนักงานในบริษัทของผม ต้อง ‘อดทน’ กับความอยุติธรรมทุกรูปแบบ เข้าใจไหม”

แก้วจอมขวัญเบิกตากว้าง เธอไม่คิดว่าคำพูดจากผู้บริหารระดับสูงจะอบอุ่นได้ขนาดนี้

นี่เขากำลังบอกเธอว่าอย่าทนให้ใครมารังแกใช่ไหม

ทำไมรู้สึกดีจัง...

“ขอบคุณค่ะ หนูจะจำเอาไว้”

“ฉันหิว”

“คะ”

“หิวข้าวน่ะ” เขาย้ำ ทำเอาเธอหน้าเหวอ

เขาหิวข้าวแล้วมาบอกเธอทำไม เกี่ยวอะไรกับเธอกันล่ะนี่ ในขณะที่กำลังงุนงงอยู่นั้น เขาก็ลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะพูดเสียงขรึมปนดุตานิสัย

“ไปกินข้าวกัน”

“บอสชวนหนูเหรอคะ” เธอชี้มาที่ตัวเอง

“ใช่” สั้นๆ ได้ใจความ และเขาก็ไม่รอให้เธอได้ปฏิเสธ ร่างสูงเดินตัวปลิวออกไปจากห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว แก้วจอมขวัญรีบวิ่งตามไปแบบไม่คิดชีวิต เขาเดินเร็วจนเธอเดินไม่ทัน

แย่จริง! เกิดมาขาสั้น

“อุ๊ย! ว้าย! ปึก!” เธอเอาแต่วิ่งตามคนเดินเร็ว พอเขาหยุดเดินเธอก็เลยชนกับเขาเข้าอย่างจัง

“ระวังหน่อยสิ” ถึงจะทำเสียงดุใส่เธอ แต่เขาก็รับร่างของเธอเอาไว้ ทั้งสองมองสบตากัน เธอรู้สึกได้ถึงสายตาเร่าร้อนของเขาแว็บหนึ่งก่อนจะจางหายไป

“ขอโทษค่ะ” เธอรีบเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ หลังจากที่เธอเขาปล่อยเธอเป็นอิสระ

“คือบอสไม่ต้องพาหนูไปกินข้าวด้วยก็ได้ค่ะ หนูยังไม่หิว คือหนูเกรงใจน่ะค่ะ” เธอคิดว่าเขาชวนไปกินข้าวตามมารยาทเท่านั้น

“ผมสั่งให้คุณไปกินข้าวกับผม”

“คะ”

“คุณก็ต้องไป” เธอหน้าเหวอหุบปากฉับ เขาไม่ได้ชวนเพราะเกรงใจ แต่นี่คือการสั่งให้เธอไปกินข้าวกับเขา

คนอะไรเผด็จการชะมัด!

“ไม่หิวก็ต้องกิน นี่มันเย็นมากแล้ว กินข้าวไม่เป็นเวลาเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ” ทำไมเสียงนิ่งๆ ดุ ๆ ของเขามีเสน่ห์เย้ายวนใจขนาดนี้ แล้วเขาพูดแบบนี้แปลว่าเขาเป็นห่วงเธอเหรอ

แต่คนที่พูดออกมาด้วยความเป็นห่วงก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเลย นอกจากทำหน้านิ่งๆ ตามแบบฉบับของเขา

เธอนึกอยากรู้แล้วสิว่าเขามีแฟนหรือยัง แต่ถ้าตาดุขนาดนี้ แถมยังดูเย็นชาสุดๆ น่าจะไม่มีผู้หญิงที่ไหนเอา

“ชอบกินอะไร”

“คะ”

“ใจลอยไปไหน”

“ขอโทษค่ะ คือหนูกินอะไรก็ได้ค่ะบอส”

“งั้น” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะมองหน้าเธอ เธอเอียงตะแคงคอมองเขาด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาไม่พูดต่อ ในขณะที่เขามองเธอไม่วางตา

“อย่าไปทำท่าทีน่ารักแบบนี้ให้ใครดูอีกนะ”

“ทำไมคะ” เธอเผลอถามออกไป เพิ่งรู้ตัวว่าทำท่าทีน่ารักให้เขาดู เลยกะพริบตาปริบๆ นั่นยิ่งทำให้เขาขยับเข้ามาใกล้

“ก็มันน่ารักเกินไปน่ะสิ ผมหวง”

เฮ้ย! เธออุทานในใจ แก้มแดงร้อนผ่าว

“ไปเถอะ” เขาถือวิสาสะจับมือเธอให้เดินไปที่รถ เธออยากจะดึงมือหนี แต่รู้สึกว่าอุ้งมือของเขาอบอุ่นเกินต้าน มันฟินจนเธอเผลอยิ้มออกมาคนเดียว

เขาไม่ได้พาไปที่ร้านอาหารอย่างที่เธอคิด แต่เขาพาเธอมายังคอนโดฯ หรูส่วนตัวของเขา

“เข้ามาก่อนสิ” เขาเอ่ยชวน ในขณะที่เธอละล้าละลังทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย จู่ ๆ ก็มีผู้ชายพามาที่ห้องนี่นะ แถมเขายังมีตำแหน่งใหญ่โตเป็นระดับผู้บริหาร

“ทำอาหารเป็นไหม”

“พอทำได้ค่ะ” เธอตอบอย่างถ่อมตัว จริง ๆ เธอนี่แหละมือวางอันดับหนึ่งในการทำอาหาร

“ดีครับ นั่นห้องครัว คุณจัดการได้เลยนะ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนที่จะดึงเน็กไทออก แล้วปลดกระดุมเสื้อ

สามเม็ด พับแขนเสื้อขึ้นไป แม้จะไม่ได้อยู่ในมาดนักธุรกิจหนุ่มผู้แสนเย็นชาและหล่อเหลา เขาอยู่ในลุ๊กนี้ก็ดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เธอเผลอมองแล้วหน้าแดงเมื่อเห็นผิวกายภายใต้ร่มผ้าอันแสนเรียบตึงของเขา