3

"ข้าเป็นนกที่เจ้าช่วยชีวิตไว้ในอดีตชาติ ตอนนั้นข้าเป็นนกที่เจ็บปวดและหิวโหย เจ้าให้ข้าวและน้ำแก่ข้า จนข้าหายเป็นปกติ ข้าจึงให้พรแก่เจ้า ในชาตินี้ ข้าจะมาช่วยเจ้าตามสัญญาที่เคยให้ไว้"

ลี่เซียนมองนกตัวนั้นด้วยความงุนงงในขณะเดียวกันก็รู้สึกคุ้นเคย

"ถ้าเช่นนั้น ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้รู้ตัวล่วงหน้า ในตอนที่ข้ายังอยู่ในร่างของตัวเองในโลกปัจจุบัน"

นกสีทองเหลือบตามองไปที่ลี่เซียนด้วยสายตาที่มีความหมาย

"ตอนนั้นยังไม่ถึงเวลา แต่ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว "

"ข้าต้องทำเช่นไรบ้าง" ลี่เซียนถามเสียงสั่น

"ถ้าเจ้าอยากจะรอดชีวิตในร่างของลี่เซียน เจ้าจะต้องได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้ชายคนหนึ่งในยุคนี้ ความรักที่มาจากใจบริสุทธิ์โดยไม่มีการหลอกลวงหรือการหวังผลใด ๆ"

"ข้าไม่เข้าใจ" ลี่เซียนพยายามตั้งสติ

"ทำไมข้าต้องได้รับความรักจากผู้ชายในยุคนี้"

"ในชาตินี้ เจ้าจะต้องพิสูจน์ความรัก เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป หากเจ้ารับความรักนั้นด้วยความบริสุทธิ์ใจและทุ่มเทจริงๆ จากผู้ชายคนนั้น เจ้าจะรอดชีวิต”

“โห...” ลี่เซียนร้องออกมา

“เขาจะต้องสารภาพรักกับเจ้าภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน ถ้าหากเขาไม่ทำเช่นนั้น ภายในเวลาอันจำกัดนี้ เจ้าจะไม่มีทางรอดชีวิต" นกสีทองอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ลี่เซียนตกตะลึง สายตาของนางมองไปยังกระจกที่สะท้อนเงาของนางในร่างของลี่เซียน แม้ว่าในใจของนางจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่คำพูดของนกสีทองก็ยังคงวนเวียนในหัวของนาง

“แล้วข้าจะไปหาคนคนนั้นได้จากไหนกันเล่า” ลี่เซียนบ่นอุบ

“เจ้าฉลาด เดี๋ยวเจ้าก็รู้ว่าจะหาคู่ครองที่ดีได้เช่นไร” นกสีทองพูดกับลี่เซียนด้วยความชื่นชม

“เจ้าน่ะเป็นนกปากหวาน” ลี่เซียนเอานิ้วไปจิ้มที่หัวเล็กๆ ของมัน มันก็โครงศีรษะไปมาอย่างล้อเลียนน่าเอ็นดู

3

“แต่ข้าคิดได้อย่างหนึ่ง” ลี่เซียนยังสนทนากับนกสีทองตัวน้อย

“คิดอะไร” นกสีทองเอ่ยถามลี่เซียน

“ผู้ชายคนนั้นจะต้องไม่ใช่องค์รัชทายาทขี้เก๊กนั่น”

“เจ้าคิดได้ถูกต้องแล้ว”

“แม้เจ้าของร่างเดิมของข้าจะหลงใหลได้ปลื้มไปกับหมอนั่น แต่ข้าจะไม่มีวันเอาผู้ชายที่ไม่เห็นค่าคนนั้นมาเป็นสามีอย่างเด็ดขาด”

“เจ้าจะต้องได้เจอผู้ชายที่ดีแน่นอน ข้าเชื่อเช่นนั้น” นกสีทองบอกด้วยท่าทีร่าเริง

"ขอบคุณที่ช่วยข้า ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก" ลี่เซียนพูดออกมาเบาๆ

"อย่าเพิ่งขอบคุณข้าเร็วไป เวลาของเจ้ากำลังจะหมดลง ดังนั้นรีบไปหาคำตอบเถอะ อย่าลืมว่าแค่เดือนเดียวเท่านั้น"

ลี่เซียนกัดริมฝีปากและพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอรู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของลี่เซียนในตอนนี้คือการตามหารักแท้

หนึ่งเดือน... นางมีเวลาแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาในร่างของลี่เซียนแล้ว คุณหมอสาวก็ต้องปรับตัวหลายอย่าง แต่ยังโชคดีที่เธอมีสาวใช้คนสนิทคอยช่วยเหลือ แนะนำสิ่งต่างๆ ให้ รวมถึงยังมีบิดาที่รักเธอมาก

“หายดีแล้วเหรอ ถึงได้ออกมาเดินชมนกชมไม้เช่นนี้” เสียงของมารดาเลี้ยงเอ่ยถาม ด้านหลังของนางคือน้องสาวต่างมารดาที่มองมาอย่างมาดร้าย

“หายดีแล้ว” ลี่เซียนเอ่ยตอบ ไม่รู้ว่าสองแม่ลูกนี่จะมาไม้ไหนอีก แต่เธอไม่กลัวหรอก

“ความจริงเจ้าก็กระโดดน้ำฆ่าตัวตายไปแล้ว จะฟื้นขึ้นมาอีกทำไม ถ้ารู้ว่าไม่ตายก็น่าจะกัดลิ้นตายไปซะ จะอยู่ขวางหูขวางตาคนอื่นทำไม อยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ แม้แต่ผู้ชายที่เจ้าชอบยังรังเกียจเดียดฉันเจ้าเลย” หนิงเอ๋อเอ่ยเยาะเย้ยพี่สาว

“ข้าไม่ได้กระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่มีคนผลักข้า แค่ตอนนี้ข้าแค่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใครก็แค่นั้นเอง ถ้าข้ารู้ข้าไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่” ลี่เซียงเดินเข้าหาด้วยสีหน้าน่ากลัว ทำเอาหนิงเอ๋อถอยหนี ไม่เคยเห็นท่าทีน่ากลัวของพี่สาวเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ” หนิงเอ๋อพูดเสียงสั่น

“ข้าพูดสักคำหรือยังว่าเจ้าเป็นคนผลักข้า หรือเจ้าผลัก” ลี่เซียนแกล้งทำท่าผลักหนิงเอ๋อ ทำเอานางสติแตก

“ข้าเปล่านะ ข้าเปล่า” หนิงเอ๋อปฏิเสธปากคอสั่น

“เจ้าห้ามทำอะไรลูกข้านะ ไม่อย่างนั้นข้าจะจัดการเจ้าซะ” ฟางหรูรีบเข้ามาดึงบุตรสาวออกไป แล้วมองลูกเลี้ยงหรืออีกสถานะหนึ่งคือหลานสาวด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ตลอดหลายปีมานี้ข้าเห็นว่าท่านปรนนิบัติท่านพ่ออย่างดี จึงไม่เคยเอาเรื่องร้อนหูไปเล่าให้ท่านพ่อฟัง แต่หลังจากที่ข้าตายและฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง ข้าก็สำนึกว่าข้าควรรักตัวเองให้มากๆ ข้าลี่เซียนขอประกาศตรงนี้ต่อหน้าเจ้าสองคนแม่ลูก ถ้าพวกเจ้าคิดจะทำร้ายข้าอีก ข้าจะเอาเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่พวกเจ้าทำกับข้าไปบอกท่านพ่อ”

“เจ้า! นี่เจ้ากำลังขู่ข้าอย่างนั้นเหรอ” ฟางหรูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคืองแค้น

“ข้าไม่ได้ขู่ แต่ข้าเอาจริง ท่านพ่อรักท่านแม่ของข้ามาก รักข้ามากด้วย แม้ท่านจะใส่ร้ายเช่นไร เห็นไหมล่ะว่าท่านพ่อไม่เคยเชื่อ แค่ข้าพูดคำเดียวว่าท่านทำอะไรกับข้าเอาไว้บ้าง ท่านคิดเหรอว่าท่านจะยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในจวนของท่านพ่อได้”

“นี่เจ้า”

“ทำไม หรือจะลอง อ้อ... ข้าจะบอกอีกอย่างคือ ข้าไม่ได้ชอบองค์รัชทายาทแล้ว เจ้าอยากได้เขาก็เอาไปเถอะ”

“เจ้าโกหก เจ้าวิ่งตามองค์รัชทายาทอยู่หลายปีแต่เขาไม่สนใจ จู่ ๆ มาพูดเช่นนี้ คิดจะหลอกข้าอย่างนั้นเหรอ” หนิงเอ๋อเบะปากเยาะเย้ย ทำสีหน้าไม่เชื่อ

“ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด” ลี่เซียนไม่อยากเถียงกับสองแม่ลูกอีก

“ข้ารู้ว่า เจ้าไม่กล้าไปฟ้องอะไรพ่อของเจ้าหรอก ถ้าเจ้าจะทำก็ทำไปนานแล้ว” ฟางหรูพูดขึ้น ถ้าเก่งจริงคงไม่ทนมาหลายปีเช่นนี้ คงไปฟ้องเลี่ยงหรูให้ไล่นางออกจากบ้านไปแล้ว

“ไม่เชื่องั้นเหรอ ท่านพ่อกลับมาจากในวังพอดี งั้นข้าจะเอาเรื่องที่เจ้าสองคนแม่ลูกมาข่มขู่ข้าบอกท่านพ่อตอนนี้เลยก็แล้วกัน” ลี่เซียงเห็นบิดากลับมาจึงรีบไปรับหน้า สองแม่ลูกมองหน้ากันเลิกลักก่อนจะเดินตามไป

“ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน” ลี่เซียนเอ่ยขึ้น ทำเอาฟางหรูกับหนิงเอ๋อสะดุ้ง

“ท่านพ่อของเจ้ากลับมาเหนื่อยๆ เจ้าอย่าเอาเรื่องร้อนหู เรื่องไม่เป็นเรื่องมาพูดไร้สาระกับพ่อของเจ้าเลย” ฟางหรูดิ้นพล่าน กลัวลูกเลี้ยงทำแบบนั้นจริงๆ

“เรื่องอะไรกัน เหตุใดเจ้าถึงได้บอกว่าลูกข้าจะพูดเรื่องไร้สาระ” เลี่ยงหรูเอ่ยถาม ทำให้ฟางหรูมีท่าทีอึกอัก