ซีรีส์ชุดเมียหวงของเฮียคราม

ฟ้าครามเปิดประตูรับคนที่มากดกริ่งหน้าบ้าน แก้วใสคือน้องสาวคนเดียวของกรณ์เพื่อนสนิทของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน

“เฮียครามกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ” แก้วใสเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ

“เข้ามาก่อนสิครับ” ฟ้าครามเอ่ยเสียงเรียบ

แก้วใสเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของฟ้าครามด้วยท่าทีวิตกกังวล บ้านของเขาสะอาดสะอ้าน สไตล์การแต่งบ้านเรียบหรูดูดี ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างเป็นสีขาวสลับกับสีดำ เหมือนเขาจะชอบแค่สองสีนี้เท่านั้น

“นั่งสิ” ประโยคของเขาทำให้เธอละสายตาจากการสำรวจบ้านของเขา ทรุดตัวนั่งลงตรงกันข้ามร่างสูงเพรียวแข็งแรง

ฟ้าครามนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ ขณะมองสำรวจน้องสาวของเพื่อนสนิทนิ่ง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกต

“มีอะไรให้เฮียช่วยหรือเปล่าครับ” ฟ้าครามเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีอึก ๆ อัก ๆ

“แก้วมีเรื่องอยากจะรบกวนเฮียครามน่ะค่ะ” เธอเงยหน้ามองเขา ท่าทีเหมือนเกรงใจเสียเต็มประดา

“มีอะไรก็พูดมาเลยครับ นายกรณ์ฝากเธอเอาไว้กับเฮีย”

“แก้วขอมาอยู่กับเฮียได้ไหมคะ” เธอเอ่ยออกไปแล้วมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ฟ้าครามขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากน้องสาวเพื่อน

ถ้าขอให้ช่วยเหลือเรื่องที่อยู่ หรือการเรียนเขาเข้าใจ แต่มาอยู่ด้วยกันเขาจึงไม่แน่ใจ เพราะเธอเป็นผู้หญิงและเขาเป็นผู้ชาย แถมยังไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดอีก

กรณ์เสียชีวิตไปแล้ว แต่อีกฝ่ายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ก่อนตายกรณ์เคยฝากน้องสาวคนเดียวเอาไว้กับเขา และเขาก็รับปากแล้วด้วยว่าจะดูแลแก้วใสให้ดีที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นครับ” ฟ้าครามเอ่ยถามอย่างใจเย็น ท่าทีผ่อนคลายของเขาทำให้เธอเองก็ผ่อนคลายตามไปด้วย

“แก้วโดนลูกติดของแม่เลี้ยงทำไม่ดีไม่ร้ายค่ะ แก้วอยู่บ้านหลังนั้นอีกต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ” หลังจากมารดาของเธอเสียชีวิต บิดาก็แต่งงานใหม่ เธอได้แม่เลี้ยงใจยักษ์มาแทนที่มารดาผู้แสนใจดี พร้อมกับลูกติดสองคนของนางที่คอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเธออยู่ตลอด โชคร้ายของเธอยังไม่หมดเพราะพี่ชายคนเดียวมาด่วนจากไป จึงไม่มีใครปกป้องเธออีก และเมื่อไม่นานมานี้บิดาก็มาเสียชีวิตไปอีกคน สามแม่ลูกจึงฮุบทั้งเงินประกัน ฮุบบ้านและที่ดิน รวมถึงสมบัติทุกอย่างไปจนหมด

ร้ายไปกว่านั้นนทียังเข้าหาเธอหลายครั้ง จนตอนนี้เธออยู่ที่นั่นไม่ได้แล้ว ยิ่งได้ยินสองแม่ลูกทั้งเริงรดีกับนทีคุยกันว่าจะพาเธอไปขายให้เสี่ยกระเป๋าหนัก เธอเลยต้องรีบหนีออกมาจากที่นั่น ด้วยความรีบเธอจึงไม่ได้เอาอะไรมาเลย นอกจากเอกสารสำคัญและเสื้อผ้าสองสามชุด

“เดี๋ยวเฮียจัดการมันให้เอง”

“ขอบคุณค่ะ”

“พี่ชายของเธอฝากเธอเอาไว้กับเฮีย มีอะไรก็บอกมาได้เลย เฮียยินดีช่วยเธอทุกอย่าง”

“แก้วขอมาอยู่ด้วย ไม่ใช่จะมาอยู่ฟรี ๆ นะคะ แก้วจะมาช่วยทำงานบ้านทุกอย่างให้เฮียค่ะ” เธอรีบอาสาอย่างกระตือรือร้น

“เฮียเป็นผู้ชาย เธอมั่นใจเหรอว่าจะมาอยู่กับเฮีย” ฟ้าครามเอ่ยถามเพื่อให้เธอมั่นใจ เขาเป็นผู้ชายไม่ได้เสียหายอะไร แต่เธอเป็นผู้หญิง

“แก้วนับถือเฮียเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง แก้วรู้ว่าเฮียครามใจดีเหมือนพี่กรณ์” ประโยคของเธอทำให้เขานิ่งอึ้งไป เขาใจดีเหมือนพี่ชายของเธอ แต่เขาก็ไม่ใช่พี่ชายของเธอ

สายตาเว้าวอนและความเดือดร้อนที่เธอได้รับทำให้ฟ้าครามไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ จริง ๆ เขาให้คนคอยตามติดดูแลเธออยู่ห่าง ๆ แต่ไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวาย ครั้งนี้เธอคงเดือดร้อนจริงๆ ถึงบากหน้ามาหาเขา ซึ่งเขาไม่มีทางปฏิเสธเธอได้อยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะเพื่อนของเขาฝากฝังเธอกับเขาหรอก แต่เพราะลึก ๆ เขาเองก็มีใจให้เธออยู่นานแล้ว

“เฮียไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก ต้องไปทำงาน บางทีก็ต้องเดินทางไปต่างประเทศหลายวัน เธออยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย”

“ค่ะ วันก่อนแก้วมาหาเฮียแล้ว แต่เฮียไม่อยู่บ้าน” สีหน้าของเธอทำให้เขารู้สึกผิดนิด ๆ เธอเดือดร้อนมาหลายวันแล้ว แต่เขาไม่อยู่ไทย จึงไม่ได้ช่วยเหลือเธอได้ทันท่วงที

“วันหลังมีอะไรก็โทร. หาเฮียได้ตลอดเลยนะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ” เธอกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ ในวันที่มืดมนเขาคือแสงสว่างในชีวิตของเธอ

“ออกจากบ้านมา พาอะไรมาบ้าง”

“เสื้อผ้าสองสามชุดค่ะ” เธอบอกด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เขาเข้าใจความจำเป็นของเธอ ขืนออกมาช้ากว่านี้ก็ไม่รู้จะโดนอะไรอีก เมื่อสองปีก่อนกรณ์เคยเล่าให้เขาฟังว่าบิดาพาแม่เลี้ยงใจร้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน จึงพอรู้ความลำบากของเธอ แต่ที่เขาไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายเพราะเป็นเรื่องภายในครอบครัว คิดว่าหากเธอมีปัญหาอะไรก็คงมาหาเขาเอง เพราะตอนงานศพของกรณ์ เขาก็เคยบอกเธอเอาไว้แล้วว่า ถ้าเดือดร้อนอะไรก็ให้มาหาเขาได้เลยทุกเวลา

“เดี๋ยวเฮียจะหาเสื้อผ้าชุดใหม่ให้นะครับ แล้วเรื่องเรียนล่ะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” เมื่อสองปีก่อนเธออายุสิบแปด เรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกพอดี กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็คงเรียนอยู่ปีสอง

“พอพ่อเสียก็ไม่มีใครส่งเรียน แม่เลี้ยงของแก้วจะขายแก้วให้เสี่ยค่ะ แก้วเลยต้องหนีมา ลูกเลี้ยงของนางก็จ้องจะข่มเหงแก้วด้วย”

“เลวมาก” ฟ้าครามพูดอย่างโมโห

“แก้วไม่มีที่ไป บ้านก็โดนคนพวกนั้นยึดไปแล้ว กรรมสิทธิ์ทุกอย่างเป็นของแม่เลี้ยงค่ะ พอพ่อตายทุกอย่างก็ดูมืดมนไปหมด” แก้วใสอยากจะร้องไห้ เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่สู้อะไรคนพวกนั้นไม่ได้เลย

“เฮียจะส่งเธอเรียนต่อเอง”

“แก้วขอทำงานบ้านแลกข้าวแลกน้ำแลกที่อยู่นะคะ” เธออยากทำตัวเป็นประโยชน์ให้ได้มากที่สุด บากหน้ามาพึ่งพิงเขาแล้ว ก็ไม่อยากเป็นภาระของเขามาก

“ตั้งใจเรียนก็แล้วกัน อีกสองปีก็เรียนจบแล้วใช่ไหม เรื่องอื่นเป็นเรื่องรอง มาสิ จะพาไปดูห้อง” เขาลุกขึ้นเต็มความสูง ขณะเอ่ยชวนเธอด้วยน้ำเสียงเอื้อเอ็นดู

เธอเงยหน้ามองคนตัวสูง ที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ในขณะที่เธอสูงแค่ร้อยหกสิบห้าเซ็นติเมตรเท่านั้น

ผิวของฟ้าครามขาวเนียนละเอียด เนื้อตัวของเขาดูสะอาดสะอ้านน่ามองไปหมด ใบหน้าคมสันหล่อเหลา และกลิ่นกายหอมกรุ่นทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย

“อยู่ห้องนี้นะ” เขาพาเธอเดินมาที่ห้อง