ตอนที่ 7 เล้าโลม

“มีอะไรหรือ”

แอนน์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ฉันมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยรีบออกมาเลยนะ”

แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ได้”

แอนน์เอ่ยบอก และกดวางสายวางสาย

แอนน์ก้าวเดินมาที่โต๊ะ ที่แอนนากำลังนั่งดื่มกาแฟลาเต้อยู่ แล้วเธอก็วางลงมองออกไปนอกร้านด้วยสีหน้าที่ดูคิดไม่ตก แอนน์จึงมานั่งลงตรงข้ามแอนนาทันที

“ว่าไงแอนนา ดูน้ำเสียเป็นกังวลนะ” แอนน์เอ่ยบอกด้วยความสงสัย

“ฉันจะไปดูงานที่ญี่ปุ่นกับมิสเตอร์มานอฟ” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"ก็ดีสิเธอจะได้เปิดหูเปิดตา" แอนน์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นด้วยความดีใจ

“ฉันดูสายตาของเขา มันไม่ใช่แบบที่ลูกค้าเขาคุยกัน แต่เขาเหมือนเล้าโลมมากกว่า" แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า เขาอาจจะเป็นบุคลิกแบบนั้นก็ได้” แอนน์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แอนนาเงียบไปสักพักเพราะเธอกำลังคิดทบทวนอย่างหนักว่าจะเป็นอย่างที่แอนน์พูดแบบนี้หรือเปล่า แต่ถ้าคิดในแง่ดีการไปเอเชีย ในประเทศญี่ปุ่นถือว่าเธอได้เปิดประสบการณ์ และโลกทัศน์อีกด้วย

“ฉันอาจคิดมากไปเองก็ได้” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ถ้าอยากปลอดภัยไร้กังวล ฉันแนะนำให้พกยาคุมกับถุงยางไปเยอะๆ” แอนน์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน

“แอนน์ เดี๋ยวเถอะ” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็น

“เอาน่าอย่าคิดมาก คิดว่าไปดูงานละกัน” แอนน์เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

ขอให้เป็นจริงแบบที่แอนน์พูดแล้วกัน เสน่ห์อันร้อนแรงของเขาอาจจะเผาฉันก็ได้

แอนน์ขับรถมายังบ้านขนาดกลางสไตล์โมเดลของเธอที่อยู่ในเมืองลอนดอน เธอก้าวลงจากรถเข้ามาในบ้าน และขึ้นชั้นสองของบ้าน ไปยังห้องนอนสีขาวถอดเสื้อผ้าออกจนหมดใส่ตะกร้า เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที

ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในวันนี้ที่ได้เจอเขา เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดง ร่างกายแข็งทื่อราวกับเขาเสกเวทมนตร์ให้เธอหยุดนิ่ง หรือว่าเธอจะชอบเขากันแน่ มันเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทางเป็นอันขาด เขาคือลูกค้า แอนนา เขาคือลูกค้า

แอนนารีบอาบน้ำเสร็จ แล้วสวมใส่ชุดคลุมผ้าซาตินสีทองที่แขวนอยู่ในห้องน้ำ เธอก้าวเดินไปที่เคาน์เตอร์วางของ เปิดมือถือดูว่าตอนนี้คือเวลาสามโมงเย็นแล้ว เธอคิดต่ออีกว่า จะไปกับเขาดีไหม หรือปฏิเสธเขาดี

“สวัสดีค่ะ มิสเตอร์มานอฟ”

แอนนาเอ่ยขึ้น ขณะที่เขารับสาย และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองเผลอกดปุ่มโทรออกไปหาเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"สวัสดี ครับคุณคาร่า"

อเล็กซานเดอร์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มนวลรื่นหูอย่างยิ่ง

“เรื่องจะไปดูงานกับคุณที่ญี่ปุ่นค่ะ ฉันตอบรับจะไปกับคุณนะคะ”

“วันศุกร์ ตอน 08.00 โมงเข้าเจอกันที่บ้านของผม แล้วผมจะส่งที่อยู่ให้นะครับ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”

แอนนาเอ่ยบอกจบและกดวางสายทันที

วันออกเดินทาง แอนนาขับรถสปอร์ตหรูสีแดงมายังบ้านอเล็กซานเดอร์ ตามที่อยู่ใน E-Mail ที่เขาส่งมาให้ พอมาถึงแม่บ้านวัยกลางคน ออกมาต้อนรับแล้วเชิญเข้าบ้าน ให้เธอมานั่งรอที่ห้องรับแขกขนาดใหญ่

“มานานแล้วรึยังครับ”

อเล็กซานเดอร์เอ่ยถาม ขณะที่เขาก้าวเดินมาจากบันได เธอจึงลุกขึ้นยืนตามมารยาท

“พึ่งมาถึงค่ะ” แอนนาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“พร้อมเดินทางไหมครับ”

“พร้อมค่ะ”

"ไปกันเลยครับ"

เขาเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วเดินนำหน้าแอนนาไปยังหลังบ้านเป็นลานกว้างหลายสิบเอเคอ ในลานกว้างนี้มีเครื่องบินขนาดใหญ่ขึ้นเครื่องบิน เมื่อเธอเดินเข้ามาในโซนผู้โดยสาร มีเก้าอี้เรียงกันถึงสิบสี่ตัว อีกทั้งยังมีห้องน้ำ ห้องนอน ราวกับบ้านเคลื่อนที่ เธอก้าวเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามของเขาทันที เขากลับยิ้มให้เธอโดยไม่พูดสิ่งใด ทำให้เธอหันไปทางหน้าต่างด้วยความรู้สึกเขินอายทันที

พอเครื่องขึ้นสู่ท้องฟ้าได้สักพักหนึ่ง อเล็กซานเดอร์ที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะ และบอดี้การ์ดนำออกไปขณะที่เขาเซ็นเสร็จแล้ว เขาจึงเปิดไวน์แดงเทลงแก้ว และนำมาดื่มหนึ่งคำ เขากลับได้ยินเสียงกรนเบาๆ ด้านข้าง เขาจึงหันมามองแอนนาด้วยรอยยิ้ม เพราะเธอนั้นหลับไปเสียแล้ว เขาจึงเดินไปที่ห้องนอน หยิบผ้าห่ม ห่มให้เธอทันที ทำให้เขาได้มองเห็นใบหน้าสวยคมของแอนนา เรือนร่างผมบาง แต่อกอวบอิ่มของเธอนั้นใหญ่เกินตัวอย่างยิ่ง อีกทั้งผิวแทนของเธอทำให้ลุ่มหลงอย่างยิ่ง ทำให้เขามองได้ทั้งวัน ไม่เหมือนคนอื่นที่นอนกับเขา พวกเธอเหล่านั้นสวยก็จริง แต่ไม่รู้สึกสะดุดตาเท่าเธอคนนี้

พอเครื่องแตะพื้นรันเวย์ อเล็กซานเดอร์มองไปยังแอนนาที่นอนหลับอยู่ ความจริงแล้วเธอนอนหลับได้ประมาณเก้าชั่วโมงเห็นจะได้

“มิสคาร่าถึงแล้วครับ” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพแผ่วเบา เธอจึงลืมตาขึ้นช้าๆ มองใบหน้าเขาด้วยสีหน้าเขินอายอย่างยิ่ง เพราะตัวเธอนอนนานพอสมควร

“ขอโทษนะคะ ฉันหลับเพลินไป” เธอเอ่ยบอกรู้สึกผิด มาดูงานไม่ใช่มานอน

“ไม่เป็นไรครับ”

อเล็กซานเดอร์ก้าวเดินนำหน้า แอนนาก้าวเดินตามด้านหลัง ลงจากเครื่องบิน ก้าวเดินมายังรถเก๋งคำสีดำ บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างรถ เปิดประตูรถให้เขาและเธอทันที

พอมาถึงบ้านพักต่างอากาศสไตล์เอโดะ เธอทอดสายตามองเห็นและทะเลสาบจำลอง ปลูกต้นซากุระริมทะเลสาบมากมาย เมื่อเธอก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านนั้นมีห้องรับแขก ห้องครัว ห้องนอน และห้องน้ำแบ่งโซนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจอย่างมาก

“นี้บ้านคุณหรือคะ” แอนนาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ไม่เชิงหรอก ที่นี่เป็นบ้านของลูกสาวขุนนางเก่าชาวญี่ปุ่น ลุงของผมได้แต่งงานกับเธอ แต่พวกเขาไม่มีลูก พอเขาทั้งสองเสียชีวิตไป ท่านได้เขียนพินัยกรรมยกให้ผม” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ค่ะ”

“คุณหิวยัง แถวนี้มีร้านอาหารชื่อดัง และอร่อยด้วย เราเดี๋ยวปั่นจักรยานไปนิดเดียว”

“นำทางไปเลยค่ะ” แอนนาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ความจริงแล้วตอนนี้เธอก็เริ่มหิวเหมือนกัน ไม่ช้าบอดี้การ์ดนำจักรยานมาให้หนึ่งคัน อเล็กซานเดอร์นั่งด้านหน้าแอนนาจึงซ้อนซ้าย

“จับเอวผมก็ได้นะ จะได้ไม่ตก” เขาเอ่ยบอกเช่นนี้

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยบอกและโอบกอดเอวเขา เขากลับเผยรอยยิ้ม แล้วปั่นจักรยานทันที โดยมีบอดี้การ์ดอีกสองคนปั่นจักรยานตาม