EP.2

“แล้วอย่าคิดทำลายเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องนี้นะ พวกฉันเชื่อมต่อสัญญาณเครื่องคอมพิวเตอร์ไว้กับตัวจุดชนวนระเบิดแล้ว ถ้าสัญญาณที่เชื่อมอยู่หายไป ตูม!!! ถ้าแอบไปถอดชนวนระเบิด ก็...ตูม!!! เข้าใจกันแล้วนะ”

บรรดาวิศวกรพยักหน้าพร้อมกัน โดยที่แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ดีมากทูนหัว พวกฉันไปล่ะ ขอให้สนุกกับเกมนี้นะ”

สิ้นเสียงนั้น ผู้บุกรุกทั้งสี่ก็ออกไปนอกห้อง

เมื่อเกิดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ขึ้นที่โรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์ เจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยคอมมานโด ก็รวมกำลังกันติดตามคนร้าย ซึ่งเพียงครึ่งชั่วโมงต่อมา หน่วยคอมมานโดก็สามารถติดตามจับตัวคนร้ายทั้งสี่มาได้

“คนร้ายต่อสู้ขัดขวางและพยายามหลบหนีการจับกุมครับ พวกผมเลยจำเป็นต้องวิสามัญไปสามศพ ยกเว้นคนนี้ครับนาย”

เจ้าหน้าที่หน่วยคอมมานโดนายหนึ่งรายงานให้บุคคลที่เขาเรียกว่านายทราบ ก่อนที่จะโบกมือให้ลูกน้องของตนอีกสองคน หิ้วปีกคนร้ายเข้ามาในห้อง และโยนร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลลงไปบนเก้าอี้หน้าโต๊ะตัวยาว ซึ่งอีกด้านหนึ่งมีชายในชุดเครื่องแบบตำรวจระดับนายพลตำรวจนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“จุ๊ ๆ คุณตำรวจต้อนรับแขกอย่างนี้เหรอครับ”

คนร้ายพูดและยกมือซึ่งมีรูปแมงป่องอยู่ที่หลังฝ่ามือขึ้นเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก โดยที่ข้อมือทั้งสองข้างของเขามีกุญแจมือสวมอยู่

“ปากกล้า...เอา บอกมาว่ารหัสที่จะใช้ปลดชนวนระเบิดคืออะไร แล้วแกจะได้ลดโทษในชั้นศาล” นายพลตำรวจซึ่งเป็นพนักงานสอบสวนผู้รับผิดชอบพูดขึ้น ด้วยความพยายามซ่อนโทสะเอาไว้ในใจ

“ถุย! บอกง่าย ๆ เกมนี้ก็ไม่สนุกซิ...คุณตำหนวด เอ๊ย! ตำรวจ”

เมื่อคนร้ายพูดเช่นนี้ นายตำรวจใหญ่ก็หันไปพยักหน้าให้กับคอมมานโดร่างยักษ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ที่ตนกำลังสอบสวน แล้วทันใดนั้นกำปั้นลุ่น ๆ ก็กระแทกปังเข้าที่ปากของคนร้าย ความแรงจากการต่อย ทำให้ชายผู้มีรอยสักรูปแมงป่องอยู่ที่หลังฝ่ามือ ตกลงไปจากเก้าอี้

“พอก่อนผู้กอง เดี๋ยวมันตาย เอามันขึ้นมานั่ง” นายตำรวจใหญ่รีบห้ามลูกน้อง เมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชากำลังทำท่าจะเตะเข้าที่สีข้างของคนร้าย

“ครับนาย”

คอมมานโดรับคำผู้เป็นนาย แล้วก็หิ้วปีกคนร้ายขึ้นมานั่งเช่นเดิม

“บอกมาได้แล้วว่า รหัสถอดชนวนระเบิดคืออะไร” นายตำรวจใหญ่พูดเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจอย่างยิ่ง

“บอกตรง ๆ มันก็ไม่ใช่เกมซิคุณตำรวจ มา ๆ เอากระดาษกับปากกามา จะเขียนรหัสถอดชนวนระเบิดให้”

คนร้ายพูดด้วยเสียงและท่าทางยียวนอย่างยิ่ง

“ตกลง” นายตำรวจใหญ่ตกลงและสั่งให้นำกระดาษและปากกามาให้กับบุคคลตรงหน้า

ห้านาทีผ่านไป ผู้ต้องหารายสำคัญก็เลื่อนกระดาษแผ่นหนึ่งไปให้กับผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม ซึ่งเขาก็รับไปอ่าน

“นี่...นี่มันอะไรกัน!” นายตำรวจใหญ่พูดพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น เมื่อเขามองเห็นรายชื่อของประเทศต่าง ๆ สี่ประเทศ รวมถึงคำใบ้อันเป็นปริศนา

“นี่เป็นเกมไงคุณตำรวจ เงินทอง ถุย...ไม่สำคัญ ผมอยากเห็น...คนตาย” คนร้ายเน้นเสียงที่ท้ายประโยค “ถ้าคุณตำรวจตีความคำใบ้ของผม แล้วหารหัสลับทั้งสิบหกตัวได้ครบ ก็ถอดชนวนระเบิดได้ ผมก็...แพ้ แต่ถ้าไม่...ตูม!”

คนร้ายหัวเราะลั่น แล้วทันใดนั้นเอง มันก็ลุกพรวดขึ้น และแทงปากกาตรงไปที่ลำคอของนายตำรวจใหญ่ แต่คอมมานโดทั้งสามนายภายในห้อง ก็สามารถขัดขวางไว้ได้ทัน และแจกหมัดแจกเท้าใส่คนร้ายอีกหลายตุ้บ

“เอามันไปขัง!” นายตำรวจใหญ่ตวาดลั่น

“ครับนาย”

คอมมานโดสามนายช่วยกันลากร่างของคนร้ายที่กำลังแหกปากหัวเราะลั่นออกไปจากห้อง ส่วนนายตำรวจใหญ่ก็มองไปที่แผ่นกระดาษซึ่งคนร้ายเขียนข้อความเอาไว้พลางคิดในใจว่า...เขามีเวลาเหลือไม่ถึงเจ็ดสิบสองชั่วโมงแล้ว

“คงต้องให้พวก...สปายสาว...ช่วยซะแล้ว”

นายตำรวจใหญ่พูดกับตัวเอง พลางนึกไปถึงสาว ๆ แสนแซ่บทั้งสี่นาง