ตอนที่หนึ่ง ครอบครัวท้องฟ้า

ผัดซีอิ้วหมูร้อนๆ กลิ่นหอมฉุยถูกเทจากกระทะลงสู่จานกระเบื้องสีครีมใบโต มือเล็กๆ ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะจับกระทะกับตะหลิวไหวนั้นหยิบจับช้อนส้อมวางลงในจานเรียบร้อยก่อนจะยกผัดซีอิ้วสามจานในถาดไปเสิร์ฟยังโต๊ะที่ลูกค้าสาวสามคนนั่งคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งรออยู่ วันนี้ปานรพี อดุลกิจอุดมลงมือทำทุกอย่างในร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ นี้ด้วยตนเอง เพราะลูกจ้างกับเชฟคนอื่นพักผ่อนหลังจากเปิดร้านจนถึงเที่ยงคืนของเมื่อวาน

เงินก้อนโตที่เคยเก็บไว้ทุกบาททุกสตางค์ถูกใช้ไปหมดในสองวันก่อนเพื่อใช้หนี้แทนเมฆาพี่ชายคนโตที่ไปมีเรื่องกับอันธพาลและฝ่ายนั้นก็เสียชีวิตจึงมีการเอาเรื่องเอาราวกันใหญ่โต จากนั้นครอบครัวปานรพีก็ลำบากกันทั้งบ้านที่จะต้องยุติข้อขัดแย้งด้วยเงินก่อนที่คู่กรณีจะยกพวกมาพังร้านหรือฆ่าเมฆาตาย ปัญหาทางการเงินของหล่อนทำให้หล่อนเลื่อนเวลาเปิดร้านให้เร็วขึ้นจากสิบเอ็ดโมงเป็นเจ็ดโมงเช้าเพื่อรองรับลูกค้าคนไทยที่ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้า

แม้ลูกค้ากลุ่มนี้ไม่ใช่เป้าหมายหลักของร้านสแนบเปอร์ ซึ่งตั้งอยู่ถนนทางเข้าฟิชเชอร์แมนวิลเลจ หรือหมู่บ้านชาวประมงแหล่งท่องเที่ยวของเกาะสมุยซึ่งมีลูกค้าชาวต่างชาติเป็นส่วนมากแต่การเลื่อนเวลาเปิดร้านขึ้นมาก็คงสร้างรายได้ให้หล่อนเพิ่มขึ้นเพราะปานรพีต้องการเงินหมุนไว้ซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารในมื้อต่อไปเพื่อหารายได้มาเก็บหอมรอมริบกันใหม่

การจ่ายค่าเสียหายช่วยเมฆาทำให้หล่อนกับน้องชายติดลบเพราะกู้เงินไปเกือบห้าแสนเพื่อรวบรวมกับเงินเก็บจ่ายคู่กรณี แต่สองแฝดก็ไม่ย่อท้อเพราะคิดว่าจะได้เงินนั้นคืนมาจากการทำมาหากินอย่างขยันขันแข็ง แต่ก่อนจะถึงวันนั้น หล่อนขอหาเงินให้พอซื้อวัตถุดิบในวันพรุ่งนี้ก่อนเพราะตอนนี้เงินที่มีอยู่ติดร้านเพียงไม่ถึงพันบาทในขณะที่อีกสิบวันจะต้องผ่อนหนี้ธนาคารและจ่ายค่าจ้างให้ลูกน้องในร้านและอื่นๆ อีกจิปาถะ ร้านจะต้องเปิดทุกวันเพื่อดึงเงินรายได้มาหมุนหล่อนกับน้องชายจึงต้องทำงานกันขยันขันแข็งเปิดร้านเร็วขึ้นปิดร้านช้าลงเพื่อเพิ่มรายได้อย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อยในขณะที่พี่คนโตอย่างเมฆาเองก็เพิ่มเวลาการทำงานในโรงแรมที่ทำอยู่ให้มากขึ้นไม่แพ้กันเพื่อจะหาเงินมาคืนน้องๆ ทั้งสองที่ร่วมกันช่วยเขาเอาไว้

“พี่ฝน พี่ฟ้าไม่มาช่วยเหรอคะ ถึงได้ทำคนเดียว” หนึ่งในสามสาวพนักงานธนาคารสาขาของธนาคารที่แห่งแรกในประเทศไทยไม่ห่างจากร้านของปานรพีถาม

เจ้าของร้านที่ควบตำแหน่งทำทุกอย่างในช่วงเจ็ดโมงเช้าถึงสิบเอ็ดโมงเช้ายิ้มอ่อนๆ ให้ลูกค้าเจ้าประจำ ที่มักมาฝากท้องมื้อเย็นและมื้อเที่ยงที่ร้าน แต่พอแจ้งว่าเพิ่มมื้อเช้าด้วย สาวๆ เหล่านั้นก็มาอุดหนุนเป็นกลุ่มแรกของของวันที่เพิ่มเวลาขายยามเช้าวันแรกของปานรพี

“ฟ้านอนจ้ะ พี่แบ่งกะกับฟ้าให้ฟ้าทำสิบเอ็ดโมงถึงเที่ยงคืน ช่วงเช้าพี่ทำคนเดียวถึงสามทุ่ม ถ้าอยากทานอาหารฝีมือฟ้าต้องรอมื้อเที่ยงกับเย็นนะจ๊ะ”

“ฝีมือพี่ฝนก็อร่อยค่ะ ดาแค่ถามเฉยๆ เห็นพี่ฝนทำคนเดียวทุกอย่าง กลัวเหนื่อย ตัวยิ่งเล็กๆ อยู่เดี๋ยวทำงานมากตัวจะหดลงนะคะ” ดาวิกาแซวเจ้าของร้านตัวเล็กเท่าเมี่ยงผิดกับสายฟ้าแฝดต่างไข่ของปานรพีที่ตัวสูงยาวปานนายแบบแถมหน้าออกเค้ายุโรปเหมือนฝั่งมารดามากกว่าปานรพีจนแทบไม่มีใครดูออกว่าทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน

ปานรพีหัวเราะคิก หล่อนไม่เคยคิดว่าการที่หล่อนตัวเล็กมันเป็นปมด้อยเท่าไหร่เพราะรู้ว่ามันเกิดจากตัวเองเมื่อตอนเด็กหล่อนไม่ชอบดื่มนมเวลาโรงเรียนแจกหล่อนเอารดต้นไม้ประจำ พอนายฟ้าเห็นเข้าก็ขอดื่มเสียเองเพราะพ่อแม่เคยสอนไว้ว่าไม่ให้กินทิ้งกินขว้าง อีกทั้งนายฟ้ายังโปรดปรานกีฬาทุกชนิดในขณะที่ปานรพีสนใจกับหนังสือเรียนและตำราอาหารเพียงอย่างเดียวจึงอาจจะเป็นที่มาของความสูงที่แตกต่าง

“ไม่เหนื่อยหรอกจ้า เช้าๆ อย่างนี้ ไม่ค่อยมีลูกค้าเข้าวันนี้เพิ่งลองวันแรกเลยยังไม่ได้โปรโมตมากเท่าไหร่ ไม่ต้องกลัวพี่เหนื่อยหรอก เอ๊ะ แต่ถึงพี่เหนื่อยพี่ก็มีคนช่วยใช่ไหม” ปานรพีหลิ่วตาให้ดาวิกา แฟนเก่าสมัยเด็กของสายลมที่เลิกกันด้วยดี ยามที่ลูกค้าวุ่นๆ คนร้านจัดการไม่ทันดาวิกาอยู่ก็เข้ามาช่วยเหมือนเป็นพนักงานร้านไปอีกคน “ทานกันไปเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปดูลูกค้าก่อน”

ปานรพีเดินออกไปยังหน้าร้านอาหารที่มีกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติหนุ่มๆ วัยไม่เกินยี่สิบหกเจ็ดคนยืนดูเมนูอาหารที่ป้ายหน้าร้านซึ่งแทบทุกร้านจะทำไว้หน้าร้านเพื่อให้ลูกค้าเห็นเมนู รูปอาหารและราคาอาหารเพื่อจะได้รู้ราคาเพื่อเป็นตัวเลือกว่าจะเข้าร้านดีหรือไม่ หล่อนได้ยินเด็กๆ เหล่านั้นพูดกันว่าร้านหล่อนราคาถูกเพื่อนเคยมาปีก่อนก็บอกว่าร้านนี้อร่อยต้องมากินให้ได้ก็อมยิ้มเขินๆ ร้านหล่อนเป็นร้านเล็กแต่มีชื่อเสียงมากและเต็มไปด้วยลูกค้าเพราะรสมือของหล่อนกับน้องชายคงที่ ราคาอาหารจานด่วนยอดฮิตเริ่มต้นที่ห้าสิบบาทซึ่งก็ไม่แพงนักเมื่อเทียบกับร้านอาหารอื่นๆ ในเมืองท่องเที่ยวแห่งนี้

“สนใจเมนูไหนไหมคะ” เสียงใสๆ ของเจ้าของร้านเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม หนุ่มน้อยหันมามองหล่อนพร้อมทักทายสวัสดียามเช้าก่อนจะถามเรื่องเมนูกันใหญ่

อาหารไทยที่พวกเขารู้จักส่วนใหญ่เป็นพวกต้มยำกุ้ง มัสมั่น ผัดไทย เพราะโด่งดังและมีขายในร้านอาหารไทยในต่างประเทศด้วย ปานรพีแนะนำเมนูอื่นที่น่าลิ้มลองให้กลุ่มลูกค้าอย่างเช่นพวกไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ผัดเปรี้ยวหวาน ข้าวผัดปู ยำปลาดุกฟู และต้มข่าไก่ใส่เห็ดฟางเป็นทางเลือกเพิ่มให้ลูกค้า

“ถ้าเราสั่งทั้งหมดที่คุณว่า ขอไม่เกินชั่วโมงได้ไหม เราจะไปวันเดย์ทริปที่เกาะเต่า เกาะนางญวนตอนแปดโมงครึ่ง ” หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะทานร้านนี้ หนึ่งในเจ็ดหนุ่มก็ถามขึ้นมา

“เฮ้ไม่เป็นไรหรอกน่าเจฟ เราเช่าเรือส่วนตัวไปนี่ เขาต้องรอเราได้ เลทนิดหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก เพื่อนอีกคนแย้งขึ้นมาเมื่อเห็นปานรพีนิ่วหน้ากำลังคิดว่าหล่อนจะทำของพวกนั้นเสร็จทันเวลาหรือไม่ถ้าทำคนเดียว

หนุ่มๆ ตกลงกันได้แล้วจึงเดินเข้ามาในร้านเล็กๆ ที่มีโต๊ะไม่เกินสิบสองโต๊ะ รองรับลูกค้าได้จำนวนหนึ่งและมักจะเต็มจนต้องยืนรอในยามเย็น