ตอนที่4.

วาสินีตัดสินใจทิ้งทุกสิ่งที่เมืองไทยหอบหิ้วพี่สาวฝาแฝดข้ามน้ำข้ามทะเลมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้ เกาะล้อมรักหรือชาวต่างชาติเรียกเกาะเลิฟซึ่งปัจจุบันถูกสร้างเป็นรีสอร์ตหรูกลางทะเล มีทัศนียภาพงดงามไม่แพ้เกาะใดใด โดยความช่วยเหลือของนายชาญชัยบิดาของทั้งสองที่มาร่วมหุ้นกับโจนาธาน ที่นี่ทำให้สิตาภารอดพ้นจากการตามจับของเจ้าหน้าที่ และกลายเป็นที่พักพิงให้พี่สาวของเธอหลังจากตั้งครรภ์ไม่สมประสงค์จากผลพวงของการถูกขืนใจ

“พ่อใส่ชื่อพ่อของเจ้าเอื้อว่า โอลิเวอร์ เมดิสันไปแล้ว อย่าบอกสิตาให้รู้นะ ไม่อย่างนั้นมันจะอาละวาดพ่อ มันเกลียดผู้ชายคนนั้นมาก แต่เจ้าเอื้อควรได้รับสิทธิ์ตามชาติกำเนิดของแก ไอ้คนเป็นพ่อของมันต้องชดใช้ให้ลูกชายที่มันทำให้เกิดมา”

นายชาญชัยลงชื่อบิดาในใบเกิดของหลานชายตามจริง ด้วยหวังในทรัพย์สมบัติมหาศาลของตระกูลเมดิสัน ซึ่งจะต้องเป็นของหลานชายในอนาคต โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังสร้างปัญหาให้วาสินีด้านสิทธิ์ในการเลี้ยงดูน้องเอื้อ

“เวลาแม่งอนถ้าจะให้หาย พ่อต้องกอดแม่แน่นๆ แล้วก็หอมแก้มแรงๆ ทั้งสองแก้ม ทำแบบนั้นแม่จะหายงอนเลยครับ เชื่อเอื้อสิครับพ่อ”

เจ้าตัวแสบแนะนำเคล็ดลับการง้อ ให้ผู้เป็นพ่อลองทำดู แกรู้ดีว่าต่อให้โกรธแค่ไหน แม่ก็ใจอ่อนทุกครั้งที่ถูกลูกกอดและหอม วิธีนี้น่าจะได้ผลหากคนเป็นพ่อนำไปใช้

โอลิเวอร์รับฟังเคล็ดลับของลูกชายแล้วแอบขำ เจ้าตัวน้อยคงคิดตามประสาเด็กว่าทำแบบนี้แล้วแม่จะหายงอนพ่อ ซึ่งความจริงแล้วมันคงไม่ได้ผลเลยต่างหาก เขาจำต้องวางร่างเล็กของลูกชายลงบนพื้น ก้มลงกระซิบบอกแกว่า

“น้องเอื้อไปเล่นข้างนอกก่อนนะลูก ขอเวลาพ่อง้อแม่ก่อนนะ ถ้าลูกอยู่ด้วยแม่จะไม่ยอมให้พ่อง้อ” เขาแสร้งบอกลูกชาย

เอื้อพยักหน้ารับฟัง และทำตามที่พ่อของแกบอกอย่างว่าง่าย ร่างน้อยวิ่งตื๋อออกไปจากบ้านแถมปิดประตูเรียบร้อย เจ้าตัวแสบไม่ได้ไปไหนไกลแต่แอบวิ่งย้อนมาแอบดูฉากง้องอนของผู้ให้กำเนิดอยู่ข้างหน้าต่างอีกฟากของบ้าน

“น้องเอื้อไปไหนลูก”

วาสินีเรียกลูกชายไม่ทันเจ้าตัวน้อยวิ่งออกไปพ้นประตูแล้ว ร่างบางขยับตัวจะเดินไปตามหาลูกชาย แต่ถูกมือหนาจับข้อมือรั้งไว้ก่อน หญิงสาวสะดุ้งโหยงด้วยไม่เคยสนิทสนมกับเพศตรงข้ามแบบใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน มือน้อยสะบัดเต็มแรงจนหลุดออกแล้วถอยหลังกรูดมาอีกฟากห้องด้วยความตกใจ

ปฏิกิริยานั้นทำให้โอลิเวอร์วูบในใจ ความรู้สึกผิดแล่นวาบเข้ามาในอก เขาเคยทำร้ายเธอเคยทำตัวไม่ต่างจากซาตานร้ายขืนใจเธอด้วยความบ้าคลั่ง แววตาตื่นกลัวของเธอบาดใจเขานัก เขารู้ตัวว่าผิดแต่ไม่มีปัญญากลับไปแก้ไขอดีตที่ผ่านมาได้

“กลัวอะไรผมนักหนาสิตา ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แค่อยากตกลงเรื่องลูก” เขาบอกเธอเสียงอ่อนลง ขณะเดินมานั่งที่โซฟายาวกลางห้อง ผายมือให้เธอนั่งลง “นั่งสิ เราจะต้องคุยกันยาว ถ้าคุณไม่เมื่อยจะยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้นะ”

วาสินีมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างชั่งใจ สิ่งที่เขาทำกับสิตาภาทำให้เธอรู้สึกระแวงผู้ชายคนนี้ เขาหล่อมากราวกับเทพบุตร แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ร้ายกาจ คนเรามองหน้าไม่รู้ใจ

“ฉันจะนั่งคุยกับคุณก็ได้” ร่างบางค่อยๆเดินอ้อมมานั่งเก้าอี้ด้านข้าง

ท่าทางเหมือนหนูกลัวแมวของเธอทำให้โอลิเวอร์สะท้อนใจ สิตาภาในอดีตไม่ใช่ผู้หญิงนุ่มนิ่มขี้กลัวแบบนี้ แผลจากการกระทำไร้สติของเขา ทำให้เธอกลายเป็นคนแบบนี้เชียวหรือ คมแส้แห่งความสำนึกผิดโบยตีเขาอีกหน

“น้องเอื้อเป็นลูกของเรา” เขามองหน้าเธออย่างคาดคั้น คำตอบที่แม้จะรู้แล้วแต่ต้องการคำยืนยัน

“ใช่ น้องเอื้อเป็นลูกของคุณ”

วาสินีไม่อาจรวมตัวเธอ เขา และลูกชาย เป็นเราได้ เมื่อความจริงเธอเป็นแค่น้าของน้องเอื้อเท่านั้น

ดวงตาสีฟ้าสดวาบขึ้นมาเมื่อได้รับคำยืนยัน “ผมต้องการดูแลลูกของผม” เขามองหน้าเธอ สบตาคู่สวยที่ยังคงทำให้คนมองหัวใจไหวหวั่นได้เสมอ

“คุณก็มาหาแกได้ ฉันอนุญาต” วาสินีหลุบตาหลบสายตาคมของเขาอย่างประหม่า ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ในตัวแบบที่แทบไม่ต้องทำอะไร แค่สบตาก็พาลใจสั่นแทบเข่าอ่อนได้

“ผมหมายถึง ผมต้องการดูแล เลี้ยงดูแกในฐานะพ่ออย่างเต็มตัว” เขาข่มความไม่พอใจไว้ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น

วาสินีเงยหน้าขึ้นมองคนพูด แข็งใจสู้ตาเขา “น้องเอื้อเป็นลูกของคุณก็จริง แต่แกเกิดมาจากการกระทำป่าเถื่อนของคุณ ถ้าแค่อยากรับผิดชอบแกเพราะรู้สึกผิด ฉันไม่ต้องการ” หญิงสาวเสียงแข็งเข้าสู้ หากเธอกลัวเขาเธอจะถูกเขาพรากดวงใจไป

โอลิเวอร์สะอึกเมื่อโดนฟาดกลับด้วยคำพูดย้ำรอยผิดในใจ ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ความคิดในหัววิ่งวนในการหาข้ออ้างดูแลสองแม่ลูก ใจอยากบอกว่าเพราะรักก็ทำไม่ได้เมื่อความรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกเธอทำร้ายหัวใจยังคงเป็นค้างคาใจอยู่ ท่าทางของหญิงสาวแข็งกร้าวนัก หากใช้ไม้อ่อนเจ้าตัวก็คงไม่ยอมเหมือนกัน เมื่อแข็งมาเขาก็จะแข็งกลับ เขายินดีเป็นคนเลวในสายตาของเธออีกครั้ง แลกกับการได้ลูกชายกลับคืนอ้อมอก