ฉันจะส่งเรียน

ดาหลาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของทามทัศน์เจ้าของผับที่ดาหลาพึ่งมาทำงาน ซึ่งด้านในมีภาสผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่เธอทำงานเป็นแม่บ้านนั่งรออยู่โดยที่หญิงสาวยังไม่รู้ว่าคนที่ต้องการพบเธอคือใคร

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

เมื่อเดินขึ้นมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของเจ้าของผับ ดาหลาก็ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ

"เชิญ" น้ำเสียงดุดันเอ่ยอนุญาตเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่กำลังรอมาถึงแล้ว หญิงสาวในชุดพีจียี่ห้อดังเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วปิดลงตามเดิม สายตากวาดมองดูห้องทำงานใหญ่ที่ตอนนี้ถูกครอบครองโดยคนที่เป็นเพื่อนเจ้าของสถานที่แห่งนี้ คนที่เรียกเธอมาพบกำลังนั่งหันหลังให้เธออยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่

หลังจากที่ยืนเงียบๆได้สักพักแต่คนตรงหน้าที่นั่งหันหลังให้ก็ไม่มีท่าทีจะพูดหรือหันมา เมื่อปล่อยให้ความเงียบครอบงำจนเริ่มอึดอัดหญิงสาวจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

"สวัสดีค่ะคุณเรียกหนูมาพบเหรอคะ" ดาหลาเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ แต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือ คนที่ถูกถามพูดตอบมาทันทีราวกับว่ารอให้หยิงสาวพูดมานานแล้ว

"รายได้จากการเป็นแม่บ้านไม่พอเหรอถึงต้องมาทำงานกลางคืนที่นี่" น้ำเสียงราบเรียบและเยือกเย็นถามกลับคนที่กำลังยืนกล้า ๆ กลัว ๆอยู่กลางห้อง ดาหลาทั้งตกใจและแปลกใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงรู้ว่าเธอทำงานเป็นแม่บ้าน หญิงสาวแน่ใจว่าแม้แต่เพื่อนที่แนะนำเธอให้ทำงานที่นี่ เธอก็ไม่ได้บอกรายละเอียดว่าตอนกลางวันเธอทำงานอะไรที่ไหน แล้วทำไมคนตรงหน้าถึงรู้ น้ำเสียงก็คล้ายๆใครคนหนึ่ง แต่ก็ไม่น่าใช่ หยิงสาวรีบสลัดความคิดที่ว่าจะเป็นเขาคนนั้นออกไปจากหัว

"เอ่อ…คุณรู้ได้ยังไงคะว่าหนูทำงานเป็นแม่บ้านด้วย"

เสียงหวานใสของหญิงสาวถามกลับออกไปด้วยความแปลกใจ แต่แล้วก็ต้องแทบสะดุ้งสุดตัว เพราะคนที่นั่งหลังโต๊ะทำงานนั้นตอบกลับเธอมาด้วยน้ำเสียงที่แทบจะเป็นตะคอก บวกกับเจ้าของเสียงหันเก้าอี้กลับมาเผชิญหน้ากับเธอให้ได้มองเห็นกันอย่างเต็มๆตาว่าเขาคือใคร

"ฉันถามให้ตอบ!! ไม่ต้องมาย้อนถาม" ภาสลืมตัวพูดเสียงดังเพราะความหงุดหงิดที่มีอยู่เป็นทุนเดิม บวกกับไม่ได้รับคำตอบที่ถูกใจจากคนที่สั่งให้มาพบ

"คะ..คุณภาสคุณมาได้ยังไงคะ"

ดาหลารู้ว่าเป็นคำถามที่ดูตลก แต่อาการทั้งตกใจทั้งกลัวทำให้เธอคิดหรือพูดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ออก ดวงตาคมที่ดูดุดันราวกับกำลังวิเคราะห์การโจมตีเหยื่อ ทำให้แขนขาเธออ่อนแรงจนอยากจะทรุดลงกับพื้น

"เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน" คนที่ยังนั่งอยู่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราบเรียบแต่แฝงไปด้วยการบีบคั้น

"หนูมาทำงานค่ะ" ดาหลาที่เริ่มกลัวชายหนุ่มตอบออกไปด้วยเสียงเบาหวิวที่แต่ก็ดังพอให้คนที่กำลังมีอารมณ์ได้ยินชัดเจน

"ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอลาออกจากอมรัตนพงษ์แล้วมาทำงานที่นี่"

"ปละ...เปล่านะคะหนูยังไม่ได้ลาออก คือหนูต้องช่วยแม่หาเงินแล้วก็ต้องส่งน้องเรียนไปด้วย หนูเลยคุยกับป้าหม่อนว่าขอทำงานแบบไปเช้าเย็นกลับ แล้วตอนเย็นก็หางานทำอีกอย่างหนึ่งน่ะค่ะ แต่ว่าหนูไม่ให้กระทบงานที่อมรรัตนพงษ์เลยนะคะหนูยังทำงานให้คุณเต็มที่ "

ดาหลาพูดรัวๆแทบไม่หยุดหายใจ เพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะคิดว่าเธอทำงานกลางคืนแล้วประสิทธิภาพการทำงานให้เขาในตอนกลางวันจะลดลงจนเลิกจ้างเธอ

"เงินเดือนที่ฉันจ่ายมันน้อยไปเหรอ หรือว่าเธอชอบงานที่จะต้องแต่งตัวแบบนี้ ชอบที่มีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัว อีกหน่อยพอทำงานแบบนี้ได้เงินดีทิปดีก็คงลาออกจากการเป็นแม่บ้านสินะ" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ภาสพูดออกไปเหมือนประชดหญิงสาวตรงหน้า รู้แค่ว่าเขาหงุดหงิดใจไม่น้อยกับการเห็นเธอทำงานที่นี่วันนี้ พร้อมชุดที่มองเห็นรูปร่างทุกส่วนโค้งส่วนเว้าแถมยังสั้นจากต้นขามาไม่ถึงสองคืบ ชายหนุ่มยอมรับว่าดาหลาอยู่ในชุดนี้แล้วดูเซ็กซี่มาก สามารถปั่นอารมณ์ดิบในกายเขาได้แบบไม่น่าเชื่อ แล้วถ้าผู้ชายอื่นล่ะก็ต้องคิดอย่างเขาเหมือนกัน ยิ่งคิดถึงภาพที่เธอกำลังชงเหล้าแล้วผู้ชายทั้งหลายมารุมเธอเหมือนหลายนาทีก่อน ต่อให้หล่อนจะพยายามหลีกหนีแบบสุภาพยังไงมันก็หลีกไม่พ้นอยู่ดี ยิ่งคิดภาสยิ่งรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ

"หนูไม่เคยคิดลาออกจากงานที่บ้านคุณนะคะ เงินเดือนที่คุณจ่ายก็คุ้มค่าแรงตามที่หนูทำแต่แค่…"

"แค่อะไร"

"แค่หนูต้องหาเงินช่วยครอบครัวเพื่อให้แม่และน้องได้สบายจะได้มีชีวิตที่ดีเท่านั้นเองค่ะ"

ดาหลาพูดพร้อมน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอเต็มหน่วยตา เธอกลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นทุกครั้งที่ต้องเอ่ยถึงครอบครัว ดาหลาไม่สนว่าตัวเองจะลำบากแค่ไหน หญิงสาวแค่อยากให้ครอบครัวมีความเป็นอยู่ที่ดี ต่อให้เธอลำบากเธอก็ยอม ขอแค่มีหนทางได้พาแม่และน้องออกมาหาจากสภาพแวดล้อมที่อาศัยในปัจจุบันเพื่อไปอยู่ในที่ที่ดีกว่าเท่านั้น ภาสได้ฟังสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าพูดก็พลันทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวก่อนหน้านี้เบาบางลงบ้างแม้จะไม่ทั้งหมด

''ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอซะฉันจะไปส่งกลับบ้าน แล้วไม่ต้องมาทำงานแบบนี้อีก'' คนที่เห็นน้ำตากำลังจะหล่นร่วงลงมาบนใบหน้าหวานใสรีบตัดบทการสนทนา เพราะไม่ต้องการเป็นสาเหตุให้คนตรงหน้าต้องมาหลั่งน้ำตาเพราะตนเอง

'' อะไรนะคะ ไม่ได้นะคะ!! เพื่อนคุณจะไล่หนูออกหรือคะหนูทำอะไรผิดหนูพึ่งจะมาทำงานที่นี่วันนี้เอง'' เมื่อได้ยินเพื่อนเจ้าของร้านบอกให้กลับบ้านดาหลาก็ตกใจแล้วเอ่ยถามชายหนุ่มรัวๆ ทั้งที่ดวงตาหวานปนเศร้าของเธอตอนนี้ยังคงมีน้ำตาคลออยู่

'' เธอไม่ได้ทำอะไรผิด และเพื่อนฉันก็ไม่ได้ไล่เธอออก ''

'' แล้วทำไมคุณถึงบอกให้หนูเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านตอนนี้หนูยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยค่ะ'' หญิงสาวเริ่มไม่เข้าใจในสิ่งที่ภาสบอกกับเธอ ใบหน้าหวานเริ่มออกอาการงุนงงกับท่าทีของคนตรงหน้าที่ไม่ยอมอธิบายอะไรให้เธอเข้าใจมากกว่านี้

''เธอไม่ต้องเข้าใจทั้งหมด ทำตามที่ฉันบอกก็พออีกสิบห้านาทีฉันจะรอที่รถ'' ภาสออกคำสั่งกับคนที่กำลังทำหน้างงในสิ่งที่เขาพูด พร้อมกับบอกเลขทะเบียนรถและตำแหน่งที่รถของเขาจอดให้กับหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป

แม้จะไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองคืนนี้แค่ไหน แต่เท้าทั้งสองข้างของดาหลากลับหมุนเดินออกจากห้องไปทำตามคำสั่งของคนตัวโตที่พึ่งเดินนำหน้าเธอออกไปอย่างง่ายดาย

ในรถของภาส

''บอกทางไปบ้านเธอมาสิ'' ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมาจ้องหน้าดาหลานิ่งเพื่อรอคำตอบ

''เอ่อ ให้หนูกลับเองดีกว่าค่ะอย่าให้หนูต้องรบกวนคุณเลย อีกอย่างตอนหนูออกมาหนูยังไม่ได้บอกพี่วีนัสผู้จัดการร้านเลยค่ะ ยังไงหนูว่าจะเดินไปบอกเขาก่อนแล้วค่อยกลับ''

''ไม่ต้อง!! เรื่องนั้นฉันจัดการเอง'' ใบหน้าที่เรียบเฉยก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป้นดุดันทันที่ที่ได้ยินว่าหยิงสาวจะกลับเข้าไปในร้าน

''แต่ว่า''

"ถ้าฉันบอกว่าไม่ให้ไปคือไม่ไป!!" ภาสเผลอพูดเสียงดังใส่ร่างบางที่นั่งข้างเขาอีกครั้ง เพราะความรั้นของดาหลาที่ยืนกรานจะกลับเข้าไปในร้านให้ได้ เวลานี้ชายหนุ่มไม่ต้องการให้ลูกจ้างสาวของเขากลับเข้าไปเป็นอาหารตาหรือเหยื่อให้แขกโต๊ะไหนได้แตะต้องผิวขาวราวน้ำนมนี้อีก

"แต่หนูยังอยากทำงานหนูยังต้องหาเงินช่วยครอบครัวนะคะ " ดาหลาพยายามอธิบายเหตุผลให้คนตัวโตฟังแม้จะไม่เข้าใจการกระทำของเขาที่มีต่อตนเองก็ตาม

"เท่าไหร่เธอต้องการเท่าไหร่แลกกับการไม่ต้องมาทำงานแต่งตัวล่อเหยื่อแบบนี้ !!! " เมื่ออารมณ์โมโหเข้าครอบงำน้ำเสียงที่ภาสพูดใส่ดาหลาก็เพิ่มระดับขึ้นจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเพราะความกลัว ปกติเธอดาหลาก็กลัวภาสอยู่แล้วพอโดนดุยิ่งกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก

"ตอบมา!!"

"ฉันขอสั่งไม่ให้เธอออกมาทำงานแบบนี้อีกแล้วให้ย้ายไปอยู่ที่อมรรัตนพงษ์แบบไม่ต้องไปกลับ" ภาสรู้ตัวว่าตนเองเผด็จการกับลูกจ้างสาวโดยไม่มีสาเหตุ แต่ผู้หญิงที่นั่งในรถกับเขาตอนนี้ทำให้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งดาหลามีท่าทีต่อต้านเขาเท่าไหร่อารมณ์ที่ขุ่นมัวยิ่งเพิ่มขึ้นจึงต้องสูดลมหายใจลึกๆเพื่อบรรเทาอารมณ์ดำมืดที่เริ่มก่อตัว