Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
Ep.2
ขณะที่แพรวากำลังสงสัย แต่อีกฝ่ายกำลังตาโตเบิกกว้างราวกับไข่ห่านด้วยความประหลาดใจแบบสุดๆ
“โอ้วมายก๊อด แพร! แกเป๊ะมาก แกทำได้อย่างไร ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย โอ้ว... ว้าวๆ”
สีหน้าท่าทางของคนพูด ทำให้คนถูกชมแทบจะลอยได้
นันทิยาเดินมาจับเอวเพื่อนรัก จับโน่นจับนี่ย่างพินิจพิจารณาแล้วก็แอบอิจฉาเล็กๆ เมื่อหุ่นองเธอยังคงอวบอิ่มมากกว่าแพรวาเสียอีก
“แนน ดีใจมากเลยที่ได้เจอ” แพรวาสวมกอดนันทิยาแน่นๆ แต่สายตายังชำเลืองไปทางรถเก๋งตรงหน้าไม่วางตา
นันทิยาคลายอ้อมกอดออกแล้วมองหุ่นอันเพรียวบางของเพื่อนรักอีกครั้งด้วยแววตาชื่นชม นึกอยากจะมีหุ่นแบบนี้บ้าง
“ว่างๆ ต้องบอกวิธีลดหุ่นให้แนนบ้างนะ”
“จ้า ว่าแต่รถแนนล่ะ”
“วันนี้รถแนนเข้าอู่ พี่คนข้างบ้านเขาเลยอาสาขับรถมาให้น่ะ เขาก็เป็นเทรดเดอร์เหมือนกัน วันนี้เขาว่างฉันก็เลยชวนเขาไปอบรมด้วยกัน แพรไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
“ไม่มี แพรไม่มีปัญหาแน่นอน”
“งั้นก็ดีแล้ว แพรเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
แพรวาพยักหน้า
“งั้นเราไปกันเลยนะ อุ๊ย! แพร... แนนเหมือนจะปวดท้องเลยอะ จู่ๆก็ปวดขึ้นมา แนนขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะ”
“อือๆ ได้สิ ตามสบายเลย”
“โอเค อ้อแพร... ถ้าพี่เขาเดินลงมาจากลงเราฝากแพรเทคแคร์พี่เขาหน่อยนะ”
“อื้อ ได้สิ”
พอคล้อยหลังนันทิยา เจ้าของบ้านคนสวยก็เดินออกไปนอกบ้าน มองไปยังรถฮอนด้าสีดำสนิท แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
‘เขาคงไม่ลงมาหรอกมั้ง’
“อ้าว เซลฟี่! ทำไมขึ้นไปบนนั้น”
เจ้าแมวขนปุ้ยสีน้ำตาลแซมขาว มันเห็นนกตัวเล็กๆเกาะอยู่บนต้นไม้ ด้วยความคึกคะนองมันจึงวิ่งปรู้ดปร้าดไต่ขึ้นไปบนต้นไม้ที่มีนกเกาะอยู่ มันคงคิดว่าตนเองเป็นลิงกระมัง มันถึงได้วิ่งปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้ซะสูงแบบนั้นอย่างไม่กลัวว่าจะตกลงมาตาย
จนทำให้เจ้าของตกอกตกใจกลัวว่ามันจะพาร่างอันอวบอ้วนร่วงตกลงมาจากกิ่งไม้ที่มันพยายามใช้อุ้งเล็บเกาะอยู่
เจ้าขนปุยหันมองไปมารอบตัว เมื่อเจ้านกกระจิบตัวเล็กบินหนีผ่านหน้าไปแล้ว มันคงอยากจะลง แต่เมื่อมองลงไปบนพื้นแล้ว มันก็ทำท่าลังเล
“เซลฟี่ ลงมา ลงมาสิ ฉันรอรับแกอยู่ ไม่ต้องกลัว ลงมา เร็ว...”
เจ้าเหมียวเมื่อมองเห็นเจ้าของรอรับอยู่ข้างล่าง ก็ค่อยๆถอยหลังไต่ลงมา แต่ก็ไม่มั่นใจ ยังดูท่าทางกล้าๆกลัวๆอยู่
จึงทำให้ทาสแมวอย่างแพรวา ต้องค่อยๆเขย่งเท้าแล้วเอื้อมมือไปสุดแขนขึ้นไปหวังจะจับตัวเจ้าเหมียวจอมซนลงมา
‘ฮึ่บ... ฮึ่บ... อีกนิดก็จะถึงแล้ว’
...แม๊วๆ...
เจ้าเหมียวถูกจับตัวจนได้
...แต่! ไม่ใช่เจ้าของที่จับตัวมัน...
...แล้วใคร?!...
แพรวารีบหันขวับมามองเจ้าของมือใหญ่ที่จับตัวเจ้าเซลฟี่ลงพื้นด้วยความแปลกใจ แล้วก็ใจเต้นตุ้บๆ เมื่อสบตาเจ้าของร่างสูงในชุดเสื้อหนังสีดำเต็มตา
...แล้วสิ่งต่างๆรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่ง รู้สึกได้เพียงหัวใจของตนเองเท่านั้นที่ยังเต้นอยู่...
หญิงสาวแทบลืมหายใจ เมื่อยืนอยู่ใกล้ ‘เขา’ ในระยะประชิดเช่นนี้
เธอเผลอตัวถอยหลังเซมาพิงต้นไม้ ขณะที่เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ทำเอาเธอแทบจะกลายเป็นคนแคระไปเลย
เขาก้มมองเธอนิ่งๆ มือข้างหนึ่งยันต้นไม้เหนือศีรษะของเธอไปเล็กน้อย เท่านี้... หัวใจของคนตัวเล็กก็เต้นะหน่ำไม่หยุด
...นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ได้เจอ...
...เขายังคงเคร้าโครงเดิมทุกอย่าง...
....ไม่ว่าจะเป็นดวงตาเรียวรีคู่นั้น...
....จมูกโด่งคมสันที่รับกับคิ้วดกดำราวกับปีกกา...
...ริมฝีปากสีสดที่ยิ้มทีทำเอาใจเธอละลาย...
...และรูปร่างสูงโปร่งไม่ต่างกับนายแบบที่เห็นกันทางโทรทัศน์...
...ความรู้สึกที่เป็นอยู่ ไม่ต่างกับความรู้สึกเมื่อสมัยยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเลยสักนิด...
ใจมันเต้นแรง พูดอะไรไม่ออกเมื่อเงยหน้าสบตาคมซึ้งสีน้ำตาลเข้มของเขา ได้แต่ยืนทื่อเป็นหุ่นมองค้างอยู่แบบนั้น
“แพร”
“...”
เหมือนเจ้าของชื่อจะได้ไม่ได้ยินที่ถูกเรียก
“แพร”
“เอ่อ... คะ?” ถามเขาตาแป๋วด้วยแววตาคำถาม
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
