Ep.1

แพรวามองรูปร่างหน้าตาของตนเองในกระจกเงาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอมีความมั่นใจในตนเองมากขึ้นแล้ว เพราะเวลาหนึ่งปีกับอีกสิบเอ็ดเดือนที่ผ่านมา ที่เธอตั้งใจลดน้ำหนักที่เกินมาถึงยี่สิบกว่ากิโลกรัมได้สำเร็จ

มันยากมากๆที่จะควบคุมอาหารและพาตนเองออกกำลังแทบจะทุกวันที่เว้นว่างจากการทำงาน แต่เธอก็ฮึดสู้จนทำได้ในที่สุด

ตอนนี้หุ่นของเธอกลับมาเพรียวบางสมใจ เท่ากับตอนสมัยอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว

ตั้งแต่นาทีนี้ไปเธอจะลบความทดท้อ ห่อเหี่ยว ที่เกาะเกี่ยวกินหัวใจของเธอมานานเสียที

...แพรวาคนเก่าได้ตายไปแล้ว...

...มีแต่แพรวาคนใหม่ที่ยืนอยู่หน้ากระจกเงาคนนี้เท่านั้น...

...งานเลี้ยงรุ่นครั้งที่สามกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า...

...และในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะมีใครจำเธอได้ไหม...

...ที่สำคัญ ‘เขา’ ที่ทำให้เธอเจ็บก็มาด้วย...

แต่เอาวันนี้ให้รอดก่อนก็แล้วกัน อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าจะมีการอบรมฟอเรกจากท่านหัวหน้ากลุ่มและอาจารย์ชื่อดังสองท่าน ที่จัดขึ้นที่โรงแรมหรูกลางเมืองขอนแก่น จะมีเพื่อนที่เป็นเทรดเดอร์มากมายมาร่วมการอบรมในครั้งนี้ด้วย

เพื่อนสาวที่สนิทกันคนหนึ่งคือ นันทิยา ที่ไม่ได้เจอกันมาจะสองปี กำลังจะได้เจอกันหลังจากที่เพื่อนเลิฟคนนี้ เพิ่งเดินทางกลับมาเมืองไทยได้เพียงสามสี่วัน

แพรวารู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้อวดรูปร่างกับเพื่อนเลิฟคนนี้

เพราะนันทิยาเห็นรูปเธอในไลน์ ก็ชอบเรียกเธอว่าหมีพู หรือ หมูพี ตลอด เห็นว่าสนิทกันหรอกนะ ถึงยอมให้เรียก

มันเป็นอะไรที่เธออยากจะเซอร์ไพรส์นันทิยามากๆ

ตี๊ดๆ!

เสียงไอโฟนรุ่นเก่าดังขึ้นอีกสองสามครั้งก่อนที่มือเรียวบางจะเอื้อมไปหยิบมาแนบหู

“แนนเหรอ ฉันแต่งตัวรอแล้วจ้า”

ทางปลายสายพูดแจ้วๆ แล้วก็วางสายไป

แพรวามองเครื่องหน้าของตนเองในกระจกเงาบานใหญ่อีกครั้ง แล้วยิ้มหวานให้ตนเอง เพื่อมองดูให้แน่ใจว่าเวลายิ้มแล้วมีอะไรติดฟันหรือเปล่า แล้วก็แอบชื่นชมตนเองในใจเงียบๆ

...เธอไม่ได้หลงตนเองหรอกนะ มันแค่ภูมิใจเล็กๆเท่านั้นเอง...

ชุดที่เธอสวมเป็นเดรสสีทองอมเขียวใบตองอ่อน สั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาขาวผ่องที่ถูกปกปิดความเช็กซี่ด้วยกางเกงขาสามส่วนมานานถึงห้าหกปี

อย่าถามนะว่าตอนนี้เธออายุเท่าไหร่ อายุมันเป็นเพียงตัวเลขจ้า ดูใบหน้าเธอตอนนี้สิ ราวกับสาวน้อยอายุสิบแปด

และเธอดูเซ็กซี่ไม่น้อยเมื่อนุ่งสั้นๆแบบนี้ บนรองเท้าส้นสูงสีโทนเดียวกับชุดที่สวม ช่วยเสริมให้คนตัวเล็กกะทัดรัดไซส์มินิอย่างเธอดูสูงเพรียวน่ามองมากยิ่งขึ้น

...ยัยป้าแพรวาสุดเฉิ่มหายไปแล้ว และตอนนี้เธอโสดสนิท...

ผมสีดำธรรมชาติที่เคยฟูๆก็ถูกยืดตรงและได้รับการบำรุงจนเป็นเงาสลวยดุจแพรไหม ยาวสลายจนถึงบั้นเอวน่าจับต้อง เธอชอบปล่อยผมให้เต็มหลังแบบนี้ บางอย่างก็ยังคงเดิมอยู่บ้างเพื่อความมั่นใจ

แพรวาจับผมนุ่มๆของตนเองขึ้นมาดมแล้วก็อมยิ้ม มันทั้งนุ่มทั้งหอมด้วยอโรเวร่ากลิ่นกล้วยไม้อ่อนๆที่เธอเพิ่งจะซื้อมาตามคำแนะนำของเพื่อนบ้าน ก่อนจะปล่อยลงตามเดิมแล้วหยิบหวีมาแปรงอีกหน แล้วจึงเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายคู่ใจใบใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเกือบเดือน ขึ้นมาคล้องไหล่แล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปรอเพื่อนรัก ด้านล่างในห้องรับแขก

ประมาณห้านาทีต่อมา รถฮอนด้าซีวิคสีดำมันปลาบก็มาจอดที่หน้าบ้านของเธอ แพรวาจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีว่ารถคันนี้ไม่ใช่รถของเพื่อนเธอแน่นอน

‘เอ๊ะหรือว่าแนนออกรถคันใหม่ แอบมาเซอร์ไพรส์กันใช่ไหมเนี่ย’

‘จำได้ว่ารถของแนนที่เคยเห็นที่บ้านของแนนเมื่อตอนรู้จักกันใหม่ๆ เป็นสีแดงนี่นา’

ความสงสัยเริ่มคลายลงเล็กน้อยเมื่อนันทิยาเปิดประตูรถเดินลงมา

เดินลงมาฝั่งข้างคนขับนี่แบบนี้แสดงว่ามีคนขับรถให้

‘แล้วใครกันมากับแนน?’

เจ้าของบ้านคนสวยเดินออกไปเปิดประตูต้อนรับเพื่อนสาวที่สวยเจิดพอๆกัน โดยเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจแล้วส่งยิ้มหวานออกไปทักทายแขกคนพิเศษ แต่สายตาก็ยังไม่วายมองไปทางรถที่จอดอยู่ด้านนอก