3 ชวนกันไปต่อ

“ยินดีค่ะ อ้อ ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อเพ็ญ เรียกเพ็ญเฉยๆก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณที่ให้เกียรติผมครับคุณเพ็ญ ดูจากใบหน้าแล้ว อายุเราน่าจะพอๆกัน เรียกผมว่าชาญก็ได้ครับ”

“ค่ะคุณชาญ.. คุณมาคนเดียวหรือคะ”

“ครับ ผมยังโสด อยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดครับ”

“แน้.. มีการโปรโมทตัวเองว่าโสดด้วย ไม่น่าเชื่อเลยว่ายังโสด รูปหล่อขนาดนี้ สาวๆไปไหนหมดคะ”

“ผมไม่ค่อยมีเวลาครับ ไหนจะงาน ไหนจะต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่ไม่ค่อยสบาย สาวๆที่ไหนจะสนครับ”

“อ้อ ค่ะ.. แต่มีเวลาโยนโบว์นะคะ”

ฉันรู้สึกว่าเขาไม่มีพิษไม่มีภัย จึงชวนเขาคุย ก็โอเค คุยกับเขาแล้วเพลินดี ดีกว่านั่งคนเดียว

“ก็นานๆจะมีเวลาซักที เลยมาโยนโบว์ผ่อนคลายซักหน่อยครับ เอ่อ.. คุณเพ็ญรับน้ำอะไรดีครับ น้ำคุณเพ็ญหกหมดแล้ว เดี๋ยวผมสั่งให้ใหม่ครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพ็ญสั่งเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคุณชาญ”

ฉันพูดจบก็โบกมือเรียกพนักงานมาสั่งน้ำ แล้วนั่งคุยกับคุณชาญต่อ สักพักเราก็โยนโบว์ลิ่งแข่งกัน ฉันรู้สึกสนุกมาก คุณชาญเป็นคนคุยสนุก และวางตัวเป็นสุภาพบุรุษที่ดี

เราโยนโบว์ลิ่งกันถึงตอนเย็น ก็รู้สึกเหนื่อย จึงเลิกเล่น คุณชาญถามฉัน

“คุณเพ็ญจะรีบกลับเลยหรือเปล่าครับ ถ้าไม่รีบ เชิญทานข้าวกันก่อนนะครับ ตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้ว”

“เอ่อ.. จะดีหรือคะ เราเพิ่งรู้จักกัน จะชวนทานข้าวเลยเนี่ยนะ”

ฉันยังไว้ฟอร์ม ทั้งที่ความจริงฉันก็เริ่มหิวแล้ว หิวมากซะด้วย แต่ฉันเป็นผู้หญิง จะแสดงออกหน้าออกตามากเกินไปก็ดูจะไม่งาม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทานข้าวอย่างเดียว ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย”

“ก็ได้ค่ะ แต่เพ็ญมีเวลาไม่มากนะ ตอนนี้ก็ 6 โมงเย็นแล้ว ไม่เกิน 2 ทุ่มเพ็ญขอตัวนะคะ”

“ได้เลยครับ คุณเพ็ญเอารถมาหรือเปล่าครับ”

“เอามาค่ะ จอดอยู่ด้านหน้า”

“งั้นคุณเพ็ญขับรถตามผมมาเลยนะครับ รถผมเบ๊นซ์สีดำ ไปร้านใกล้ๆนี่แหละครับ”

“ค่ะ”

หลังจากเคลียร์เงินค่าโยนโบว์และค่าเครื่องดื่มแล้ว ฉันก็ขับรถตามคุณชาญไปที่ร้านอาหาร เป็นร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่น มีห้องรวมและห้องวีไอพีส่วนตัว คุณชาญเลือกนั่งที่ห้องวีไอพี

“ไม่เห็นจะต้องมาห้องนี้เลยค่ะ นั่งทานห้องใหญ่ก็ได้ เรานั่งแป๊บเดียวเอง”

“นั่งห้องนี้ดีกว่าครับ ส่วนตัวดี คุณเพ็ญให้เกียรติผมขนาดนี้ ผมต้องดูแลให้สมเกียรติหน่อย”

คุณชาญพูดพร้อมมองหน้าฉัน ยอมรับว่าตั้งแต่โตมาขนาดนี้ ครั้งนี้ฉันเขินมากที่สุด..

ตอนพี่เจมส์สามีฉันจีบฉันใหม่ๆ ฉันยังไม่เขินถึงขนาดนี้เลย ยังแปลกใจตัวเอง ว่าทำไมฉันถึงเป็นได้ขนาดนี้

“ขอบคุณที่ให้เกียรติเพ็ญค่ะ”

พูดจบฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาเขา ทั้งที่ใจจริงก็อยากจะจ้องตากับเขา แต่ฉันอายเกินกว่าที่จะทำแบบนั้นได้

“คุณเพ็ญชอบทานอะไรครับ พนักงานมารับออเดอร์แล้ว”

“อะไรก็ได้ค่ะ เพ็ญทานได้หมด รบกวนคุณชาญช่วยสั่งให้เพ็ญด้วยค่ะ”

“ได้ครับ เอ่อ.. คุณเพ็ญจิบวิสกี้เรียกน้ำย่อยหน่อยนะครับ พอดีผมมีเหล้าเกรดเอฝากไว้ จิบเล็กน้อยซักแก้ว”

ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ คุณชาญสั่งอาหารมาก 4-5 อย่าง เป็นอาหารสไตล์ญี่ปุ่น และวิสกี้ยี่ห้อหรูพร้อมแก้วบรั่นดี 2 ใบ

“ชนแก้วครับ สำหรับมิตรภาพของเรา”

ชนแก้วเสร็จฉันก็จิบวิสกี้ไปเล็กน้อย รู้สึกร้อนท้องวูบวาบเพราะท้องยังว่างอยู่ ปกติฉันไม่ค่อยได้ดื่มเหล้าเท่าไหร่ แต่ก็พอดื่มได้

ตอนแต่งงานกันใหม่ๆ พี่เจมส์ก็ชวนฉันดื่มเป็นเพื่อนบ่อยๆ พอฉันดื่มแล้วก็รู้สึกซู่ซ่า และมีความต้องการทางเพศมากว่าปกติ คงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าไปกระตุ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้

พออาหารมาครบ ฉันกับคุณชาญก็นั่งทานไปคุยกันไป ฉันรู้สึกถูกชะตากับคุณชาญมาก ทั้งเรื่องบุคลิค หน้าตา และคำพูดของเขา ดูดีทุกอย่าง ยอมรับว่าเขาดูดีกว่าพี่เจมส์ของฉันซะอีก

“คุณเพ็ญทานเยอะๆนะครับ วันนี้เราเสียพลังงานจากการโยนโบว์มาก ต้องทานอาหารทดแทน”

“ไม่ไหวค่ะ เพ็ญอิ่มแล้ว อาหารอร่อยมาก”

“งั้นเรานั่งคุยต่ออีกสักพักนะครับ เวลายังเหลือ จะได้รู้จักกันมากขึ้น”

“ได้ค่ะ”

ระหว่างที่เรานั่งคุยกัน คุณชาญมักชวนฉันชนแก้วบ่อยๆ บอกว่าเพื่อมิตรภาพ ฉันก็ต้องชนเพื่อรักษามารยาท ดื่มไปดื่มมา เหล้าเกรดเอของเขาก็อร่อยดีเหมือนกัน