บทที่ 6 นางร้ายกลับใจซะเมื่อไร 6/1

บทที่ 6 นางร้ายกลับใจซะเมื่อไร

“อ้าวเหมยฮวา ไม่รู้เลยนะว่าเธออยู่ด้วย เจี้ยนซูบ่นหาเธออยู่ตลอดเลย” นางซูพูดเหมือนเพิ่งจะเห็น ชุยเหมยฮวา คำสุดท้ายพูดเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าลูกชายของเธอและชุยเหมยฮวานั้นมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ทำให้หญิงสาวต้องมองบน

“ปลอมมากป้า เห็น ๆ อยู่ว่าฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ และที่สำคัญฉันแต่งงานแล้ว สามีฉันชื่อเซียวหย่งเสียน ฉันว่าเรื่องนี้ทุกคนในหมู่บ้านก็รู้นะว่าฉันเป็นลูกสะใภ้บ้านใหญ่เซียวไม่ใช่บ้านรอง หากป้ายังพูดแบบนี้ไม่เลิก ระวังเถอะฉันจะแจ้งเจ้าหน้าที่ข้อหาหมิ่นประมาท”

ชุยเหมยฮวาย้อนกลับอย่างเจ็บแสบ กล้าดีอย่างไรมาพูดว่าเธอมีใจให้เซียนเจี้ยนซูเจ้าบ้านั่น สามีเธอทั้งหล่อทั้งกำยำ หากเธอยังมองชายอื่นก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว คนเราก็คิดได้นะ ‘เมื่อก่อนเจ้าของร่างนี้อาจจะโง่ แต่ฉันไม่โง่นะจ๊ะป้า’ จากนั้นจึงหันมาพูดกับแม่สามีตัวเอง

“แม่คะ เรารีบกลับบ้านกันดีกว่า ฉันซื้อเนื้อไว้หลายชิ้น เย็นนี้นอกจากผัดไทยแล้วฉันตั้งใจจะทอดหมูไว้ให้พี่หย่งเสียนและทุกคนกินเพื่อบำรุงร่างกายด้วย ยังมีผลไม้อีกหลายอย่างด้วยค่ะ”

“รีบบำรุงสามีแบบนี้ เพราะอยากมีเจ้าตัวเล็กแล้วใช่ไหม แม่อยากได้หลาย ๆ คนนะ เหมยฮวา” เชอะ ตอนนี้สะใภ้เธอเปลี่ยนตัวเองแล้ว อย่างน้อยเธอต้องเล่นด้วย ก่อนจะคล้องแขนลูกสะใภ้และเดินสะบัดก้อนกลับบ้าน ปล่อยให้ทุกคนมองตามด้วยอาการนิ่งค้างและตกใจกับการกระทำของนางหลินหลานและลูกสะใภ้

“เดี๋ยวก่อนนะ กินเนื้อ บ้านใหญ่เซียวมีเงินซื้อเนื้อด้วยหรือ”

นางจง หญิงม่ายสามีตายพูดด้วยความตกใจ ก็ในเมื่อบ้านใหญ่เซียวจนกว่าใครทั้งหมดในหมู่บ้าน จะมีเงินซื้อเนื้อกินแบบนี้ได้อย่างไร

“เอ๊ะ! หรือว่าเพราะเหมยฮวา” ไม่รู้ว่าเพราะตกใจจนพูดดัง หรือว่าพูดเพื่อประชดนางซูหนิงกันแน่

นางซูหนิงจิกเล็บกับฝ่ามือตัวเอง หากรู้ว่านังชุยเหมยฮวาซื้อเนื้อมาบำรุงครอบครัวสามีดีแบบนี้ เธอคงไม่วางแผนกับลูกชายให้ทุกคนเข้าใจผิดเรื่องที่ชุยเหมยฮวาและเซียวหย่งเสียนได้เสียกันแล้วหรอกนะ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ใครจะคิดว่านังโง่ชุยเหมยฮวาจะฉลาดขึ้นและกลายเป็นคนละคนกันล่ะ

นางหลินหลานและชุยเหมยฮวาเดินกลับมาถึงบ้าน ก็เจอกับเข้าบ้านชุยที่พยายามเข้ามาในบ้านเซียว สงสัยจะพยายามเข้ามาขโมยของ

“ทำอะไรกัน!” ชุยเหมยฮวาถามเสียงดัง ดูท่าแล้วสองแม่ลูกนี่คงจะไม่ยอมจบกับเธอจริง ๆ

“ฉัน ฉันก็แค่มาขออาหารไปให้พ่อของหล่อนอย่างไรล่ะ” นางเมิ่งเสียรีบบอกอย่างตะกุกตะกัก

“เหรอ ถ้าอย่างนั้นไปบ้านชุยด้วยกัน ถ้าพ่อไม่รู้เรื่องฉันแจ้งความจับข้อหาลักทรัพย์”

คนพวกนี้พูดดีไม่ได้หรอก ไม่ใช่เธอจะไม่รู้นิสัยพ่อของร่างนี้ แม้ว่าจะแต่งงานใหม่ สาเหตุนั้นเพราะต้องการหาภรรยามาดูแลลูก ๆ ก็เท่านั้นเอง แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องของคนรุ่นพ่อเธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทน แต่ถ้าเมื่อไรที่เธอพอจะมีเหลือและวันนั้นพ่ออยากจะเดินออกมาจากภรรยาคนนี้ เธอคงไม่ทิ้งพ่อของร่างเดิมให้ลำบาก

“อย่านะ!” นางเมิ่งเจียรีบพูดเสียงดัง แค่เธอไปเล่าเรื่องนังลูกเลี้ยงตัวดีให้ฟัง สามีเธอยังเฉยและบอกไม่ให้เธอมายุ่ง อีกทั้งยังพูดว่าลูกแต่งงานแล้วย่อมมีชีวิตส่วนตัว พวกเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปก้าวก่าย

“ทำไมล่ะป้า ในเมื่อบอกว่าจะเอาอาหารไปให้พ่อไม่ใช่หรือ ฉันเองก็ไม่ใช่คนอกตัญญู บ้านชุยยังคงเป็นบ้านเดิมของฉัน ฉันยังมีพ่อและพี่ใหญ่ที่ต้องนึกถึง อย่างไรฉันไม่มีทางทิ้งพ่อกับพี่ตัวเอง ส่วนคนอื่นฉันไม่ขอยุ่ง”

กลัวหรือ เหอะ อย่าคิดว่าเธอโง่เหมือนเมื่อก่อนสิ และคำที่เคยเรียกว่าแม่ก็อย่างฝันว่าจะได้ยินอีกอีก ในเมื่อแม่ของร่างนี้ตายไปนานแล้ว อีกทั้งตอนนี้เธอมีแม่เพียงคนเดียวคือแม่สามีเท่านั้น คนอื่นเธอไม่เรียกให้ระคายปากหรอกนะ หากไม่ดีพอ

“พี่รอง พี่ทำเกินไปหรือเปล่า ทำไมเรียกแม่ว่าป้าล่ะ ทำไมไม่เรียกแม่เหมือนเดิม”

ชุยเผยหรานกัดปากพูดเหมือนฝ่ายเธอเป็นผู้ถูกกระทำ ยิ่งตอนนี้ชาวบ้านยิ่งเดินมาดูทำให้เธอต้องแสดงความน่าสงสารออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปจับมือของชุยเหมยฮวา และจิกเล็บลงไปอย่างแรงจนทำให้นางร้ายในสายตาทุกคนต้องสะบัดมือ