บทที่14 ลงมือเอง

จ้าวซื่อถูกซ้อมไปทีหนึ่ง ใบหน้าคงบวมช้ำไปหมด หลังจากนั้นสองสามวันก็ไม่ได้ออกมาเลย

ลู่ม่านก็ใช้โอกาสนี้ เอาดอกเบญจมาศป่าที่เก็บมาได้ออกมานึ่ง กำลังทำอยู่นั้น เฉินหลิ่วเอ๋อก็เดินเข้ามา

คนเหมือนกับชื่อ เอวบางนุ่มเหมือนต้นหลิว แต่ว่า ตอนที่กระทำกับพี่สะใภ้อย่างพวกนาง กลับเหมือนต้นหลิวที่มีหนามคมออกมาเต็มต้น

เห็นลู่ม่านกำลังจุดไฟ นางก็รีบกรีดร้องเสียงแหลมขึ้นมา“พี่สะใภ้สาม ไม่ใช่เวลาทำอาหารสักหน่อย จะใช้ฟืนให้เปลืองทำไม!”

ตั้งแต่ถูกเฉินจื่ออานตบหน้า นางก็ไม่กล้าเรียกชื่อจริงของลู่ม่านอีกเลย

ลู่ม่านพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ข้านึ่งของอยู่”

“ฟืนพวกนี้ไว้ใช้ทำอาหาร ไม่ได้เอามาให้เจ้านึ่งของนะ ถ้าเจ้าอยากใช้ ก็ไปเก็บมาเองสิ!” เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาหาเรื่อง กำลังแก้แค้นแทนแม่ตัวเองสินะ

ลู่ม่านมองไปยังหน้าต่างห้องหลัก ก็เห็นตรงหน้าต่างมีเงาของคนกำลังมองมาทางนี้อยู่

“ฟืนพวกนี้เป็นฟืนที่พี่สามของเจ้าเก็บมา ข้าเป็นพี่สะใภ้สามของเจ้า เอามาใช้เล็กน้อยจะเป็นไรไป?”

“นั่นก็ไม่ได้อยู่ดี!” เฉินหลิ่วเอ๋อกลอกตามองบน “ฟืนที่พี่สามเก็บมาเป็นของทุกคน ไม่ใช่ของพวกเจ้าสองคนสักหน่อย”

พูดไปพูดมา ไม่แยกบ้านก็วุ่นวายแบบนี้แหละ

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา “เจ้าหมายความว่า ไม่วางรวมกัน ก็จะเป็นของตัวเองใช่ไหม?”

เฉินหลิ่วเอ๋อไม่เข้าใจความหมายของนาง จึงพยักหน้าพูดว่า “ใช่!”

“งั้นได้!” ลู่ม่านไม่อยากให้ผลงานของตัวเองถูกพวกเขาแย่งไป “เจ้าพูดเองนะ ถึงเวลาอย่ากลับคำพูดล่ะ ถ้ากลับคำขอให้หน้าพัง”

นางตั้งใจพูดหนัก เฉินหลิ่วเอ๋อตกใจจนรีบปิดหน้าตัวเอง

พูดจบ ลู่ม่านก็ถือของเข้าห้องไป

เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถึงเชิดหน้าอย่างได้ใจ แล้วกลับไปรายงานแม่ตัวเอง

พอกลับเข้าห้องแล้ว ลู่ม่านก็เอากระทะเล็กตรงมุมห้องออกมา ครั้งก่อนตอนเก็บกวาดเห็นมีในห้อง แต่มีสนิมขึ้นเล็กน้อย เอาไปขัดก็คงจะใช้ได้แล้ว

ด้านนอกมีอิฐดินดิบที่เหลือจากการสร้างบ้านเมื่อคราวก่อน นางเห็นในห้องมีที่ว่างอยู่ข้างๆ ถ้าสร้างเตาไว้ตรงนั้นน่าจะได้นะ

กำลังจะลงมือนั้น เฉินจื่ออานล่าสัตว์เสร็จเพิ่งกลับมา

“เสี่ยวม่าน เจ้าทำอะไรน่ะ?”

“ข้าจะนึ่งดอกเก๊กฮวย!” ลู่ม่านขนอิฐดินดิบไม่หยุด

เฉินจื่ออานรีบเข้าไปห้ามนาง “ทำในครัวก็ได้นี่”

ลู่ม่านถอนหายใจ บอกเรื่องเมื่อตอนกลางวันกับเขา นางไม่ใช่แม่พระที่โดนรังแกแล้วเงียบ ยิ่งไปกว่านั้นนางไม่ได้พูดใส่นมใส่ไข่สักหน่อย แค่บอกไปตามความเป็นจริง

เฉินจื่ออานสีหน้าบึ้งตึงทันที เขารู้ว่าน้องสาวคนนี้ถูกตามใจจนเป็นนิสัย แต่ตอนนี้ดูแล้ว น้องสาวคนนี้ทำเกินไปจริงๆ

“ข้าจะไปถามนาง”

“ไม่ต้องหรอก!” ลู่ม่านจับตัวเขาไว้ “ข้าไม่อยากทะเลาะกับพวกนาง ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว ก็ช่วยข้าขนอิฐหน่อย ข้าจะทำเตา”

เฉินจื่ออานเห็นนางยืนกราน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่มีเขาอยู่จะยอมให้เสี่ยวม่านทำได้ยังไง? ดังนั้น ตลอดการก่อสร้างนั้นมีลู่ม่านคอยออกคำสั่ง เขาทำงาน

ไม่นาน เตาก็สร้างเสร็จสักที

วันนี้เขาเอาฟืนกลับมาพอดี จึงเอาให้ลู่ม่าน “ในครัวยังมีอยู่ ข้าค่อยไปเก็บตอนบ่ายอีกที เจ้าใช้อันนี้ก่อนแล้วกัน”

ลู่ม่านดีใจมาก รีบเขย่งเท้าแล้วจุ๊บไปที่แก้มของเฉินจื่ออานทีหนึ่ง

“จื่ออาน ขอบใจเจ้าที่สนับสนุนข้านะ”

เฉินจื่ออานหัวใจเต้นตึกตักจนแทบกระเด็นออกมา เหมือนกระต่ายน้อยที่วิ่งในป่า