ตอนที่ 6 ความสุขของน้อง

ตอนที่ 6 ความสุขของน้อง

เหตุการณ์ก่อนหน้า ช่วงที่แม่ทั้งสองท่านพูดคุยกัน โดยมีเฮียกล้า พราวมุก และเฮียสิงห์อยู่เป็นพยานด้วย ส่วนขุนพลกับตะวันจูงมือกันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

"ฉันขอพูดเข้าเรื่องเลยแล้วกัน"

"รอไอ้สองคนมันมาก่อนดีมั้ยครับแม่" ต้นกล้ามองไปทางประตู ไม่เห็นเจ้าตัวต้นเรื่องจึงแย้งขึ้น

"ไม่เป็นไร ให้เขาสองคนคุยกันไปก่อนเถอะ ที่มาวันนี้ ฉันตั้งใจมาขอโทษแม่แทนลูกชายของฉันที่ล่วงเกินหนูตะวันค่ะ" ประโยคนี้แม่ประนอมหันมาพูดกับแม่รำเพย

"เรื่องนี้พวกเราไม่ได้ติดใจเอาความอะไร แค่ให้เจ้าพลมาขอโทษคนเดียวก็พอแล้ว ที่จริงแม่ไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเองหรอกค่ะ" แม่รำเพยพูดขึ้นอย่างเกรงใจ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ลูกสาวของท่านจะเป็นฝ่ายเสียหายแต่คนผิดก็คือตะวัน

"ไม่ลำบากๆ ที่ฉันมาวันนี้ไม่ได้จะมาขอโทษอย่างเดียว แต่ตั้งใจมาแสดงความรับผิดชอบด้วยค่ะ"

"แสดงความรับผิดชอบ...ยังไงคะ"

"ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ฝ่ายหญิงคงเสียหายไม่มากก็น้อย วันนี้ฉันจึงถือโอกาสมาสู่ขอและขอหมั้นหนูตะวันให้ลูกชายฉันค่ะ" แม่ประนอมพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แม่รำเพยเพื่อแสดงความจริงใจ

"หมั้นเหรอคะ" แม่รำเพยเบนสายตาไปมองหน้าลูกๆของท่านที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน

"ตอนนี้ตาพลก็ไม่ได้มีใคร หนูตะวันก็ด้วย ฉันก็เลยตั้งใจมาสู่ขอหนูตะวันให้กับลูกชายของฉันค่ะ หวังว่าแม่จะไม่รังเกียจที่ตาพลอายุมากเกินไปหน่อย" เรื่องอายุไม่ได้สำคัญ สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ว่า ฝ่ายชายจะยินดียอมรับตะวันเป็นภรรยาจริงๆเหรอ

"เรื่องอายุมันไม่ใช่ปัญหา แต่ทั้งสองคนยังไม่เคยเรียนรู้นิสัยใจคอกันเลย จะอยู่ด้วยกันได้เหรอคะ" ตะวันเป็นผู้หญิงเก่งก็จริง แต่ความเก่งของเธออาจจะทำให้สูญเสียความน่ารักไปบ้าง ถ้าไม่รู้จักนิสัยใจคอกันจริงๆ แม่รำเพยเกรงว่าฝ่ายชายจะอึดอัด

"สำหรับเรื่องนี้ ฉันในฐานะแม่ขอรับปากว่าจะดูแลหนูตะวันให้เป็นอย่างดีเหมือนลูกสาวแท้ๆ ที่บ้านไม่ได้มีใคร บ้านสองหลังมีกันอยู่แค่สามคน เพิ่มหนูตะวันมาอีกคนคงดีไม่น้อย"

"เพราะอะไรเจ้าพลถึงตัดสินใจจะแต่งคะ ถ้าแค่อยากรับผิดชอบเรื่องกอดนั่น ฉันคิดว่ามันมากเกินไป"

"ไม่ใช่ค่ะ ฉันอยากให้ตาพลมีครอบครัว แล้วก็เล็งเห็นว่าหนูตะวันเหมาะสม ส่วนเจ้าตัวไม่ได้คัดค้านอะไร แสดงว่าเต็มใจค่ะ" จบประโยคของแม่ประนอม แม่รำเพยมีสีหน้าครุ่นคิด ท่านกำลังคิดถึงคำพูดของลูกสาวที่บอกว่าแอบชอบขุนพลมานาน

"ถ้าแม่รับปากว่าจะรักและดูแลตะวันให้เหมือนลูกสาวแท้ๆ ฉันยอมยกลูกสาวให้ก็ได้ค่ะ" ในที่สุดแม่รำเพยก็ตัดสินใจยอมยกตะวันให้ขุนพล ทันใดนั้นเองใบหน้าของแม่ประนอมก็ค่อยๆคลี่ยิ้มกว้างออกมาท่าทางดูมีความสุข พร้อมกับยื่นกล่องทองหมั้นให้แม่รำเพยไป

"นี่ค่ะ ทองหมั้น เอาไปก่อนสิบบาท ส่วนค่าสินสอดอยากได้เท่าไหร่ก็เรียกมาได้เลย ทางเรายินดีจ่ายให้สมน้ำสมเนื้อแน่นอนค่ะ" จากนั้นแม่ทั้งสองท่านก็พูดคุยกันต่ออีกนิดหน่อย ตะวันก็วิ่งเข้ามาพอดี

@บ้านสวน

#ตะวัน

หลังจากที่ฉันได้พูดคุยกับแม่และพี่ชายทั้งสองคนของฉันเรียบร้อยแล้ว ซึ่งทุกคนก็โอเคเห็นด้วย แต่ฉันยังมีพี่ชายอีกหนึ่งคน ที่ฉันรักและแคร์เขามากๆ ถึงเขาจะชอบดุแต่สำหรับเรื่องนี้ยังไงฉันก็ต้องไปพูดด้วยตัวเองให้เฮียผาเข้าใจ

ฉันเดินหาเฮียผาอยู่พักใหญ่สุดท้ายก็เจอ เขากำลังคุมคนงานทำงานอยู่ในสวน

"เฮีย..." ฉันร้องเรียกเฮียผาดังมาแต่ไกล เขาหันมามองหน้าฉันนิ่งๆก่อนที่จะเดินเข้ามาหา

"มีอะไร"

"หนูมีเรื่องจะปรึกษาเฮียหน่อยค่ะ"

"นั่งลงก่อนสิ มีเรื่องอะไร" พูดจบเฮียผาก็นั่งลงไปบนพื้นหญ้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ฉันจึงนั่งลงไปข้างๆเขา แล้วเริ่มพูดเข้าเรื่องทันที

"เฮียยังโกรธหนูอยู่หรือเปล่า" น้ำเสียงและท่าทางของฉันพยายามออดอ้อนให้ได้มากที่สุด ในใจของฉันอยากให้เฮียผาเห็นด้วยและโอเคกับเรื่องที่ฉันกำลังจะแต่งงาน ซึ่งฉันคิดว่าเฮียผายังไม่รู้เรื่องนี้

"โกรธแล้วทำอะไรได้ เฮียได้ข่าวมาว่าเราชอบไอ้พลนั่นเหรอ"

"ค่ะ หนูแอบชอบเขามาตั้งนานแล้ว เขาหล่อ ดูดี สะอาดสะอ้าน ตัวหอม" ประโยคสุดท้ายคนเป็นพี่ชายเริ่มรับไม่ได้

"พอเลยๆ ไม่ต้องมาชมให้ฟัง ไม่ได้อยากรู้"

"เมื่อกี้เฮียพลพาแม่เขามาที่บ้านของเราแล้วนะคะ"

"มาขอโทษแล้วก็หายกันสินะ" น้ำเสียงฟังดูเรียบๆ แต่คำพูดเหมือนยังไม่หายโกรธ

"เปล่าค่ะ เขามาแสดงความรับผิดชอบ"

"รับผิดชอบยังไง"

"เขามาสู่ขอหนูค่ะ"

"ห๊ะ!" เฮียผารู้สึกตกใจกับสิ่งที่ตะวันพูดออกมา

"แม่ยกหนูให้เขาไปแล้วด้วย"

"ห๊ะ!!" ตกใจครั้งแรกยังไม่ทันได้หายใจ ก็ต้องตกใจกับประโยคต่อมาของน้องสาว ทำเอาความดันคนแก่แทบขึ้น!

"หนูก็เลยรีบมาบอกเฮีย กลัวเฮียโกรธเพิ่ม" ฉันซบใบหน้าลงไปที่หัวไหล่ของเฮียผาด้วยท่าทางออดอ้อน

"ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อน อยากแต่งสินะ" เขามองออก พี่ชายฉันฉลาด!

"กลัวเฮียไม่เห็นด้วยมากกว่า"

"แม่ยกให้เขาไปแล้ว เฮียจะไปทำอะไรได้ เป็นแค่พี่ชายไม่ใช่พ่อสักหน่อย" คำพูดและน้ำเสียงของเฮียผาเหมือนเขากำลังงอน

"เฮีย...เฮียไม่เห็นด้วยเหรอคะ"

"จะแต่งเมื่อไหร่"

"เดือนหน้าค่ะ"

"รักเขามากขนาดที่ไม่ต้องศึกษาดูใจกันก่อนเลยเหรอ แล้วไอ้นั่นมันจะรักน้องสาวเฮียจริงมั้ย"

"เรื่องนี้หนูก็ไม่รู้ แต่หนูจะทำให้เขารักหนูเองค่ะ" เฮียผาส่งสายตามองมาที่ฉันประมาณว่า...มึงไปเอาความมั่นใจที่ไหนมาพูด! ฉันก็เลยหัวเราะแก้เขินไป

"แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ"

"ก็กลับมาอยู่กับแม่กับเฮียเหมือนเดิมไงคะ"

"ตะวัน...เฮียใจหาย" น้ำเสียงของเฮียผาดูเบาลงอย่างเห็นได้ชัด เขากำลังเป็นห่วงฉัน

"ถ้าไม่ใช่ไอ้พล เฮียคงคิดว่าผู้ชายคงตั้งใจมาเกาะน้องสาวเฮียแน่ๆ แต่เป็นไอ้พลเฮียก็ไม่รู้จะคิดยังไง" ฐานะของเฮียพลจัดว่าร่ำรวยอยู่อันดับต้นๆของจังหวัด แถมความใจดีของแม่ประนอมใครๆก็รู้จัก ท่านเป็นเจ้าของร้านขายเบเกอรี่ชื่อดังของจังหวัดไม่มีใครไม่รู้จักท่าน

"หนูไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่หนูจะไม่เสียใจที่ได้ตัดสินใจแต่งงานครั้งนี้ หนูแค่อยากมาบอกเฮียว่าไม่ต้องเป็นห่วง หนูจะดูแลตัวเองให้ดี"

"อือ...ตกลงไปแล้วนี่ แถมน้องสาวของเฮียก็ชอบเค้า เฮียคงต้องพูดว่า...ขอให้เอ็งโชคดี"

"ขอบคุณค่ะ หนูรักเฮียนะ"

"เฮียก็รักเอ็งนะตะวัน เอาเป็นว่าถ้ามีปัญหา...ต้องรีบมาฟ้องเฮียให้ไว เดี๋ยวเฮียจะไปจัดการให้"

"จะดีเหรอคะ"

"ดี...เอาตามนี้แหละ"

"นาราล่ะคะ" ฉันถามหาพี่สะใภ้

"อยู่ในบ้าน ป่ะไปหานารากัน"

"แหม...จะแอบอู้งานกลับเข้าบ้านไปหาเมียก็พูดมาเถอะ" รู้ทัน!

"อย่ารู้ทันสิ เฮียแค่เป็นห่วง กำลังท้องกำลังไส้ ชอบทำโน่นทำนี่ทั้งวัน บอกให้พักก็ไม่ค่อยเชื่อ จะขยันอะไรนักหนาก็ไม่รู้" อ้าว...อยู่ๆก็มาบ่นเมียให้ฉันฟังซะอย่างนั้น!

"พี่สะใภ้หนูขยัน" ฉันพูดยิ้มๆ ในขณะที่เราสองคนพี่น้องกำลังเดินกลับเข้าบ้าน

"เฮียแพ้ความดีของเธอ" ประโยคนี้เฮียผากำลังจะบอกอะไรฉันหรือเปล่านะ

"หนูจะทำให้เฮียพลแพ้ความดีของหนูบ้างค่ะ"

"ในบางครั้งผู้ชายก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงเรียบร้อยเกินไป"

"เฮียกำลังจะบอกอะไรหนูแน่ๆ" ฉันพูดยิ้มๆ เข้าใจความหมายที่เฮียผาต้องการจะสื่อ

"คิดเอาเองสิโตแล้ว"

"หนูยังเด็กอยู่เลย"

"แก่แดดขนาดนี้ ช่างกล้าพูดว่ายังเด็ก"

"ขอบคุณที่ชมค่ะ"