EP.7 | เดินจากไป? (ห้ามพลาด)

EP.7

บ้านพิชญไพกูล

22:10น.

ทันทีที่รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิท ฉันก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งหน้าตั้งเข้าบ้านทันที พยายามทำให้เหมือนกับว่าฉันและคุณภัทรไม่ได้กลับมาพร้อมกัน

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณภัทรดันวิ่งเร็วกว่าฉัน!

ร่างสูงจับมือฉันเอาไว้แน่นแล้วพยายามลากฉันให้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเขา วันนี้เขาลากฉันมาสามรอบแล้วชักจะเริ่มโกรธ! ฉันเป็นคนนะไม่ใช่หมูใช่หมาไม่เกรงใจและให้เกียรติกันบ้างเลย!

“ปล่อยนะคะคุณภัทร! นี่คุณจะทำอะไร!” ฉันพยายามดิ้นและสะบัดมือออกสุดแรงเกิด แต่ก็ทำอะไรฝ่ามือแข็งแกร่งของเขาไม่ได้

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะต้องการมีเรื่องกับคุณภีไปทำไม อยู่กันอย่างสงบสุขไม่เป็นรึไง!

“อยู่เงียบๆ แล้วเดินเข้ามา ถ้าดิ้นมากกว่านี้ฉันจะจูบเธอตรงนี้แหละ” คุณภัทรขู่เสียงแข็ง สีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับปีศาจที่พร้อมจะเขมือบหัวฉันได้ตลอดเวลา แล้วฉันก็ดันจิตใจอ่อนกลัวคำขู่ของเขาซะงั้น!

สุดท้ายก็โดนเขาลากตัวเข้าบ้านไปพร้อมกันจนได้!

แล้วก็เป็นดังคาด

เมื่อเข้าบ้านมาฉันก็พบกับร่างสูงของคุณภีกำลังนั่งกอดอกจ้องหน้าฉันกับคุณภัทรด้วยสายตาที่อยากจะฆ่าให้ตาย ส่วนคุณภัทรไม่ได้มีอารมณ์ใดปรากฏขึ้นบนใบหน้านอกจากความเรียบนิ่ง

ถึงกระนั้นก็เถอะ..แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าการนิ่งของเขาคือการกวน ‘ส้นเท้า’ ที่ดีที่สุดก็ไม่รู้

ให้ตายสิ! ฉันเริ่มจะกลัวจนใจมันดิ่งลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าแล้วนะ

“มึงพาพิมพ์ไปไหนมา” แล้วประโยคแรกที่เต็มไปด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธก็หลุดออกจากปากของคุณภี

มาถึงก็หยาบคายเลย..จะรอดไหมเนี่ยฉัน..

“เรื่องของฉัน เมียฉันฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก” คุณภัทรตอบกลับอย่างนุ่มๆ ทว่าคงบาดลึกถึงใจของคนฟังอย่างคุณภี เพราะตอนนี้เขาได้ลุกขึ้นยืนแล้วตรงเข้ามาหาคุณภัทรด้วยความเร็วแสงแล้ว

เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้ถ้าฟังไม่ผิดคุณภัทรเขาเรียกฉันว่าเมียใช่หรือเปล่า! นี่เรายังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อยนะ! แค่..เอ่อ..เอ่อ..แค่..มีอะไรกันครั้งเดียวเอง..

หยุดนะยัยพิมพ์! หยุดคิดและหยุดเขินเดี๋ยวนี้ ผู้ชายจะฆ่ากันตายเพราะหล่อนอยู่แล้วยังจะมีหน้ามาลามกอีก!

“มึงพูดว่าไงนะ” คุณภีเค้นเสียงถามลอดไรฟันอย่างโกรธจัด เขากัดกรามข่มอารมณ์จนใบหน้าหล่อๆ สั่นเทาชวนขนหัวลุก

“หูมึงหนวกรึไง” โอ้แม่เจ้า! คุณภัทรสบถคำหยาบแถมยังยกยิ้มมุมปากแล้วเลิกคิ้วสูงใส่คุณภีข้างหนึ่งอีกต่างหาก บอกตามตรงว่าพอคนอย่างเขามาทำอะไรแบบนี้แล้วมันโคตร...ดูกวนประสาทชะมัดเลย

ไวเท่าความคิด!

ผัวะ!!

ใบหน้าหล่อเหลาของคุณภัทรหันไปตามแรงเมื่อถูกแฝดคนน้องปล่อยหมัดใส่เต็มเหนี่ยวจนมีเลือดซิบออกที่บริเวณข้างมุมปาก

“คะ..คุณภี! ทำอะไรคะ!” ฉันรีบผลักร่างคุณภีออกด้วยความตกใจ เพราะกลัวว่าเขาจะทำร้ายคุณภัทรไปมากกว่านี้

“เธออย่ามายุ่ง!” ร่างกำยำกระชากร่างฉันให้เบี่ยงหลบไปด้านข้างตัวเขาอย่างรุนแรงจนฉันรู้สึกเหมือนแขนจะหัก นี่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ ถนอมกันบ้างไม่ได้รึไง!

“หึ! คนอย่างมึงมันก็ทำได้แค่นี้แหละ” คุณภัทรหันกลับมาแค่นหัวเราะแล้วจ้องมองคุณภีด้วยสายตาหยามหยัน หลังมือหนายกขึ้นเช็ดเลือดที่ซิบอยู่ข้างมุมปากตัวเองเบาๆ

“แล้วคนอย่างมึงมันได้แค่ไหนกันวะ!”

ผัวะ!! ผัวะ!!

พูดจบคุณภีก็กระโจนเข้าใส่คุณภัทรพร้อมรัวกำปั้นใส่หน้าแฝดพี่ของตัวเองแบบไม่ยั้ง คุณภัทรเป็นฝ่ายรับอยู่สองสามหมัด เขาก็ตั้งตัวได้แล้วชกหน้าคุณภีกลับไปบ้าง

หมัดของคุณภัทรที่ปล่อยใส่หน้าของคุณภีรุนแรงและอัดแน่นไปด้วยความคับแค้นใจมากจนฉันที่ยืนมองอยู่สัมผัสได้ถึงอารมณ์และความรู้สึกของเขา

มันช่างเต็มไปด้วยความโกรธ ความเสียใจ และความผิดหวังมากจริงๆ

สีหน้าเกรี้ยวโกรธและแววตาสั่นระริกที่แดงก่ำบ่งบอกได้ถึงความเก็บกดที่ถูกสะสมมานานและรอวันระเบิด แล้ววันนั้นที่คุณภัทรรอก็คือวันนี้ที่เพิ่งจะมาถึง..

ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!

สองแฝดล้มลงกับพื้นสลับกันขึ้นแล้วชกหน้าอีกคนไปมาอยู่อย่างนั้น ใจฉันมันวูบโหวงไปหมดเพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ

ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรจะต้องทำยังไง บทจะเข้าไปห้ามก็ไม่กล้าเพราะกลัวโดนลูกหลง ขนาดเมื่อกี้นี้ยังโดนเขาเหวี่ยงออกมาจนตัวแทบจะปลิว

“หยุดนะคะคุณภัทร! คุณภี! หยุดเดี๋ยวนี้!!” ฉันพยายามร้องตะโกนห้ามพวกเขาเพราะนี่เป็นสิ่งที่เดียวที่ทำได้ในตอนนี้ แต่ก็ไม่มีใครฟังและหยุดตามคำบอกของฉันเลยสักคน

ทำยังไงดีเนี่ย..

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจวิ่งขึ้นไปบอกคุณป้าที่นอนหลับอยู่บนชั้นสองว่าพี่น้องกำลังจะฆ่ากันตาย คุณป้าตกใจมาก ท่านรีบลุกขึ้นใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งลงมาข้างล่างพร้อมกันทันที

ฉันรู้ว่าฉันอาจะพูดเวอร์ไปเสียหน่อยที่บอกว่าพี่น้องกำลังจะฆ่ากันตาย แต่ตอนนั้นฉันตื่นตูมมากจนไม่มีสมาธิ

แต่แล้วใครจะไปคิดว่าพอลงมาถึงข้างล่างแล้วฉันกับคุณป้าจะได้เห็นภาพที่ ‘พี่น้องกำลังจะฆ่ากันตาย’ เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าจริงๆ

คุณภัทรและคุณภีกระชากคอเสื้อกันโดยใช้อีกมือถือมีดปอกผลไม้ที่ไม่รู้ว่าไปเอามาตอนไหนจี้คอของอีกฝ่าย พวกเขาจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายแบบไม่มีใครยอมใคร

วินาทีนั้นฉันและคุณป้าเกือบจะเป็นลมล้มพับไปเพราะเจอเข้ากับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน

“ตาภัทร! ตาภี! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ใจคอจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง!” คุณป้าวิภาตะโกนห้ามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจ ท่านคงคิดไม่ถึงว่าพี่น้องจะเกลียดกันได้มากขนาดนี้

“ถ้าฆ่ามันให้ตายไปได้ผมจะดีใจมากครับ!” คำตอบที่โคตรใจร้ายนี้เป็นของคุณภี ซึ่งนั่นทำเอาคุณป้าถึงกับหน้ามืดและเซถอยหลังจนเกือบจะล้มหัวฟาดพื้น ดีนะที่ฉันประคองท่านไว้ได้ทัน

สองแฝดที่พอเห็นโรคประจำตัวของคุณป้ากำเริบก็รีบทิ้งมีดและตรงเข้ามาถามไถ่อาการท่านด้วยความเป็นห่วงทันที ส่วนฉันก็ค่อยๆ ส่งร่างไร้เรี่ยวแรงของคุณป้าให้พวกเขา ก่อนจะถอยออกห่างจากตรงนั้น

ฉันยืนมองภาพคุณภัทรและคุณภีที่กำลังสำนึกผิดกับคุณป้าด้วยความหดหู่และหม่นลึกในใจ แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าเป็นเพราะฉันหรือเปล่าที่ทำให้บ้านหลังนี้ร้อนระอุขึ้นจนลุกเป็นไฟลามไปทั่ว

กะจะมาตอบแทนพระคุณของคุณป้าแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นสร้างปัญหาให้เพิ่มพูนมากกว่าเดิม ฉันนี่มัน..มันแย่จริงๆ เลย

มือเล็กของฉันยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าเผลอไหลลงมาอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าตัวเองไม่ควรจะอยู่ที่นี่หรือเจอหน้าสองแฝดอีกต่อไป

ดังนั้นหลังจากผ่านพ้นค่ำคืนที่น่าหดหู่ไป วันต่อมาฉันจึงเข้าไปเจรจาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับคุณป้า เราใช้เวลาคุยและทำข้อตกลงกันอยู่นานเกือบสองชั่วโมงก็ได้บทสรุปของการแก้ปัญหาดังนี้

ฉันจะเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ และข้อตกลงที่ว่าฉันต้องแต่งงานกับคุณภีก็เป็นอันถูกยกเลิก ซึ่งนี่เป็นการตัดสินใจของคุณป้า ฉันไม่ได้ร้องขอแต่อย่างใด

ท่านยอมรับกับฉันว่าหากเลือกได้ก็ไม่อยากยกเลิกข้อตกลงข้อนี้ แต่ท่านไม่อาจจะทนเห็นลูกชายที่เลี้ยงมากับมือทั้งสองคนถือมีดจี้คอกันได้อีกต่อไป มันสะเทือนอกสะเทือนใจของคนเป็นแม่เกินกว่าจะแบกรับเอาไว้ได้

ฉันเข้าใจคุณป้าและไม่โกรธท่านเลยแม้แต่น้อย ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่หลังจากนี้ชีวิตจะได้กลับเข้าสู่สภาสะปกติ

แต่ถึงข้อตกลงที่ต้องแต่งงานจะถูกยกเลิกไป แต่คุณป้าก็บอกว่าจะยังทำตามสัญญาที่เคยให้เอาไว้ทุกอย่าง ท่านจะส่งฉันเรียนหนังสือจนจบปริญญาตรีและดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายให้แม่จนกว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้

ตอนที่ท่านบอกเรื่องนี้ฉันน้ำตาไหลพรากอย่างหนักเพราะทราบซึ้งและรู้สึกตื้นตันใจในความเมตตาของคุณป้ามาก จะมีใครที่ใจดีกับเราได้เท่านี้อีกทั้งๆ ที่คนในครอบครัวก็ไม่ใช่

ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านในครั้งนี้เลย

.

แล้วเรื่องราวก็เหมือนจะจบลงได้ด้วยดี ฉันออกจากชีวิตของสองแฝด และพวกเขาก็กลับไปใช้ชีวิตตามปกติก่อนที่จะมีฉันเข้ามา

.

.

ทว่า..มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น!!

.

.

เพราะพวกเขาไม่ยอมรามือจากฉันกันง่ายๆ!!

.

.

“ข้อตกลงระหว่างฉันกับคุณป้าจบลงไปแล้วค่ะ”

“นั่นมันกับแม่ แต่ไม่ใช่กับฉันพิมพ์ลภัศ! เธอหนีพวกฉันไม่พ้นหรอก!”