ตอนที่ 5.2 ข้าจะนอนกับท่าน

ตอนที่ 5.2

ข้าจะนอนกับท่าน

หลงเยี่ยนพูดพลางยกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจว่าเธอนั้นร้องว่าอะไร แต่เสียงของนางนั้นดึงดูดให้เขาสงบลง รู้สึกได้เลยว่าหัวใจที่ฟุ้งซ่านนั้นสงบขึ้น

“ข้าไม่อยากกลับ.. ข้าชอบที่นี่มากกว่า”

ลี่เซียนพูดพลางขยับตัวไปมาบนม้านั่งไม้ เธอเริ่มเอียงหัวไปข้าง ๆ พยายามพิงไหล่ของหลงเยี่ยนเหมือนเด็กที่เหนื่อยล้า

“เจ้าเมามากแล้ว กลับกันเถอะ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย

“ไม่เอา ข้าไม่อยากกลับ ไป ๆ เจ้ามันเป็นแม่ทัพเลือดเย็น ออกไปห่าง ๆ ข้าเลย”

เธอทำท่าหงุดหงิดเหมือนเด็ก ๆ แต่ท่าทางนี้กลับทำให้หลงเยี่ยนต้องขมวดคิ้ว เขาพยายามจับเธอให้ยืนขึ้น แต่ร่างกายของลี่เซียนกลับทิ้งดิ่งไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรต่อ มือแกร่งตวัดไปข้างหลังและยกเธอขึ้นอย่างไม่ลังเล

“หยุดดิ้น.. หากเจ้ายังดิ้นอีกข้าจะโยนทิ้งข้างทาง”

เขากล่าวก่อนจะย่อตัวลงและพาดลี่เซียนไว้บนหลัง หญิงสาวผวาแล้วกอดรอบคอเขาไว้แน่น

"ไป๋ลี่เซียน! ปล่อยคอข้าเดี๋ยวนี้หายใจไม่ออก!"

"อืม.."

เธอครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะคลายอ้อมแขนนั้นออกช้า ๆ แม่ทัพหลงเยี่ยนเพียงแค่ยิ้มขำให้กับท่าทางของเธอแล้วเดินกลับจวน นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาเดินแบกสตรียามค่ำคืน ดวงจันทร์กลมโต สายลมพัดอ่อน ๆ แม้ร่างกายของทั้งสองจะมีแต่กลิ่นสุรา แต่ก็ถือว่าเป็นกลิ่นสุราที่หอมมากเช่นกัน

"หากเจ้าตื่นมาแล้วจำได้ว่าตัวเองทำเรื่องอะไรไว้บ้าง เจ้าจะทำหน้ายังไงกันนะ"

ผ่านไปไม่นานเขาได้พาเธอเดินกลับมาที่จวน เมื่อมาถึงก็เห็นว่าสาวใช้ของพระชายานั้นยังนั่งรอที่หน้าห้อง ใบหน้าของนางดูดีใจมากเมื่อเห็นว่าทั้งสองนั้นกลับมา

"คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ"

"นางไม่ได้เป็นไร เจ้าไปพักเถอะเดี๋ยวข้าพานางไปนอนให้ห้องเอง"

สาวใช้รีบเดินไปเปิดประตูห้องให้ก่อนจะขอตัวออกไปพักผ่อน หลงเยี่ยนแบกหญิงสาวมาเข้ามาด้านใน เขาหันหลังแล้ววางนางลงบนเตียงช้า ๆ ในตอนที่เขากำลังจะเดินออกจากตรงนั้น ไป๋ลี่เซียนกลับกระชากแขนของเขาเอาไว้ ด้วยความตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว ทำให้ร่างของหลงเยี่ยนนั้นเสียการทรงตัวและล้มลงไปบนเตียงข้าง ๆ

“เจ้า!”

ไม่ทันได้เด้งตัวออกจากตรงนั้น เพียงแค่พริบตาเดียวร่างของเขาก็ถูกหญิงสาวนั้นก่ายเอาไว้จนขยับตัวไม่ได้

"เจ้าจะทำอะไร"

นางไม่ได้ตอบอะไรออกมา มีเพียงรอยยิ้มหวานกับดวงตาที่ปรือจนแทบลืมตาไม่ขึ้นผุดบนใบหน้าของนางเท่านั้น

“ท่านแม่ทัพ.. วันนี้ท่านก็เหนื่อยมากแล้ว เช่นนั้นเรามานอนหลับกันดีกว่า”

ลี่เซียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา ใบหน้าเล็กซุกเข้าไปที่อกแกร่ง แขนเรียวกอดเขาเอาไว้ราวกับว่าหากเธอไม่กอดให้แน่นเขาจะหายไป

“เจ้า”

ผู้ที่ได้ฉายาว่าแม่ทัพปีศาจเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ มือของเขาพยายามแกะข้อมือของเธอออกแต่ลี่เซียนกลับไม่ยอมปล่อย

“สามี.. นอนกันเถอะ”

เธอบ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะกดศีรษะของตัวเองไปที่อกของเขาเหมือนกับเด็กที่ต้องการการปลอบโยนจากใครบางคนในยามที่รู้สึกเหงา ชายหนุ่มรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน เสียงหัวใจขอตัวเองดังก้องในหู เขาพยายามข่มอารมณ์และความรู้สึกที่ไม่เข้าใจเอาไว้

“เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไร”

เขาถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือหนาพยายามจะแกะมือของเธอออก แต่ยิ่งเขาพยายามแกะมากเท่าไหร่ พระชายาของเขาก็ยิ่งกอดเอาไว้แน่นมากเท่านั้น

“อื้อ! อยู่นิ่ง ๆ ห้ามไปไหน.. คืนนี้ข้าจะนอนกับท่าน”

เชิงอรรถ

^

ยามจื่อ คือช่วงเวลาตั้งแต่ 23.00 - 00.59น.