ตอนที่ 2.1 ท้าดวล

ตอนที่ 2

ท้าดวล

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเพียงลำพังเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวที่กำลังนั่งเล่นในห้อง พลางคิดทบทวนถึงความเป็นไปในแต่ละวัน ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรแปลกใหม่ในชีวิตเท่าที่ควรจะเป็น ถึงแม้ว่าจะมาอยู่ในร่างของผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้ดูมีอะไรที่ต้องทำเลยสักนิด วัน ๆ ทำเพียงแค่ ตื่นนอน ทานข้าว อาบน้ำ นั่งเล่น เดินเล่นในจวนวนอยู่เพียงเท่านี้ แม้จะดูผิวเผินเหมือนสบาย แต่สำหรับเธอแล้วมันช่างจืดชืดไร้ชีวิตชีวาเสียมากกว่า

ไป๋ลี่เซียนหันไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ปกติแล้วท่านแม่ทัพหลงเยี่ยนผู้นั้นไปที่ไหนในเวลานี้งั้นหรือ”

สาวใช้เงียบไปครู่หนึ่ง เธอดูมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบ

“ท่านแม่ทัพมักจะไปอยู่ที่สนามฝึกทหารทุกเช้า เพื่อดูแลการฝึกซ้อมและตรวจตราผลการฝึกฝนทหารเจ้าค่ะ ท่านมีหน้าที่สำคัญในการดูแลกองทัพไม่ค่อยมีเวลาว่างไปที่อื่น คุณหนูจำไม่ได้หรือเจ้าคะ”

ลี่เซียนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ แล้วพยักหน้ารับโดยไม่ตอบอะไร ใบหน้าของชายผู้นั้นฉายชัดในสมอง รูปร่าง ท่าทาง ก็เหมาะสมแล้วที่จะเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่

'การฝึกทหารในยุคสมัยจีนโบราณงั้นเหรอ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่จะหาดูง่าย ๆ เลยนะ'

จู่ ๆ เธอก็ผุดความคิดที่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา รอยยิ้มที่แสดงออกว่ากำลังจะไปหาเรื่องสนุกนั้นเปื้อนบนใบหน้า

"คุณหนู.."

“ข้าอยากจะไปที่นั่น”

ลี่เซียนกล่าวสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง เตรียมตัวที่จะเดินออกจากห้องอย่างรีบร้อน ทำให้สาวใช้นั้นดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย

“คุณหนูจะไปที่สนามฝึกทหารหรือเจ้าคะ แต่ว่าท่านแม่ทัพ..”

“ข้าไปได้”

ลี่เซียนตอบด้วยความมั่นใจ ก็แค่สนามฝึกทหารจะสักเท่าไหร่กัน ตอนอยู่ในกองก็มีพร็อพมีฉากแบบนี้ไม่น้อย คงไม่ต่างกันมากนักหรอก เมื่อพูดจบเธอได้สะบัดผมยาวไปด้านหลังอย่างมั่นใจ พร้อมทั้งเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันหลังกลับ

หากอยากใช้ชีวิตที่นี่ก็ควรเรียนรู้ชีวิตของคนที่นี่ และหากไปที่สนามฝึกทหาร เธอก็อาจจะได้รู้จักหลงเยี่ยนมากยิ่งขึ้น ไป๋ลี่เซียนเดินออกไปได้เกือบสิบเก้า ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง เธอหันกลับมามองสาวใช้ที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก่อนจะเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงเบากว่าเดิมเล็กน้อย

“แล้วไอ้สนามฝึกทหารอะไรนี่.. มันไปทางไหนเหรอ”

ลี่เซียนถามเสียงเรียบ ยืนรอคำตอบจากสาวใช้

“สนามฝึกไปทางทิศเหนือเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพจะไปที่นั่นทุกวันอาจจะมีทหารยืนเวรอยู่เยอะ”

เธอพยายามจับสีหน้าและท่าทางของสาวใช้ผู้นี้ ก็แค่สนามฝึกไม่ใช่หรือเหตุใดนางต้องทำเหมือนมันเป็นสถานที่ที่น่ากลัวเช่นนั้นกัน

“ข้าก็แค่จะไปดูหน่อย ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวขนาดให้เจ้าตัวสั่นขนาดนั้นเลย”

"นั่นสนามฝึกเลยนะเจ้าคะคุณหนู อีกอย่าง.. คุณหนูเป็นสตรี เป็นถึงชายาของท่านแม่ทัพ เหตุใดวันนี้ถึงอยากไปที่แห่งนั้นกันเล่าเจ้าคะ"

"ข้าแค่เบื่อหน่ายอยากออกไปเดินเล่นเสียหน่อย เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ไม่ต้องห่วงข้า เดี๋ยวข้ากลับมา"

เมื่อพูดจบนางได้เดินไปข้างหน้าอีกหลายก้าว ก่อนจะหยุดเดินอีกครั้งแล้วหันมาถามสาวใช้อีกรอบ

“จริงสิ ว่าแต่ท่านแม่ทัพมักจะอยู่ที่สนามฝึกในช่วงเวลาไหนงั้นหรือ”

“ท่านแม่ทัพจะอยู่ที่นั่นตั้งแต่ยามเหม่าจนถึงยามเซินเจ้าค่ะ”

“ยามเหม่า ยามเซิน เอ.. นี่มันกี่โมงกันนะ ที่เรียนมาก็คืนอาจารย์ไปหมดแล้วด้วยดิ”