บทที่ 2

ณ จวนท่านแม่ทัพตะวันออก กงเหยา ประชาชนจำนวนมากต่างหยุดมองขบวนผู้อัญเชิญราชโองการด้วยความสนใจ เนื่องจากจวนแห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านเศรษฐกิจของเมืองหลวง น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวของท่านแม่ทัพที่มักจะทำโรงทานแจกจ่ายข้าวปลาอาหารและหยูกยาให้แก่ชาวบ้าน แต่น้อยคนนักที่จะได้พบกับท่านแม่ทัพวัยกลางคนผู้น่าเกรงขาม จนแม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะรั้งเขาไว้ในตำแหน่ง ไม่เว้นแม้กระทั่ง…

ราชโองการ!

เสียงประกาศส่งผลให้ทุกชีวิตในสกุลกงคุกเข่าลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียง

“ท่านแม่ทัพตะวันออกกงเหยารับราชโองการ… ด้วยคุณงามความดีมากมายจากการยกทัพจับศึกทางชายแดนตะวันออกของแคว้นต้าหลง ภายใต้แกนนำของท่านแม่ทัพกงเหยานั้นได้กระทำคุณประโยชน์แก่แผ่นดินเป็นอย่างมาก”

แม้จะรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่ตอนต้นของราชโองการเอ่ยยกย่องคุณความดีของตน แต่คิ้วกระบี่ของท่านแม่ทัพกลับขมวดเป็นปมแน่นด้วยสีหน้าเป็นกังวล และยังลอบมองใบหน้ากระจ่างใสของบุตรสาวคนโตเป็นระยะอย่างเสียไม่ได้

“ข้า… ฮ่องเต้หลงจินหลันแห่งอาณาจักรต้าหลง มีความปิติยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะรับบุตรสาวคนโตของท่านแม่ทัพตะวันออกเข้าวัง ในฐานะว่าที่พระคู่หมั้นขององค์รัชทายาท โดยมีกำหนดการเข้ารับการฝึกระเบียบปฏิบัติกริยามารยาทและพระราชพิธีต่างๆ ในวัง นับเอาตั้งแต่วันที่ได้รับราชโองการนี้ไปอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แม่ทัพตะวันออกรับราชโองการ!”

ไม่เว้นแม้กระทั่ง… ดึงบุตรสาวของเขาเข้ามาเป็นหมากตัวสำคัญบนกระดาน

ใบหน้าคร้ามแดดแข็งค้างด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธในฐานะคนเป็นพ่อ ทว่าในฐานะทหารของแผ่นดินต้าหลง เขาทำได้เพียงตอบรับราชโองการนั้นด้วยความภักดี

“กงเหยาน้อมรับราชโองการ!”

สิ้นคำประกาศของผู้นำตระกูล สมาชิกสกุลกงพร้อมใจกันคำนับศีรษะติดพื้นดินต้าหลงด้วยความซื่อสัตย์ ทว่าภายในใจของผู้เป็นบิดามารดา รวมทั้งบุตรสาวที่ได้กลายเป็นว่าที่พระคู่หมั้นขององค์รัชทายาทอย่างไม่ทันตั้งตัวหาได้ปรกติสุขอย่างที่แสดงออกไม่