ภายใต้เงื่อนไขชายารองต้องตั้งครรภ์

“เคลื่อนเกี้ยว” ซีหรูยังไม่ทันได้นั่งหรือระวังตัว เซถลาล้มลงบนตักของชินหวางอ๋อง

มืออุ่นคว้าเอวบางใบหน้าชิดใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

ชินหวางอ๋องรีบผลักร่างเล็กลงไปข้างๆ

“ซีหรูล้มลงแทบเท้าเจ็บไปทั่วร่างค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นใบหน้าเหยเก

“ใจดำที่สุด” พึมพำเบาๆ

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

ซีหรูนิ่งไม่พูดว่าอย่างไร เปิดหน้าต่างเกี้ยวมองออกไปด้านนอกเสีย

“นี่ข้าถามว่าเจ้าพูดว่าอย่างไร”

“ข้าเกลียดท่าน” หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างไม่สนใจชนหวางอ๋องอีกเลย

เกี้ยวถูกหามถึงหน้าวังหลวง ชินหวางอ๋องลงจากเกี้ยว อย่างรวดเร็วไม่สนใจจะรับซีหรูลงจากเกี้ยวด้วยแม้แต่น้อย ซีหรูก้าวลงจากเกี้ยวช้าๆ อย่างระมัดระวังตัวเพราะยังเจ็บจากที่ล้มเมื่อครู่ กลัวว่าเท้าจะพลิกด้วยซ้ำไป

“ชินหวางอ๋อง อ๋องน้อยตระกูลชินมาแล้วหรือ อ้าว แล้วเหตุใดไม่รับชายารองลงจากเกี้ยว”

เสียงราวประกาศิตดังมาจากข้างหลังฮ่องเต้วัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลังคนทั้งสองโดยที่ไม่ได้ให้ขันทีขานเวลาที่เสด็จมาถึง

“ตู้เล่อ ไปรับชายารองของชินหวางอ๋องระวังจะตกลงมาจากเกี้ยว” ตู้เล่อที่หลฃาอเหลาหนุ่มแน่นอต่รั้งตำแหน่ง หัวหน้าองครักษ์หรือองครักษ์ข้างกายของฮ่องเต้ ชินเตอหลางรีบส่งมือให้ซีหรูจับ

“ชายาอ๋องระวังหน่อย” น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด

ชินหวางอ๋องหันมาประสานมือตรงหน้าชินเตอหลาง

“ชินหวางอ๋องถวายพระพรฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี” ซีหรูย่อกายลงตรงหน้าชินเตอหลาง

เหลือบตามองตู้เล่อที่องอาจหล่อเหลาไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือรังเกียจ ใบหน้าอัปลักษณ์ของซีหรูแม้แต่น้อยแล้วรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่สุด นี่เขาหงุดหงิดเรื่องอะไรก้คงเรื่องที่หมอนั่น ทำท่าทีไม่ได้รัเกียจซีหรูเหมือนเป็นการตบหน้าเขาชัดๆ

“ขอบคุณท่าน” ตู้เล่อโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“ข้าน้อยตู่เล่อยินดี ขอรับ”

ชินเตอหลางพยักหน้าขึ้นลงตัดบทในทันที

“ฮองเฮาอยู่ที่ศาลามู่หลาน ข้าเองก็กำลังจะไปที่นั่น ไปด้วยกันดีไหม” ชินหวางอ๋องประสานมือเดินตาม ชินเตอหลางฮ่องเต้ยังที่ประทับศาลามู่หราน

“อี้หรานถวยพระพรฝ่าบาท” ฮองเฮาอี้หรานรีบเดินออกมาย่อกายลงตรงหน้าชินเตอหลาง

“ท่านอ๋องก็มาหรือพาชายามาด้วยใช่ไหม” แววตาอ่อนโยน

ซีหรูย่อกายลงงดงามอย่างที่สุด

“เสิ่นซีหรูถวายพระพรฮองเฮาทรงพระเจริญพันปี”

“ซีหรู ก่อนนั้นเจ้ายังวิ่งเล่นในวังหลวง ด้วยใบหน้าหมดจด อุบัติเหตุในคืนนั้นทำให้เจ้าสูญเสียมารดาและใบหน้าของเจ้าไป ข้าคิดว่าคนเช่นไรจึงจะไม่เห็นใจเจ้า” ชินหวางอ๋องยืนเชิดหน้า

“เอาล่ะมายกน้ำชาให้ข้าใช่ไหม เช่นนั้นรีรอทำไมรีบยกให้เรียบร้อย ข้ามีของสวยๆ งามๆ มากมายจะมอบให้เจ้าเสิ่นซีหรู”

ซีหรูยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ชินหวางอ๋องไม่อยากจะเห็นมันด้วยซ้ำ

ทั้งสองคนยืนเคียงข้างยกน้ำชาให้กับฮองเฮากับฮ่องเต้ที่ยิ้มแสดงความยินดีการยกน้ำชาผ่านไปแล้ว

“ได้ยินว่าเสด็จแม่ไปที่จวนอ๋องตั้งแต่เช้าคงวุ่นวายไม่น้อยสินะจะว่าไปไทเฮาทรงเป็นคนที่จริงจังไปทุกเรื่องแต่ก็ดีเพราะบางอย่างเราเองก็ละเลย” พูดยิ้มๆ

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทเสด็จย่า ไปตอนเช้าชินหวางนึกว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไร…”

“แล้วมีเรื่องใด อย่างที่ข้าได้ยินมาไหม เล่ามาเร็วเข้าชินหวางอ๋อง” ชินเตอหลางฮ่องเต้กดดันให้ชินหวางอ๋องเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟัง ด้วยความอยากรู้

“เอ่อ เอ่อก็ไม่มีอะไรเพียงแค่เสด็จย่าคงจะใจร้อนอยากให้ชินหวางแต่งชายาเอกเร็วๆ จึงให้นางกำนัลอาวุโสมาตรวจแท่นบรรทมของจวนอ๋องหลังจาก…วันเข้าหอ” ซีหรูก้มหน้าฮองเฮา ถอนหายใจ

“ฮะฮะฮะฮ่าาาาน่าขำจริงๆ แล้วได้เรื่องไหม” ชินหวาง

อ๋องส่ายหน้าไปมา

“ก็ไม่แปลก เจ้าสองคนเพิ่งจะพบกันไม่นานมานี้ก็ควรจะยังไม่มีอะไรคืบหน้า เสด็จย่าก็รีบร้อนตามประสาคนแก่อยากจะอุ้มเหลนเร็วหน่อย ชิงหวางอ๋องก็คงไม่ได้ไร้น้ำยาเพียงนั้น” ชิงกวานอ๋องประสานมือ

“เพราะบัญชาฝ่าบาท ทำให้ชิงกวานอ๋องไม่สามารถแต่งชายาเอกได้ก่อน ฝ่าบาทก็อย่าทรงพูดตอกย้ำเช่นนี้อีก อี้หรานเกรงว่า น้องสาวซีหรูจะยิ่งต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”

“เจ้าก็พูดเสียจนชินหวางอ๋องเป็นตัวร้ายความจริงแล้วชินหวางอ๋องเป็นคนที่จิตใจดีเพียงแค่เป็นข้าที่กดดันมากไปใช่ไหม แต่เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ข้ามอบให้มันดีที่สุด” พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไปกันดีกว่า ปล่อยฝ่าบาทกับท่านอ๋องคุยกันไปเราสองคนไปเลือกหยิบสิ่งของที่เจ้าถูกใจดีไหม ของกำนัลจากต่างแคว้นและของกำนัลจากฝ่าบาทมากมาย ข้ายินดีให้เจ้าเลือกหยิบเอาตามใจ” ดึงมือซีหรูเดินตามเข้าไปในตำหนักชิงหนิงกง

ชินเตอหลางเปลี่ยนท่าทีจากยิ้มแย้มเป็นเคร่งขรึมทันที

“มาถึงเรื่องของเรา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ใต้เท้าหยาง กำลังจะทำเรื่องที่ผิดกับข้า เจ้าจะวางเฉยได้ไหม”

“ฝ่าบาท บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดา” ชินหวางอ๋องตัดพ้อ

“บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดาได้หรือ ใต้เท้าหยางกล้าให้การช่วยเหลือ เชวียเต๋ออ๋องส่งเสบียงและอาวุธอ้างว่าเพื่อเงิน แต่ที่ข้ารู้หยางซูซินคนนี้ ตั้งใจยกบุตตรีให้กับเชวียอ๋อง”

“เช่นนั้นฝ่าบาทก็ให้ชินหวางอ๋องแต่งกับบุตรีของใต้เท้าหยางเสียจึงจะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น” ชินเตอหลางฮ่องเต้ถอนหายใจยาว