ข้ากลัวนางเจ็บ

ค่ำคืนเหน็บหนาวซีหรูนอนขดตัวในผ้าห่มหนา ข่มตาหลับไหลคืนนี้คืนที่สองแล้วเขาก็ยังไม่แวะมา ถอนหายใจโล่งอกเสียมากกว่าชินชากับการนอนลำพังคนเดียวมานานหากมีคนมาร่วมแท่นนอนเกรงว่าจะนอนไม่หลับ หลับไหลไปในไม่ช้าแม้จะแปลกที่แต่กว่าดีกว่าคืนที่แล้วมา

เช้าสดใส เสี่ยวไป๋ถือถาดอาหารเช้ามาวาง ซีหรูยิ้มจ้องมองขนมผักกาดของโปรดกำลังจับตะเกียบแต่มือบางกลับถูกคว้าไว้ ชินหวางอ๋องลากซีหรูไปที่แท่นนอน

“อย่าเพิ่งลุกเสด็จย่ากำลังมา เจ้าแกล้งนอนทำท่าทีอ่อนแรง จนกว่าพวกนางกำนัลอาวุโสพวกนั้นจะตรวจแท่นบรรทมแล้วเสร็จ”น้ำเสียงอ้อนวอน ซีหรูหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“ทำไมต้องทำแบบนี้”ชินหวางอ๋องเฉือนมีดสั้นลงบนนิ้วมือของตัวเองหยดโลหิตไปบนผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาด

“ไทเฮาเสด็จจจจจจจ”ขันทีน้อยเสี่ยวอูขานดังๆส่งสัญญาให้ชินหวางอ๋องที่รีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกพาดไว้บนราวผ้าเดียวกับของซีหรู นั่งบนแท่นบรรทมทำทีเหมือนเพิ่งตื่น

ไทเฮาที่มาพร้อมกับนางกำนัลอาวุโสสามคนเช่นเดิม

เดินเข้าไปในห้องที่เรียกว่าห้องหอ

“ชินหวางอ๋องถวายพระพรไทเฮาทรงพระเจริญพันปี”

“เสิ่นซีหรูถวายพระพรไทเอาทรงพระเจร้ญพันปี”ทำท่าจะลุกแต่ชินหวางอ๋องยกมือห้ามไว้

“อืมมมวันนี้ยังอยู่ที่นี่ด้วยกันได้”พยักหน้าให้กับนางกำนัลที่เดินไปที่แท่นบรรทมซีหรูที่ถูกบังคับให้นอนห่มผ้าอยู่บนนั้น

ไทเฮายิ้ม เมื่อเห็นซีหรูบนแท่นบรรทม เสี่ยวไป๋รีบพยุงซีหรูให้ลุกขึ้น

นางกำนัลอาวุโสรีบไปรื้อดูที่แท่นบรรทม

ดึงผ้าปูเปื้อนเลือดส่งให้กับไทเฮา ที่ยืนยิ้มสมใจ

“เสด็จย่าเห็นแล้วใช่ไหม ต่อไปก็วางใจหลานได้แล้วใช่ไหม”ไทเฮาเตอเหอส่ายหน้าไปมาคว้ามือชินหวางอ๋องขึ้นมา ไล่สายตาไปแต่ละนิ้วแล้วบีบนิ้วกลางของชินหวางอ๋องที่มีรอยมีดสั้นทิ่มแทงจนเลีอดไหลซึมออกมา ใช้ผ้าปูที่นอนซับเลือดไว้

“หลอกลวงเบื้องสูงต้องโดนอะไรดี ข้ายังนึกไม่ออกพวกเจ้านำผ้าปูไปตรวจสอบรอยเลือด”

“เสด็จย่าให้ความเป็นธรรมกับหลานด้วย”

“แน่นอน ยังไม่กล้าปรักปรำอ๋องน้อยชินหวางอ๋องแต่จะนำเอารอยเลือดนี่ไปตรวจสอบ…พวกเจ้ากลับได้แล้วพรุ่งนี้จึงมาใหม่”

ชินหวางอ๋องประสานมือ ซีหรูย่อกายลงช้าๆ

“เสิ่นซีหรูเจ้าอย่าเพิ่งยอมแพ้นะ”ไทเฮาเตอเหอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ไทเฮาไปแล้ว ชินหวางอ๋องถอนหายใจยาวหาใช่โล่งอกแต่ยิ่งหนักใจ

เสี่ยวอูวิ่งเข้ามาข้างในเพื่อมาดูผลงานและแผนการว่าลุล่วงหรือไม่

เสี่ยวไป๋พยุงซีหรูไปยังสำรับอาหาร

“สำเร็จไหมพ่ะย่ะค่ะ”เสี่ยวอูป้องปากถาม

“ไม่สำเร็จ”

“อ้าวทำไมพ่ะย่ะค่ะวางแผนมาเสียดิบดีทำไมแผนล่ม”

“ก็เสด็จย่าดันรู้ว่า นั่นไม่ใช่….เลือดนาง”

“แล้วทำไมไม่เอาเลือดพระชายารองเล่าขอรับ เลือดแค่หยดสองหยดจะเป็นไรไป”ซีหรูก้มหน้า รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างที่สุด

“ข้ากลัวว่านางจะเจ็บ…ไม่สิกลัวว่านางจะไม่ยินยอม”ซีหรูเดินไปทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้

“อย่าเพิ่งกิน มาช่วยกันคิดก่อน”เสียงชินหวางตวาดดังๆ

เสี่ยวไป๋ถอนหายใจยาวตบที่หลังมือของซีหรูเบาๆ

“พระชายาเพคะวันนี้ห้องเครื่องทำเครื่องเสวยที่พระชายาชอบมีทั้งผัดโป๊ยเซียนทั้งขนมผักกาด”เสี่ยวไป๋พยายามเบี่ยงเบนความสนใจส่งตะเกียบให้กับซีหรู

“ข้าบอกให้มานี่มาช่วยกันวางแผน”ซีหรูรับเอาตะเกียบคีบขนมผักกาดเคี้ยวงับๆ

“ไม่ได้ยินหรือไร เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้”เดินมาหยุดตรงหน้า ซีหรูที่คาบขนมผักกาดไว้แก้มป่อง ดวงตาที่โผล่มาข้างเดียวกลมใส

“รอก่อนได้ไหมข้าหิวจะแย่แค่ต้องรอไทเฮาตรวจแท่นนอนข้าก็หิวแทบตายแล้ว”เคี้ยวไปพูดไป ซีหรูยมกินนับว่าเป็นช่วงเวลาที่นางมีความสุขที่สุดแล้ว

“อั๊กๆๆๆ”สำลักขนม ชินหวางอ๋องคว้าถ้วยน้ำส่งให้อย่างลืมตัวเพราะเอาแต่จ้องตากลมใสของซีหรู ที่รับเอาน้ำมากระดกลงคออึกใหญ่

ชินหวางอ๋อง ทรุดกายนั่งลงตรงข้ามกับซีหรู

“เสี่ยวอูยกเครื่องเสวย”เสี่ยวอูทำสีหน้างงๆก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเครื่อง

“ก็ต้องแบบนี้แหละเจ้าค่ะไม่กินอย่างไรสมองจะแล่น”เสี่ยวไป๋ตักข้าวเลื่อนไปวางตรงหน้าชินหวางอ๋อง

เสี่ยวอูกลับเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ในจวนที่ถือเครื่องเสวยชุดใหญ่เข้ามาวาง

“ทำไมต้องเป็นชุดใหญ่”

“ก็ ก็ ก็ท่านอ๋องกับพระชายเสวยด้วยกันก็ต้องชุดใหญ่”ชินหวางอ๋องส่ายหน้าไปมา

“ทดสอบพิษ”เสี่ยวอูหยิบตะเกียบทดสอบพิษในอาหาร

“เดี๋ยว เจ้าทดสอบพิษในอาหารของพระชายาหรือยัง”

“ยะยะยะยัง ไม่ได้ทดสอบเลยขอรับ”

“แล้วให้ชายารองกินเข้าไปได้อย่างไร”

“ท่านอ๋องไม่เคยพูดเรื่องนี้ไม่เคยห่วงเรื่องนี้นี่..ขอรับ สองสามวันที่พระชายามาอยู่มากินที่นี่ก็ไม่เคยจะได้…ทดสอบพิษ”

“ต่อไปจะต้องทดสอบพิษทุกครั้ง หากนางมาต้องพิษที่จวนของข้าคนจะค่อนแคะนินทาว่าข้าวางยาชายารองเพื่อแต่งชายาเอก”

ซีหรูกับเสี่ยวไป๋ถอนหายใจพร้อมกัน

ซีหรูวางตะเกียบเดินถือเอาจานขนมผักกาดออกจากห้องไป

“ไร้มารยาท”ซีหรูหลับตาไล่ความเจ็บปวดในใจกับเสียงดังที่ไล่หลังมา

“หากยังคิดว่าเป็นคนอื่นก็ไม่ควรร่วมเสวย ข้าเองก็ต้องฝืนใจที่จะต้องกินอะไรร่วมโต๊ะกับคนที่เป็นเหมือนคนแปลกหน้า”

“เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องในฐานะชายารองข้าจะชอบหรือไม่ก็ต้องร่วมโต๊ะ”

ซีหรูหันกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ทว่าก้มหน้ามอง อาหารตรงหน้าไม่ยอมกินอะไร

ชินหวางอ๋องคีบเครื่องเสวยใส่ปากช้าๆ อย่างคนที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี มารดาที่เป็นถึงองค์หญิงแค้วนฉิน เรื่องมารยาทก็คงสั่งสมกันมา

“ไม่หิวแล้วหรือ”ซีหรูยังนั่งนิ่ง

“เสี่ยวไป๋ยกขนมหวาน”

“เสี่ยวไป๋ไม่ต้องยกเผื่อข้า”

“เจ้าค่ะ”เสี่ยวไป๋ยิ้มให้กับซีหรู