ตอนที่ 2 ผู้ผลึกบันทึกนั้น

“ได้เวลาแล้ว ราชธิดาออกมาเที่ยวเล่นนอกเขตพระราชฐานนานพอสมควร เรากลับกันเถอะเพคะ”

“พี่ลี่เซียน เจ้าบอกข้าเถิด เกี่ยวกับบันทึกนั่น ตอนนี้ข้ามีอายุเกือบสามพันปีแล้ว ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ราชธิดาเดินตามหลังพี่เลี้ยงต้อยๆ พลางหน้ามุ่ย ปากบ่นพึมพำด้วยความอยากรู้ ก่อนจะเดินมาชนหลังลี่เซียนที่อยู่ๆ ก็หยุดเดินเอาดื้อๆ

“ราชธิดาเพคะ บอกหม่อมฉันก่อนว่าท่านหยิบเอาบันทึกนั้นออกมาจากซอกหินได้อย่างไร”

“ใครว่าข้าหยิบออกจากซอกหิน อายุข้าเพียงเท่านี้ไม่มีวิชาเวท ข้าเห็นมันหล่นอยู่ที่พื้นต่างหาก”

“ยาวนานถึงเพียงนี้ ยาวนานจนพลังเวทเสื่อมจึงทำให้บันทึกนั้นโผล่ออกมา” ลี่เซียนพึมพำก่อนก้าวเท้าเดินต่อ ทว่าร่างเล็กในชุดในสีฟ้าครามได้ยินไม่ถนัดนัก จึงวิ่งมาดักหน้า

“พี่ลี่เซียนพูดเหมือนเจ้าเป็นคนผลึกมันไว้” ดวงตากลมเล็กเริ่มเอาจริง ด้วยความอยากรู้จึงทำหน้ายักษ์พยายามข่มขู่ผู้เป็นพี่เลี้ยง สองเท้าเล็กก้าวเข้าหาลี่เซียนช้าๆ จนทำให้พี่เลี้ยงต้องก้าวถอยออก

“หากเจ้าไม่บอกข้า ข้าจะเอาความนี้ไปถามกับท่านพ่อ ข้าอ่านทุกคำแล้วจำได้อย่างขึ้นใจ” หญิงสาวหันขวับเดินออก ก่อนที่มือของลี่เซียนจะคว้าไว้

“หยุดก่อนเพคะ หม่อมฉันยอมเล่าแล้ว แต่ราชธิดารับปากหม่อมฉันก่อนว่าจักไม่ให้ใครรู้ว่าท่านได้อ่านบันทึกนั้นแล้ว”

“ข้าสัญญา” ซูเจินยิ้มกว้างพลางลากพี่เลี้ยงมานั่งที่เก้าอี้หิน สองมือเท้าคางรอฟังเรื่องเล่าจากพี่เลี้ยงอย่างตั้งใจ สวนเหมยเต็งเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ตั้งอยู่นอกเขตพระราชฐาน ซึ่งห่างจากที่ประทับของพระราชาอยู่มาก ซูเจินชอบออกมาวิ่งเล่น ฝึกเป่าขลุ่ย ดีดพิณ และชมดอกไม้ในสวนแห่งนี้เสมอ สิ่งเดียวที่เป็นความฝันคือการออกไปผจญภัยยังโลกกว้าง ดังนั้นการได้อ่านบันทึกที่เล่าเรื่องราวถึงเมืองอื่นๆ คือสิ่งที่น่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ดวงตากลมใสเป็นประกายจ้องมองพี่เลี้ยงไม่ไหวติง

“บันทึกนั้นพระราชา เป็นคนให้ข้านำมาผลึกไว้เมื่อหนึ่งหมื่นห้าพันปีก่อน คำกล่าวของพระราชาที่บอกกับข้าคือมีคนจากแคว้นเจียนหลิวเดินทางข้ามแม่น้ำใหญ่เพื่อนำบันทึกนี้มาฝากไว้กับแคว้นของเรา เพราะกลัวว่ามันอาจถูกทำลายไป มีหลายอย่างที่หม่อมฉันเองไม่เข้าใจ รู้แต่เพียงว่าบันทึกนั้นสำคัญและเป็นของต้องห้าม”

“พี่ลี่เซียน มหานครที่ว่านี้ตั้งอยู่ที่ใด”

“มหานครใหญ่ ปกครองสี่แคว้นหลัก ได้แก่แคว้นเจียนหลิว แคว้นเซี่ยนหลิว แคว้นซีหลิว รวมถึงแคว้นของเราคือแคว้นจ้านหลิว ทุกๆ สามพันปีเราต้องส่งบรรณาการไปยังมหานครที่ว่า แต่หม่อมฉันไม่เคยได้ไปสัมผัสสักครั้ง ว่าที่นั่นเป็นเช่นไร ใหญ่โตเพียงไหน”

“เช่นนั้นข้อมูลในบันทึก เป็นเรื่องจริงใช่ฤาไม่”

“จริงเพคะ”