ตอนที่ 2 ทะลุมิติ

ตอนที่ 2 ทะลุมิติ

สาวใช้ที่ชื่อว่าเสี่ยวซิ้ว มองดูหลินหมื้นชิงหน้าตาแปลกใจ สีหน้ายิ่งแย่เข้าไปอีก

“เมื่อครู่นี้คุณเรียกฉันว่าอะไร? คุณหนู? คุณคิดว่าตอนนี้กำลังถ่ายภาพยนตร์อยู่หรือไง?”

หลินหมื้นชิงสีหน้าเย็นชา ถามเสียงเรียบ

นางไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน นางจำได้ว่าตอนที่กำลังทำภารกิจลอบสังหารครั้งหนึ่งอยู่ ถูกลูกกระสุนยิงเข้าที่หัว ตายไปแล้ว ทำไมถึงได้ยังมีชีวิตอยู่ได้ล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่ากำลังฝันอยู่?

“ถ่ายภาพยนตร์อะไร? ทำไมเสี่ยวซิ้วฟังที่คุณหนูท่านพูดไม่รู้เรื่องเลย?”

คำพูดข้างหลังเสี่ยวซิ้วไม่ได้พูดจนจบ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง คุณหนูเป็นอะไรไป? แม้ว่าเมื่อก่อนจะบ้าๆบอๆ แต่ว่าก็ดีกับนางมาตลอด ตอนนี้ทำไม่อยู่ๆถึงไม่รู้จักนางแล้วล่ะ หรือว่าอาการป่วยของคุณหนูรุนแรงขึ้นอีกแล้วหรือ?

หัวใจเต้นอย่างตื่นตระหนก คำพูดของเสี่ยวซิ้วเกินขอบเขตที่รับได้ของหลินหมื้นชิงแล้ว นางรู้แล้วไม่ได้แสดงละครแต่อย่างไร ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมนางตายไปครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากฟื้นขึ้นมาสภาพแวดล้อมก็แปลกไปหมด

นี่หรือว่าจะ......ทะลุมิติ?

คำศัพท์นี้ปรากฏขึ้นในสมองทันที หลินหมื้นชิงสมองว่างเปล่าไปหมด ฉากน้ำเน่าในละคร หรือว่าจะเกิดขึ้นจริงกับตัวนางแล้วหรือ?

ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ทะลุมิติมาได้ล่ะ?

“คุณหนู? คุณหนูท่านเป็นอะไร ท่านอย่าทำให้ข้ากลัวสิ เสี่ยวซิ้วเป็นกังวลท่านจริงๆนะ”

เสี่ยวซิ้วเห็นหลินหมื้นชิงนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ไม่พูดอะไรสักคำนาน ในใจยิ่งกลัวขึ้นมาอีก

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่อยู่ก็นึกอะไรหลายเรื่องไม่ออก”

ชาติก่อนเป็นถึงนักฆ่าคนหนึ่ง การปรับตัวของหลินหมื้นชิงอยู่ในระดับสูงอยู่แล้ว ไม่นานนางก็ตั้งสติ มองไม่ออกแม้แต่น้อย

“คุณหนู ข้ารู้สึกว่าท่านเปลี่ยนไป เหมือนกับว่า......”

เสี่ยวซิ้วมองดูดวงตาใสที่เต็มไปด้วยเฉียบคมคู่นั้นของหลินหมื้นชิง เหมือนอยากจะพูดอะไร

หลังจากคุณหนูบ้านของนางฟื้นมาคราวนี้เหมือนกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนอย่างนั้น ไม่เหมือนกับแต่ก่อนเลยสักนิด เมื่อก่อนนางบ้าๆบอๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่มีความบ้าบอสักนิด เป็นคนปกติชัดๆ

“ไม่เหมือนตรงไหน?”

คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย หลินหมื้นชิงถามน้ำเสียงเรียบๆ

“ครั้งนี้หลังจากท่านฟื้นขึ้นมา ข้ารู้สึกว่าท่านไม่ได้บ้าเลยสักนิด ฉลาดยิ่งกว่าคนปกติสะอีก”

เสี่ยวซิ้วพิจารณาหลินหมื้นชิงไปมา จากนั้นก็อธิบาย

“เจ้าหมายความว่าเมื่อก่อนข้าเป็นคนบ้าอย่างนั้นหรือ?”

หลินหมื้นชิงเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง คำที่สาวใช้พูดออกมา นางก็สามารถเดาได้แล้วว่าอะไร

“ไม่......ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น คุณหนูอย่างโกรธเลย ข้า......”

เหมือนกับว่ารู้สึกได้ถึงอารมณ์ไม่ดีในน้ำเสียงของหลินหมื้นชิง เสี่ยวซิ้วก้มหน้าลงอย่างตื่นตระหนก อยากจะอธิบาย

“พอแล้ว ไม่ต้องอธิบายแล้ว ไม่ว่าเมื่อก่อนข้าจะเป็นคนบ้าหรือว่าเป็นคนโง่ แต่ว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ข้าคือคนปกติคนหนึ่ง!”

เรื่องราวเมื่อก่อนของร่างกายนี้ หลินหมื้นชิงไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย เพราะว่านางก็ยังเป็นนาง นางเพียงแต่ครอบครองร่างกายนี้แล้วเท่านั้น วิญญาณของร่างกายนี้ได้เปลี่ยนไปนานแล้ว

“คุณหนู ท่านหายป่วยแล้วจริงหรือ ดีจริงๆเลย คุณท่านรู้แล้ว ต้องดีใจมากแน่ๆ”

ฟังจากการพูดจาของหลินหมื้นชิง เสี่ยวซิ้วก็มองออกแล้ว อาการป่วยของคุณหนูของนางหายดีแล้วจริงๆ ในใจอดตื่นเต้นดีใจไม่ได้

มองดูท่าทางเสี่ยวซิ้วที่ดีใจจนเต้น หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วเบาๆ ดูออกว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงนางมาก ตอนที่เจ้านายของนางยังมีชีวิตอยู่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจะดีมากฃ

“หลินหมื้นชิง ข้าไสหัวมาหาข้าเดียวนี้!”

นาทีนี้ เสียงเอะอะดังมาจากนอกประตู

ฟังจากเสียงเหมือนจะไม่ได้มาดี หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วขึ้น สายตาเย็นชา

“คุณหนู คุณหนูรองมา คุณหนูรองต้องมาหาเรื่องท่านแน่ๆ ท่านหาที่หลบก่อนดีกว่า”

หลังเสี่ยวซิ้วได้ยินเสียงด้านนอกดังมา ก็ตื่นตระหนกไปทั้งตัว ร่างกายที่อ่อนแอสั่นอยู่เล็กน้อย แม้ว่านางจะดูแล้วกลัวมากก็ตาม แต่ว่ายังคงมองหลินหมื้นชิงอย่างเป็นห่วง

“ทำไมข้าต้องหลบด้วย?”

คิ้วกระตุกเล็กน้อย หลินหมื้นชิงถามกลับเรียบๆ

“เมื่อครู่นี้มีพระบรมราชโองการมา ฮ่องเต้จะท่านสมรสพระราชทานกับอ๋องหมิง คุณหนูรองรักอ๋องหมิงมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ท่านกลายเป็นพระชายาของอ๋องหมิงในอนาคต คุณหนูรองคงไม่พอใจแน่ๆ มาหาเรื่องท่านเป็นแน่”

เสี่ยวซิ้วอธิบายอย่างร้อนรน เวลานี้ร่างกายยิ่งสั่นอย่างรุนแรงขึ้นไปอีก

สมรสพระราชทาน? คุณหนูรอง?

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?

หลินหมื้นชิงเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ยังไม่ได้เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ถูกสมรสพระราชทานอย่างงุงงงแล้ว และนางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร คงจะไม่ได้เป็นท่านอ๋องที่ทั้งแก่ทั้งน่าเกลียดหรอกนะ?

“คุณหนู? คุณเป็นอะไรไป ทำไมอยู่ๆท่านถึงไม่พูดแล้วล่ะ?”

มองดูหลินหมื้นชิงที่กำลังอึ้ง ในใจของเสี่ยวซิ้วก็ตื่นกลัวไปหมด

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าออกไปดูกับข้าหน่อย ข้าก็อยากจะดูหน่อยว่าคุณหนูรองคนนี้จะทำอะไรข้าได้!”

หลินหมื้นชิงเป็นคนไม่กลัวอะไรมาแต่ไหนแต่ไร นางก้าวขาเดินออกไปจากห้อง

“นางออกมาแล้ว เด็กๆ สั่งสอนนาง!”

หลินหมื้นชิงเพิ่งจะเดินออกมาจากประตูห้อง ยังไม่ทันรู้ว่าเรื่องอะไร เพี๊ยะเสียงหนึ่ง แส้หนึ่งฟาดเข้าบนร่าง ความเจ็บปวดรวดร้าวก็ถูกส่งมา สายตานิ่งของหลินหมื้นชิงก็พลันเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที