ชายานักฆ่า

ตอนที่ 1 ภาพฝันมายา

ในความงุนงง ร่างกายมีความรู้สึกหนึ่งไหลอยู่ ในใจเหมือนมีก้อนไฟหนึ่งที่กำลังลุกไหม้ ทั้งร่างร้อนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

หลินหมื้นชิงขยับร่างกายไปมา อยากจะบรรเทาความรู้สึกไม่สบายของร่างกาย ยื่นแขนออกไปแต่กลับสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลหนึ่ง นั่นเป็นความรู้สึกอุ่นๆร้อนๆ ทำให้ความร้อนในร่างของนางยิ่งรุนแรงมากขึ้น

หลินหมื้นชิงอยากจะลืมตา แต่ว่าหนังตาหนักมาก หัวก็มึนๆตื้อๆ ไม่ว่ายังไงก็ลืมไม่ขึ้น ไม่ว่ายังก็ตื่นขึ้นมาไม่ได้

บนร่างเหมือนมีอะไรมาทับอยู่ สิ่งนั้นเหมือนกับแหล่งความอบอุ่นก็ไม่ปาน ทำให้หลินหมื้นชิงอดดื่มด่ำกับมันไม่ได้ นางยื่นแขนทั้งสองออกไป คว้าที่มาของไออุ่นนั้นไว้ ความต้องการของร่างกายก็ถูกดึงออกมา

เวลาผ่านไปนาน รอจนที่มาของไออุ่นนั้นหายไป หลินหมื้นชิงก็ฝืนลืมตาขึ้น

สิ่งที่นางเห็นก็คือใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง บนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นสวมหน้ากากแก้วครึ่งหน้า ผมดำสลวยสยายอยู่บนแผ่นอก

ในหัวของหลินหมื้นชิงว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้มันศตวรรษที่ 21 นะ ทำไมถึงยังมีผู้ชายแปลกประหลาดอย่างนี้อยู่อีก?

ส่ายหัวแรงๆ หลินหมื้นชิงบังคับให้ตัวเองมีสติ แต่ตอนที่เห็นร่องรอยต่างๆบนแผ่นอก ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที ความรู้สึกอุ่นร้อนเมื่อครู่นี้ กลับเป็นผู้ชายคนนี้ทำเรื่องแบบนั้นกับนาง

“ให้ตายสิ! คุณทำอะไรฉัน!”

หลินหมื้นชิงรีบคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลมาคลุมไว้บนตัว วินาทีถัดมาก็ฟาดไปที่คอของผู้ชายนั้น เร็วและแรง!

เดิมทีนึกว่าทีเดียวโดน แต่ผู้ชายคนนั้นกลับพลิกตัว หลบไปอย่างง่ายดาย วินาทีถัดมาก็มีมือใหญ่จับล็อกข้อมือของนางเอาไว้

ถูกผู้ชายจับไว้ ในใจหลินหมื้นชิงยิ่งเต็มไปด้วยไฟโกรธ สายตาที่มองไปยังชายคนนั้นยิ่งเคียดแค้น นางเป็นถึงนักฆ่าระดับสูงของศตวรรษที่ 21 กลับถูกผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จับเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าภายในตัวของหลินหมื้นชิงมีความไม่ยอมแพ้มาแต่ไหนแล้ว วินาทีถัดมานางยกขาขึ้น เล็งไปที่ส่วนที่อ่อนแอที่สุดของผู้ชายทันที

ความร้อนรนในตาของผู้ชายผ่านเข้ามาแวบหนึ่ง วินาทีถัดมาก็พลักหลินหมื้นชิงออกไปทันที หลบการโจมตีของนางได้

ผู้หญิงคนนี้กล้าลอบจู่โจมเขา อยากให้เขาเป็นหมันหรือยังไง?

“คุณเป็นใครกันแน่?“

พ่ายแพ้ในมือของผู้ชายถึงสองครั้ง หลินหมื้นชิงมีแต่ไฟโกรธ นางกลายเป็นคนไม่เอาไหนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

หลินหมื้นชิงมองดูผู้ชายที่อยู่ไปไม่ไกล แม้ว่าจะถูกบังด้วยหน้ากาก แค่ว่านางก็ยังสามารถเห็นถึงใบหน้าคมคายของเขาได้ และยังมีดวงตาคมคู่หนึ่ง

ผู้ชายมองไปยังหลินหมื้นชิงอย่างสับสน จากนั้นพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ไม่จำเป็นต้องบอก!”

พูดเสร็จ แค่ครู่เดียว เสื้อคลุมผ้าแพรสีดำก็สวมอยู่บนตัวของเขา ผมดำยาวๆของเขาก็ถูกรวบขึ้นด้วยปิ่นปักผมแก้วอันหนึ่ง

การเคลื่อนไหวของเขาไหลลื่นมาก มีความสง่างามแบบหนึ่งที่พูดไม่ถูก

หลินหมื้นชิงจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างแปลกใจ สัญชาตญาณบอกเขาว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา

“คุณยังไม่......”

หลินหมื้นชิงกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ยังพูดไม่หมด ผู้ชายก็ขยับตัว นิ้วมือกดไปที่คอของเธอนิดหนึ่ง ก็มีความรู้สึกชาขึ้นมา หลินหมื้นชิงรู้สึกแค่มีความรู้สึกวิงเวียน เพียงไม่นานสติของนางก็หายไป

ผู้ชายเดินมาตรงหน้าหลินหมื้นชิง ในมือของเขามีเม็ดยาสีดำเม็ดหนึ่งเพิ่มมาเมื่อไหร่ไม่รู้ ไม่มีความสงสัยใดๆ ให้นางกินลงไปทันที

นั่นเป็นยาที่สามารถทำให้นางสูญเสียความทรงจำได้ หลังจากนางกินลงไป ความทรงจำทั้งหมดจะหายไป ยิ่งจำไม่ได้ว่าพวกเขาทั้งสองเคยเกิดอะไรขึ้น

ผู้ชายมองดูหลินหมื้นชิงที่นอนอยู่ที่พื้นแล้ว คิ้วที่เป็นทรงขมวดขึ้น ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“สิงยวิ๋น ส่งนางกลับไป”

ผู้ชายเลิกมอง ไม่อยากสนใจความอยากรู้อยากเห็นที่มีต่อนาง เขาหันหลังให้หลินหมื้นชิง สั่งการเสียงเรียบ

“ครับ เจ้าสำนัก!”

“อีกอย่าง ข้าอยากได้ข้อมูลอย่างละเอียดของผู้หญิงคนนี้”

ตอนที่ผู้ชายกำลังพูดคำนี้ มีความรู้สึกน้ำเสียงเย็นชาจนถึงกระดูก แม้แต่ดวงตาสีดำของเขา ก็เยือกเย็นอย่างมากในทันที

ในความมึนงง หลินหมื้นชิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในกระแสน้ำวน ความมืดที่กว้างใหญ่นั้น ทำให้นางรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

นางลืมตาขึ้นอย่างแรง รีบลุกตัวขึ้นนั่ง หายใจเข้าออกอย่างแรง ความรู้สึกเหมือนตกลงสู่เหวลึกเมื่อครู่นี้ทำให้นางรู้สึกเหมือนราวเป็นเหตุการณ์จริง จนถึงตอนนี้นางก็ยังตั้งสติไม่ได้

“คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นจนได้ ข้านึกว่าท่านจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้วสะอีก”

ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กสาวดังมาจากข้างกาย เสียงนั้นสะอื้นไม่หยุด

สายตามองตามไปทางต้นเสียง เห็นสาวรับใช้คนหนึ่งอายุราว 15-16ปี นางร้องไห้สะอื้นอยู่ข้างหน้าต่าง หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วอย่างรำคาญ

“คุณเป็นใคร? ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?”

เป็นถึงนักฆ่ามืออาชีพคนหนึ่ง มีความระแวงมากมาตลอด หลินหมื้นชิงพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าไปมา สายตาเย็นชา

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป? ข้าคือเสี่ยวซิ้วไง ท่านจำข้าไม่ได้แล้วหรือ?”