บทที่ 2

นางเริ่มสำรวจเรือนที่นางพักอยู่ หากบอกคนภายนอกว่าเป็นคุณหนูใครจะเชื่อ ของใช้เสื้อผ้าล้วนแล้วแต่เหมือนบ่าวไพร่ไม่ผิด นางอยากจะรู้ว่าบิดาของร่างนี้รู้หรือไม่ว่าบุตรสาวของตนอยู่ในสภาพนี้

กำไลเหอเถียนที่นางโจรกรรมมาเมื่อภพที่แล้วมาอยู่บนข้อมือนางได้อย่างไร ใบฟางขมวดคิ้วอย่างสงสัย หรือจะเป็นดั่งเช่นที่นิยายทั่วไปบอก เป็นพื้นที่เก็บของ หรือมิติส่วนตัว นางจึงเพ็งจิตเพื่อเข้าไปในมิติแต่มันไม่ใช่อย่างที่นางคิด นางจึงลองแต่สิ่งของแล้วพูดว่าเก็บ ปรากฏว่าของนั้นหายไป เมื่อบอกว่านำออกมา ของที่เก็บเข้าไปก็ออกมาด้านนอก

อย่างน้อยนางก็มีของดีติดตัวมา ไม่เสียแรงที่เสี่ยงตายไปนำออกมา ตอนที่นางดีใจอยู่นั่น เสียงด้านนอกก็ดังขึ้นอีกแล้ว พร้อมบ่าวสตรีร่างใหญ่มาจับตัวนางออกไปยังเรือนส่วนหน้า นางมิได้ขัดขืนแต่อย่างใดปล่อยให้บ่าวทั้งสองพานางออกไป

บุรุษอายุสี่สิบหนาว นั่งหน้าดำคล้ำจ้องมองนางตลอดเวลา ด้านข้างมาสตรีวัยสามสิบกว่านั่งลูบท้องของตน สองคนนี้คงเป็นบิดากับแม่เลี่ยงของนาง เพราะเยี่ยนซินยืนอยู่ด้านข้างสตรีนางนั้น

เยี่ยนซินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟังพร้อมใส่สีตีไข่ลงไปด้วย เยี่ยนฟางเพียงนั่งคุกเข่าฟังเรื่องเล่าเท่านั้น นางมิได้พูดสิ่งได้แย้งขึ้นมาสักนิด

"นังลูกเนรคุณ มีสิ่งใดจะพูดอีกหรือไม่" เยี่ยนหวงตวาดเสียงดัง จนบ่าวไพร่หดคอตัวสั่น แม้แต่เยี่ยนซินยังนึกหวาดกลัวโทสะของบิดา

"หากลูกพูดสิ่งใดไป ท่านพ่อจะเชื่อข้าหรือไม่ หากท่านพ่อเชื่อในสิ่งที่น้องรองพูดข้าก็มิมีสิ่งใดจะกล่าว" เยี่ยนฟางเพิ่งตื่นขึ้นมาก็เจอเรื่องบัดซบยังจะต้องมาคิดหาข้อแก้ต่าง นางค้านที่จะทำ หากจะลงโทษก็ทำเลย หรือจะไล่นางออกก็ยินดี แต่แค้นนี้นางจะคืนให้เยี่ยนซินจนจำนางไม่ลืมแน่นอน

เยี่ยนหวงที่ได้ยินเช่นนั้นก็โมโหจนหนวดกระตุก พอมองหน้าบุตรสาวที่ตนไม่สนใจตั้งแต่มารดานางสิ้นก็ละอายใจ เขากับมารดาของเยี่ยนฟางรักใคร่กันตั้งแต่เด็ก หากไม่ได้เป็นเพราะโม่โฉวที่ใช้มารยาล่อลวงเขาจนหลงมัวเมาไปช่วงหนึ่ง มารดาของเยี่ยนฟางคงไม่ตรอมใจ และตอนนี้บุตรสาวคนของตนคงไม่เป็นเช่นนี้

แต่หากเป็นจริงดั่งเยี่ยนซินบอกกล่าว ชื่อเสียงของจวนเจ้าเมืองก็คงรักษาไว้มิได้ สัญญาหมั้นหมายระหว่างตระกูลกู้ก็คงจบสิ้นอีกด้วย บุตรเขยที่อนาคตไกลเช่นกู้หลิวหยางตนไม่อยากจะให้หลุดมือไป เพียงเปลี่ยนตัวเจ้าสาวคงรักษาหน้าเขาไว้ได้ อีกอย่างตระกูลกู้ยังคงต้องพึงบารมีของจวนเจ้าเมืองคงไม่กล้าปฏิเสธ

ตระกูลจางของพ่อตาก็เสื่อมถอยไปแล้วหากจะตัดลูกอกตัญญูเช่นเยี่ยนฟางทิ้งก็คงมิเป็นไร เมื่อคิดได้ดังนั้น เยี่ยนหวงจึงทำการตัดชื่อของเยี่ยนฟางออกจากตระกูล แล้วขับออกไปอยู่ยังเรือนของจางลี่จิ่นที่เป็นสินเดิมของนางทันที

"ข้าขอสินเดิมของมารดาข้าทั้งหมด คงมิมากเกินไปกระมังท่านเจ้าเมือง" ในเมื่อตัดขาดนางแล้วคงไม่ต้องพูดดีกันอีก โม่โฉวคิ้วกระตุก นางมิอยากให้สินเดิมของลี่จิ่นกับเยี่ยนฟาง

ถึงจวนเจ้าเมืองจะมีหน้าตาแต่ทว่าเงินในคลังก็มิได้มากมายเช่นที่คนภายนอกคิด นางอยากจะเก็บสินเดิมไว้ให้บุตรสาวของนาง เพราะตัวนางมาจากครอบครัวชาวบ้านธรรมดา ที่ขึ้นมาเป็นใหญ่ได้ทุกวันนี้ก็อาศัยหน้าตาและมารยาที่ออดอ้อนเยี่ยนหวงจนหลงโง่งม

แต่เยี่ยนหวงที่ยังคงมีความละอายต่อจางลี่จินจึงยอมคายสินเดิมของนางออกมาให้บุตรสาวอย่างเยี่ยนฟางเป็นความเมตตาสุดท้าย สินเดิมของจางลี่จิ่นถูกขนเข้ามาในเรือนเล็กของเยี่ยนฟางจนแน่นขนัด แม่นมจางที่อาการดีขึ้นก็ลุกขึ้นมาช่วยตรวจนับทั้งน้ำตา

แม่นมจางร้องไห้กล่าวสาปแช่งสองแม่ลูกที่วางแผนชั่วครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเกลียดชัง นางร้องจนเยี่ยนฟางสงสารต้องลุกไปปลอบลูบหลังให้นางสงบ ในเมื่อแม่นมจางคือคนที่ดีที่สุดของร่างนี้ ต่อไปนางก็จะดูแลเขาเป็นอย่างดี

เยี่ยนฟางเมื่อไม่เห็นบ่าวจากเรือนอื่นอยู่ที่เรือนของนางแล้ว นางจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าใหม่จนดูน่าเกลียดเกินกว่าที่คนจะกล้าจ้องมองก็ออกไปภายนอกจวน ในเมื่อนางจะไปแล้วก็ต้องให้ของขวัญคนในจวนทิ้งไว้เสียหน่อย

นางจ่ายเงินให้ขอทานสี่ห้าคนเพื่อไปซื้อยาตามที่นางต้องการ เมื่อได้ของทั้งหมดก็กลับเข้าเรือนของตนเองอย่างเงียบๆ แม่นมจางที่เตรียมของลงหีบเรียบร้อยแล้วก็กลับห้องไปพักผ่อน เพื่อเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้ เยี่ยนฟางจึงมีเวลาจัดการกับยาที่นางได้มา

เยี่ยนฟางอาศัยความทรงจำเดิมแต่งกายในชุดบุรุษสีดำที่นางซื้อติดมือมาด้วยเร้นกายไปทางเรือนของเยี่ยนซิน นางรมควันยาสลบเข้าไปในเรือนทิ้งไว้แล้วไปยังเรือนของโม่โฉวต่อ นางทำเช่นเดียวกันแล้วกลับมาที่เรือนของเยี่ยนซิน ยาของนางกว่าจะหมดฤทธิ์ก็พรุ่งนี้ถึงตอนนั้นจะกล่าวโทษนางก็คงจะหาหลักฐานไม่ได้เสียแล้ว