ชดใช้ให้รัก_Ep.6

นาย

ผมชะงักเท้าหยุดเดินและตั้งใจฟังในสิ่งที่เธอกำลังพูดออกมา เธอพูดว่าอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัดเพราะเสียงในโรงจอดรถค่อนข้างดัง

“บ่นอะไรของมึงบี๋ ร่ายมนตร์ใส่กูเหรอ” ผมวางเธอบนเบาะข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัย เธองัวเงียลืมตามามองหน้าผมนิ่งและน้ำตาไหล

“ฮึกกก ทำไม นายต้องทิ้งบี๋ด้วย ฮือออ” ผมส่ายหัวเอามือเช็ดน้ำตาเธอ

“ขี้มูกออกมาหมดแล้ว น่าเกลียด!” ผมโน้มตัวไปหยิบกล่องทิชชูด้านหลังคนขับกะจะเอามาเช็ดขี้มูกให้เธอ เพราะใช้เสื้อเช็ดก็สกปรก

“นาย...” จังหวะที่โน้มไป ผมสาบานว่าไม่ได้คิดอะไรเลย แต่เธอเอามือมาโอบรอบคอผมและเอาหน้าซบลงที่ไหล่ซ้ายและร้องไห้ออกมา

“เราเลิกเป็นเพื่อนกันไหม?” ผมขมวดคิ้วและดันตัวเธอออก

“พูดอะไร?” ผมเอ่ยถามไปและมองหน้าเธออยู่แบบนั้น ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด เธอโกรธถึงขนาดต้องเลิกคบกันเลยเหรอ

เธอไม่ตอบแต่กลับโอบรอบคออีกครั้งและบดปากจูบเข้ามา!! เธอเอามือแกะกระดุมเสื้อ ผมสะบัดตัวหนีและออกมายืนข้างรถ

“ทำอะไรของมึงบี๋! เมาแล้วอย่าบ้า! มึงมองกู ๆ เพื่อนมึง” เธอสะอื้นไห้เอามือปิดหน้า ผมโมโหปิดประตูรถอย่างแรงและอ้อมมาขึ้นรถขับออกไปอย่างฉุนเฉียว!

แม่งคนยิ่งอยาก ๆ อยู่ ไอ้ห่าเอ้ย!! ผมตบมือลงบนพวงมาลัยรถ และเหลือบมองไอ้ตัวปัญหาที่ร้องไห้จนหลับไปแล้ว

#หอพัก

ตั้งแต่ออกจากร้านถึงหอพักเธอหลับคอพับ คออ่อนตลอดทาง ผมจอดรถเข้าซองและเดินอ้อมมาเปิดประตูอุ้มเธอท่าเจ้าสาวและแบกขึ้นห้อง!

ยามวิ่งมากดลิฟต์ให้อย่างรู้งาน ก็เมาแม่งทุกวัน กูก็หอบมึงทุกวัน!

“บี๋ ๆ” ผมตบแก้มเธอเบา ๆ จะถามว่ารหัสห้องอะไร เพราะเลขเก่าใช้ไม่ได้

“ไอ้บี๋รหัสประตูอะไร?” เงียบ! ไม่รู้แม่งจะเปลี่ยนทำไม

“ถ้าไม่ตอบ! งั้นมึงก็นอนโซฟาไปแล้วกัน!” ผมทำท่าจะลุกไปหอบผ้าห่มหมอนในห้องออกมาให้ ผมไม่กล้าให้เธอนอนด้วยหรอก ไม่รู้แม่งจะบ้ามาปล้ำผมหรือเปล่า!

“ระ...รหัส วันเกิด...นาย” ผมที่กดประตูอยู่หันไปมองเธอที่นั่งพิงกำแพงอยู่หน้าห้อง...ใจเต้นแรง

“มึงมันบ้า!” ผมกดรหัสที่เป็นเลขวันเกิดผมด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนผมจะอุ้มเธอเข้ามาทิ้งไว้บนเตียง ถอดรองเท้าและห่มผ้าให้เธอแล้วเดินออกมาเข้าห้องตัวเอง

ผมเปิดประตูห้องด้วยรหัสวันเกิดเธอและนึกย้อน เธอเล่นอะไรของเธอ บ้า ๆ บอ ๆ ผมเปิดแอร์และเดินไปหน้าห้องน้ำเตรียมจะถอดเสื้อผ้าออกเพื่ออาบน้ำ

“ตื้ด ตื้อ ตื้อ ตื้ด”