ชดใช้ให้รัก_Ep.3

เบบี๋

เรา 4 คน วางแผนตั้งใจกันว่าจะอยู่ที่นี่จนจบปริญญาและกลับไทยพร้อมกัน ตอนแรกฉันจะอยู่ทำงานที่นี่เลย แต่นายไม่อยากใช้ชีวิตที่นี่ เขาบอกว่าแค่มาเรียนและจะกลับไปอยู่ไทย

ฉันจึงเปลี่ยนใจ...เราใช้ชีวิตโดยที่มีกันมาเรื่อยจนวันหนึ่ง...

“จะกลับไปเรียนต่อที่ไทยนะ” ฉันที่กำลังนอนดูทีวีอยู่กลางห้องชะงักค้างชันตัวลุกขึ้นมา

“ว่าไงนะ!” เขาหันมามองนิดหนึ่งก่อนจะเปิดเบียร์ดื่ม

“สอบหมอติดแล้ว คงกลับเดือนหน้าหลังเกรดออก” ฉันช็อก!

“คืออะไร? ติดหมออะไร?” นายอยากตามรอยสามีพี่สาวเธอ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะกลับไปเรียนที่นู่น ในเมื่อก่อนหน้านี้เราก็คุยกันไปแล้วฉันจะเรียนที่นี่และเขาก็จะเรียนที่นี่เหมือนกัน!

“มันติดหมอมหาลัยที่ไทย...” ฉันหันไปมองหน้าตะวัน

“พูดแบบนี้...คือทุกคนรู้หมดยกเว้นบี๋ใช่ไหม!!” ฉันลุกขึ้นและขว้างรีโมตลงพื้นและกวาดสายตามองทุกคนอย่างน้อยใจ

“ใจเย็น ๆ นะบี๋” ฉันร้องไห้ออกมาไม่รู้เพราะอะไร

“หลังกะ...เกรดออกมันอีกเดือนเดียวเองนะ! ฮึกกก” ฉันมองไปที่เขาที่นั่งกระดกเบียร์ในกระป๋องอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“นายไม่บอกบี๋จนวันที่เดินทางเลยล่ะ!! ทำไมไม่บอกบี๋ก่อน!!” ฉันตวาดออกไปและเช็ดน้ำตา

“ประโยคบอกเล่า...และไม่ต้องการความเห็น” เขาเอ่ยออกมา ฉันมองเขาอย่างน้อยใจ ถ้าเขาบอกฉันสักนิดฉันคงไม่เลือกเรียนต่อที่นี่ แต่นี่ลงเรียนไปหมดแล้ว

“นายจะทิ้งบี๋ใช่ไหม?” เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“บี๋...กูเป็นเพื่อนมึง ไม่ใช่ผัว อย่ามาใช้คำว่า 'ทิ้ง'” และเขาก็ลุกเดินไป ฉันเดินตามก่อนเราจะไปทะเลาะกันต่อในห้อง

“ถ้าบี๋พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้...ก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว” เขาดันฉันออกมาและปิดประตูห้อง

ฉันไม่ยอมแพ้กดรหัสประตูเพื่อเข้าห้องเขา ถามว่าฉันรู้ได้ยังไง! เพราะฉันตั้งมันเอง! เป็นเลขวันเกิดของฉัน ๆ อยากให้เขาจำมันได้!

“บี๋พอน่า...ไอ้นายมันก็มีเหตุผลของมัน” ฉันสะบัดมือตะวันออก

“เหตุผลอะไร! มีก็บอกมาสิ! บี๋ลงเรียนไปหมดแล้ว บี๋จะตามนายไปได้ยังไง ฮืออออ” ฉันนั่งลงร้องไห้อยู่หน้าห้องเขา ผ่านไปสักพักประตูก็เปิดออก

“.............” ฉันเงยหน้ามองเขาและเบะปาก เขาส่ายหัวและดันประตูอ้าไว้

“เข้ามา! และเลิกแหกปากร้องได้แล้ว รำคาญ!” ฉันรีบลุกเดินกระโดดขึ้นไปนอนลงบนเตียงนายและนอนมองเขา ขีด ๆ เขียน ๆ อะไรบนโต๊ะ

เขาดูดีมากจริง ๆ เขาเป็นผู้ชายรักสะอาด เสื้อผ้า หน้าผมเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แต่งตัวดี มีสไตล์ ข้าวของในห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงนอน หมอน ผ้าห่ม หอมกลิ่นสะอาด ๆ

“ที่ต้องไปเรียนที่ไทยเพราะเรียนหมอที่นี่ค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก...กูเกรงใจพี่หมอ” พี่หมอหมายถึง พี่กิต สามีพี่สาวนาย ชื่อ พี่นุ่น

“ไปเรียนที่ไทย...ใช้ทุนรัฐบาลและไปใช้หนี้เอาตอนเรียนจบ” ฉันสะอื้นไห้เบา ๆ น้ำตาไหลลงหมอนเขา

“แค่ 4 ปี เอง...ซัมเมอร์ก็ไปหากูได้ ไปกับพวกตะวันอาทิตย์ มันกลับทุกครั้งอยู่แล้ว” ฉันเม้มปากแน่น จะกลับยังไงไหวค่าตั๋วไปกลับ ฉันไม่ได้มีเงินเหลือเยอะขนาดนั้นหรอก พวกนั้นกลับแทบทุกเดือน

“เรื่องค่าใช้จ่าย...ไม่ต้องห่วง กูจัดการเอง” สายตาเราสบกัน ใจฉันเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก อย่ามองแบบนี้ได้ไหม...คนทางนี้จะตายแล้ว! “เพื่อนกันกูไม่คิดมากหรอก”