10.อย่ากลัว

ภายในใจของเธอกำลังสับสนและว้าวุ่นมากทีเดียว เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากล่าวออกมาเลยแม้แต่น้อย หัวใจของเธอไม่ใช่ของเล่นที่เขาอยากจะมาทำดีด้วยก็มา อยากจะสลัดทิ้งก็ทิ้ง

“ข้าไม่เข้าใจที่นายท่านพูดออกมาเลยสักนิดเดียว..เป็นท่านเองที่สั่งไม่ให้ข้าไปหาท่าน”

“เพราะว่าข้าไม่มั่นใจ ข้าไม่มั่นใจในความรู้สึกของเจ้าเพราะแบบนั้นข้าจึงไม่กล้าเดินหน้าต่อ ข้าเชื่อมั่นในใจอย่างแรงกล้าว่าถ้าหากเจ้ารักข้าเจ้าจะต้องไม่สนใจสิ่งใด แล้วเดินกลับมาหาข้า ข้ากำลังลองใจเจ้าอยู่ แต่เจ้ากลับเมินเฉยและไม่สนใจคำพูดของข้าแม้แต่นิดเดียว อาลีนเจ้าคือคนใจร้าย”

เธออยากจะร้องห้ะ ออกมาดังๆ ใครกันแน่ที่ใจร้าย เขาต่างหากที่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเธอ เธอไปรายงานเรื่องการเรียนของคุณชายน้อยทุกสองสัปดาห์ เรามีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ทำทีเป็นเฉยเมย แถมเขายังเย็นชากับเธออีกด้วย เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าในใจของเขาคิดอะไรอยู่ในเมื่อเขาไม่ได้พูดมันออกมา

“อาลีน..ได้โปรดเถอะ ต่อจากนี้ไปเจ้าช่วยซื่อสัตย์กับตัวเองสักครั้งเถอะนะ หากเจ้าอยากทำอะไรเจ้าก็ลองทำมันดู หากอยากกอดข้าเจ้าก็กอดข้าได้เลย อยากจูบอยากหอมแก้มเจ้าทำได้เท่าที่ต้องการ..”

เธอกำมือแน่นก่อนจะเบนสายตาไปมองทางอื่น

“ข้าไม่ได้ต้องการที่จะทำแบบนั้นค่ะ”

เธอไม่ควรถูกเขาหลอก ไม่ควรรู้สึกอะไรกับเขาไปมากกว่าเจ้านายและลูกจ้าง ไม่ควรคาดหวังอะไรจากเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะท้ายที่สุดแล้วไม่ว่ามันจะจบลงแบบไหน เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะเจ็บปวด..

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังหวาดกลัวแต่อาลีน ในชีวิตของคนเราก็ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการบ้าง..คืนนี้หนึ่งทุ่มข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ห้องทำงาน นี่คือกุญแจห้องนอนของข้า เจ้าเดินไปที่ด้านหลังประตูห้องทำงานแล้วเปิดมันเข้ามา ข้าจะรอคอยอยู่ในนั้นเพื่อโอบกอดเจ้าเอาไว้ให้เต็มอ้อมแขน..หากว่าเจ้าอยากจะทำเช่นนั้นก็ไปหาข้า..แน่นอนว่าหากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า หากเจ้าไม่ไปหาข้า ข้าจะคิดว่าเจ้าต้องการจบเรื่องที่เราเริ่มกันเอาไว้ก่อนหน้านี้”

เขายัดลูกกุญแจใส่มือของเธอ ก่อนจะหอมแก้มเธอเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องนอน..

อาลีนทิ้งตัวลงบนเตียง เธอยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าที่มันกำลังแดงก่ำของตัวเอง

เธอไม่ควรไปที่นั่น! ไม่ควรกลับไปเป็นของเล่นของเขาอีกครั้ง!

....................

เดเมี่ยนเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว มันเลยเวลานัดมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว..อาลีนไม่มาหาเขา เธอไม่มาตามนัดหมายที่เราตกลงกันเอาไว้

นี่เธอไม่ได้รักหรือว่าต้องการเขาเลยงั้นเหรอ? แล้วแววตาและท่าทีในวันนั้นมันคืออะไรกัน? เขาคิดไปเองคนเดียวงั้นเหรอ

เดเมี่ยนลุกขึ้นจากเตียงนอนในทันที เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำเอาไว้ วันนี้เขาพยายามอาบน้ำนานเป็นพิเศษเพื่อมารอเธอ

หรือว่าอาลีนไปหาเมล? เธอเลือกหมอนั่นแทนที่จะเลือกเขาอย่างนั้นหรือ!!

ความโกรธกำลังครอบงำหัวใจของเดเมี่ยน เขาเดินออกมาที่นอกห้องนอนก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อเขียนจดหมายสั่งปลดเมลจากการเป็นขุนนาง แต่ทว่าเมื่อเขาเปิดประตูออกมาจากห้องนอนของตัวเองเดเมี่ยนก็พบว่าอาลีนนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหม่า

เธอสวมชุดนอนเอาไว้ และในมือก็กำกุญแจเอาไว้แน่นด้วยมือที่สั่นเทาทั้งสองข้างนั้น

โทสะที่อัดแน่นในใจกำลังจางหายไป เมื่อเขามองเห็นอาลีนที่กำลังมองมาทางเขา

“ทำไม..ทำไมเจ้าไม่เข้าไปข้างใน?”

จะตอบเขาแบบไหนดีล่ะ ตอบว่าเธอกำลังทะเลาะกับตัวเองได้ไหม เธอต้องการเขามากทีเดียว ต้องการเขามากกว่าใครๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงแพ้ทางเขาอยู่เรื่อย แต่ความกลัวกำลังฉุดรั้งข้อเท้าของเธอเอาไว้

มันมีคำถามมากมายว่าแล้วเราจะเป็นอย่างไรต่อ หากว่าเธอเลือกจะเดินข้ามเส้นที่ขีดแบ่งไป เขาจะกลับไปเป็นคนเย็นชาอีกรึเปล่า หรือว่าเขาจะมองเธอด้วยแววตาเรียบเฉยอีกไหม ผลของการเป็นคนไม่เจียมตัวของเธอมันคืออะไรกันแน่? เรื่องนั้นอาลีนอยากถามเขา

“ท่านจะกลับไปเป็นคนเย็นชาอีกไหมคะ ฉันหมายถึง..หลังจากนี้ไปท่านจะทำเหมือนกับตอนที่ท่านไล่ฉันออกไปจากห้องนี้รึเปล่า”

เธอถามคำถามนั้นกับเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ และนั่นทำให้เดเมี่ยนหลุดยิ้มออกมา เขาเดินเข้าไปหาอาลีนก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน

“ไม่เลย จะไม่มีเดเมี่ยนคนเก่าที่อยากลองใจเจ้าอะไรทั้งนั้น..ข้าต้องการเจ้ามากนะอาลีนเพราะแบบนั้นแล้ว..อย่าหนีข้าไปเลย..สายตาคู่นั้นของเจ้าควรจะต้องมองข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น..”

นี่คือครั้งแรกที่เธอมาที่ห้องนอนของเขา เตียงนอนของเขาใหญ่มากกว่าเตียงนอนของเธอหลายเท่า เขาวางเธอลงบนนั้นอย่างแผ่วเบาราวกับว่าเขากำลังทะนุถนอมเธอ

“วันนี้ให้ข้าเป็นฝ่ายสอนเจ้าอีกครั้งนะ อาลีน..ให้ข้าสอนเจ้าเรื่องที่เจ้าไม่เคยรู้มาก่อน..”

เธอหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นความต้องการกลับเด่นชัดมากยิ่งกว่า เธอต้องการเขานั่นคือเรื่องที่อาลีนปฏิเสธไม่ได้เลย

เปลือกตาของเธอปิดลงในขณะที่ริมฝีปากของเขาแนบชิดลงมา ครั้งนี้มันไม่มีรสหวานของลูกกวาดอีกแล้วแต่กลับมีรสฝาดเฝื่อนของสุรา และกลิ่นซิซาร์ที่เจือจางอยู่ในลมหายใจของเขา

เขาจูบปิดปากของเธออย่างแนบสนิทพร้อมกับฝังความเสน่หาลงไป ริมฝีปากของเดเมี่ยนเปลี่ยนมุมให้ลึกล้ำยิ่งขึ้น เขากำลังสอนให้อาลีนล่วงรู้ถึงรสชาติที่แปลกใหม่ของการจูบ ลิ้นที่สอดลึกเข้ามาพัวพันตามลำดับทำให้ร่างกายของเราทั้งคู่ร้อนขึ้นมา

“ใครก็ตามที่มันกล้าเข้าขัดขวางข้าในช่วงเวลานี้ ข้าจะสังหารมันให้หมดเลย..”

เขากระซิบด้วยน้ำเสียงกระเส่าที่ข้างใบหู และนั่นทำให้ใบหน้าของเธอยิ่งเห่อร้อนมากขึ้นไปอีก

มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในชุดนอนของเธอแล้วลูบไล้ไปตามผิวกายที่เนียนละเอียดอย่างช้าๆ เดเมี่ยนถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมา เขาไม่ได้สวมอะไรไว้ข้างในเลย ราวกับเตรียมพร้อมเพื่อการนี้อยู่

เธอจ้องมองร่างกายของเขาเพราะไม่เคยเห็นร่างกายของบุรุษผู้ใดมาก่อน จ้องมันราวกับว่านั่นคือสิ่งล้ำค่าที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้ในพิพิธภัณฑ์ เดเมี่ยนดูเป็นแบบนั้นร่างกายของเขาดูสวยงาม ราวกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์

“มองพอรึยัง..คราวนี้ลองสัมผัสมันดูไหม เจ้าอยากจะจับตรงไหนก่อนล่ะอาลีน”

เขาจับมือของเธอไปจับที่กล้ามท้องของเขา อุณหภูมิจากมือนั้นทำให้ร่างกายของเขาร้อนขึ้นมา คลื่นความร้อนพลุ่งพล่านมายังแกนกลางของร่างกายมันมีขนาดใหญ่ขึ้นมากกว่าในตอนแรก..อาลีนกำลังจ้องมองมันด้วยความกังวล

นี่เธอจะต้องรับเจ้าสิ่งนี้เข้าไปในร่างกายจริงนะหรือ? ไม่ไหวแน่ๆ

“สัมผัสมันดูสิ ถึงแม้ว่ามันจะดูน่ากลัวแต่เชื่อเถอะว่าในยามที่มันอยู่ในร่างกายของเจ้ามันจะทำให้เจ้าสุขสมจนเสียสติแน่ๆ”