1.วิ่งหนี

เพราะครั้งหนึ่งฉันเคยขี้ขลาดเกินกว่าที่จะยื่นมือคู่นี้ไปโอบกอดบุรุษที่ฉันรัก ฉันวิ่งหนีเพื่อที่ตัวเองจะได้ซ่อนตัวจากความเป็นจริงที่ยากจะรับมือ

แต่ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหนกลับไม่อาจทำให้ฉันเป็นสุขใจเท่ากับการได้มายืนเบื้องหน้าของบุรุษที่ฉันเคยตกหลุมรัก

“กลับมาทำไมกันครับ? ครั้งที่แล้วไม่ใช่ว่าเจ้าเอาแต่วิ่งหนีอย่างนั้นหรือ แล้วจะกลับมาเพื่อปั่นหัวข้าอีกครั้งทำไมกัน..”

เขากล่าวเช่นนั้นแต่ก็ยังเดินเข้ามาหาเธอ เขาฉีกทึ้งชุดเดรสที่เธอสวมอยู่ออกจากกันจนมันไม่สามารถหยิบเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยพวกนั้นกลับมาสวมใส่ได้อีกครั้ง

ริมฝีปากของเขาแนบชิดลงมา ฉันได้กลิ่นซิก้าร์อ่อนๆ ขณะลิ้นอุ่นร้อนล้วงลึกเข้ามา ความจริงกลับมาตีแสกหน้าฉันอีกครั้งว่าฉันไม่อาจขัดขืนบุรุษผู้นี้ได้เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันหลงใหลเขาตรงไหน ที่หน้าตาหรือว่าที่ความเก่งกาจในการเติมเต็มความต้องการของฉันกันแน่ ปลายนิ้วที่ลากผ่านส่วนกลางของร่างกายมันร้อนผ่าวคล้ายจะมีไฟลุกขึ้นมา ความรู้สึกนี้ช่างแตกต่างจากความสุขที่ปรนเปรอตัวเองโดยตรงอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ดีว่าตัวเองเป็นเหมือนแมลงที่บินเข้าไปในกองไฟเพื่อต้องการร้องขอความอบอุ่น แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่อาจหักห้ามความต้องการของตัวเองได้เลย..

เธอต้องการเขา..มากเท่าที่จะมากได้

“ฝันอยู่เหรอครับ? ฝันว่าท่านอาจารย์กำลังทำเรื่องเช่นนั้นกับท่านพี่ใช่ไหม? ช่วยตื่นขึ้นมาหน่อยได้ไหมครับ ตื่นขึ้นมาแล้วร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าเมื่อรู้ความจริงว่าบุรุษที่กำลังขยับเข้าออกระหว่างร่างกายของท่านนั้น..มันคือข้ามิใช่ท่านพี่..”

ล้อกันเล่นใช่ไหม? นี่ฉันกำลังนอนกับนายน้อยดันเต้อยู่งั้นเรอะ!!

………………..

“ท่านอาจารย์จะลาออกแล้วอย่างนั้นหรือครับ..?”

ฉันไม่ได้อยากลาออกเลยสาบานได้ แต่เพราะว่าฉันอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วต่างหาก

“จะมีอาจารย์ที่มีความสามารถมากกว่าฉันมาสอนคุณชายนะคะ เพราะแบบนั้นไม่ต้องเป็นกังวลเลย”

อาเวลีน เฟียสนา อดีตเลดี้ตระกูลเคาน์ผู้ร่ำรวย แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้ว เธอตกอับพร้อมกับบรรดาศักดิ์ตระกูลเคาน์ที่ถูกถอดออก เนื่องจากท่านพ่อที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏขายชาติ ท่านพ่อและท่านแม่เสียชีวิตในทันที พวกท่านส่งเธอและน้องชายออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกับเงินก้อนใหญ่ และตัวตนปลอมๆ ที่ท่านแม่สร้างขึ้นมาให้ ไม่มีอาเวลีนอีกแล้ว มีแต่อาลีนที่เป็นอาจารย์สอนพิเศษชนชั้นสูง ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่แต่นี่คือชะตากรรมที่ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก เหมือนกับท่านแม่มีลางบอกเหตุล่วงหน้า ท่านจัดเตรียมบ้านพักเอาไว้ในชื่อของอาลีน เงินจำนวนที่สามารถอยู่ได้อีกสิบปีแบบสบายๆ ตัวตนที่สร้างขึ้นมาใหม่แบบไม่ให้ใครตามหาเลดี้อาเวลีนพบเจอ..

ฉันไม่ได้อยากจะสงสัยอะไรเลยแต่ว่า..ทุกอย่างมันบอกจริงว่าท่านพ่อและท่านแม่คือกบฏและเป็นคนขายชาติจริงๆ น้องชายของฉันอลันกำลังเรียนหนังสืออยู่ที่อคาเด็มมี่ เราเหลือกันเพียงสองพี่น้องเท่านั้น ฉันในยามนี้อายุสิบแปดปี ฉันได้งานดีๆ อย่างเช่นการเป็นท่านอาจารย์เพื่อสอนพิเศษคุณชายน้อยแห่งตระกูลโรสเบล ตระกูลเอิร์ลที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองเล็กๆ อย่างเมืองแกบาร์ ที่นี่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงมากพอสมควร นั่นทำให้ฉันและน้องชายปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นี่ แต่ทว่าท่านหญิงของที่นี่กลับล่วงรู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันและเอิร์ลคนใหม่ของตระกูลโรสเบล ว่ามันไม่ธรรมดา เพราะแบบนั้นฉันจึงถูกสั่งให้ลาออก ก่อนที่ความสัมพันธ์ของฉันและท่านเอิร์ลจะลึกซึ้งไปมากกว่านี้

“ท่านอาจารย์จะกลับมาที่นี่อีกไหมครับ.”

ฉันจะไม่มีวันกลับมาค่ะ ฉันจะลบลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้หมดเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่..ลืมพี่ชายของคุณชายด้วย..

“หากมีโอกาสเราจะต้องได้พบกันอีกแน่นอนค่ะคุณชายน้อย”

ดันเต้คือเด็กหนุ่มอายุสิบห้าปี เขาน่ารักและแตกต่างจากพี่ชายของเขาอย่างสิ้นเชิง

“ลาก่อนนะคะคุณชายน้อย”

หวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก การเดินทางออกมาจากคฤหาสน์โรสเบลนั้นราบรื่น มากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ บอกตามตรงว่าในตอนแรกฉันกลัวมากทีเดียว เพราะเขามีอำนาจ ฉันจึงกลัวว่าตัวเองจะออกมาจากที่นี่ไม่ได้ แต่ปรากฏว่าฉันกลับออกมาจากที่นี่ได้ง่ายๆ

ลาก่อนนะคะเดเมียน ลาก่อนรักแรกของฉัน

................

“สตรีผู้นั้นเป็นแค่ครูรับจ้างสอนพิเศษ นี่ลูกคงจะไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับนางใช่ไหมเดเมียน ลูกคือท่านเอิร์ลแห่งโรสเบลนะ มีเลดี้มากมายที่รอคอยความรักจากลูก สตรีผู้นั้นอาจจะมีดีตรงที่มีใบหน้าสะสวย แต่เรื่องฐานะทางสังคมนางไม่คู่ควรกับลูกสักนิดเดียว..”

เดเมียนพ่นควันซิการ์ออกมาเบาๆ เขาปรายสายตามองหน้าท่านแม่ที่กำลังทำให้เขาหงุดหงิด..ในคฤหาสน์แสนโสมมนี่มีเพียงแค่อาลีนเท่านั้นที่เป็นความเพลินเพลินใจของเขาแต่ท่านแม่กำลังทำลายความสนุกหนึ่งเดียวของเขาไปซะได้..

“บ้านพักของโรสเบลที่แกรนด์ดัชชีทางเหนือว่างเว้นมานานแล้วนะครับ หากท่านแม่ขยันขันแข็งในการดูแลคฤหาสน์ของเรามากถึงเพียงนั้นท่านแม่ควรจะไปดูแลแกรนด์ดัชชีของเราบ้างสิครับ..”

ใบหน้าของท่านหญิงเดลต้าถึงกับถอดสี เธอรู้ดีว่าลูกชายของเธอนั้นมีความคิดที่ไม่ปกติเท่าไหร่นักหลังจากที่เดเมี่ยนกลับมาจากสงครามแต่ทว่าเขากล้าไล่เธอซึ่งเป็นแม่แท้ๆ ของเขาออกไป เพียงเพราะว่าเธอไปแตะต้องอาจารย์ผู้นั้น? มันสมเหตุสมผลแล้วอย่างนั้นหรือ?

“เดเมียนนี่ลูก..”

“จะจากไปโดยที่มีชีวิตหรือจะให้ลูกนำร่างกายที่ไร้ลมหายใจของท่านแม่ไปฝังกันล่ะครับ..ลูกกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะอย่างนั้นท่านแม่รีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า”

เขาหันหลังเพื่อปรายสายตามองไปที่ด้านนอกผ่านกระจกหน้าต่าง สิ่งใดก็ตามที่มันเป็นของของเขา มันจะต้องเป็นของเขาตลอดไป ไม่ว่าของเล่นชิ้นไหน มีด ดาบ ปืน หรือแม้กระทั่งสตรี หากว่าเขาคิดว่ามันคือของของเขาแล้ว เขาไม่มีทางยินยอมให้มันถูกแย่งชิงหรือว่าหนีเขาไปได้หรอก

เพียงแต่การบังคับหรือว่าใช้กำลังให้กลับมามันไม่ทำให้อาลีนอยู่กับเขาตลอดไปเนี่ยนะสิ..เขาต้องให้เวลานางหน่อย ให้นางพบเจอกับเรื่องราวที่ทำให้นางไร้ทางเลือก ให้นางไร้ที่พึ่งพิงและไม่เหลือสิ่งใดเลยนอกจากลมหายใจ เมื่อถึงช่วงเวลาที่บีบคั้นเช่นนั้นแล้วนางจะต้องกลับมาที่นี่เพื่อมาหาเขาแน่ๆ

จงยิ้มแย้มได้ในขณะที่ยังยิ้มได้เถิดอาลีน เพราะในวันข้างหน้าใบหน้าสวยๆ ของเจ้านั่นจะเจิ่งนองได้ด้วยน้ำตา เจ้าจะวิ่งมาหาข้าในสภาพที่หมดหวังเพื่อให้ข้าใช้มือทั้งสองข้างนี้ซับน้ำตาที่กำลังรินไหลให้เจ้าด้วยตัวเอง

“ข้าจะรอคอยวันที่เราจะได้พบเจอกันอีกครั้งนะอาลีน..”

เมื่อถึงวันนั้นดันเต้คงจะดีใจมากแน่ๆ เพราะว่าหมอนั่นชอบอาลีน มากเลยนี่