13

ณ งานเดินแบบสนองตัณหาของเสี่ยธีรวิช ได้รับการตอบรับเนืองแน่น เนื่องจากนางแบบสาวที่กำลังมีข่าว ก็จะไปร่วมงานด้วย

"ฉันไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน เกิดเรื่องอะไรขึ้น มีใครคิดจะโทรบอกมั้ย?" คนที่เพิ่งบินมาถึงหมาดๆ โวยวายใส่ แต่ทำอะไรมากไม่ได้แล้ว

เพราะตอนนี้โยศิตากำลังแต่งตัวอยู่

"มีฉันทั้งคนกลัวไร!" ริชชี่ผู้กำลังทำผมให้เพื่อนรัก ว่าอย่างมาดมั่น

"ทุกอย่างมันกำลังเลยเถิด ทำไมแกไม่รู้จักเตือนเพื่อนบ้าง" ปรียาดามองหน้าเพื่อนทั้งสามด้วยความผิดหวัง

"ใจเย็นน่าปลี ฉันควบคุมได้แกสบายใจเถอะ" โยศิตาพยายามส่งสายตาเตือนทุกคน ว่าห้ามปริปากเรื่องเสี่ยทิพย์เด็ดขาด เพราะไม่อย่างนั้น

"แล้วพวกแกไปเอารถราคาเกือบห้าสิบล้าน มาจากไหน?" นั่นไง เลิกลักกันแล้วนาทีนี้

"คะ...คือว่า" ริชชี่ทำพิรุธด้วยการอึกอัก แล้วหนึ่ง

"ตอบมาเดี๋ยวนี้ปั้นหยา"

"ประทานโทษนะคะ...ตอนนี้ถึงเวลาเรียกรวมนางแบบแล้วค่ะ" คนจัดคิวเข้ามาขัดจังหวะได้ทันเวลา

"เดี๋ยวฉันกลับไปเล่าให้ฟัง ทำใจให้สบาย...ไม่ต้องคิดมาก ไม่มีอะไรที่จะต้องห่วงจ้ะเพื่อน" โยศิตาทำทีเป็นรีบร้อน แต่แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอรู้ดีว่าปรียาดาน่ากลัวแค่ไหน ถ้าได้คาดคั้นอย่าหวังเลยว่าจะหลุดรอดไปได้

เธอไม่ได้คิดจะปิดบังเพื่อนไปตลอด เพียงแต่คืนนี้ เธอไม่อยากให้แผนล่ม เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเสี่ยทิพย์ที่มาแฮ็กเฟสเธอคือใครกันแน่

"จะไปไหนตาธร" เสียงเข้มๆ ของมารดา ทำเอาสองเท้าของธนาธรต้องชะงัก

ปกติเขาไม่ชอบไปงานปาร์ตี้สังสรรค์ ทิพย์ภมณผู้ควบคุมความประพฤติลูกชายอยู่ ก็เลยอดที่จะแปลกใจไม่ได้

"งานวันเกิดเพื่อนครับ" เขาจำต้องโกหกด้วยความอึดอัด มารดาเป็นแบบนี้มาแต่ไหน บังคับเขาทุกเรื่อง ทุกอย่าง จนเขาไม่เคยจะได้เป็นตัวเอง

"เพิ่งรู้นะ ว่าแกเป็นเพื่อนกับเสี่ยธีรวิชด้วย" คนที่มีหูตาเป็นสับปะรดอย่างทิพย์ภมณ มีหรือที่จะปล่อยให้อะไรเล็ดลอดสายตา

"แม่ครับ ผมโตแล้วนะครับ ผมจะทำอะไรที่ไหน แม่ควรจะปล่อยบ้างได้แล้ว"

"ว้าว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว เถียงฉันเป็นครั้งแรก ลูกธรครับหนูจะไปไหนแม่ไม่เคยว่า แม่ให้อิสระแต่ไม่ใช่หาเรื่องไปเจอยัยเด็กโยศิตา

ไม่เห็นเหรอคราวที่แล้วอับอายคนเขาไปทั้งเมือง โดนเสี่ยเลี้ยงมันเอาปืนมาขู่ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น!"

"ผมไม่กลัว ผมบริสุทธิ์ใจและผมก็อยากขอโทษเขา ที่ทำให้เขาต้องเดือดร้อน"

"โอ้โห ไม่รู้ว่าฉันจะดีใจหรือเสียใจดีที่สอนให้แกมีความเป็นสุภาพบุรุษ พ่อพระรองเอ๊ย! เห้อ ฉันอยากจะเป็นลม"

"ผมขอตัวนะครับแม่" ทิพย์ภมณทำได้เพียงถอนหายใจตามหลัง แม้ลมจะแทบจับก็ตาม...ที่ลูกชายเพียงคนเดียวขัดคำสั่งครั้งแรก

"แม่โยศิตา ฉันจะต้องจัดการกับหล่อนขั้นเด็ดขาดซะแล้ว!"

ร่างเพรียวระหงนับสามสิบร่าง ค่อยๆ เดินบนพรมแดง ทีละคน ทีละคน...ในชุดบิกินีหลากสี

โยศิตาเลือกโทนสีฟ้าพาสเทลตัดกับผิวขาวละเอียดบิกินีของเธอค่อนข้างจะมิดชิด เพราะปกปิดมาด้วยผ้าคลุมผืนบางสีเข้ม

สายตาของพวกหื่นกาม ในระดับผู้ดีลุกวาวมองสาวๆ ตาแทบไม่กระพริบ

โยศิตากวาดสายตามองหา คนที่พอจะดูดีระดับเสี่ยทิพย์คนนั้นได้ จนไปสะดุดเข้ากับสายตาคมคู่หนึ่งที่มองเธอมาอยู่ก่อนแล้ว

ความนิ่งในดวงตาของเขา เหมือนน้ำแข็งจากขั้วโลกเหนือที่ทำเอาเธอเย็นและแข็งเกร็งขึ้นได้อย่างอัตโนมัติ

เธอไม่มีเวลามากพอที่จะพินิจใบหน้าของเขา หากแต่ตอนนี้ใจดวงน้อยกำลังสั่นไหว ระรัว...รวดเร็วจนแทบจะกระดอนออกมานอกอก

เธอพยายามฝืนความรู้สึกคิดไปเองและจินตนาการว่าเขา คือเสี่ยทิพย์คนนั้นหรือเปล่า

เสียงรอบข้าง เสียงพิธีกร...เงียบงันลง หูสองข้างของเธอแทบจะไม่ได้ยินอะไร เมื่อได้กลับมายืนในตำแหน่งที่เขาจัดให้เธออยู่หน้าสุดและอยู่ตรงกลาง

เป็นนัมเบอร์วัน...ในค่ำคืนนี้

"สั่นเป็นลูกนก" คนที่สังเกตเธออยู่ทุกลมหายใจประเมินออก และเลือกที่จะสบตากับเธอตรงๆ

เขาไม่รู้เหตุผลว่าเธอสร้างภาพเป็นเด็กเสี่ยไปเพื่ออะไร ยอมรับว่าทีแรกทำไปเพราะสนุก...แต่ตอนนี้ อยากปกป้องมากกว่า

เธอเป็นคนเดียวที่มีผ้าคลุมเอาไว้ไม่ให้โป๊มาก เขารู้สิ ว่าเธอไม่เคยรับงานแบบนี้ สร้างแต่ภาพบนโลกโซเชียล แต่ชีวิตจริง

น่าจะไม่ได้เรื่องอะไรเท่าไหร่

ปกติเขาจะเอาผู้หญิงมาบำเรอความใคร่ และไม่ชอบคนใสๆ ซื่อๆ แต่ไม่รู้สิ...

พอคิดว่าถ้าเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาจะเอายังไงต่อ ก็ยังไม่อยากจะด่วนหาคำตอบนัก

"ในค่ำคืนนี้นะครับเป็นเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์ เป็นสวรรค์ที่ผู้ชายหลายคนเฝ้าฝันถึง..." พิธีกรร่ายไป สายตาก็เยิ้มไป แต่เป็นความเยิ้มที่ค่อนข้างจะมืออาชีพ

โยศิตารู้สึกอึดอัด ที่ต้องอยู่ท่ามกลางสายตาหื่นกามพวกนี้ เธอพยายามเบือนหน้าหลบ เชิดลำคอระหงอย่างมืออาชีพเช่นกัน

ทรวงอกสล้างเบียดชิด อวดความอวบอูมใต้สีฟ้าพาสเทลที่บรรจงห่อหุ้ม หน้าท้องนวลเนียนคอดกิ่วสมกับหุ่นนาฬิกาทราย รับกับบั้นท้ายงอนเด้ง

หากแต่สัดส่วนงามสมนี้ กลับมีผ้าคลุมบางๆ สีชมพูเข้มสด คล้องคลุมลงไปอย่างลงตัว บดบังความงามเอาไว้จนคนมอง ไม่อาจมองได้ถนัด

"และสำหรับไฮไลท์ของค่ำคืนนี้นั้น ไม่ต้องเดาก็พอจะทราบ..." เสียงฮือฮาตอบรับดังสนั่น ใบหน้านวลเนียนใสที่แต่งแต้ม...ปลั่งขึ้น

เธอไม่น่าตัดสินใจรับงานนี้เลย

'ใครประมูลผ้า...กูจะฆ่ามัน'

"เห้ยพวกแก! อีเสี่ยนั่นมันโพสต์แล้ว!" ริชชี่ว่าอย่างตื่นเต้นตกใจ แต่ต้องสะดุดกึกใหญ่ เพราะลืมไปว่า ปรียาดายังไม่ทราบเรื่องทั้งหมด

ส่วนเบียร์...ทำได้แค่หลบสายตาคนสองคนแบบไม่อยากจะยุ่ง

"เสี่ยนั่น? ไม่ใช่เสี่ยทิพย์งั้นเหรอ?" คำถามคาดคั้นกดดันไม่ต่างจากการประกาศประมูลบนเวที

"เอาไว้ก่อนแมะ ห่วงเพื่อนก่อนแมะ! มันกำลังจะถูกประมูลผ้าแล้ว!" ริชชี่แสร้งโวยวายก่อนดึงเบียร์ไปอยู่ข้างๆเวทีด้วย ปล่อยให้ปรียาดา

เดินชักสีหน้าจะตามเข้าไป

แต่แล้วร่างสูงพอดี...ที่ไม่ได้ปะปนอยู่กับพวกเสี่ยใหญ่ ยืนล้วงกระเป๋าจดจ้องไปที่เวทีนั้น ทำเอาเธอใจสั่นขึ้นมา