บทที่ 2 สามหมื่นล้านของท่าน

“อะไรนะ?”

เฟิงยู่เหนียนเลิกคิ้ว คล้ายกับนึกไม่ถึงว่าเธอจะเป็นฝ่ายขอหย่า ทั้ง ๆ ที่เธอวางยาเขาเมื่อคืน แต่เช้านี้ดันมากล่าวสิ่งนี้ ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก！

“คุณเป็นบ้าอะไร?”

เซิงเกอจ้องเขม็งเขาอย่างเยียบเย็น แม้เธอจะมีรูปร่างอันน้อยนิดเมื่อเทียบกับผู้ชาย ทว่ากลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกจากกายไม่ได้ด้อยไปกว่าเฟิงยู่เหนียนเลย

“คุณก็อยากหย่าไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นคุณถูกคุณปู่บังคับให้แต่งงานกับฉัน แต่ตอนนี้คุณปู่ตายไปแล้ว ไม่มีใครขัดขวางคุณสู่ขอมู่จื่อหนิงอีก คุณไม่อยากให้มู่จื่อหนิงมีสถานะเป็นตัวเป็นตนหรอกหรือ?”

เฟิงยู่เหนียนเม้มปาก จ้องเธออย่างไม่คลาดสายตา

เธออยากถอยด้วยความหวังดีจริง ๆ หรือ？

เห็นแววตาจริงจังของเธอ ซึ่งไม่เหมือนการพูดปดมดเท็จ เขาจึงส่งเสียงฮึดฮัดเบา ๆ น้ำเสียงเย็นชาสุด “คุณอย่าเสียใจภายหลังก็แล้วกัน”

เซิงเกอแสยะยิ้ม ไม่เคยแน่วแน่ขนาดนี้มาก่อน

“สิ่งเดียวที่ฉันเสียใจก็คือ การแต่งงานกับคุณ”

สิ้นเสียงเธอก็เบือนหน้าแล้วเดินออกจากประตู แผ่นหลังช่างเด็ดขาดและสง่าผ่าเผยยิ่ง

เฟิงยู่เหนียนเอาแต่จ้องแผ่นหลังเธออยู่เนิ่นนาน

ปกติผู้หญิงคนนี้จะแสดงความอ่อนโยนจนรังแกได้ง่ายกับเขาตลอด แต่มาวันนี้ ท่าทางของเธอกลับแข็งกระด้าง

หรือว่าเขาปรักปรำเขาเรื่องเมื่อคืนจริง ๆ？

ทว่าหากไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใคร

……

พวกเขาสองคนทยอยเข้าสำนักทะเบียนในตอนเช้าของวันนี้ทันที

เซิงเกอสวมใส่เสื้อธรรมดา ส่วนเฟิงยู่เหนียนใส่สูทสีดำอันหรูหรา เมื่อพวกเขาสองคนยืนเคียงข้างกัน ชวนให้ผู้คนรู้สึกไม่ใช่คู่สร้างคู่สม จึงดึงดูดสายตาแปลกใจจากรอบด้านมากมาย

ทว่าเซิงเกอไม่เก็บมาใส่ใจ เธออยากให้จบสิ้นโดยเร็ว

เวลาไม่ถึงสิบนาที ชีวิตคู่ที่แสนทรหดอดทนก็ปิดฉากเป็นที่เรียบร้อย

มองใบหย่าที่ทิ่มตาในมือ เซิงเกอก็เหม่อลอยไปชั่วขณะ

“ต่อจากนี้คุณดูแลตัวเองให้ดีก็แล้วกัน”

เสียงเย็นเยียบส่งมา เมื่อเซิงเกอเงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายก็หายลับไปจากสายตา ไม่มีคำเหนี่ยวรั้ง ไม่มีแววตาอาลัยอาวรณ์ คล้ายกับไม่เคยปรากฏให้เห็นมาก่อน

“แบบนี้ก็ดีไปอย่าง”

เธอส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม

ในเมื่อเขาไม่มีหัวใจ หากเจอกันอีก เขาและเธอก็จะเป็นแค่คนแปลกหน้า

เธอเก็บความคิดทุกอย่าง ยกเท้าพึ่งเดินทางถึงข้างถนน

ทันใดนั้นรถเบนท์ลีย์สีดำเงางาม ซึ่งเป็นรุ่นจำกัดจำนวน จอดอยู่ตรงหน้าเธอ

เมื่อประตูรถเปิดออก ชายผมหงอกวัยกลางคนเดินมาหาเธอ โดยมีบอดี้การ์ดคอยอารักขาสี่นาย

เซิงเกอเห็นผู้มาเยือน พลางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นคล้ายกับเปล่งออร่าความสูงศักดิ์ที่มีมาแต่กำเนิดออกมากะทันหัน“คุณพ่อมีตาเป็นสับปะรดจริง ๆ ฉันพึ่งหย่า อาก็มาถึงที่เลย”

พ่อบ้านลุงหลินแย้มยิ้ม โค้งคำนับให้เธอ ก่อนจะเอ่ยปากกล่าวว่า“คุณหนูครับ เวลาสามปีที่คุณหนูตั้งเงื่อนไขกับนายท่านถึงแล้วครับ……”

เขาหยุดแล้วกวาดสายตามองใบหย่าในมือเซิงเกอ

แสร้งพูดเสียงโศกเศร้า“ดูเหมือนคุณหนูทำให้เฟิงยู่เหนียนตกหลุมรักไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ คุณหนูก็ควรกลับไปทอดสืบธุรกิจของตระกูลที่เมืองSได้แล้วนะครับ”

เซิงเกอเลิกคิ้ว นิ่งอยู่นาน

ตอนเธออายุสิบห้าปี เธอถูกทำร้ายจนความจำเสื่อม เร่ร่อนไปอยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กฟางเฉิง ต่อมาเพราะเธอช่วยชีวิตคุณท่านตระกูลเฟิงโดยบังเอิญ เธอจึงถูกคุณปู่รับไปเลี้ยงดูที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเฟิง และเมื่อเธอเติบใหญ่ เฟิงยู่เหนียนก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับเธอ

ในคืนแต่งงานของเธอกับเฟิงยู่เหนียนเกิดอุบัติเหตุขึ้นเล็กน้อย เธอจึงรื้อฟื้นความทรงจำได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทว่าตอนนั้นช่างน่าขันยิ่งนัก ทั้งหัวใจและสมองเธอมีแต่เฟิงยู่เหนียน เธอจึงปฏิเสธที่จะกลับไปกลับลุงหลิน และขอเวลากับคุณพ่อสามปี

ตอนนี้มาครุ่นคิดดูแล้ว การอยู่กับผู้ชายที่ไม่รักตนสามปี มันช่างเสียเวลาโดยแท้

“นายท่านคิดถึงคุณหนูจริง ๆ ครับ คุณหนูกลับไปกับผมเถอะครับ อย่าทำให้นายท่านโกรธเลยครับ นายท่าน......”

“ลุงหลิน”

เซิงเกอตัดบทเขา เมื่อเอ่ยถึงเรื่องในอดีต สีหน้าเธอก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น“พ่อมีผู้หญิงอยู่ข้างกาย และตระกูลลู่ก็ไม่ขาดคนว่างงานอย่างฉัน ฉันยังมีธุระสำคัญในเมืองฟาง ฉันไม่กลับไป”

ที่ผ่านมาเธอแอบสืบหาผู้ร้ายที่ทำร้ายเธอจนความจำเสื่อม และเร่ร่อนมาถึงเมืองฟาง ซึ่งเธอได้เบาะแสว่าคนผู้นั้นอาจจะอยู่ในลู่ซื่อกรุ๊ปเพียงแต่เธอยังไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร

ยามนี้ศัตรูอยู่ที่ลับ เธออยู่ที่แจ้ง การกลับตระกูลลู่จึงมีแต่อันตรายรอบด้าน

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่อยากกลับไปประชันหน้าผู้หญิงคนนั้น

ลุงหลินทอดถอนใจ“นายท่านทายไม่ผิดเลยครับ คุณหนูยังโกรธนายท่านอยู่ ไม่ยอมกลับไปง่าย ๆ”

ระหว่างที่เขากล่าวก็ล้วงบัตรแบล็คการ์ดออกมาหนึ่งใบ“อันนี้คือบัตรเอทีเอ็มของคุณหนูครับ ด้านในมีเงินสามหมื่นล้าน ยังไม่เคยแตะแม้แต่แดงเดียวครับ”

จากนั้นเขาก็โบกมือให้บอดี้การ์ดด้านหลัง บอดี้การ์ดจึงรีบยื่นสัญญาฉบับที่ร่างขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆเซิงเกอ