บทที่ 1 ตอนนี้อยู่ที่ไหน

ครืน ครืน !!

เปี้ยง! เปี้ยง!

วิ้ววววววววว แอ๊ดด อี๊ดด

เสียงท้องฟ้าร้องดังระงม พร้อมสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุด ภายในกระท่อมที่เก่าทรุดโทรม แค่ลมพัดก็เกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ไม่ว่าจะพยามปิดเท่าไรมันก็ยังคงเปิดอยู่อย่างนั้น 

แปะ แปะ แปะ

น้ำฝนที่ร่วงจากฟ้าค่อยๆหยดลงบนเตียงเก่าๆที่บัดนี้มี 3 แม่ลูกนอนขดกกกอดเพื่อให้ความอบอุ่นแก่กันที่บนเตียง เด็กชายผมเพ้ายุ้งเยิงหน้าตามอมแมมตัวผอมแห้งแทบจะหนังติดกระดูกนอนที่กลางเตียง ส่วนทางซ้ายมือเป็นเด็กหญิงที่หน้าเหมือนกันยังกะแกะกันมา ต่างแค่เป็นหญิงเท่านั้น ส่วนริมขวาสุดเป็นหญิงกลางคนนอนกอดเด็กๆทั้งสองคนไว้ด้วยผ้านวมที่มีรอยปะชุนเย็บแล้วเย็บอีก ที่หาความอุ่นแทบไม่มี

“ท่า...นแม่ ท่านแม่ ข้ากลัวจังเลยขอรับ”

เด็กชายมอมแมมกล่าวเสียงสั่น สะอื้นไห้นอนกอดผู้เป็นมารดาแน่น

“อาซิ่น อย่ากลัวนะลูก แม่จะปกป้องลูกๆเอง”

ไม่พูดเปล่าผู้เป็นแม่กระชับกอดลูกน้อยทั้งสองคนแน่นขึ้น

เด็กน้อยเงยหน้ามองมารดาด้วยน้ำตาคลอเบ้าเอ่ยถามเสียงแผ่ว "ท่านแม่ พี่เจียวมี่จะตื่นมาเมื่อไรขอรับ ฮึก ...ฮึก แล้วพี่เจียวมี่จะหายไหมขอรับ ฮึก."  คำถามมากมายพรั่งพรูพร้อมหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าค่อยๆร่วงหล่น

ผู้เป็นมารดาเช็ดน้ำตาให้บุตรชายเบามือ ค่อยๆเอื้อมมือลูบหลังปลอบประโลมแผ่วเบา "แม่สัญญา มี่เออร์ต้องดีขึ้น ถึงแม่จะหลอมโอสถไม่ได้อีกแล้ว  แต่แม่ก็ยังเคี่ยวยาให้พี่เจ้าได้"

“แ...ต่. เราจะหาเงินมาจากที่ไหนมาซื้อสมุนไพรให้พี่เจียวมี่ขอรับ”

“พรุ่งนี้แม่จะเข้าป่า.เดินค้นหาสมุนไพรอาจจะกลับช้าสักหน่อย  อาซิ่นคอยดูแลมี่เออร์ให้แม่รอจนกว่าแม่จะกลับได้หรือไม่”

"ได้ขอรับ ซิ่นเออร์จะดูแลพี่เจียวมี่ให้ดีที่สุด" เด็กน้อยรับคำอย่างแข็งขันก่อนข่มตาหลับ

เซี่ยงไฮ้ 2563

“โอ๊ย ! เบาๆหน่อยสิเดี๋ยวของข้างในตกแตกมาแกรับผิดชอบไหวรึไงฮะ. รู้ไหมของในนี้ราคามันมากกว่าเงินเดือนแกไม่รู้ตั้งกี่เท่า”

“ขออภัยคะคุณผู้หญิง” (เหอะขนเครื่องประดับมาซะขนาดนี้ ไม่โดนโจรปล้นก็ให้รู้ไป เจี่ยวมี่ได้แต่บ่นในใจ)

“เชิญทางนี้ครับ ทางเราเตรียมการรับรองคุณผู้หญิงไว้เรียบร้อยแล้วครับ”  พนักงานชายสวมเสื้อสูทเนคไทแต่งตัวดูดีเดินออกมาต้อนรับ หญิงกลางคนที่สวมเครื่องประดับเต็มคอเต็มหู มองๆดูเหมือนตู้เครื่องเพชรเคลื่อนที่ เดินนำหญิงสาวหน้าตาดีที่ช่วยถือกล่องสีดำใบใหญ่ตามเข้าไปในห้อง

“วางไว้ตรงนั้นและ. ค่อยๆวางนะยะ”

ครึก!

เพี้ยะ!

“ไสหัวไป ทำงานแค่นี้ก็ยังไม่ได้เรื่อง ”

ทุกอย่างเหมือนตกอยู่ในความเงียบ

เจียวมี่ยกมือจับแก้มข้างขวาที่ถูกตบทั้งยังงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น  แค่วางแรงไปนิดเดียว ตกก็ไม่ตกสักนิดชักจะมากเกินไปแล้วนะ  เจียวมี่หันไปถลึงตาใส่มนุษย์ป้าตู้เพชรเคลื่อนที่เตรียมจะด่าออกไป

"ยังจะมามองหน้าอีก ผู้จัดการหลี่หวังว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ฉันจะไม่เห็นยายหน้าโง่ทำงานผิดพลาดคนนี้อีกนะคะ ถ้าฉันรู้ว่าคุณให้มันอยู่ที่นี้ฉันจะถอนหุ้นออก คุณคงรู้นะคะว่าเกิดอะไรขึ้น "

ผู้จัดการหลี่บัดนี้หน้าเขียวคล้ำสลับขาวซีด กล่าวอย่างคนข่มอารมณ์ "เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ ผมขอตัวสักครู่ครับคุณกวงหลิง"

"คุณกู้ เชิญตามผมทางนี้ครับ" ผู้จัดการหลี่ บอกกู้เจี่ยวมี่ให้เดินตาม

“ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ว่าคุณกวงหลิง. สำคัญกับบริษัทเราแค่ไหน. ผมเสียใจที่ช่วยคุณไม่ได้ นี่เงินเดือนเดือนสุดท้าย ”

“แต่.. ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”

“ผมเข้าใจ  แต่ไหนแต่ไรมาคุณกวงหลิงก็ไม่เคยที่จะฟังเหตุผลใคร  คุณเป็นคนทำงานเก่งผมเชื่อว่าคุณจะหางานที่ดีได้ขอให้โชคดี”

พูดจบเจียวมี่เดินออกมาจากบริษัทด้วยหน้าตาเศร้าหมอง  มือสองข้างกำ ซองใส่เงินไว้แน่นหน้าตาเหมอลอย มองท้องฟ้า แล้วสบถเบาๆว่า "เฮ้อ! สวรรค์ทำไมต้องแกล้งกันขนาดนี้ด้วย"

3 เดือนผ่านไปกู้เจียวมี่รับทำงานทุกอย่าง  ไม่ว่าจะซักผ้า รีดผ้า ตกเย็นเสิร์ฟอาหาร ตามผับ ที่เจียวมี่ต้องทำงานหนักขนาดนี้เพราะต้องทำงานใช้หนี้แทนพ่อที่ติดการพนัน จากที่เคยทำงานได้เดือนละ 20,000 หยวน เพื่อที่จะหาตังค์ใช้หนี้ กลับตอนนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ยังหาเงินไม่ได้ถึง 20,000 ต่อเดือนเลย ทำให้บางครั้งเจียวมี่ มีอาการ เป็นลมและเลือดกำเดาไหล อยู่บ่อยครั้ง

กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นรอบที่ 5 ของวันนี้แล้ว "พ่อ มี่ยังไม่มีเงินใช้หนี้ให้นะตอนนี้หาเงินได้แค่หมื่นกว่าๆ ถ้ามี่ให้พ่อมี่จะใช้อะไรตอนนี้  มี่เองก็ไม่ค่อยสบาย!!" เสียงหญิงสาวตัดพ้อน้อยใจผ่านทางโทรศัพท์

"ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องให้วันนี้พวกนั้นมันมาทวงแล้ว แกอยากให้พ่อแกตายหรือยังไง นังลูกอกตัญญู ฉันให้เวลาแกห้านาทีกดโอนมาเลยนะอย่าให้ฉันไปหาแกที่บ้านอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

ฮึก! ฮึก! เสียงสะอื้นไห้ดังเนินนานกว่าเจียวมี่จะหยุด

กริ้ง!  กริ้ง!  กริ้ง!  กริ้ง!

เจียวมี่หยุดร้องไห้ และค่อยๆลุกจากเตียง มือปาดน้ำตาช้าๆ เจียวมี่เดินลงบันได มือข้างซ้ายจับราวบันไดเดินทีละขั้นจนในที่สุดอาการ อ่อนเพลียบวกกับเมื่อยล้าจากที่ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทำให้เจียวมี่วูบและเป็นลมในที่สุด หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำมืด

----------------------------------------------------------------

อืออออ. เจ็บจัง...ที่นี่ที่ไหนกัน