ฉลามคลั่ง 2

Bugatti คันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากสนามแข่ง ด้วยความเร็วคงที่ 70 กิโลเมตรต่อชม. ซึ่งมันขัดกับสมรรถนะของรถยี่ห้อนี้มาก ปกติรถรุ่นนี้ขับออกตัวได้เร็วเกินกว่า 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมงด้วยซ้ำ และถ้าร่างสูงเป็นคนขับมันอาจจะเร็วได้มากกว่านั้นอีก

"แพรอะ ทำรถหลามเสียชื่อหมดแล้ว ขับเร็วกว่านี้ก็ได้ปะ เดี่ยวก็ไม่ทันเวลา"ร่างสูงบอกคนตัวเล็กที่ทำหน้าที่เป็นคนขับ

"ฉลาม อย่ามาเร่ง คนขับรถอยู่ จะรีบไปไหนวะ " ร่างบางพูดโดยที่ไม่หันมามองคนข้างๆ เธอกำลังตั้งใจขับรถ

"ไม่ต้องมาขับถ่วงเวลา ยังไงคืนนี้ก็ไม่รอด แล้วไม่ต้องหาข้ออ้างมา ไม่ฟัง" เขาพูดอย่างเอาแต่ใจ อะไรที่เขาอยากได้เขาต้องได้ อะไรที่เขาต้องการ เขาต้องได้เช่นกัน รวมทั้งร่างเนียนๆ นุ่มนิ่มของเธอด้วย

"ไม่ได้ถ่วงเวลา ไม่แหกตาดูรึไง ว่ารถมันติด จะรีบไรนักหนา ไอ้หนอนนั่นก็เห็นอยู่ทุกวัน กลับเร็วมันทำให้ไอ้นั่นใหญ่ขึ้นมาเปล่าละ จะได้รีบ" เธอหันมาบอกเขาอย่างหงุดหงิด

ช่วงหัวค่ำในเมืองหลวงก็แบบนี้ รถไม่เคยว่าง และไม่ว่าถนนสายไหน รถก็ติดแทบจะทุกสาย

"แพรอะมาว่าลูกรักหลามได้ไง อย่ามาล้อแบบนี้ได้ป่าววะ เสียความมั่นใจหมด"แล้วร่างสูงก็ทำเสียงงอแงขัดกับ รูปร่างหน้าตาที่ออกจะโหดๆ นั่น

"55555 ขี้งอนเป็นผู้หญิงเลยวะ แวะกินข้าวก่อนเนาะ หลามยังไม่ได้กินอะไรเลย" เธอยังคงชอบแกล้งเขาเหมือนเดิม และก็ยังเป็นคนที่คอยห่วงใยเขามากกว่าตัวเธอเองด้วยซ้ำ

"แล้วแพรอะ ไม่หิวเหรอ ฉลามหิวนะ แต่หิวแพรอะ อยากกินแพรมากเลยตอนนี้" ร่างสูงพูดอย่างออดอ้อน พลางส่งสายตาสื่อความหมายให้เธอ

"กินข้าวก่อน เดี๋ยวไม่มีแรงนะหลาม 2 ทีหอบแดกไม่เอานะ" เธอไม่ใช่คนอ่อนหวาน เขารู้ และไอ้การบังคับกรายๆ นั่นก็ทำให้เขาต้องตามใจเธอ

เกิดทำๆ ได้2 ทีหอบแดกเหมือนเธอว่า เธอได้เอามาล้อยันลูกบวชแน่

"ก็ได้ แพรเลือกร้านเลย เอาที่แพรชอบนะ"เขาบอกเธออย่างเอาใจ แม้คู่ของเขาจะไม่หวานแต่เขาก็มีความสุขที่เป็นแบบนี้

"จัดไป เลี้ยงด้วยนะไม่ได้หยิบตังมาอะ" เธอบอกเขา ก่อนเลี้ยวเข้าร้านอาหารข้างทางที่เธอเลือก

ร้านที่เธอเลือกเป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดา ไม่ใช่ว่าเธอกลัวเขาเลี้ยงไม่ไหวหรอก ระดับเขานะเหรอ ต่อให้กินร้านหรูมื้อละหมื่นสักเดือนเขาก็เลี้ยงไหว แต่เธอเลือกร้านนี้ เพราะมันถูกดี

"หลามเอาไรอะ เหมือนเดิมป่ะ แพรจะได้สั่งเลย" เธอถามก่อนจะเห็นเขาพยักหน้า

"เอาข้าวผัดหมู 2 ค่ะ"เธอสั่งมาเหมือนกัน ก็เขาเป็นคนง่ายๆ เธอก็ด้วย แม้จะมีเงินมีงานทำ เป็นเจ้าของสนามแข่งหรือโชว์รูมรถเป็น10 เขาก็ไม่เคยทำตัวต่างจากปกติ

แม้จะเคยถามเขาว่าทำไมไม่ไปกินอาหารหรูบ้าง แต่เธอได้คำตอบที่น่าฟาดมือลงกบาลเขาว่า

'ถ้าหลามกินฝีมือแพรได้ ร้านไหนแม่งก็หรูหมดละ" มันน่าฟาดไหมละ

ก็เธอทำอาหารไม่เก่ง แต่เขาก็กินจนหมดทุกครั้งที่เธอทำ เธอทำงานบ้านไม่เป็น เขาก็เป็นคนทำให้เธอทุกอย่าง มันขัดกับบุคลิกเขาอย่างสิ้นเชิงเลยละ

"ข้าวมาแล้วครับ"เจ้าของร้านเอาอาหารมาเสริฟก่อนที่ทั้งคู่จะลงมือทานกันปกติ

"หลาม ป๊าเรียกหลามไปคุยเรื่องไรเหรอ" เธอถามขึ้นเมื่อทานข้าวมาได้ครึ่งจาน

"ป๊าอยากให้หลามไปดูบ่อนอะ ป๊าจะวางมือ"เขาบอกเธอ เธอก็พยักหน้ารับรู้

บ่อนที่เธอกับเขาพูดถึงเป็นของเสี่ยมังกร คนที่เขาเรียกป๊านั่นแหละ ที่เรียกป๊าเพราะเสี่ยมังกรคือพ่อของเขาเอง

ถ้าพูดถึงเสี่ยมังกร คงไม่มีใครไม่รู้จัก ไม่ว่าจะในทางที่ดีหรือไม่ดี

ถ้าพูดถึงทางที่ดีของเสี่ยมังกร ก็คือเสี่ยใหญ่ผู้เป็นเจ้าของโชว์รูมรถ นับ 10 ทั่วประเทศ เจ้าของแหล่งเงินทุนขนาดใหญ่ เป็นที่พึ่งของคนมีปัญหาทางการเงิน

ส่วนทางที่ไม่ดีคือ นายทุนหน้าโหดผู้ไม่เคยปราณีลูกหนี้ ก็นะมันเป็นเงินของเขา และอีกอย่างที่คนวงในเท่านั้นจะรู้คือ เสี่ยนักธุรกิจผู้อยู่เบื่องหลังธุรกิจสีเทาของนักการเมือง

พ่อของฉลามก็นักฟอกเงินดีๆ นี่เอง ซึ่งบ่อนก็เป็นที่ฟอกเงินขนาดใหญ่ของพ่อเขา และพ่อเขาไม่ไว้ใจให้ใครสานต่อ มันต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น แม้เขาจะปฎิเสธมันมาตลอดก็ตาม

"แล้วหลามจะทำเหรอ มันเสี่ยงนะ หลามไม่ได้มีประสบการณ์เหมือนป๊า ถึงหลามจะเก่งเทียบมือขวาป๊าก็เถอะ แต่หลามจะทันเหลี่ยมคนพวกนั้นเหรอวะ" เธอพูดอย่างห่วงใย

"ถ้าหลามไม่ทำป๊าจะยอมเหรอวะ" เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะเรียกเจ้าของร้านมาเก็บเงิน เมื่อทั้งคู่กินหมด

ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กเดินกลับไปขึ้นรถ และเขาก็รีบไปนั่งประจำที่คนขับ ก่อนจะเห็นคนตัวเล็กหน้ามุ่ยที่เขาแย่งหน้าที่เธอ

"ถ้าขับเร็วนอนนอกห้อง"ขึ้นรถได้เธอก็เปิดปากพูดประโยคที่มันขัดใจเขาทันที

"ครับเมีย ขับ 40 เนาะ จะได้ถูกใจเมีย"เขาบอกอย่างประชด

"ถ้าทำได้ คืนนี้ทำให้เลยหลาม แค่ออกตัวมันก็เกิน40 แล้วปะ ทำไมง่าว"เธอพูดกับเขาพลางดึงหน้าหล่อๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว

"หูยแพร ถึงจะไม่ ขับ40 ก็ทำให้หน่อยไม่ได้เหรอวะ" เขาพูดอย่างออดอ้อน นี่อ้อนสุดแล้วสินะ

"ขับรถดูทางเว้ยหลาม ไม่ใช่ดูแพร แล้วก็เงียบได้ปะ แพรใช้ความคิดอยู่" เธอดุเบาๆ ก่อนจะหันหน้าหนีเขาอย่างใช้ความคิดอยู่จริงๆ

ซึ่งเขาก็ไม่ถามว่าเธอคิดเรื่องอะไรอยู่ คนอย่างไหมแพร ถ้าเธอไม่อยากบอกไม่ต้องถามให้เมื่อยหรอก ถามไปก็เท่านั้น แต่ถ้าอะไรที่เธออยากพูด เธอก็พูด แม้เขาไม่อยากฟังก็ต้องฟัง